Welkom op Zeg maar Yes!

Ik ben eigenlijk helemaal niet van het klagen, maar ik ben dit jaar vast niet de enige die geen fijne gevoelens heeft over gehouden aan de kerst. Ik weet van velen dat er geliefden gemist zijn aan tafel, wellicht zijn er ruzies geweest, liepen dingen niet zoals je gepland had. ik had zelf even behoefte aan 'gedeelde smart' is halve smart, dus voel je vrij in dit topic ongegeneerd en zonder oordeel je gedachtes te delen.

Zal zelf even beginnen en sorry: het is een lief dagboek rant. Zoals jullie weten zijn we van Australie naar Nederland verhuisd zodat we tijd met familie konden doorbrengen. Ik voelde me schuldig dat mijn kinderen hun familieleden niet kenden en vanuit mijn familie kwam vrijwel niks, dus de enige manier dit voor elkaar te krijgen was hier te komen. En hoewel ik als volwassene wel wat moeite heb met dat de familieleden nog steeds weinig doen, zijn mijn kinderen enthousiast als ze ze zien, en uiteindelijk gaat het daarom. Ik leid een klein beetje aan een aandachtstekort syndroom, omdat ik opgegroeid ben met een zusje met een verstandelijke beperking en een zusje met ernstige allergieen, dus mijn ouders zaten heel veel in het ziekenhuis en hadden geen tijd voor mij. Ik was vooral bij de oppas, bij de buren, bij mijn tante of vrienden. En daar heb ik hele liefdevolle gezinnen meegemaakt, dus ik heb het wel meegekregen. In Australie hebben een groot sociaal leven, maar hier heb ik niet veel vriendinnen meer, mijn man eigenlijk niemand. Dat geeft niet, we hebben het toch heel druk met de kids etc.

Ok, nu naar de blues van de afgelopen dagen. Het begon al dat wij zouden hosten. Dat vond ik vet leuk, want we hebben nieuw huis en dit zou de eerste keer zijn dat de familie zou zien. We vieren altijd met kant van vader. Mijn oudste tante is heel ziek en gaat door chemo en ze was ze zwak van Amsterdam naar hier te komen. Dus 2 dagen voor kerst hoorde ik dat zij en haar vrouw niet konden komen. Snappen we helemaal natuurlijk. Mijn jongste tante besloot met haar man daar kerst te vieren. Ook mooi en lief idee. Toen hoorde ik per ongeluk dat mijn nichtje en vriend niet zouden komen want die vieren het bij hem. Oh, wist ik niks van. Toen besloot haar andere broer ook wat anders te gaan doen. 7 mensen die opeens niet meer kwamen. Toen werd mijn andere neef nog ziek en hadden we 8 minder. Uiteindelijk waren er maar 4 mensen: mijn vader en vriendin en mijn zusje (die ziek was) en vriend. En oef, ondanks dat ik het allemaal begrijp en logisch vind, deed het mijn hart toch zeer. Nog nooit in mijn leven hebben we kerst niet samen gevierd en nu wij het eens hosten zegt iedereen af. En nogmaals: rationeel snap ik het, maar emotioneel doet het pijn.

IMijn moeder heeft een geheugenprobleem die ze verdoezeld. Ik ben vanaf begin november aanwezig geweest om alles cadeautjes te regelen (we vieren kerst op kerstavond, geen sinterklaas o.i.d.). Ik had lekker eten gemaakt, het gezellig aangekleed etc. Mijn moeder heeft geen enkel cadeautje gekocht of iets bijgedragen. Ze was hier de 23ste nog en ik zei: het begint 16.00 uur, dan doen we de cadeaus 16.30. Mijn zusje kwam onverwacht ook nog, dus snel voor haar nog wat gekocht. En ik was eigenlijk in mijn nopjes: het was gewoon goed geregeld en de kids hadden ZO'N zin. En toen werd mijn zusje ziek. En kon helemaal niks meer. En ze zat te zuchten en kreunen op de bank maar weigerde iets van medicatie. Dus ik vroeg casual of ze nog met kerst mee ging doen en ze ONTPLOFTE. Ik kreeg een telefoon naar mijn hoofd geslingerd, ze begon als een gek te schreeuwen en koffer inpakken en het sloeg echt nergens op. Dit was om 15.50. Ik was echt enorm geschrokken, moest ook enorm huilen. Mijn man mijn zusje kalmeren, die had het iets anders opgevat ofzo. Make up bijgewerkt, het wordt 16.00 uur. 16.15. Mijn moeder is er niet. Mijn zusje haar bellen: was ze het vergeten. Echt: wat een domper.

