O dit is precies waarom ik het nog wat uitstel. Ik vind het dan ook zo definitief. Onze kids zijn ook al 11&7 maar vroeger droomde ik altijd van 3 kids. Nu moet ik ook weer niet eraan denken dat er nog 1 bij zou komen, leeftijdsverschil, drukte, weer van 0 af. Maar dat mijn man zich laat helpen vind ik ook zo'n grote stap!

+

Ik kom op geen enkele manier meer in mijn eigen account dus ik doe het even op deze manier. Mijn man is al ruim 2,5 jaar depressief. Dit heeft nogal een weerslag op ons hele gezin. Deze biecht gaat vooral over de impact op mijn dochtertje. Ze is een vrolijk, slim en pienter meisje. Liep altijd voor op school en zat in een plusgroep voor meer uitdaging. Tot een paar weken geleden. Ineens ging het niet meer goed op school en ging ze fouten maken. Concentratie leek helemaal weg. Daarbij opgeteld dat ze al sinds november ongelukjes had qua ontlasting (waarvoor lichamelijke klachten al uitgesloten zijn) en dat ze steeds nachtmerries heeft, deden bij mij alarmbellen rinkelen. Ik ben met haar naar de huisarts gegaan. Deze verwees ons door naar de gezinscoach van de gemeente. Hier konden we met spoed terecht. Na een fijn gesprek zijn we besproken in het mdo en binnen een week was er een intake met een therapeut voor mijn dochter...

Dat was gisteren. Echt een heel fijn gesprek gehad. En we gaan met haar in zee. Maar ik merk dat ik het enorm heftig vond wat de conclusie is van de therapeut en ik voel me alsof ik enorm tekort geschoten ben. Mijn muppie...

De (voorlopige) conclusie is dat mijn dochter verslaafd is aan stress. Hierdoor zoekt ze zelf constant prikkels om zichzelf van stress te voorzien. Dit komt al vanuit mijn zwangerschap: ik had toen hoog stressniveau ivm zwangerschapssuiker en -vergiftiging. Hierna was ze een huilbaby, waardoor haar stressniveau constant torenhoog was. Hier op volgde haar broer die ernstig en chronisch ziek was en is, waardoor er altijd zorgen zijn en waren. Toen kreeg ik een burn out door ziekte zoontje en in de jaren daarna nogal wat klachten waaraan ik meermaals geopereerd ben. En toen werd mijn man dus ziek en is dat nog steeds. Kortom enorm veel stress voor haar. Altijd. En nu dus deze conclusie... Ik voel me zo schuldig naar haar toe. Totaal zinloos dat besef ik echt wel. En ben enorm blij dat ze hierbij nu hulp gaat krijgen. Maar echt ik voel me er zo naar door.

Bedankt als je deze lap tekst gelezen hebt, ik moest het even van me afschrijven.

Ik heb het gelezen en oh, wat treft jullie een hoop, als gezin. Heel goed dat je hulp hebt gezocht voor je dochter, je bent een lieve goede moeder. Hoe gaat het nu met jou zelf?

Je bent inderdaad een lieve goede moeder. Wat verdrietig voor je dochter en voor jullie als gezin.

Vergeet je jezelf niet? Het leven met een depressieve partner is zwaar. Zorgen voor en om je kinderen ook, helemaal als je er emotioneel gezien waarschijnlijk (gedeeltelijk) alleen voor staat. Het valt vast niet altijd mee.. Veel sterkte.

Ach jee, laatste Biechtje, wat enorm heftig! Je gaat haar nu helpen door haar de mogelijkheid te geven met een therapeut te praten, dat is iets dat heel waardevol voor haar Is. Jouw schuldgevoel kun je niet wegtoveren, maar als je je verhaal leest, zie je ook dat je hier niks aan kunt doen. Hopelijk merken jullie snel verbetering en kunnen jullie weer op gaan bouwen. Sterkte!!?

Eens met de anderen. Jullie hebben veel op jullie bordje gehad waardoor de zaken zijn gelopen zoals gelopen. Hoe verdrietig ook. Je hebt goede hulp geregeld toen je de signalen zag,meer kon je niet doen. Niet te hard zijn voor jezelf en goed voor jezelf zorgen.

Bedankt voor jullie lieve reacties. Gisteren kregen we het gezinsplan van de gezinscoach binnen. Heel heftig om alles zo zwart op wit te zien staan. Gisteravond ben ik ingestort. Kwam allemaal even zo hard binnen. Wat een zooi is het allemaal. Zoveel artsen, therapeuten, hulpverleners en coaches zijn er inmiddels bij ons gezin betrokken. En dat allemaal vanwege die kutdepressie van mijn man en mijn zoontjes ziekte?

Heel veel sterkte biechtje. Ik hoop op verbetering voor jullie, weg uit de neerwaartse spiraal!

Biechtje wat heftig allemaal! Het zijn gebeurtenissen waar je naar mijn inziens geen invloed op hebt, het overkomt je en dat is kut! Het enige wat je kan doen is er zo goed mogelijk mee omgaan en hulp vragen, dat heb je nu gedaan en dat is moeilijk want je wilt niet dat de situatie zo is zoals ie is. Houd moed en onwijs veel sterkte!

Ik ben bang dat ik zwanger ben. Heb al een paar dagen gevoelige borsten, en dit voelt precies het zelfde als bij mijn eerste zwangerschap. Normaal gesproken heb ik daar bijna geen last van, en voelt het ook anders. Het is waarschijnlijk nog te vroeg om te testen, maar iets zegt me dat het zo is. Ik ben echt gek aan het worden. Waarschijnlijk ook omdat het niet gepland is. Ik wil hier echt graag snel zekerheid over hebben maar denk dat ik nog een paar dagen moet wachten met testen.

