23 Dec 2014 15:53 door Biechtje
Dank voor al jullie reacties. Ik vond het heel moeilijk om het te vertellen, maar hij reageerde opmerkelijk rustig. Hij flipte niet, hij huilde niet, hij werd niet boos, hij was denk ik gewoon te perflexed ook. We hebben er een paar uur over gepraat en hij heeft wel aangegeven niet het idee te hebben dat we er klaar voor zijn, maar dat hij me bij zou staan als ik het wil houden. In alle opzichten zal hij aan mijn zijde staan. En dat maakte mij al wat rustiger.
Heb het daarna mijn ouders verteld over de telefoon. Mijn moeder komt vanavond om met me te praten. En mijn vriend zie ik pas weer met kerst, dan hopen we dat het in elk geval een beetje tot ons door is gedrongen. Want nu lijkt het wel een onwerkelijk iets nog.
Voor mij al iets werkelijker, want maar gelijkt dokter en verloskundige gebeld. Volgende week weet ik hoe ver te ben dmv echo, en ja mijn vriend gaat mee. En dan weer veel praten en denken.
Ik ben nog niet van de schrik bekomen iig.
En mijn gevoelens gaan flink heen en weer.