En sindsdien ben ik gewoon echt down. Het zijn dus echt de blues. Ik weet dat er overal een reden voor is, maar ik vind het zoveel. De oudste heeft zich ook enorm misdragen, zo vreselijk druk en ik kan het hem bijna niet kwalijk nemen, want de stemming was natuurlijk ruk, ondanks dat ik echt geprobeerd heb er nog wat van te maken. Maar het hielp niet echt met mijn mood. En nu zit ik in onze slaapkamer met heel veel snacks te proberen weer leuk te zijn. En ik mis Australie zo, mijn prachtige vrienden en vriendinnen, met hun gezinnen erbij. Ik ben zó pijnlijk anders dan mijn eigen familie: ik wil veel moeite doen voor anderen. In Australie heb ik gelijkgestemden: daar wordt mijn cup enorm gevuld. Hier is mijn cup eigenlijk altijd leeg, ik wil zoveel doen voor anderen, maar krijg zo weinig terug. En dan dit ongelooflijk mistroostige weer al een maand. Teruggaan is nu even geen optie, ik heb nog wat doelen op het werk (en ik heb echt fantastisch werk) en onze zoon loopt achter in spelling en lezen en ik vind niet verstandig hem nu eruit te halen, want dan moet hij in Australie weer opnieuw beginnen. Beter eerst de basis in het Nederlands goed. We hebben koophuis dus we zitten prima, maar die kan ook zo verkocht. Contact met schoonouders is ook supergoed nu, Turkije is mooi dichtbij. Afgezien van de 24ste is het contact met mijn zusje ook waardevol, al doet ze niks voor haar neefje/nichtje (maar goed, als zoon ook steeds zo is als hij is als zij er is - mooie zin, dan is ook lastig voor haar, denk ik).

Het is gewoon lastig: er is zoveel ziekte om ons heen en ik moet zoveel rekening houden met anderen. Mijn vader is fragiel sinds hij zijn broer heeft verloren aan kanker 2 jaar geleden, zelf kanker heeft en zijn oudste zus ook terminaal is. Dus die kan niks hebben. Heeft nog nooit opgepast of een uitje gedaan met ons (we zijn hier anderhalf jaar). Zijn vrouw heeft gewoon een hekel aan kinderen en ze zegt behoorlijk rare dingen. Allebei trouwens lieve mensen verder, materieel naar ons niks te kort maar emotioneel wel. Mijn moeder is onwijs passief en dus geheugenprobleem. En allemaal klachten waar ik steeds met haar naar het ziekenhuis moet. Zus heeft angststoornis en burnout. Andere zus verstandelijk beperkt. Iedereen heeft een gebruiksaanwijzing en ik ben echt de enige die normaal is en niks heeft. Maar soms is het rekening houden gewoon beetje teveel. En dat is het vandaag. Afgelopen zomer zijn we week op Ameland geweest met de hele familie. Fantastisch. Wij zijn de enige met kinderen. En maar 1 tante (de jongste) heeft aangeboden paar uurtjes op de kinderen te letten zodat wij een borrel konden halen in het dorp samen. Vader, zus, allemaal jonge neven en nichten: niemand die even aanbiedt, moet mijn tante het notabene doen.