Biechtje, ik begrijp dat je er gek van wordt, maar je lichaam kan soms ook gekke spelletjes met je spelen. Gebruik je een voorbehoedsmiddel?
Onzekerheid is vreselijk, wanneer denk je dat je kunt testen dan?

Ja, ik denk dat ik me daar maar even aan vast ga houden, ondanks dat het precies het zelfde voelt.
We gebruiken condooms, maar het kan zijn dat we mogelijk toch wat te onvoorzichtig zijn geweest. Dus ik sluit de mogelijkheid zeker niet uit. De 25e moet ik ongesteld worden.

Spannend Biechtje. Hopelijk kom je deze dagen wat door!

Inmiddels heb ik iets eerder dan verwacht licht bloedverlies, dus ben weer wat gerustgesteld.

Gelukkig voor jou!

Hier het biechtje met de depressieve man. Gezien de coronacrisis zit ik inmiddels al sinds vorige week maandag thuis. Mijn vader bleek corona te hebben en omdat ik wat hoestte zijn we in quarantaine geplaatst voor 2 weken. Vandaag dag 10. Maar die quarantaine duurt nog wel even want inmiddels ben ik zelf aardig ziek. Enorm benauwd, hoesten, doodmoe en koortsig. En ik word gek thuis, niet meer wegkunnen uit de negatieve energie. Daarnaast werk ik in een vitaal beroep en als ik straks wel weer mag werken is maar de vraag hoe dit op te lossen met de kinderen en opvang. Mijn man kan dit niet alleen, de opa’s en oma’s die normaal oppassen zijn allen risicogroep en mijn zoon slikt immuunsupressiva en kan ik daardoor nier zomaar naar school brengen omdat ik er niet vanuit kan gaan dat ouders hun kinderen bij minimale klachten al thuishouden.

Mijn zoon doet het echt super, pakt zijn schoolwerk op en maakt netjes wat er gevraagd wordt door school. Mijn dochtertje vindt alle veranderingen heel erg moeilijk. Piekert enorm veel over alles, is bang dat opa doodgaat want die heeft Corona. Haar therapie is voor nu stopgezet (begrijp ik), maar ze heeft het zo hard nodig nu. Maak me zo’n zorgen om haar. Maar de therapeut heeft ze pas 1 keer gezien en die kan daardoor op afstand niet veel voor haar betekenen. Ik laat haar maar zoveel mogelijk vertellen en tekenen wat ze denkt. En bel elke week even met de gezinscoach en therapeut.

Ik moest het even kwijt. Bedankt aan de forummers die het gelezen hebben.

Ooh nee Wat een ongelofelijk lastige situatie. Is er niet een oom, tante, broer zus of vriend(in) die jullie kan komen helpen? Je liep al zo op je tandvlees en nu is de situatie nog erger geworden! Je hebt hoogstwaarschijnlijk dus Corona maar dat lijkt nu even bijzaak te zijn omdat je er gewoon geen tijd voor hebt. ?

Sterkte, biechtje!

Heel erg veel sterkte lieve biechtje.
Wat ontzettend moeilijk moet dit zijn voor je.
Sowieso al, maar nu je zo op elkaars lip zit en ziek bent helemaal.
Ik hoop dat je goede mensen om je heen hebt waar je eventueel een beroep op zou kunnen doen.

Wat raakt me dit lief biechtje. Dat een situatie die al zo erg was, nu eigenlijk nog erger is. Wens je heel veel kracht toe.

Ik wens je ook veel sterkte en kracht toe Biechtje. Wat moet deze situatie wanhopig en rot aanvoelen. Ik wens jullie ook veel beterschap toe. Misschien dat je de situatie per dag kan bekijken. ?

Bedankt dames. Jullie zijn lief.

Ik leef al sinds mijn zoontje chronisch ziek was met de dag. Kan niet anders, helemaal niet toen mijn man nog depressief werd ook. Sterker nog je leeft dan bijna bij het uur. Je weet nooit hoe dingen lopen.

Op dit moment kan er niemand hier komen helpen want we mogen geen contact met anderen hebben. En als ik straks weer mag gaan werken is het ook lastig dus ivm mijn zoons immuunsysteem en ooms en tantes wonen niet in de buurt van zowel mij als mijn man en van mijn kinderen woont een oom in Praag en een tante twee dorpen verderop maar zij heeft een pnd dus kan ook die van mij incl schoolwerk er niet bij hebben. Vrienden werken allemaal zelf en kunnen niet mijn kinderen incl schoolwerk erbij hebben terwijl zij hun eigen kinderen ook aan tafel hebben zitten en zelf werken. Ik heb zoals altijd alle opties bekeken. Als ik beter ben ga ik eens met mijn werkgever om tafel ziteen hoe dit aan te pakken, eerst beter worden en met de kinderarts nog maar eens bellen wat zij denkt en vindt nu de crisis twee weken verder is.

Al met al komt ook hiervoor wel weer een oplossing. Maar soms zie ik het even allemaal niet meer.

Dat is inderdaad erg moeilijk allemaal. Er komt inderdaad vast een oplossing, maar dat het nu uitzichtloos voelt geloof ik direct. Caronavirus komt op dit moment niet uit, voor niemand natuurlijk maar voor jullie nog minder. Het is goed dat je met je werkgever contact opneemt, misschien brengt het je wat rust. Voor nu wil ik je adviseren om af en toe bewust tijd voor jezelf te nemen, mocht je dat nog niet doen. Goed dat je van je afschrijft.