Welkom op Zeg maar Yes!

Hallo,
Ik heb even een ander account aangemaakt om zo even anoniem te blijven voor nu. Maar iemand in onze hele naaste omgeving (naaste familie van man zijn kant) zitten in een ingewikkeld fertiliteits traject en binnenkort zijn de opties binnen Nederland om zwanger te worden voor hun op.
Wij zijn zelf een compleet gezin met twee pubers en hebben geen kinderwens meer. Ik werd ook makkelijk zwanger en heb goede zwangerschappen gehad.

Nu opperde ik pas bij mijn man dat ik er wel eens aan denk om evt draagmoeder te worden om hun zo te helpen met hun kinderwens. (niet met mijn eigen eicel, maar die van de wensouders. IVF dus) We hebben hier heel goed over gepraat en mijn man zou hier volledig achter staan en het heel bijzonder vinden.

Dit zit nog in een heel beginnend stadium, van informatie verzamelen en lezen. Voordat we dit überhaupt aan hun zouden voorleggen. Want er zitten heel veel haken en ogen en toch ook wat risico's aan vast. En wettelijk komt er ook veel bij kijken.

Dus ben ik benieuwd of hier mensen hier ervaring mee hebben? Of iemand kennen die hier ervaring mee heeft.

En voor mensen die ook in een fertiliteitstraject hebben gezeten, hebben jullie deze optie ooit overwogen? Vind het lastig in te denken of mensen hier überhaupt een optie in zien. Lijkt ons ook dood eng om zo iets voor te stellen.

Weet je zeker dat ze geholpen zijn met een draagmoeder? Met andere woorden: weet je waar het probleem ligt waardoor ze niet zwanger worden?

Weet je zeker dat ze geholpen zijn met een draagmoeder? Met andere woorden: weet je waar het probleem ligt waardoor ze niet zwanger worden?

Het zwanger worden is een aantal keer gelukt, alleen na een aantal weken gaat het dan steeds mis. Het vruchtje blijft niet goed 'plakken' zeg maar.

Er is een grotere kans dat zoiets aan de embryo ligt en niet aan de baarmoeder. In Nederland testen ze de embryo’s niet. Ik zou ze aanraden naar België of Duitsland te gaan en daar goed onderzoek te laten doen naar waarom het niet lukt.

Er is een grotere kans dat zoiets aan de embryo ligt en niet aan de baarmoeder. In Nederland testen ze de embryo’s niet. Ik zou ze aanraden naar België of Duitsland te gaan en daar goed onderzoek te laten doen naar waarom het niet lukt.

Ja het is zo krom in Nederland. Weet niet of naar het buitenland gaan een optie is financieel. Word zo iets vergoed?

Nee dat wordt vaak niet vergoed.

Ik heb om een heel andere reden in een fertiliteitstraject gezeten en in die zin is het niet vergelijkbaar. Maar als ik mij in hun situatie verplaats zou ik het heel mooi vinden als iemand dat zou aanbieden. Vooral omdat je dan voelt dat iemand jouw diepste wens zó begrijpt en jou zó gunt. Ik zou het dus zeker eens ter sprake brengen, al snap ik dat dat moeilijk is. Misschien kun je het eerst wat neutraler insteken met de vraag of ze andere opties zoals adoptie of draagmoederschap weleens overwogen hebben? Dan start je wat minder persoonlijk.

En ik wil sowieso even benoemen dat ik het ontzettend mooi vind dat je dit overweegt!

Zowel ik als een vriendin hebben het overwogen bij vrienden. Uiteindelijk niet nodig geweest want in de laatste ronde die ze nog hadden, raakte ze zwanger.
Maar die vriendin die het ook overwoog zei dat het risico op kanker werd vergroot door de medicatie die je gebruikt.
Ik weet er het fijne niet meer van maar misschien is dat te vinden.
Zij had al een hoger risico door iets in het dna? Dus ze durfde het niet door de medicatie.

Ik vind het heel mooi dat jullie erover denken.

Ik heb altijd wel gedacht dat ik dat zou willen doen voor iemand, maar ik word niet vanzelf zwanger en ben er altijd flink ziek van. Dus ik zie het mezelf niet doen.

Toen ik door het hele traject ging, heeft mijn zus het wel aangeboden en alleen maar het aanbod vond ik al super super lief en fijn. Alsof er een plan Z was.

Maar ik zou idd ook echt adviseren naar Duitsland of België te kijken eerst. Daar kan meer en in Nederland doen ze echt weinig eigenlijk.