Nou ja, jullie merken het wel: er zit veel zeer. Spijt? Nee.. dat zeker niet. De wel echt positieve dingen balanceren de slechte dingen. De tijd met de zieke mensen krijgen we nooit meer terug. Prachtige beelden ook van afgelopen jaar. Maar mijn hart is wel beetje leeg na zulke dagen, ook omdat mijn eigen verwachtingen dan weer in mijn gezicht teruggeslagen worden.

Zo, zien jullie ook eens de verdrietige Marsy. Ben vast wel weer optimistisch over paar dagen, maar nu zit ik in de blues. Hoef trouwens geen medelijden hoor, moest even mijn ei kwijt, vandaar dit topic, dus spuug vooral alles wat je zelf even kwijt wil.

Dikke knuffel voor jou Marsy!

Wauw dat is wel balen Marsy, echt een hoop teleurstellingen zo bij elkaar, kan me voorstellen dat je daar sip van wordt.

Ik had al de blues voor kerst, ik zag er zelfs zo tegenop, tegen de hele kerstvakantie eigenlijk, dat ik nu twee weken op een zorgboerderij ben om bij te komen. Dus geen kerst met mijn gezin. Maar mijn gezin heeft wel kerst gevierd en zelfs vandaag ging door terwijl de vader van mijn zwager drie dagen geleden is overkleden. Maar ik was er dus niet bij. Overigens deden ze hier op de zorgboerderij meer aan kerst dan ik verwacht had, we hebben een avond gegourmet, wat ik best heftig vond en de andere avonden was er lekker en uitgebreid gekookt.

Ach jee Marsy, dat klinkt niet zozeer als de blues maar meer als een extreem teleurstellende kerst!
Je praat alles goed in jouw verhaal maar je hebt alle reden jouw familie het gebeurde heel erg te verwijten.
Deze gebeurtenissen worden natuurlijk enorm versterkt door de pijn die jouw jeugd je heeft gebracht en het is logisch dat dit een open wond is waar nu wat zout in is gekomen.
Jeetje...
Het klinkt voor mij (dat is makkelijk gezegd, I know) dat jouw echte familie zich in Australië bevindt en jullie daar veel gelukkiger zullen zijn.
Ik snap je beweegredenen om het nog niet te doen, maar dit maakt je wel ongelukkig en je weet in je hart zo goed wat de oplossing voor deze pijn is.
Heel rot voor je, ik leef echt met je mee!

Ja, wel echt spijker op de kop Olive. En lastig ook, want ik ben echt heel loyaal ingesteld. En we krijgen ook echt wel wát terug zeg maar, als we daar waren gebleven hadden we bepaalde dingen ook niet gehad. En het zijn toch ook echt wel mijn eigen verwachtingen die me steeds teleurstellen. Ik had dit op zich ook wel kunnen weten en ziekte: daar kan niemand iets aan doen. Was opeenstapeling.

Pompoen: ik had het gelezen, vond je wel prettig dat ze wat deden of juist teveel? Wel goed dat je voor jezelf hebt gekozen en dat er ook plek was!

Dikke knuffel voor jullie en iedereen die het nodig heeft.

Ik heb een fijne kerst met mijn ouders en zussen gehad en merk vandaag (eerste dag met kerst in mijn uppie) dat ik wel erg een sociale kring hier mis. Zeker als ik dan alle drukke lange gedekte mooie tafels zie en fotos online.

En Marsy, het zijn ook vaak onze eigen verwachtingen. Hier heeft nog nooit iemand voorgesteld om op de kinderen te passen tijdens een vakantie zodat ik/wij er even op uit konden. En ik en ex zijn beide close met de familie, en ze verder wel attent zijn. Mijn zus zou dan zeggen: dat had je dan gewoon moeten vragen.

Als je dichterbij had gewoond, had ik iig graag een borrel met je gedronken hoor!

