Welkom op Zeg maar Yes!

x

(niet quoten ajb)

Ja dat is wel een goede verdeling. Ik wilde nu slapen, maar m'n hoofd zit te vol en het lukt niet. Ik ga dus maar eens douchen (jep, wordt wel tijd), een was draaien en ff naar AH. Daarna mag ik weer een serie kijken. Plan van aanpak wil ik met die arts bespreken, maar dan moet hij wel eerst contact opnemen.

Je kan ook zelf contact opnemen is helemaal niet gek.

x

Fijn dat je huisarts je serieus neemt! Elke dag in ieder geval iets doen is wellicht lekker ja, als je je kan zetten tot iets uiteraard. Hopen dat je snel opknapt

Hmm ik heb vanmiddag iemand van de Arbo-dienst gesproken, beetje raar gesprek vond ik het. Ze kwam nogal geïrriteerd op me over. Ik had gehoopt dat ik op korte termijn terecht zou kunnen. Nu kon ik alleen komende week ergens terecht op twee uur reizen afstand en pas donderdag de 23e in A'dam, waar ik ook werk. Dat heb ik nu dus ook afgesproken, maar ik was nogal van slag, omdat ik graag eerder handvatten had gekregen hoe nu verder. Die vrouw zei dat de huisarts me daarin moest begeleiden, maar die zei juist dat een bedrijfsarts dat moest doen. Ik vind het dus maar vaag allemaal, maar tot aan mijn afspraak met de bedrijfsarts ben ik dus nog thuis als het goed is.

Ben vanmorgen eventjes op het werk geweest, er was een collega en ik heb wat dingen overgedragen en m'n laptop even mee naar huis genomen. Ik ga wel proberen om het werk nu even helemaal los te laten, maar heb daar erg veel moeite mee merk ik.

Bluhh ik voel me nu meteen alweer schuldig. Had ik toch volgende week al naar die arts moeten gaan, ook al moet ik er dan vier uur voor reizen? Ik zie daar nogal tegen op en daarom leek het me toch fijner om een week later meer in de buurt te kunnen afspreken, maar ik voel me nu dus schuldig en kan het niet echt loslaten. Had dit ook naar m'n teamleider geappt en meteen al spijt van. M'n vriend zei ook al: je had hem eigenlijk helemaal niks hoeven laten weten, dat doet die Arbo-dienst wel. En anders alleen dat je de 23e een afspraak hebt, punt. Ik ben natuurlijk weer te eerlijk en zei er meteen bij dat het wel iets eerder kon, maar dan ver weg en dat ik dat niet zag zitten

Hoe is het nu Bliss, nu je iets afstand van werk hebt genomen?

Had gister zelf een terug val.
Ben al poosje bezig met voorbereidingen voor mijn pa zijn pensioen.
Hier met mijn zus over gesproken, maar die melde mij dat ik haar met rust moest laten, omdat ze kwaad op haar ex was. Ik moest het ontgelden.
Nu ben ik altijd al iemand geweest die het graag goed wil doen en houden tussen mensen.
Ook komt dat door mijn werk, werk in de zorg.
Als een ander tevreden is, pas dan ben ik ook tevreden.

Gister hier met een vriendin over gehad. Zij zei, dit is je valkuil, jij wilt het te goed voor een ander doen, jij wilt dat alles goed verloopt, ook tussen jouw zus en jij + je pa moet alles goed verlopen.
Denk eerst eens na, voor wie doe je dit alles en schiet jij erzelf mee op?
Jij weet heel goed wat je antwoord is, maar je schiet er in door om tegenovergestelde te doen.
Die vriendin had het volledig juist en vanaf nu zeg ik ook, zus zoekt het maar even uit.

Ik heb de afspraak met de bedrijfsarts toch vervroegd, ga er dinsdag heen. Ik ben de laatste dagen iets rustiger, zit niet meer elke dag te huilen zoals eerst. Verder nog wel erg moe, veel hoofdpijn en piekeren, omdat ik gewoon niet weet wat ik met het werk aan moet.

Vervelend dat je een terugval had, lijkt me idd goed om wat meer afstand te nemen!

Dat je niet zo goed weet je dagen in te delen en welke doelen te stellen voor een dag als je ziek thuis bent is echt heel positief. Toen ik net thuis zat met een burn out kon ik helemaal niks. Dat betekent dat herstel voor jou veel sneller zou gaan en daar moet je blij mee zijn!

