Hier mijn bevallingsverhaal.
Maandag 31 maart was ik nog voor controle bij de verloskundige geweest. Er was toen nog niets aan de hand en het leek er zelfs op dat het nog wel even zou duren voor de kleine zou komen.
Dinsdag 1 april, werd ik wakker met rugpijn, maar zocht daar niets achter. In mijn zwangerschap had ik daar voortdurend last van en vooral als ik de dag er voor vrij veel gedaan had en dat had ik die maandag. Ik heb ’s middags zelfs nog 1,5 uur geslapen. Tegen 17.30 uur werd de pijn erg hevig en had ik het idee dat naast de constante rugpijn er ook een pijn in golven kwam. Heb toen mijn vriend ge-appt dat hij maar naar huis moest komen want het kon wel eens begonnen zijn. Tegen 17.45 heb ik hem gebeld want hij zat in een overleg en kon daardoor niet op zijn tel kijken. Ondertussen werden de rug weeën steeds heviger en ook moest ik steeds plassen. Ik ben toen op de wc gaan zitten, kon daar de weeen ook het beste opvangen. Tegen 18.15 was mijn vriend thuis en hij heeft de verloskundige gebeld omdat ik niet meer praten kon van de pijn, de weeen kwamen zo snel op elkaar. Ondertussen dat we op de verloskundige wachtten had ik het gevoel dat mijn vliezen braken, omdat maandag nog niet goed duidelijk was of de kleine goed was ingedaald, ben ik naar boven gegaan en op mijn bed gaan liggen. Om 18.30 was de verloskundige er en zij was eigenlijk verbaasd dat ik al zoveel pijn had. Bij de volgende wee deed ze inwendig onderzoek en bleek ik al tussen de 5 en 6 centimeter te zitten. Mijn vriend moest toen ook gelijk de spullen pakken voor het ziekenhuis en ik mij aankleden. We reden achter de verloskundige aan, maar achteraf hadden we beter onze eigen route kunnen rijden want zij nam de langste weg en ook de hobbeligste. Onderweg had ik al het gevoel dat ik heel nodig moest poepen, maar dacht dat kan nog niet heb nog maar 5 centimeter. In het ziekenhuis aangekomen bleek ik echter al bijna op de 10 te zitten.. Omdat de kraamverzorgster die de verloskundige moest assisteren nog niet gearriveerd was, assisteerde een verpleegkundige. Ook zij was helemaal verbaasd dat het zo razendsnel ging en dat nog wel voor een 1ste kindje. Terwijl ik al aan het persen was kwam de kraamverzorgster nog net op tijd binnen. Omdat het zo snel ging moest ik ingeknipt worden. Hier helemaal niets van gevoeld.
Om 20.03 was daar dan onze zoon K.yan. Hij woog 3210 gram en was 50 cm lang. Helemaal niet zo klein dus als wat hij geschat was.
De verloskundige kon het niet laten en moest ons even de gek aansteken met het feit dat hij op 1 april geboren is. Ze vroeg weten jullie wat het moest worden, ja antwoorden wij een jongetje. Waarop zij antwoorde: o het is een meisje. Gelukkig hadden we het meteen door haha.
Tijdens de bevalling ben ik aardig wat bloed verloren en ook kon mijn lichaam de snelheid niet aan. Toen ze mij rechtop hadden gezet werd ik dan ook erg duizelig en trok volgens mijn vriend helemaal wit weg, ik ben ook even een paar seconden out geweest. De verloskundige heeft toen voor mij besloten dat ik een nachtje in het ziekenhuis moest blijven.
De volgende dag was de duizeligheid echter niet over en moest ik toch nog een nachtje blijven. Ook kreeg ik staalpillen voorgeschreven omdat mijn hb te laag was.
De eerste dagen na de bevalling heb ik als zeer naar ervaren. Ik kon helemaal niets en was voor de verzorging van K op anderen aangewezen. Voelde me toen ook totaal geen mama.
Ik ben best wel een onzeker type en dit maakte me allemaal nog onzekerder. Iedereen was maar met mijn kind bezig en ik kon niets, zo voelde dat op dat moment. Terwijl die anderen alles met de beste bedoelingen deden hoor.
Heb in die dagen in het ziekenhuis en ook de eerste dagen thuis dan ook veel gehuild. De borstvoedingsmomentjes waren dan ook echt mijn momentjes met K. Totdat ook niet meer goed ging. K had zo’n ontzettende zuigkracht dat hij al gauw mijn tepels kapot zoog. Ik voedde al met een tepelhoedje omdat ik nogal vlakke en ingetrokken tepels heb. Maar nog deed het pijn en dan wilde de kraamverzorgster ook nog dat ik zonder ging voeden want een tepelhoedje was alleen maar een hulpmiddel en niet iets blijvends. Nou dat zag ik echt niet zitten. Toen ook nog bleek dat K aan het afvallen was in plaats van groeien, zat ik er nog meer doorheen. De laatste dag dat ik kraamzorg had, is de verloskundige nog langs geweest, om het af te sluiten. Zij zag dat ik er compleet doorheen zat en opperde toen als eerste of bv wel een goede keuze voor mij was, toen wilde ik nog niet meteen opgeven en heeft zij contact gezocht met de wijkverpleegkundige, die is die avond nog langs geweest en heeft de weegschaal achtergelaten. Zaterdag mochten we wegen en was K nog meer afgevallen. Toen was ik er zo klaar mee, dat ik toch besloten heb om te stoppen. Wat een rust gaf dat gelijk al. Ondanks dat K toen begon met spugen omdat hij moest wennen, heb ik geen moment spijt gehad dat ik ben gestopt.
Sinds maandag ben ik alleen met K omdat mijn vriend weer moest werken, ik zag hier erg tegenop maar het gaat tot nu toe super, ik voel me lichamelijk nu steeds beter en ook K doet het fantastisch. Ik voel me nu echt mama en kan nu echt genieten heerlijk is dat.
Hieronder een foto van ons lieve kleine mannetje.