31 Mrt 2017 14:40 door Anoniem278
Ik begrijp het wel Whatever. Die dingen zijn keer op keer heftig. Niet alleen de pijn die je hebt doorgemaakt, ook de eenzaamheid van zo'n traject, en nu eigenlijk deels weer, omdat het niet te delen is, niet uit te leggen.
Ik denk dat hoe hard je ook mee wilt werken, soms kinderen en mensen door het systeem glippen. Ik heb die ervaring, ik ken genoeg mensen met die ervaring en ik weet dat het nu nóg gebeurt.
In jouw geval misschien juist wel omdat je zo braaf je best deed. Nog even afgezien van jouw intelligentie waardoor je mogelijk ook overcompenseert en mensen je daardoor flink overschatten.
Ik hoop dat je samen met je nieuwe hulpverleners een traject vindt waar je wat vertrouwen in krijgt en wat je handvaten kan bieden.
En het is ok, om te huilen om wat had moeten zijn maar niet is geweest, te rouwen om de leuke onbezorgde jeugd die je had moeten hebben, verdiende, maar die je niet gehad hebt.
*liefs*