Fase denk ik. T heeft dit ook periodes.
Soms duurt het weken en soms langer.
Nu eet hij weer alles. Maar paar weken geleden at hij amper. Tot nu toe kwam het steeds weer goed.

Dat kan beide kanten uitgaan, Bliss . Maar hoe meer jullie er op gaan focussen, hoe erger het waarschijnlijker wordt. Het is een stukje controle wat ze nu ontdekt en ontwikkelt, heel passend bij haar leeftijd. J eet heel wisselend, soms heel goed en soms heel weinig. Ik merk dat ik het bij hem veel makkelijker los kan laten dan destijds bij D. Ze worden sowieso wel groot en als ze echt honger hebben, dan eten ze wel.

Heel herkenbaar Bliss. Gaat echt met fases en elk kind is natuurlijk anders dus niemand (ook jij als moeder niet) kan een antwoord op de laatste vraag geven. Waarschijnlijk gaat ze echt nog wel door een paar van die fases heen, maar je weet het niet. Je kunt hier op het forum ook veel eerdere topics over vinden als je meer tips wil (een heel aantal topics van mij ). Ik vind het nog altijd best lastig om los te laten maar ben het wel met Lady eens, je kunt hoog of laag springen maar ze gaan vanzelf die fase in en ook weer uit.
Fijn dat jij dat meer los kunt laten nu Lady!

Ik wil kwijt dat ik - nu ik zo 's avonds in m'n eentje op de bank zit - toch best onder de indruk ben nog van dat ik met m'n zoontje naar t ziekenhuis was eerder vanavond. Ik weet intussen wel dat het veel voorkomend is wat ie had, maar toch vond ik m wel heel zielig.
Ik was dus vanochtend met hem naar het Kinderboekenmuseum in Den Haag, was echt super leuk. Daarna waren we taartje eten in Dudok, een grand café in Den Haag (jeugdsentiment voor mij, kwam ik altijd met mijn moeder en oma). Toen we daar weg gingen, deed ik z'n jasje aan maar hij werkte niet mee. Toen rende hij weg, maar ik had z'n jasje en arm vast en toen deed z'n elleboog dus blijkbaar krak (niks gehoord hoor) maar vanaf toen begon hij erg te huilen en zei dat z'n hand/arm erg pijn deed. Ik had direct door dat dit geen krokodillentranen waren. In de tram en de trein terug naar huis hing hij echt helemaal op mij, sniffend als ik 'm bewoog. En hij was natuurlijk doodop van alle indrukken die dag zonder slaapje. Dus lastig beoordelen maar ik geloofde z'n pijn wel. Dus eenmaal thuis direct de spoedpost gebeld, drie kwartier in de wacht gehangen, intussen Ollie maar op de bank filmpje kijken, maar hij hing er echt maar zielig bij. Uiteindelijk konden we pas om half 7 terecht in 't ziekenhuis en eenmaal daar waren we rond 7en pas aan de beurt. Dokter heeft naar 'm gekeken, Ollie wilde idd z'n arm niet bewegen en kon echt goed aangeven waar pijn deed (al zei hij hand, niet arm). Toen voelde de dokter en zette hij de arm weer recht, zo klik, weer in de kom. Elleboog idd uit de kom. Zondagsarmpje heet dat ook wel en het schijnt het meest voor te komen tussen de 1 en 3 jaar, bij jongetjes, linkerarmpje en vaak tijdens kleren aantrekken. Bingo dus. En toen testte de dokter nog of ie weer z'n arm ging bewegen en uiteindelijk pakte hij idd met z'n linkerarm weer een stokje en kon hij weer hoera doen. In de auto terug viel hij in slaap (goh) en thuis direct in bed gelegd (had expres al zachte kleertjes aan gedaan en zetpil gegeven van te voren). Dus nu slaapt ie. Morgen even aankijken hoe hij z'n armpje beweegt, anders moeten weer terug. Vond 'm wel een kleine held hoor.

Wat naar Marin, mijn dochter heeft het ook gehad 2 jaar geleden. Je verhaal is best herkenbaar. Ik vond het vooral erg bijzonder dat ze gelijk d’r arm weer kon bewegen toen hij weer terug in de kom was gezet.

Ja echt he! Ik vond het met name ook erg fijn dat ik voor m'n gevoel echt goed naar 'm heb geluisterd, hij gaf echt goed aan dat hij pijn had. En dat ik het niet nog een nachtje aan heb gekeken ofzo. Misschien had ik het zelf wel terug kunnen zetten (maar geen idee hoe) dus ben wel echt blij dat de dokter dit kon doen. Dat geeft me wel een geruststellend gevoel, ook inderdaad omdat hij heel snel daarna weer kon bewegen en daarvoor echt niet.

