Ik heb mezelf onwijs in de nesten gewerkt en ik ben er al 3 dagen ziek van, ik weet gewoon even niet hoe ik het aan moet pakken en of dit nog wel op te lossen is. Ik heb iets super doms gedaan waardoor ik misschien wel ontslagen word. ik wil er niet te veel over uitweiden i.v.m. herkenbaarheid maar het is iets wat mijn leidinggevende sowieso niet gaat pikken, en terecht. Ik heb er ontzettend veel spijt van en voel me dus al 3 dagen oprecht heel erg klote. Nu is mijn leidinggevende er nog niet van op de hoogte en ik weet ook niet 100 procent zeker of dit wel gaat gebeuren, het voorval heeft niet op mijn werk plaatsgevonden en er waren ook geen collega's bij aanwezig maar wel andere bekenden dus de kans dat het uitlekt is vrij groot. Zouden jullie afwachten tot je er iets van hoort of ik moet ik gewoon ballen tonen en het hele verhaal eerlijk vertellen? Eerlijkheid duurt het langst he? Ik schaam me zo dat ik het niet eerlijk op durf te biechten en ik ben zo bang voor de consequenties.

Begrijp ik nou goed dat het niet werkgerelateerd is, dus? Of was je 'in functie' ergens anders en ging het daar mis? In dat geval zou ik het direct opbiechten aan je leidinggevende. Liever dat het uitkomt en je eerlijk en oprecht bent en je je spijt kunt betuigen, dan dat het via via uitkomt en jij op die manier het idee oproept dat jij een houding hebt van 'wat niet weet, wat niet deert'...

Sterkte!

Zonder meer info, zou ik eerlijk gezegd niet weten wat het beste is.. Wat heb je gedaan???

Je kunt natuurlijk altijd aangeven dat je het doodeng vindt dit op te biechten en je bang bent voor de consequenties. Je creëert misschien ergens nog een stuk begrip van je leidinggevende als je je gevoelens onder woorden brengt. En misschien, doordat je eerlijk bent en je leidinggevende kan zien dat je van je eigen fout enorm bent geschrokken en je spijt hebt, vallen de gevolgen dan ook mee en hoeft er misschien niet direct ontslag te volgen.

Nee het was inprincipe niet werkgerelateerd Dundas. Het was na werktijd maar ik droeg nog een vest van mijn werk met onze bedrijfsnaam erop en het was wel op een locatie waar wij regelmatig komen/mee samen werken. Sorry, meer wil ik er niet over kwijt. Bedankt voor je antwoord, ik weet natuurlijk wel dat opbiechten het beste is maar ik vind het zo eng.

Ook zonder info lijkt het me wel duidelijk dat eerlijkheid het langst duurt, natuurlijk ben ik ook benieuwd wat er dan gebeurd is, maar als ze het niet wil vertellen, en dat heeft ze heel duidelijk aangegeven, zullen we het daarmee moeten doen.

Ja daar heb je gelijk in. Dat zei mijn collega ook al (ik heb het met 1 collega besproken) toen ik zei dat ik me er zo voor schaamde. Oké dan het volgende, ik probeer mijn leidinggevende al sinds vrijdag hierover te bereiken maar dat is tot op heden nog niet gelukt. Nu moet ik haar vandaag nog mailen over iets anders werkgerelateerd wat hier wel mee te maken heeft. Zal ik dan het hele verhaal in de mail zetten of is dat te onpersoonlijk? Het maatk het wel makkelijker en ik kan dan afwegen hoe ik het wil verwoorden maar het is misschien beter in de mail te zetten dat ik haar ergens over wil spreken en of we daar een afspraak voor kunnen maken toch? Phfff, dat geeft er weer zo'n zware lading aan. Ik zie er echt tegenop.

Ik zou het zeker niet in een mail zetten.

Ik zou het persoonlijk doen.

Verder vroeg ik meer wat het dan was ongeveer, omdat als het na werktijd is en niet echt werkgerelateerd, dan kan eerlijkheid misschien wel het langst duren, maar ik vertel mijn werkgever ook echt niet heel mijn leven. Die hoeft niet perse te weten dat ik gulzig een stuk vlees naar binnen heb gewerkt op een zaterdag terwijl ik bij een veganistisch bedrijf zou werken ofzo. Daarom vraag ik me af wat het kan zijn dat het zo schandelijk kan zijn om zelfs ontslagen erover te worden. Omdat het na werktijd was, en in principe ook niet werkgerelateerd. Enkel en alleen omdat je misschien je werkshirt aanhad nog. (de keren dat ik dronken een kroeg uit ben gerold met nog het shirt aan van de strandtent waar ik werkte incl. groot logo... dat is echt niet te tellen op een hele boel handen. En nee, dat ging ik niet elke keer vertellen aan mijn werkgever toen)

Ik zou het wel face to face doen. Je kunt wél van te voren je verhaal in een Word-document uittikken en een paar keer doorlezen en desnoods editten, zodat je je woordkeuze wel een beetje kunt sturen. Je zult hoe dan ook op gesprek geroepen worden, dan kun je dat gesprek maar beter direct aangaan. Dan zien ze ook je gezichtsuitdrukkingen, je schrik, je oprechte berouw, etc. Mail zou ik bij een grote fout nooit doen. Wat je wél kunt doen is dat je in de mail die je zo gaat sturen, aangeeft dat je graag morgen een gesprek wilt omdat je iets dringends met haar/hem wilt bespreken.