Och wat naar Marsy, ik kan me voorstellen dat als je eindelijk een kerst in Nederland kan vieren met familie dit helemaal niet is wat je in gedachten had, wat een teleurstelling

En pompoen, dikke knuffel voor jou! Wat krijg jij het te verduren, ik hoop voor je dat er snel betere tijden komen!

Tapbier, zo'n eerste kerst alleen lijkt me ook erg moeilijk en confronterend. Lief zijn voor jezelf, dan is morgen gelukkig de kerst weer voorbij!

Ik plof ook net op de bank na een een enerverende kerst. Gisteren heeft schoonmoeder iets kwetsends tegen mij gezegd, waarover ik heel verdrietig was en daarover een soort van ruzie gemaakt (niet echt ruzie omdat ik het afkapte omdat ik dit echt niet wil met de kinderen erbij)
En vandaag was mijn vader boos op mijn man om iets kleins en schoot volledig uit zijn slof, en daarop werd mijn zusje enorm boos op mijn vader en stonden ze tegen elkaar te schreeuwen. De kinderen huilen. Top joh. En daarna weer gemaakt gezellig doen, blegh..
Gelukkig zitten man en ik wel helemaal op 1 lijn met dit soort dingen dus dat is fijn, en hebben de kinderen beide dagen echt heel lief gedaan. We zeiden al, volgend jaar gaan we in een vakantie-huisje aan de andere kant van Nederland met kerst, hoeven we geen familie te zien. Maar dat is weer sneu voor mijn schoonvader en mijn moeder, die zijn beiden namelijk wel heel leuk en lief.

Oh nee, wat veel ruzie Marit Eline! Goed dat jullie op 1 lijn zitten, is voor de kinderen natuurlijk ook fijner stabiel.

Ach marsy wat naar zeg voor jullie. Je hoopt op een fijne kerst met je hele familie en dan krijg je dit. Dikke knuffel voor jou.

Tabbie lijkt me erg wennen voor het eerst kerst alleen.

Pompoen wat heftig dat je niet thuis kon zijn. Weet niet waarom je op een zorgboerderij zit. Knuffel voor jou

Marit eline wat naar zeg ruzie met kerst.


Mijn kerst was stom.
Gister begon al met tranen. Ik moest naar m'n vaders graf toe. De hele dag was emotioneel. Mis hem zo erg tijdens het gourmetten hij hield daar echt van. Ik miste zijn geintjes tijdens het eten. En miste het samen afwassen. Ik mis hem momenteel heel erg.

Vandaag bij schoonfamilie die mensen zijn gewoon raar. Wij zitten in verhuizingen. Zeggen ze zijn jullie al over. Echt die mensen luisteren nooit naar ons. Ze zullen ons ook niet helpen met verven en verhuizen want te druk. Echt stom. Vooral sneu voor mijn man zijn ouders doen nooit wat voor hem.

Van mij mag het snel januari zijn. Morgen weer een rot dag is het 6 jaar geleden van mijn buitenbaarmoederlijke zwangerschap. We doen dan altijd wat leuks.

Ik ben een oude 'bekende’, maar de meesten zullen me niet kennen denk ik. Afijn, ik lees al jaren af en aan mee.
Knuffel voor jullie allemaal. Kerst brengt extra emoties, gemis, irritaties en verwachtingen met zich mee. En wanneer dat dan tot uiting of op z’n hoogtepunt loopt brengt dat verdriet en Christmas blues met zich mee.