Ja, mijn vriendin was in Nederland uitbehandeld en kreeg te horen dat ze nooit zwanger kon worden ivm vervroegde overgang.
Ze is naar Duitsland gegaan (wel hoge kosten idd) en nu moeder van een jongetje van 6 maanden.
Ik heb toen bij haar geopperd of ze open stond voor eiceldonatie maar dat vond ze echt heel moeilijk. Gelukkig heeft ze niet opgegeven

Ik heb de optie zelf nooit overwogen, omdat ik denk dat wij niet geholpen zouden zijn bij een draagmoeder. Het probleem lag bij ons vooral bij onze zaadcellen én eicellen. Er kwamen wel embryo's van maar die deelden helaas nooit echt goed door. Hadden we goede kwaliteit embryo's dan was de optie waarschijnlijk wel door mijn hoofd geschoten. Maar meer dan dat waarschijnlijk ook niet, omdat ik in mijn omgeving niet even iemand zou vragen om draagmoeder te zijn, laat staan dat iemand het zelf zou aanbieden. En een onbekende die zich aanbiedt als draagmoeder is volgens mij heel moeilijk te vinden. Maar nogmaals, ik heb me er nooit in verdiept dus dat laatste weet ik niet zeker.

Maar daarom vind ik het dés te bijzonderder (is dat een woord?) dat jullie hier samen zo achter staan en jullie het an willen bieden. Ik zou het gesprek zéker aan gaan met het betreffende stel. Het zal ook voor jullie een zwaar traject zijn, ik vermoed ook met hormonen toedienen voor jou, maar het zou wel het meest waardevolle zijn wat je ooit voor iemand kunt betekenen.

Ik had dat voor mijn zusjes en broertje en hele goede vriendinnen willen doen als dat nodig zou zijn (was het niet). Maar ik denk dat ik er niet voor in aanmerking zou komen. Voor hoogtechnologisch draagmoederschap (niet commercieel) gelden heel veel criteria, zowel voor de wensouders als draagmoeder. - weg persoonlijk verhaal- Ik sluit me dus aan bij mijn voorgangers om naar het buitenland uit te wijken en daar opnieuw te kijken naar protocol, mogelijkheden en eventuele oorzaken.

Nog even een aanvulling van mijn kant: ik weet overigens niet of draagmoederschap wordt vergoed via de zorgverzekeraar, voor zowel de draagmoeder als de wensouders staat mij iets bij dat er geen (volledige) vergoeding is. Misschien is uitwijken naar het buitenland voor de behandelingen die ze nu al volgen, dan 'voordeliger' (vind ik zo'n oneerbiedig woord in relatie tot het onderwerp) en met misschien meer kansen. Sommige verzekeraars willen tot een bepaald bedrag de behandelingen in het buitenland ook vergoeden, met bijvoorbeeld dezelfde richtlijnen als in NL. Denk dan aan vergoeding van maximaal 3 ivf/icsi pogingen, vergoeding voor onderzoeken die ook in NL gedaan worden etc. Onderzoeken die in NL niet uitgevoerd worden, zullen zij waarschijnlijk sowieso moeten betalen.

Dat gezegd hebbende: Ik vond het onderwerp 'uitwijken naar het buitenland ' als wensouders zelf altijd een heel moeilijk onderwerp. Wij hadden voor onszelf als grens aangegeven dat we dat pertinent niet wilden, we voelden ons fijn, vertrouwd, gezien en gehoord in onze eigen kliniek die toevallig in de buurt zat. Verder in Nederland hadden we best willen reizen, maar uitwijken naar het buitenland voelde voor ons als geen optie. Maar het is wel zo dat ze in België, Duitsland en Spanje bijvoorbeeld veel verder zijn dan bij ons. En we kregen het (goedbedoelde) advies ook steeds vaker naarmate ons traject vorderde. Ik werd daar altijd toch wel verdrietig en zenuwachtig van, alsof onze kinderwens niet sterk genoeg was omdat wij voor onszelf de grens hadden niet naar het buitenland te willen. Ik had dus zelf liever niet gehad dat verschillende mensen steeds over het buitenland begonnen.

Ik kan me dat wel voorstellen, -weg persoonlijk verhaal-

Oh begrijp me niet verkeerd, als je zo'n advies een paar keer krijgt, zal het echt niet vervelend zijn. Maar uiteindelijk kreeg ik het te horen van meerdere mensen in mijn omgeving, meerdere mensen van hier, van veel mensen via een facebook groep waar ik in zat (snel weer uit gestapt), zelfs van iemand die ik alleen via insta spreek. Dat was zo vaak dat ik me oprecht af ging vragen of ik mijn eigen kinderwens en toekomstig kindje misschien tekort deed. Het goedbedoelde haalde ik er wel uit, maar dat maakte het gevoel bij mij niet minder.
Misschien ook het nadeel van er zo open over zijn, dat zal vast ook meespelen.

O ik snap het, dat is wel heel veel ongevraagd advies. Ik heb het overigens alleen maar gegeven als ernaar gevraagd werd. Snap dat het pijnlijk is. Ongewenst kinderloos is zo ontzettend pijnlijk en verdrietig op zoveel manieren en in zoveel levensfases.

