Ik biecht op dat ik er even helemaal klaar mee ben, dat fulltime thuismoeder zijn. Na mijn verlof heb ik nog even gewerkt, werkloos geraakt en het ziet er niet naar uit dat dat heel snel gaat veranderen. Daarnaast hebben we een toch wel enorm pittig meisje. Weigert fles dus elke voeding doe ik, valt vrijwel altijd alleen bij mij in slaap (mer mijn pink want een speen is nooit gelukt), 9 vd 10 keer zet ze het op een keihard krijsen als een ander rechtstreeks tegen haar praat, haar aanraakt of vasthoudt (iets verbeterd maar sinds geboorte al zo). Er heeft nog nooit iemand opgepast of zelfs maar even zonder 1 van ons met haar gewandeld en ik kom letterlijk niet meer alleen de deur uit of ook maar even aan mezelf toe omdat het simpelweg niet gaat. Ze gaat volledig over de rooie, zelfs vaak bij vriend. Het is een schat, ze laat me elke dag lachen, ik geniet ook enorm van haar en het mama zijn, ik zou nooit meer zonder haar willen. Maar de manier waarop nu vrijwel alle zorg voor haar (en het huishouden, solliciteren, sociaal leven, regeldingen) op mij neerkomt put me echt uit en drijft me soms echt tot wanhoop. Ik voel mijn eigen frustratie opbouwen, vaak over gehad met vriend maar die 'kan er ook niets anders van maken'. We blijven het wel regelmatig proberen, artsen zeggen dat het karakter is, ondertussen hoor en voel ik de kritiek over haar extreme afhankelijkheid naar mij toe van anderen en ik weet echt niet wat ik ermee moet. Ik zou zo heel graag weer even aan mezelf toekomen, de zorg even voor 2 uurtjes uit handen kunnen geven. De emmer loopt even over hier en ik voel me soms echt een waardeloze moeder.

Gaat/blijft ze zo overstuur als je echt helemaal uit beeld bent? Een waardeloze moeder ben je niet, nooit! Onthoud dat goed. Er zijn maar weinig mensen die het goed kunnen, hun kind 24/7 om zich heen, en dan is de jouwe ook nog is hartstikke aan je gehecht. Het is ook retezwaar, ik zou het je niet na doen, heb daar echt respect voor.

In jou geval zou ik haar een keer naar een oppas brengen waar jij 200% vertrouwen in hebt en iets voor jezelf gaan doen. Dan leert je dochter dat je echt wel terug komt en jij kan je batterij weer een beetje opladen. Ze zal in het begin heus wel stennis schoppen maar alle begin is moeilijk, dat komt echt wel goed! Als jij geen geduld meer hebt of moe bent voelt ze dat ook aan en wordt ze alleen maar aanhankelijker of juist dwarser, voor zover een baby van 8 mnd dat kan.

Ik ben benieuwd hoe het gaat als je even een tijdje niet in beeld bent. Laat ze zich troosten door anderen?

Lijkt me dat je dat dan aan de vader overlaat. Als vader zijnde lijkt het me al moeilijk genoeg om zo aan de zijlijn te staan, laat staan als je voor zoiets als dit ook nog een oppas gaat regelen.

Nou een paar uur bij haar vader laten dan, ook goed. Het ging me erom dat ze even iets voor zichzelf doet, niet om wie er dan voor dochter zorgt.

Mij lijkt dat nu juist wel belangrijk.

Bedankt voor de reacties. Lief van je Ayla, het voelt soms zo waardeloos maar je hebt gelijk.
Marilyn, bij vriend gaat het soms inderdaad iets rustiger als ik helemaal uit beeld ben. Maar: dan moet ze uitgerust, net gevoed en vrolijk zijn. Bij honger, moeheid, niet lekker voelen oid is het drama. Vorige week liet ze zich voor het eerst echt door hem troosten toen ik even 10 minuten de deur uit was en ze viel. In alle andere situaties en bij andere mensen gaat het nooit langer dan een paar minuten goed, of ik nou wel of niet in de buurt ben. Zo gauw ze ziet of doorheeft dat iemand anders haar vast heeft of dat ik er niet ben is het onvoorstelbaar hard krijsen, net zo lang tot ze weer bij mij zit. Nougat en Ayla, dat is inderdaad ook direct de reden dat ik haar gewoon echt niet bij iemand anders kan/wil laten, bij vriend gaat het al zo moeizaam. Om haar twee uur lang bij iemand anders zich overstuur te laten krijsen op deze leeftijd, puur om even tijd voor mezelf te hebben voelt als enorm egoïstisch en wil ik niet. Zij gaat voor.
Gelukkig heeft vriend door dat het echt even op is. Morgen een vrije dag, dus neemt hij even wat meer van me over (in slaap wandelen lukt bij hem gelukkig ook nog). Zaterdagochtend probeer ik er 2 uurtjes even alleen uit te gaan.