Hoe kwam het bij jouw dochter? Ook zoiets vergelijkbaars of met spelen ofzo? Ik voelde me zelf al schuldig dat het kwam omdat ik hem vast pakte (maar ja wegrennende peuter in een restaurant met jas aan doen, it happens), rationeel gezien weet ik prima dat ik me niet schuldig hoef te voelen.

Ik heb het zelf 3x gehad als kind en herinner me dat gekke gevoel dat bewegen niet wil nog heel goed. Gelukkig geen pijn, het voelde gewoon heel gek altijd.

Wat een nare afsluiter van de dag Marin. Hopelijk merk je er morgen niks meer van.

Ze zat (of lag, dat weet ik niet meer) op de grond en wilde niet opstaan dus toen trok ik haar aan d’r armpjes overeind. Bleek dus beter niet te kunnen maar ja, dat wist ik niet. Maar ik heb me ook vreselijk schuldig gevoeld.

Ahh ja snap ik. Niet nodig om je schuldig te voelen maar ik snap 't wel.

Ik snap dat dat indruk maakt Marin. Zeker als je kind zo tam en hangerig wordt dan is er echt wel iets aan de hand. Ik heb het ook vaker gehoord, een kindje op werk had het omdat hij met zijn broer op de trap stond (broer stond trede hoger) en die trok hem aan zijn arm omhoog. Goed dat je meteen hebt gehandeld en fijn dat je daar goed op terug kan kijken.

Ik heb mijn zoon vandaag de stad door getild (10kg incl lompe winterjas) en nu last van mijn kuiten. Ik was op de fiets, het fietsen was heel leuk hij keek zijn ogen uit. Hebben jullie een buggy voor op de fiets of hoe doet iedereen dat toch? Ik heb wel een draagzak maar vind ik ook niet zo handig omdoen nu met jassen en hij is best zwaar .

Oeh wat sneu voor O Marin! Fijn dat het zo relatief makkelijk op te lossen was, klinkt eigenlijk als super heftig zo’n elleboog uit de kom! Beterschap voor hem. Hopelijk valt het morgen helemaal mee en slaapt ie vannacht lekker. En jij okn

Lot ik heb daar een draagdoek en drager voor idd. Maar we pakten in de winter dan ook weleens de bus. Of ik zette m steeds weer in de fiets en wandelde daar mee. En idd, ook heel veel getild. Ook wel gezellig

Wat sneu, Marin! Goed aangevoeld ook, is soms best lastig bij kinderen.

Lot, ik ga dus alleen een doelloos stuk fietsen met haar en dan weer naar huis. Tillen is niet te doen joh! Als ik boodschappen ga doen ofzo, ga ik dus gewoon lopen met de buggy. Gisteren ben ik trouwens wel naar een dorp verderop gefietst en daar hebben we wat gedronken in een café, dat was goed te doen en ook leuk!

Hij heeft heel goed geslapen en gebruikt z'n arm weer dus lijkt erop dat 't weer beter is! Hij zegt ook dat 't geen pijn meer doet. Wel heeft ie 't veel over de dokter en 't ziekenhuis dus dat zal we weer flinke indruk hebben gemaakt. Ah ventje.

Lot, ik was geen grote fietser rond die leeftijd omdat ik voorop fietsen niet fijn vond maar ook omdat 't idd een lastige leeftijd is qua meenemen. Ik tilde dan toch wel veel. Nog steeds til ik O veel (12 kg). Ik neem de kinderwagen eigenlijk nergens meer mee naar toe en hij loopt veel en anders til ik 'm even.
Maar er zijn wel buggy standaard te krijgen voor de fiets. Taeda heeft dit geloof ik.

Als je veel wilt fietsen zou ik een buggystandaard kopen ja. Ik loop straks tegen hetzelfde aan, want ik kijk erg uit naar dat we kunnen fietsen naar de stad, maar ik dacht laatst ook ja en dan loop je met een kind te zeulen?. Ik heb een draagjas dus denk dat ik dan ook nog gewoon ga dragen in de stad. Ik vind dat inmiddels ook wel zwaar worden (minimaal 9kg nu) maar het lijkt me het beste alternatief. Als het weer weer wat beter is, is ze ouder en kan ik haar op de rug dragen, lijkt me minder zwaar nu. Dat kan met mijn jas helaas niet.

Fijn dat je zoontje geen last meer lijkt te hebben Marin. Hele belevenis wel!