. Sommige verzekeraars willen tot een bepaald bedrag de behandelingen in het buitenland ook vergoeden, met bijvoorbeeld dezelfde richtlijnen als in NL. Denk dan aan vergoeding van maximaal 3 ivf/icsi pogingen, vergoeding voor onderzoeken die ook in NL gedaan worden etc. Onderzoeken die in NL niet uitgevoerd worden, zullen zij waarschijnlijk sowieso moeten betalen.

.

Dit is in theorie zo, maar in de praktijk steekt dit heel anders in elkaar. Zo werd mijn claim afgewezen "omdat we ook gewoon icsi hadden kunnen doen in NL". Terwijl er ons in NL verteld is dat ik nooit zwanger zou worden en het traject tot een einde was gekomen. Dit had ik ook op papier staan.

Ik heb om een heel andere reden in een fertiliteitstraject gezeten en in die zin is het niet vergelijkbaar. Maar als ik mij in hun situatie verplaats zou ik het heel mooi vinden als iemand dat zou aanbieden. Vooral omdat je dan voelt dat iemand jouw diepste wens zó begrijpt en jou zó gunt. Ik zou het dus zeker eens ter sprake brengen, al snap ik dat dat moeilijk is. Misschien kun je het eerst wat neutraler insteken met de vraag of ze andere opties zoals adoptie of draagmoederschap weleens overwogen hebben? Dan start je wat minder persoonlijk.

En ik wil sowieso even benoemen dat ik het ontzettend mooi vind dat je dit overweegt!

Net als wat Maple zegt over het advies om naar het buitenland te gaan, vond ik dit een hele vervelende (veelgestelde) vraag. Ik wilde niet adopteren of eicel donatie. Ik wilde een kind van mezelf of geen kind.
Sowieso vond ik het alle advies en goedbedoelde vragen heel vervelend. Ik had het er liever over met mensen die in dezelfde situatie hadden gezeten of nog zaten.

Het is een heel gevoelig onderwerp en iedereen staat daar anders in, ik zou het dus echt enorm voorzichtig benaderen. Mochten ze er zelf een keer over beginnen kun je opperen dat als ze ooit een draagmoeder nodig zouden hebben, jij er voor hun bent. Ik denk alleen dat draagmoederschap bij infertiliteit bijna nooit de oplossing is.

O ik snap het, dat is wel heel veel ongevraagd advies. Ik heb het overigens alleen maar gegeven als ernaar gevraagd werd. Snap dat het pijnlijk is. Ongewenst kinderloos is zo ontzettend pijnlijk en verdrietig op zoveel manieren en in zoveel levensfases.

Ik heb veel aan jouw advies en kennis gehad! Vond ik heel prettig. Ik vond advies vanuit ervaring wel prettig, maar advies van buitenstaander (m'n vriendin/collega/buurvrouw die...) heel onprettig. Dat kan uiteraard ook helemaal per persoon verschillen. En ben t verder helemaal met je eens dat het een heel eezaam, pijnlijk en verdrietige fase is.

Ik vond t ergens ook wel fijn dat ik uit meerdere ervarings verhalen te horen kreeg over de optie buitenland, anders was mijn zoontje er nooit geweest. We hebben het daar nog heel regelmatig met elkaar over.

Ik heb het ook weleens overwogen voor een goede vriendin. Gelukkig was t niet nodig en heeft ze nu 2 kinderen. Maar weet ook niet zeker of ik het gekund had. Misschien inderdaad wel als het eitje niet van jezelf is, dus dat er echt geen genetisch materiaal van jezelf in het kindje zit.

En wat jullie zeggen over ongevraagde adviezen bij ongewenst kinderloosheid, hier had ik laatst ook met een vriendin een gesprek over, zij willen heel graag een tweede kind en dat lukt al jaren niet. Al veel IVF pogingen gehad. Nu kwamen ze richting het eind van de 3e poging. Ik dacht behulpzaam te zijn om te vertellen dat er een zorgverzekering bestaat die een 4e IVF poging vergoed. Ze gaf aan dat ze echt niet zat te wachten op deze opmerking, omdat ze net samen hadden besloten om na deze 3e poging te stoppen ermee. En toen vertelde ze ook helemaal gek te worden van alle adviezen van mensen.

Dank jullie wel voor alle deze informatie, tips en adviezen. Heel waardevol voor ons en ook zeker heel fijn om verschillende insteek en kanten ervan te belichten. Voor nu houden we het even bij onszelf en zoeken we wat informatie op. Want we willen het alleen opperen als wr 100% zeker zijn dat wij dit willen.
Misschien dat we inderdaad wel eens neutraal zullen vragen of ze wel eens hebben gedacht aan de verschillende opties. Dan houden we het nog een beetje neutraal. Met mijn eigen eicel is denk ik geen optie. Dan komt het wel heel dichtbij.