(Brandwonden biechtje)

Weet je wat het is, ik snap dat ik niet boos moet zijn maar mijn gevoel zegt wat anders. Het is zo verwarrend. Boos, niet boos, piekeren, zorgen, verdriet het loopt allemaal een beetje door elkaar heen. Ik hoop vooral dat hij er niks of zo min mogelijk aan over houdt.
Mijn dochtertje heeft vannacht nog even bij opa en oma geslapen omdat mijn man pas midden in de nacht terug was. Die gaat hij zo ophalen. Met onszelf gaat het wel, lamgeslagen en zorgen maken; vooral wat houdt hij er aan over.
Met mijn zoontje gaat het naar omstandigheden wel redelijk goed, veel pijnstilling en daardoor is hij best vrolijk. Wel heel rustig. Bij zijn wonden mogen we niet in de buurt komen, logisch, maar ja leg zo'n klein mannetje maar eens uit dat zijn verband verwisseld moet worden. Zijn gekrijs gaat dan echt door merg en been. Woensdag krijg hij een infrarood scan om te kijken hoe diep de wonden zijn, dit doen ze door te kijken waar er wel of geen bloedsomloop te zien is. Zo op het eerste gezicht lijkt het oppervlakkig, er is één plek bovenaan zijn rechterbovenbeen dat ons en de doktoren zorgen baart maar daar horen we dus woensdag middag meer over.
We hebben zojuist het ziekenhuis verlaten, niet omdat het zo goed gaat maar omdat ze eigenlijk niet zoveel voor ons kunnen betekenen alleen één keer per dag verband wissel en wond verzorging. Daar gaan we nu dus iedere dag naartoe terug, totdat het er zo netjes uitziet dat we het af kunnen met thuiszorg.

Bah biechtje wat naar
Sterkte en beterschap voor je zoontje!

Bah, wat vervelend. Ik kan me voorstellen dat al die emoties door elkaar lopen. Hoe oud is je zoontje? Snapt hij een beetje wat er is gebeurd?

Oh die wisselende emoties snap ik heel goed! Ik bedoelde met mijn vorige reactie alleen de boel een beetje te nuanceren, niet dat je voor altijd je schoonmoeder iets kwalijk blijft nemen waar zij natuurlijk ook niet echt iets aan kan doen.
Ik hoop dat je zoontje volledig herstelt en dat woensdag blijkt dat alle wonden oppervlakkig zijn. Arm mannetje. Fijn dat jullie naar huis mogen, dan is hij in ieder geval in zijn eigen omgeving, dat zal voor hem een stuk fijner zijn! Sterkte hoor!

Wat heftig, biechtje! En wat een gevecht tussen je emoties. Ik hoop ook dat je zoontje goed herstelt.

Wat heftig zeg biechtje. Lijkt me lastig, al die dubbele gevoelens. Sterkte en beterschap voor jullie zoontje en sterkte voor jullie. Hoop dat je zoontje goed herstelt.

Jeetje, wat schrikken zeg! Kan me voorstellen dat je erg wisselt in je emoties. Hopelijk helen de wonden mooi!

Ik baal ervan dat het verjaardagsfeestje van mijn dochter voorbij is.
Ben best een poosje bezig geweest met de voorbereidingen. Voor de sweet table, haar cadeau, enz.
En gister was het dan zo ver, van 14 tot 17 uur.
Het was flink druk, en alle mensen kwamen ook tegelijk.
Het was enorm gezellig, B is enorm verwend en heeft het prachtig naar haar zin gehad.

En toch vind ik het stom.
Het ging ZO snel, dat ik niet bewust genoeg genoten heb, niet bewust genoeg erbij stil gestaan dat DAT haar tweede verjaardagsfeestje was.
En nu is het voorbij, is het geweest en achter de rug.
En nu vind ik mezelf stom, hoe heb ik er nou niet bewust van kunnen genieten? Hoe heb ik het nou zo aan me voorbij kunnen laten gaan?

Van haar verjaardag vorig jaar ben ik op de een of andere manier wat filmpjes kwijt geraakt. Ik heb er nog wel wat, maar niet alles. En het enige wat ik kon denken gister was: foto's maken, filmpjes maken, goed opslaan, anders ben ik het weeeer kwijt, foto's maken, filmpjes maken

En dat vind ik ook stom, want ook daardoor kon ik er amper bewust bij stil staan.
En omdat het zo druk was, heb ik het gevoel dat de taart ook maar even snel snel druk druk tussendoor moest..

Blegh.. ik vind het gewoon stom.. en ben er eigenlijk een beetje verdrietig van..

Lejow, ik denk dat je je een beetje te druk maakt. Alles hoeft niet perfect. Laat 't los!

Nee, dat is niet het gevoel wat ik er bij heb.
En ook niet dat ik het jammer vind dat het afgelopen is.
Maar het was gewoon PLOP voorbij.. zo snel dat ik er amper bij stil heb kunnen staan dat het wel het verjaardagsfeestje van MIJN meisje was.