Hier eveneens. Dit afgelopen jaar is de vriendschap met onze beste vrienden best wel door zwaar weer gegaan. Hun situatie veranderde (kan er niets teveel over zeggen online sorry) en daarbij ook hun verwachtingen naar mij/ons toe. Ik kon daar niet aan voldoen altijd. (Mede door mijn eigen psychische staat van zijn: Ik ben er dit jaar achtergekomen dat ik zowel autisme als ad(h)d heb) En dat werd me kwalijk genomen, met berichten achter mijn rug om naar mijn man. Mijn grens was vorige week bereikt (deze cyclus had zich al vaker voorgedaan), maar ik durfde de confrontatie niet aan, dus afgelopen vrijdag met een nette maar resolute brief mijn zegje gedaan. Daarop kwamen excuses, met de vraag of we nog samen tweede kerstdag zouden vieren zoals gepland. Eerlijk gezegd zag ik dit niet zo zitten en misschien had ik het achteraf gewoon moeten afzeggen.
Het was ‘meh’. De sfeer was er gewoon niet meer. En ik denk dat de liefde over is.
Ik ben lamgeslagen, niet eens verdrietig maar gewoon beetje meh. Wellicht kan ik het later beter verwoorden, maar nu is alles even… tja… stom ofzo.
Heel close vrienden heb ik verder niet waar ik nu mijn verhaal kwijt kan, dus jullie zijn de klos.

Fijne avond

Nou ik snap dat je daar verdrietig van wordt Marsy.

Dikke knuffel voor de andere ook, ruzie maken is niet leuk!

Hier ook een gekke kerst, we missen dierbare en bij mijn schoonfamilie liep de stress hoog op (om voor mij onzinnige dingen, het lijkt wel of mensen zonder grote problemen nog meer kunnen stressen om kleine dingen). Gelukkig ook fijne momenten gehad.

Hier ook wel een beetje de blues maar meer omdat we het fijn hebben gehad met zn allen en het nu voorbij is. Maar als ik sommige verhalen hier lees dan zou ik volgend jaar lekker naar de Efteling of een huisje ofzo gaan. Dikke knuffel voor iedereen hier.

Aww Tabbie lief! En je hebt gelijk wat je zegt hoor, maar het zijn soms even de momenten he?
Sarah: ja, ik moest ook aan jou denken bij dit topic (o.a.). Sterkte vandaag ook
Aquariumvis: Ai, dat lijkt me ook heel pittig en dat ze dan ook nog tweede kerstdag kwamen. En meh is ook wel echt het goede woord als ik aan de blues denk
Lot: de kerststress! Hopelijk geen ruzie van gekomen?
DronkenTaart: die blues is ook bekend, dat het zo fijn is dat het nu extra donker lijkt, brrr.

Hee Marsy, wat verdrietig dat je op een heel andere kerst gerekend had en dat al jouw inspanningen om er iets van te maken niet altijd gezien werden of voor niks waren door alle afzeggingen. Logisch dat je je daar teleurgesteld over voelt.

Ik vind het juist goed dat je het ook probeert te zien vanuit iedereens kant en ben het dan ook niet eens met dat Olive zegt dat je het je familie meer mag verwijten. Daar schiet je niks mee op, want zoals je het uitlegt was het nergens echt onwil maar vooral onvermogen. En ja dat is net zo kwetsend maar met verwijten schiet je dan zo weinig op omdat mensen vaak helaas niet anders kunnen.

Het enige dat je kunt doen is verwachtingen naar beneden bijstellen, hoe spijtig ook. En jammer, omdat je nu net hier bent om de band weer aan te halen. Maar ergens ook een bevestiging van je keuze om destijds in Australië te blijven waar je zoals ik het lees een fijne zelfgekozen familie hebt gecreëerd 😍. Misschien helpt het om even extra met hen te vonden, via FaceTime.


Wees maar heel lief voor jezelf en goed dat je het hier van je af typt!

Aww Teun, wat een lieve woorden. En je hebt gelijk hoor, ik heb ook heel veel contact met Australië gehad en we worden ook erg gemist, dat is ook wel goed te weten (en goed voor m’n hart). Het ebt allemaal al wat weg.

