Welkom op Zeg maar Yes!

Ho ho, Lady, over 50-60 jaar zitten wij gewoon nog op het forum met z'n allen hoor!

Over 60 jaar ben ik 103 en hoop ik wel ergens anders te zijn hoor 😅

Sinds mijn vader overleden is, ben ik eigenlijk niet meer 'bang' voor wat er op mijn pad komt. Hij is lang ziek geweest en we hebben heel vaak tussen hoop en vrees geleefd, met telkens die hartverscheurende gedachte dat we afscheid moesten nemen en zonder hem verder moesten. Ik kon me niet voorstellen dat ik dat kon. Maar toen het uiteindelijk vrij onverwacht zover was, voelde ik vooral berusting en dankbaarheid. Ik bedacht me dat ik zoveel uren/dagen van mijn leven had laten verpesten door negatieve gedachtes en angst, terwijl er op het moment zelf altijd wel een oplossing komt.

Het leven ging door, anders dan met mijn vader, maar nog steeds mooi en de moeite waard. Iemand zei eens dat je leven al de moeite waard is als je voor 1 iemand een verschil hebt gemaakt. En dat kan vrij gemakkelijk, met een glimlach of een compliment of door iemand even te hulp schieten. Onbekende mensen, maar ook de mensen die je liefhebt. Dus ik probeer vooral altijd positief en vriendelijk te zijn en dat maakt dat mensen meestal ook positief en vriendelijk reageren. Lukt heus niet altijd, maar het geeft me wel energie. Dat maakt voor mij het leven de moeite waard, ongeacht wat het hogere doel is van de mens op aarde. Ik probeer me niet teveel te verliezen in dat soort gedachten waar ik niet veel mee kan.

Ik herken volledig wat jij schrijft Giselle.

Hier moet ik echt niet teveel over nadenken, daar word ik echt somber van (nou ja, nog somberder)

Voor mijn gevoel draag ik niet veel bij en ben ik niet waardevol genoeg. Dit komt voor een groot deel voort uit dat ik vroeger vaak hoorde dat ik niks waard was. Gelukkig geven mijn man en kinderen mij wel dat gevoel, dus ik weet dat ik voor hen wel de moeite waard ben. Dus zij geven mijn leven wel zin.

Inmiddels zijn er de afgelopen jaren heel veel puzzelstukjes op hun plaats gevallen, alleen niet allemaal in positieve zin. Ik heb dagen dat ik me van bed naar bank en weer naar bed verplaats. Werken is niet verstandig of zelfs niet haalbaar. Afgelopen week bijvoorbeeld een ziekenhuisafspraak gehad waar ik met de trein heen moest. Ik heb 2 dagen moeten bijkomen. Wat dat betreft vind ik de zin van het leven soms lastig te ontdekken. Ik word wakker, beleef de dag zoals deze komt, kijk 's avonds een serie met mijn man en ga weer naar bed. Ik zorg niet voor inkomen. Ruim mijn huis wel op, maar zodra de kinderen thuiskomen is daar niks meer van te zien. Probeer het iedereen wel naar de zin te maken. Maar het gevoel op mijn sterfbed terug te kunnen kijken op een zinvol leven kan ik nog niet ontdekken.

Oh lieve Marie, dat klinkt niet goed. Een dikke knuffel.

Zingeving is eigenlijk ook een beetje een luxe-iets. Je moet eerst al het andere, je gezondheid, eten, drinken, dak boven je hoofd, op orde hebben voor je eraan toekomt. Ik hoop heel erg dat dat nog komt voor jou en de andere forummers die het moeilijk hebben. Liefs.

Bedankt voor je lieve reactie Filoria.

Ook filosofisch gezien kan ik overigens weinig zin ontdekken hoor. Je wordt geborgen, rommelt een jaar of 80 wat aan en je gaat dood. Dan kun je het maar beter zo leuk mogelijk maken en jezelf zo nuttig mogelijk maken. Maar als ik zie wat voor puinzooi (in alle opzichten) het is op deze aardbol, vraag ik me soms ernstig af hoe ik het verschil kan maken.