Nougat, je opmerking over aan de zijlijn staan raakte even iets. Nagevraagd bij vriend of hij dat inderdaad zo ervaart want dat was eigenlijk niet zo bij me opgekomen, gelukkig is dat niet zo. Wel wat machteloos, omdat hij daarin soms heus wel wil helpen maar het dan niet gaat.

Wat naar dat jullie meisje zo snel overprikkeld is en alleen aan jou hangt. lijkt me super zwaar. Is het echt omdat jij thuisblijfmoeder bent dat ze jou alleen gewend is? Of kan er meer aan de hand zijn (pijn ofzo)
Misschien zou je eens met haar naar een osteopaat kunnen gaan? Die kunnen soms heel goed helpen bij kindjes die meer huilen dan gemiddeld

Zijn jullie al wel eens bij de ostheopaat geweest? Ik herken je verhaal van een meisje op mijn werk. Na een aantal bezoeken aan een ostheopaat was het een compleet ander kind.

Tja Gijs, dat heb ik me inderdaad ook al een aantal keren afgevraagd maar we hebben toch niet het idee dat er pijn is. Ze huilt ook niet overmatig veel. Wel lopen we inmiddels bij de kinderarts, ze loopt wat achter in groei (gewicht) doordat ook eten niet echt van harte gaat. Ze ontwikkelt verder goed, maar bijna altijd onrustig en overbeweeglijk. Wellicht een ostheopaat inderdaad, hebben we nog niet geprobeerd. Ga ik dan toch eens verder uitzoeken (wordt niet vergoed vanuit mijn verzekering helaas, maar als het kan helpen hebben we dat er graag voor over).

Niet om je uit te maken als slechte moeder (want dat ben je niet!). Maar als ik lees "is het onvoorstelbaar hard krijsen, net zo lang tot ze weer bij mij zit", dan denk ik dat je haar dan (hoe pijnlijk ook) maar moet laten krijsen en echt echt echt(!) niet moet terugpakken. Ik weet niet, iets wat supernanny weleens zegt.. dat je zo juist dergelijk gedrag 'beloon' als het ware.

Daarbij moest de kleine hier altijd enorm huilen en aan benen hangen van de papa als die weer ging werken.. juist omdat hij het moeilijk vond haar huilend achter te laten. Hij moest echt weg gaan, terwijl de kleine afgeleid werd (anders trok hij het niet om weg te gaan, met een half uur krijsen). Dit werkte toen juist weer averechts omdat als het kind er dan achterkomt, het haar verlatingsangst verstevigd (want plots is die weg, aanklammen dan maar). Echter nu gewoon zeggen, ik ga werken, kus en doei, gaat het zoveel beter. Ja, eerst nog veel huilen. Maar geloof me, als jij er niet bent, gaat ze zich echt wel naar haar papa keren als ze verdriet heeft.

Ik zeg niet dat dat het is he, maar het kan ook je eigen paniek erin zijn dat het nu versterkt. Ik denk ook dat een osteopaat kan helpen. Ik zie dat vaak echt veel goeds doen.

Ik lees dat eten ook niet van harte gaat. Dit kan in connectie staan. Eten is namelijk het enige echte waarin die kleintjes controle hebben.

Ik vind het trouwens zielig voor de papa. Ik snap dat hij zich machteloos voel. En het is niet jouw schuld, maar lijkt me wel lastig als vader als je eigen kind niet eens door jou getroost wil worden of vastgehouden...

[quote="Tabbie"
Ik vind het trouwens zielig voor de papa. Ik snap dat hij zich machteloos voel. En het is niet jouw schuld, maar lijkt me wel lastig als vader als je eigen kind niet eens door jou getroost wil worden of vastgehouden...[/quote]


Als wij allebei thuis zijn dan lopen mijn meiden papa ook direct voorbij ze willen dan alleen getroost worden door mij. Mijn vriend heeft het heel lang geprobeerd en ik heb me er ook niet mee bemoeid maar als ik in de buurt ben werkt het gewoon niet bij hem. Bij mij zijn ze dan super snel getroost. Als ik er niet ben gaat het overigens wel, ik weet natuurlijk niet of ze dan langer huilen dan bij mij want ik ben er niet.
Mijn vriend voelt zich overigens niet zielig, die is alleen maar blij dat de meiden snel getroost zijn.

Even correctie; dochter wil wel prima met papa spelen, vastgehouden worden, gek doen, luier doen, in bad of whatever, zolang ik maar in haar zicht / op hoorafstand ben dus. In die zin is het niet zo dat hij niets met haar kan, maar ze blijft altijd meer op mij gericht en bij honger/slapen etc. ben ik vaak de enige die ze wil.