Lastig is dat hè Marsy, als je het gevoel hebt dat je zo anders bent dan de rest en daardoor een beetje het gevoel van aansluiting mist? Jammer dat je zo’n vervelend gevoel aan de kerst hebt overgehouden en wat vervelend dat het precies allemaal zo liep dat je het gevoel hebt dat alles zich een beetje tegen je keert.
Teun’s tip is misschien een goed idee, even bonden met de mensen waarbij je je wel thuis voelt. Hopelijk heft dat de blues een beetje op.

Zelf had ik helaas ook geen leuke kerst. Familie dingen zijn een beetje ingewikkeld met een schoonzus die zich te goed voor alles en iedereen voelt en daardoor zelfs niet bij de begrafenis van opa was. Vervolgens wordt er van mij verwacht dat ik accepteer dat mensen misschien andere normen en waarden hebben dan ik en moet ik daar begrip voor opbrengen. Maar ik voel nergens begrip richting mij, dat ik hier moeite mee heb en weinig zin heb om dan ‘gezellig’ kerst met elkaar te vieren. Oftewel, ik ben degene die van mars komt en met niemand aansluiting heeft.

Prosecco: lijkt me ook energievretend Prosecco, en dat is dus elke familiebijeenkomst hetzelfde want die schoonzus is er altijd bij?

@Marsy, het gourmetten had van mij echt niet gehoeven, dat was gewoon teveel. Heb ook overwogen om niet mee te doen, maar dat vond ik ook weer ingewikkeld. Verder was het ongedwongen en gewoon wat bijzonderder eten dan anders, dat vond ik wel leuk op zich. Maar daardoor duurden de maaltijden wel langer en dat kostte dus ook meer energie.

@Sarah, ik voelde me zo somber en overspoeld en ik zag zo tegen de feestdagen en de vakantie me de kinderen thuis op, ik wist gewoon echt niet hoe ik dat moest gaan doen terwijl ik me zo slecht voelde en had heel erg het gevoel dat ik op dat tempo af aan het stevenen was op een nieuwe opname. En toe kreeg ik de tip van een zorgboerderij met crisisplaatsen en ze kregen op de dag dat ik contact opnam toevallig een plekje vrij.

Prosecco: lijkt me ook energievretend Prosecco, en dat is dus elke familiebijeenkomst hetzelfde want die schoonzus is er altijd bij?

Nee ze is dus niet eigenlijk nooit ergens bij, want ze voelt zich te goed voor onze familie. Dus feestjes omdat opa’s/oma’s erg oud zijn geworden, housewarming, verjaardagen, nergens is ze bij. Bij Gods gratie komt mijn broertje soms alleen, maar vaak ook niet.
Maar nu met kerst werd het door hun zo gedraaid dat als ik mijn ouders wilde zien, dat bij hun thuis moest. Dus er was voor mij niet echt een andere optie dan daar te zijn, terwijl ik echt even geen behoefte aan haar gezelschap heb.

Marsy, wat zou ik jou gunnen dat jij eens in de watten gelegd zou worden met kerst of überhaupt: dat mensen hun best voor jou en je kinderen doen, aandacht voor jullie hebben. Dat verdien je zo! Echt rot om je verhaal te lezen. Zijn er in Australië vrienden die voor jou zorgen als jij een keer ergens hulp bij nodig hebt?

Over mijn kerst:

We vierden tweede kerstdag bij mijn zusje thuis. Er waren acht mensen en ik was met mijn 37 jaar de oudste. Dat voelde zó gek. Ik refereerde op een gegeven moment aan een liedje uit 1998 en niemand kende het. En toen voelde ik me ineens zo verdrietig worden. Ik heb mijn tranen weggeslikt want er waren allemaal kinderen bij, maar ik was echt helemaal emotioneel ineens. Ik ben er gewoon nog niet aan toe om de oudste van de familie te zijn.

Het was verder wel gezellig en fijn hoor. Ook bij mijn schoonfamilie op eerste kerstdag.