Wat mij ook erg tegenviel is hoe langzaam het hulptraject is. Mijn werkgever heeft me zelf naar huis gestuurd. Vervolgens een afspraak gemaakt bij de huisarts, dat was gelijk met de huispsycholoog. Daarna naar de echte psycholoog, bij mij zat er 3 weken tussen voordat ik een intake kreeg en 6 weken tot ik daadwerkelijk het eerste echte gesprek had. Dat vond ik enorm lang!
De bedrijfsarts was bij mij op locatie (ook vrij ver weg) en had ik pas een 6-8 weken na ziekmelding. Dat was echt een enorme flapdrop, waar ik niks aan had.

Wat het ook is (burn out, overspannen, cvs) je hebt er duidelijk veel last van. Er moet dus een oplossing komen. Je huisarts komt niet heel daadkrachtig over: is het een idee nogmaals te bellen en aan te geven dat je echt niet tot 1 maart kunt wachten? Wellicht kunnen ze de afspraak vervroegen.
Waar ik veel aan heb gehad is eerlijk en open zijn naar je werkgever toe. Uiteindelijk moet je er toch samen uitkomen (of niet en dan moet je ontslag nemen of vragen of zij je kunnen ontslaan zodat je een uitkering krijgt). Hoe reageren zij erop?
Wat vind je vriend ervan?

Bliss, heb je je wel eens verdiept in mindfulness?

@ Claire: ik denk ook niet dat het nu een burn-out is, maar wel dat ik overspannen ben. Als ik nu door was gegaan, had het wel tot een burn-out kunnen leiden denk ik, maar nu ben ik er hopelijk op tijd bij geweest.
Wat werk betreft weet ik het echt niet; ik denk dat dit 'm gewoon niet gaat worden. Als ze mij ontslaan, houd ik dan recht op ww? Hoe werkt zoiets? Eind van de week neem ik wel weer eens contact op met m'n teamleider. M'n vriend zegt ook dat ik en het bedrijf niet echt een goede match zijn en dat is al wel gebleken ook.

@ Forumster: ja, ik heb een paar jaar geleden een cursus mindfulness gedaan, maar het was niet echt mijn ding eerlijk gezegd.

Als ontslag ernstig verwijtbaar is, heb je geen recht op ww. Dus dat gaat niet op voor jou. Je werkgever mag je echter niet ontslaan als je thuis met een burn out zit.

Je kunt inderdaad eventueel een regeling treffen met het bedrijf, zogenaamd 'ontslag met wederzijds goedvinden', waardoor je je ww behoudt. Als jij zelf ontslag neemt heb je namelijk niets. Maar goed, daar moet het bedrijf het ook mee eens zijn natuurlijk en er zitten vast nog wel wat haken en ogen aan waar ik verder niets vanaf weet. Zomaar ontslaan terwijl jij ziek gemeld bent mag inderdaad niet.

Nog even een update: ik ben dinsdag bij de bedrijfsarts geweest en dat was wel prettig (ook al zat ik alleen maar te huilen ). Ze vroeg me hoeveel ik dacht komende week weer te gaan werken (want ik gaf aan dat ik vreesde dat mijn baas wel verwachtte dat ik gewoon weer fulltime aan de bak zou gaan) en ik had geen idee, dus ik zei: twee dagen ofzo? Toen stelde zij voor om te beginnen met twee keer drie uur en dan de week erna twee keer vier uur etc. Heel rustig opbouwen dus. Ik voel me wel echt een beetje een kneus die niet kan werken hiermee, maar aan de andere kant vond ik het ook wel een fijn idee dat ik het gewoon rustig kan opbouwen. Morgen ga ik even langs op het werk, m'n leidinggevende is er dan, dus even wat afspraken maken etc. Ik wil uiteindelijk toch weg hier, maar weet nog niet op welke manier ik dat het beste kan doen. (niet quoten)

Ik vind het dapper hoe je dit aangaat Bliss

Mijn vorige werkgever heeft mij ontslagen toen ik pas 2 weken weer volledig ging werken, terwijl er nog een gesprek gepland stond met bedrijfsarts.
Ze waren mij er blijkbaar al aan het uitwerken toen ik nog in de ziektewet zat.
Is allemaal heel raar gegaan.
Heb vaststellingsovereenkomst heel goed met schoonvader doorgenomen en daarna besloten te tekenen. Het kwam er letterlijk op neer dat ze mij liever kwijt dan rijk waren.
Zou ik niet hebben getekend dan was ik er steeds met flinke tegenzin geweest.

Maar de leidinggevende wist hoe ze op mijn gevoel moest inspelen aangezien ik toen nog vrij labiel was.
Voor mij voelde het alsof ik mij niet kon bewijzen na 'redelijk herstel' burnout.
En dat voelt nog altijd vreselijk kut.
Maar, ik mag niet mopperen en mag van mijzelf niet terug denken aan die periode, want heb er weer wat moois van weten te maken bij mijn huidige werkgever.