Tabbie, als het hier om een kind van 2 ging was ik het met je eens geweest in het laten huilen. Maar dochter is 8 maanden en eigenlijk kennen we dit gedrag al vanaf het begin. Ze kan niet vertellen wat er is, ik kan haar nog niet uitleggen dat ik heus terug kom en een ander ook voorzichtig en lief met d'r is, ik benoem wel alles in de hoop dat ze dit vroeg of laat gaat begrijpen en het haar helpt, maar in die zin wil ik haar dan niet gewoon maar overstuur door laten huilen. Overigens; we hebben het wél een paar keer geprobeerd, maar ze raakt echt in paniek, tot spugen aan toe, en ze heeft nog niet het vermogen om zichzelf daarin weer te laten kalmeren. Het versterken met mijn eigen onrustige reactie, daar heb je gelijk in en dat blijft inderdaad wel een aandachtspuntje voor me.

Volgens mij geef jij zelf al het antwoord in je reactie:




Je kindje heeft het geluk dat jij zoveel bij haar bent, maar ook de 'pech' dat ze zich op die manier veel meer aan jou hecht dan aan je vriend. Jij bent hoofdverzorger, zij hecht zich het meest aan jou. Heel zwart-wit zou je dan twee dingen kunnen doen: of zo snel mogelijk weer aan de slag (klinkt makkelijker dan het is, I know), zodat jullie een 50/50 verdeling kunnen maken wat betreft zorgtaken, of accepteren dat je dochter zich nu vooral aan jou hecht en zich het veiligst voelt bij jou en dus niet verlaten wil worden. Als ze ouder wordt gaat het echt beter, ze gaat dingen snappen, is makkelijker af te leiden en je kunt haar gewoon uitleggen wat er gaat gebeuren. Neemt overigens niet weg dat het een zware periode is, ik weet er alles van;)

Tabbie. Het meisje is pas 8 maanden. Ze heeft nog geen enkele andere manier om verdriet of pijn te uiten dan door te huilen. Ik zou haar dus zeker niet laten krijsen. Ik zou inderdaad wat verder kijken want ik denk dat hier wel een oorzaak voor is. En jij doet niets verkeerd. Ik denk echt dat een ostheopaat jullie zou kunnen helpen

Even snel vanaf m'n mobiel:

Sorry meiden! Echt, ik had niet door dat het om een 8m oude baby ging. Dat is zeker een ander soort verhaal.

En ik ben blij dat ze met jou in de buurt dus geen moeite heeft met tijd met papa. Dat las ik dan ook verkeerd.

Nadeel van op de mobiel forummen, je ziet de onderschriften niet hè. Probleem heb ik ook altijd.
Geen tips verder.

Goedemorgen,

Als trouwe lezer toch maar even een berichtje omdat ik het gewoon even niet meer weet...
Onze dochter van 1,5 jaar vindt 5 minuten in de auto prima maar verder...pfff ze wordt zo boos en gilt de hele auto bij elkaar..
Ik kan wel wat tips gebruiken voordat we aankomende zomer naar Frankrijk rijden..... :-)

Thanks!

Filmpje, (nieuw) speelgoed, naast haar gaan zitten... En negeren ;-) "kijk meisje, ik zie koeien, zie jij ze ook?" afleiden dus. Dat zijn dingen die ik zou proberen/doen.

Negeren. Mijne van 1.5 vindt er ook niks aan en krijste tot een maand geleden ook de boel bij elkaar. Wij zijn het gaan negeren. En het helpt. De eerste paar keren viel ze in slaap van de moeheid (na een half uur krijsen). Inmiddels kletst ze de boel bij elkaar ipv te krijsen. Ze benoemt alles wat ze ziet. Zo nu en dan wil ze nog steeds krijsen, maar na een paar minuten merkt ze dat dat niet werkt en gaat ze weer over op het geklets. Dan krijgt ze namelijk wél reactie. Bij het krijsen niet.

Dvd schermpjes, werkt echt perfect haha

Alhoewel we ze nog niet in de nieuwe auto hebben hangen. Ruben vraagt zelf vaak of de muziek hard aannam en dan gaan ze samen swingen in hun stoel..

Hoe is dit een Biecht?

Een vakantieadres dichter bij huis zoeken? Als je een kindje hebt dat zo'n hekel heeft aan auto rijden, zou ik nooit naar Frankrijk rijden.

Wat als dingen als 's nachts rijden, negeren, filmpjes, muziek, verhaaltjes vertellen, liedjes zingen en kletsen (want veel meer lukt niet met een kindje van nog geen 2) niet werken? Dan gaat het een hele lange rit worden. Op den duur zullen jij en je man geïrriteerd raken van het gekrijs, wat de sfeer er niet gezelliger op maakt. Dit lijkt me niet echt een goede basis voor een gezellige vakantie. En dan ben je daar eindelijk, moet je nog weer terug ook.

Bedankt voor jullie reacties. Filmpjes en speelgoed ed al geprobeerd..
We zitten er inderdaad erg aan te twijfelen om nog wel te gaan.
Bedankt voor jullie tips!