Hier gelukkig geen echte blues, fijne dagen achter de rug. Hoewel ik het wel elk jaar moeilijk vind dat de decembermaand echt zo'n cosy maand is, met eigen gezin of familie. Ik vind de decembermaand eigenlijk wel de meest confronterende periode als het om onze ongewenst kinderloosheid gaat (en ik vind die term ook stom). Het is geen overwegend verdrietig gevoel maar wel regelmatig momentjes waarop we beiden even tranen moeten wegslikken, wetend dat het voor ons niet weg gelegd zal zijn om deze tijd met kinderen te beleven. Zowel man als ik hebben de decembermaanden als kind zijnde altijd als iets magisch ervaren en het had ons heerlijk geleken om dat opnieuw te kunnen ervaren, maar dan als ouders, tradities maken met een eigen gezin en de magie doorgeven aan onze eigen kinderen.
Gelukkig maken een fijne kerstavond met zijn tweetjes, én een fijne eerste en tweede kerstdag met familie wel veel goed.

Maar wat verdrietig, de teleurstellende kerstverhalen in dit topic. Fijn dat je deze kant ook bespreekbaar maakt, Marsy.

Ik voel me ook zo na deze Kerst. Het was helemaal niet vreselijk of zo, we hadden veel mooie momenten, maar ook veel enerverende en geforceerde momenten. Het zou me heerlijk lijken volgend jaar met Kerst weg te gaan en niets te moeten, maar ik wil dat mijn moeder en de kinderen niet aandoen. Man en ik zouden het zalig vinden ;-)

Wat ik vooral moet leren, is om geen verwachtingen te hebben. Dan kan het haast niet tegenvallen. Maar dat is soms best moeilijk. Fijn dat je het kunt relativeren Marsy, maar je teleurstelling en verdriet mag er natuurlijk wel gewoon zijn. Na al die voorvallen, kan ik me voorstellen dat je er even helemaal doorheen zit. Hopelijk helpt het om het hier van je af te schrijven. Vaak lucht dat al op en ziet alles er snel weer zonniger uit. Dikke knuffel voor jou!!

Wat vervelend om te lezen Marsy! Ik snap heel erg dat je Australië mist. Verdrietig dat iedereen je zo teleurstelt.

Ik vind kerst ook geen leuke periode. Ben altijd blij als het weer achter de rug is, net als oud en nieuw. Voel me altijd enorm ellendig. Kijk uit naar de lente

Pompoen: hopelijk is het komende jaar voor jou een jaar vol nieuwe energie, dat gun ik je zo erg.
Prosecco: man, wat lijkt me dat vermoeiend. Ik ken ook zo iemand en gelukkig niet in onze familie maar ik weet wel hoe iemand invloed kan hebben op de sfeer, of ze er nou bij zijn of juist afwezig.
Filoria: wat een lieve woorden. In Australie hebben we dat zeker wel hoor! Het voelt gewoon soms dat ik niet moet zeuren omdat ik 1) toch weet hoe ze zijn en 2) zelf de keuze heb gemaakt hier weer te komen. En wow, betekent dit dat er dus voornamelijk kinderen waren? Ik snap je gevoel helemaal.
Maple: dikke knuffel, het ís ook confronterend.
Pineco: ja, die kloterige verwachtingen he? Daar heb ik dus ook zo'n last van. Het lucht zeker op eens van me af te schrijven. Het gaat nu wel elke dag weer wat beter. Ik merk ook dat de woedeaanval van mijn zusje wel wat met me gedaan heeft. Ondanks dat zij mij verwijt dat ik de hele dag heb laten voelen dat ik het vervelend vond dat ze ziek was met kerst (en ok, dat heb ik misschien wel), de manier waarop zijn ontplofte, ook naast de kinderen, vind ik ook niet ok.
Feline: Je hoeft niet te vertellen waarom natuurlijk maar je mag altijd je hart luchten. Of komt het door het mistroostige weer, ook wel contrast met je vorige maand natuurlijk.