Vandaag is mijn laatste vrije dag na verlof en vakantie en hoewel ik het aan de ene kant heel jammer vind want geniet echt van mijn tijd thuis met haar... Maar ben er zo aan toe om weer te werken?
Had ik van te voren echt niet verwacht, dacht vind het maar niks als ik weer aan het werk moet.
Maar ben er de laatste week / 2 weken niet gezelliger op thuis tegen man, voel mij nutteloos en mis mijn werk gewoon.

Wel is het een mega gepuzzel met welke casussen ik heb gekregen en hoe ik dat ga indelen Ivm opvang etc. Heb enkele nieuwe casussen, gericht op opvoedondersteuning en dat vind ik super tof.
Op ma is man vrij (ouderschapsverlof) en om de wo is hij vrij omdat hij die Za dan werkt.
Di en do gastouder.
Dus ik ga werken op ma, di en do, om de wo en om de Za.
Heb er eigenlijk gewoon echt weer zin in.

Wat leuk om te lezen.

Ik sta natuurlijk nog helemaal aan de andere kant. Mijn verlof is net begonnen. (Eigenlijk nu nog ziektewet) En soms zit ik na te denken hoeveel ik wil gaan werken en wanneer. Maar is inderdaad lastig te bedenken nu. Ook qua opvang...
hoe oud is jullie kindje nu?

3 maand, ze is van 26 juli.
Ik had het trouwens echt niet verwacht van mijzelf, maar ben er echt aan toe. Ga nu 28u werken, op contract nog 36uur tm februari Ivm wegwerken overuren.

Hier was qua opvang wel echt lastig. Mn familie woont in het westen (wij in het oosten), ouders van vriend leven niet meer en met verdere familie geen contact meer (sinds de kleine er is weer wat opbouwend met zijn zus en de dochter van zijn broer), dus geen netwerk om op terug te vallen. Flexibele opvang was hier niet te vinden en man is vrachtwagenchauffeur en krijgt een dag van te voren te horen wat hij de dag daarna werkt en kan op de dag zelf nog veranderen. Meestal begint hij midden in de nacht en is eind van de middag klaar maar kan zo opeens anders zijn, dus kan van zijn uren verder niet uitgaan qua wel / geen opvang etc. Dus flexibele opvang had ideaal geweest, maar helaas

Geniet van je verlof! Neem lekker de tijd voor jezelf ook

Och wat naar, Marin. Een zondagsarmpje komt inderdaad best vaak voor. Ook wanneer ouders hun tussen in heen en weer slingeren, zoals kinderen dat altijd zo leuk vinden, is een veel voorkomende oorzaak. Fijn dat het weer verholpen maar het is echt heel naar als je kind pijn heeft en je dan ook nog zo lang moet wachten voordat hij geholpen kan worden.
Gelukkig heeft hij goed geslapen!

Ja dat wist ik idd wel en doen wij daarom nooit!

Fijn dat ie goed geslapen heeft Marin!

Bizar is dat he Marin hoe snel het over kan zijn dan! F. heeft het ook gehad, stoeien met mijn broertje en knak. Daar gingen we eerste kerstdag naar de HAP, ik net bevallen met het gevoel dat ik moest kiezen tussen mn baby en mn kind wat een ellende! Huisarts twijfelde aan een breuk omdat ze veel drukpijn had, wij door naar de SEH en daar kon F. ineens alles weer. Zo raar. Dokter kwam vragen wat er aan de hand was. "Oh, mn arm was gebroken, maar nu niet meer!! Heel fijn.

Wat fijn dat ie vannacht gewoon goed heeft kunnen slapen en nu nergens meer last van heeft. Lijkt me heel erg schrikken en klinkt pijnlijk.

Ik heb er inderdaad eentje voor een paraplubuggy. Best een rit met twee kids en een buggy, maar ik hoef niet door een stad en rij ermee langs de provinciale weg. Ik vind het vrij onstabiel, zou het door een drukke stad niet zo snel doen. Maar ik heb er dus twee kids bij. Met alleen een kindje voorop gaat het een stuk beter.

Marin: mijn oudste heeft ook een keer een zondagsarmpje gehad maar die was zelf geloof ik al weer terug geschoten.
Heel handig op oudjaarsavond toen, ex had avonddienst, dus ik kon met 2 kinderen om 20.30 uur in de avond me nog melden op de HAP (terwijl ze beide al in bed hoorde).
Bij mij gaven ze wel aan dat het nog een paar dagen lastig kan zijn qua bewegen, want het is allemaal erg gevoelig. Maar na een dag of 3/4 moest het echt wel een stuk minder zijn.