Ik begrijp wat je bedoelt Tabbie, ik snap ook dat het vervelend is om de situatie niet concreet te hebben maar het is dus wel iets wat ik echt moet vertellen en wat mijn werk ook sowieso serieus gaat nemen. Het is wel iets erger dan dronken de kroeg uitrollen, al had ik daar ook ongetwijfeld een waarschuwing voor gekregen want er wordt altijd expliciet vermeld je werkkleding na werktijd uit te doen (misschien kun je nu een beetje de ernst van de situatie inschatten ;) ) Dat is ook juist het stomme eraan, daar had ik het gisteren ook over, iedereen doet wel eens iets stoms en er zijn genoeg collega's die misschien wel ergere dingen hebben gedaan of zich onwijs hebben misdragen. Zelf mensen uit het managersteam staan onderhand iedere week stomdronken in de kroeg. Maar dat is dus niet met werkkleding aan. Nou had dit sowieso niet mogen gebeuren, dat wat ik heb gedaan, daar had ik ook spijt van gehad als ik dit op een ander moment had gedaan maar het feit dat ik werkkleding droeg maakt wel dat ik mijn werk hiermee in de problemen breng.

Bedankt voor jullie antwoorden meiden, ik ga mijn leidinggevende zo mailen en vraag inderdaad maar direct of ze morgen tijd heeft. Ik kan er ook maar beter vanaf zijn want dit gevoel maakt me gek, ik moet om elke scheet janken. Ik ga inderdaad ook zeker even uittypen wat ik allemaal wil zeggen.

Succes en sterkte! Laat je de afloop aan ons weten?

Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd hoe het is afgelopen?

Lief dat je ernaar vraagt Dundas. Het is mij alleen nog niet bekend. Ik heb gisteren pas telefonisch contact gehad met mijn leidinggevende. Dat was een kort en enigszins vaag gesprek want ik was op dat moment aan het werk en ik had niet de mogelijkheid uitgebreid te bellen. Wat ik uit haar woorden kon opmaken is dat zij al vanaf vrijdag op de hoogte is van het voorval. Ze zei letterlijk: ''ik bel naar aanleiding van je mail, ik heb je daar vrijdag ook al over gebeld en ik hoorde dat je mij ook had proberen te bereiken. Ik wil het daar inderdaad eventjes met je over hebben.'' We hebben morgenmiddag een gesprek gepland, daarna zal ik laten weten hoe het is afgelopen

Wat vervelend dat er nog niets bekend is, succes morgen!

Goed dat je het toch wil gaan melden (wat het ook is). Je leidinggevende is blijkbaar al op de hoogte, dus verzwijgen had niet gekund en nu kom je er zelf mee, misschien werkt dat positief.
Heel veel succes!

Ik wil je alvast veel sterkte wensen voor morgen. Kan me voorstellen dat je er erg tegen op ziet.

Even een snelle update: het gesprek viel heel erg mee! Ik ben niet ontslagen, ik heb wel een officiële schriftelijke waarschuwing gehad maar verder pakte mijn leidinggevende het heel relaxed op. Ze was er inderdaad al van op de hoogte maar vond het netjes dat ik er zelf mee ben gekomen. Eind goed al goed dus, maar ik heb mijn lesje wel geleerd.

Wat fijn! Ik blijf toch benieuwd naar wat er allemaal is voorgevallen dan, maar ik ben blij voor je dat het zo is opgelost en dat je alleen 'maar' een schriftelijke waarschuwing hebt gekregen.

Super fijn Biechtje! En nu altijd je werkkleding uitdoen als je je werk verlaat

+1!
Ik ben stiekem ook wel benieuwd wat het dan was, maar ik vind het vooral heel fijn dat het goed is afgelopen!

Oh fijn dat het met een 'sisser' is afgelopen!!

Mijn man en ik verdienden beiden ongeveer hetzelfde, rond de 2000 euro netto. Daardoor deden we alle kosten door de helft en wat overbleef was voor ons zelf. Niet alles op een grote hoop dus, zo vinden wij het ook het prettigst.

Nu heb ik een andere baan, ik ben van 36 naar 32 uur gegaan en verdien nu netto 1850 euro per maand, 150 euro minder dus. Nu wil ik niet gaan mierenneuken over geld, want zo heel veel minder verdien ik nu niet, maar toch... Is het eerlijk als hij nu 75 euro meer gaat betalen aan de vaste lasten of hoe zouden jullie dit doen? Als ik nou 400 euro minder verdiende was het sowieso een ander verhaal. Maar waar ligt de grens qua betalen naar rato?

Die grens is voor iedereen anders, dat moet je echt zelf bepalen.

Wel is het zo dat die €150 'gewoon' splitten niet naar rato is. Je moet kijken naar percentages.

Stel hij verdiend €2000 en jij €1850 dan verdien je samen €3850. €2000/€3850*100 is 52%. Automatisch is €1850/€3850*100 dan 48%.

Stel je vaste lasten zijn €2800, dan betaalt hij €2800/100*52 = €1456 en jij €2800/100*48 is €1344. Of bijv. €1450 en €1350 als je het wilt afronden.

*Edit, wij zijn het gaan doen toen het verschil naar mijn mening (de minst verdienende) teveel werd. Mijn vriend heeft een onregelmatig salaris, maar dat was ook ongeveer vanaf een verschil van €150/€200 netto.