Ik vond dat ook stom aan Luuk zijn verjaardag hoor. Doordat je iedereen aan het verzorgen bent, zorgen dat alles op de foto staat, etc. mis je gewoon de verjaardag van je eigen kind Ik heb geen enkele leuke foto van ons samen van die dag en ik heb ook verder een hoop gemist van cadeautjes uitpakken e.d. omdat ik koffie aan het inschenken was, taart snijden, omgevallen drankjes aan het opdweilen was...

Ja, dát gevoel!
Terwijl ik dat vorig jaar helemaal niet had. Verschil is misschien ook dat het vorig jaar de hele dag duurde (11-17) en nu maar van 14-17.
Heb gelukkig wel wat leuke foto's van ons bij de taart, die heeft CCC gemaakt.
Maar dan heb ik en foto in mijn hoofd, zoals ik m wil, en dat lukt dan niet, want t moet voor mijn gevoel gehaast, en B wilde de taart opeten, en dat mocht niet, en mijn vriend zat aan de andere kant van de tafel, ipv bij ons er gezellig bij enz.

Maar da's toch gewoon wat er altijd gebeurt bij een verjaardag in je eigen huis? Het is zo druk dat je geen tijd hebt om ervan te genieten. Zo gaat dat nou eenmaal.

Biecht met de brandwonden, heel veel beterschap voor je mannetje en hopelijk geneest het goed. Ik snap je gevoel erg goed, ik zou ook boos zijn.

En daarom nodigen wij vanaf dit jaar niet meer jan en alleman uit! Ik wil ook de verjaardag van mijn kind vieren, en niet als een idioot iedereen van alles moeten voorzien.
Andersom net zo, ik had een uitnodiging voor de verjaardag van een peuter die ons feitelijk niet eens kent, aangezien de ouders sinds ze ouders zijn bijna alle sociale contacten op een laag pitje hebben gezet.

Wat een warboel soms die verjaardagen.

En dat was nog de pest, het was niet eens jan en alleman haha!
Naaste familie, en wat vrienden. Had nog zaaaaaaaaaat mensen meer uit kunnen nodigen, maar juist om die reden niet gedaan

En mijn eigen verjaardag zal me een worst wezen.. Maar haar verjaardag vind ik daar te bijzonder voor.
Zo vind ik het eigenlijk ook stom dat ik donderdag op haar verjaardag moet werken Al gaat ze dan wel trakteren bij de gastouder en gaan we 's avonds wat lekkers eten!

Ik ben heel benieuwd hoe het met het kindje van brandwonden biechtje is?!

Mijn vriend en ik heb na een heel behandeltraject van jaren afgelopen jaar een pauze genomen. In dat jaar is bij mij de kinderwens heel erg op de achtergrond geraakt. IVF is onze enige optie nog en ik zie daar erg tegen op.
We hebben dit jaar al dan niet bewust vrijwel niet over onze kinderwens gesproken. Het traject tot vorig jaar toe is heel intensief geweest en ik had de pauze echt nodig en mijn vriend heeft mij daar (blijkt nu) alle ruimte voor gegeven.

Van de week hadden we een heel goed gesprek over van alles en nog wat en toen heb ik het onderwerp 'hoe sta jij er nu in' eindelijk weer eens aangesneden. Nu blijkt dus dat mijn vriend er dagelijks mee bezig is. Als het aan hem ligt starten we zo snel mogelijk met IVF. En nu komt mijn echte biecht... van mij mag de pauze nog wel een jaar duren. Ik 'geniet' van de kinderloosheid en denk regelmatig als ik de kids van (schoon)zussen zie 'Gelukkig hebben wij dat niet'. Mijn kinderwens was altijd heel groot, maar ik lijk hem wel helemaal kwijt te zijn.
Ik vraag me ook af of dit echt geen kinderen meer willen is of de angst voor teleurstelling als we IVF gaan doen (en de angst voor IVF in het algemeen). Ik durf dit dus ook niet tegen mijn vriend te zeggen en het geeft me een schuldgevoel naar hem toe. En het maakt mij verdrietig, omdat ik weet dat ik hem veel verdriet zal doen als ik dit vertel.

Het beste is om het bespreekbaar te maken bij jouw vriend. Hij heeft het recht om dit te weten en kun je proberen om er samen achter te komen waarom het voor jou niet meer hoeft. Het kan idd angst zijn maar je kan er ook echt klaar mee zijn. Geef je zelf eerst de tijd om daarachter te komen. Succes!

Wat vinden jullie van de naam Emily ?
Mijn man vind hem prachtig maar ik weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden.
Lastig!

Uitgesproken als /e/ of als /ee/mily? Ik vind beide mooi trouwens

Mooie naam, ik ken eigenlijk alleen de eerste uitspraak. Maar ik zeg altijd bij twijfel, niet doen.

Ik vind het een leuke naam, ik moet gelijk aan een baby van het forum denken en die ziet er zo schattig uit

Ik vind het ook een hele leuke naam! Al vind ik 'm als Emilie gespeld mooier, ik hou niet zo van de letter y in namen.