Welkom op Zeg maar Yes!

Lucht hier lekker je hart.

Nou, dat is inderdaad heel fijn. Even klagen bij mensen die verder niet betrokken zijn bij alles.

Mijn man is heel lief en steunend, maar ook zijn schouders zijn niet oneindig breed. We proberen er maar gewoon het beste van te maken samen.

Ik vond en vind het nog steeds een heel raar idee dat de twee mensen die mij als geen ander kenden er niet meer zijn. Ik kan niet meer met ze over vroeger praten.

Dat maakt me soms heel verdrietig.

Ach, Chava, wat schrijf je dat mooi op. Het is ook heel verdrietig.

Ach lieve Filoria, het is ook zoveel bij elkaar en het is zo snel gegaan dat het eigenlijk haast nog niet te beseffen is denk ik. Lucht inderdaad gerust je hart hier, of dat nou over het verdriet om je moeder is of verbouwstress. Het is zoveel bij elkaar. Veel liefs!

Pff het zijn echt zware weken, zeg. Behalve dat we net zijn verhuisd, ben ik ook bezig naar mijn rijexamen toe te werken. Dat staat 27 juni gepland en kán wel verplaatst worden, maar dan wordt het meteen een half jaar later vanwege de wachtlijsten bij het CBR.

Verder is juni altijd zo'n periode met eindvoorstellingen en optredens van de hobby's van de kinderen. Allemaal van die momenten dat je andere kinderen met hun trotse opa's en oma's ziet. Ik voel me dan zo 'arm' ineens. Terwijl: mijn vader is al 7 jaar dood en mijn moeder kwam al niet zo vaak opdraven bij dat soort dingen. Maar het feit dat er aan mijn kant van de familie nu echt geen opa en oma meer zijn, dat is toch pijnlijk.

Weer een kleine update:

De komende weken gaan mijn broertje, zusje en ik in gesprek met een makelaar en aan de slag met het huis van onze moeder.

Het huis helemaal leegruimen (door alle spullen heen en al het werk dat ze als beeldend kunstenaar heeft gemaakt), het huis een beetje opknappen en met hulp van een makelaar verkopen.

We hebben dit allemaal al eens eerder gedaan met het huis van onze vader. Toen werkte ik nog parttime en waren mijn broertje en zusje nog studenten. Nu zien onze levens er anders uit en werken we allemaal (vrijwel) fulltime.

Hoe zouden jullie het met werk aanpakken om tijd te krijgen voor dit soort dingen? Ik weet het niet zo goed. Mijn baas heeft voorgesteld dat ik er onbetaald verlof voor kan opnemen. Maar wil ik dat wel? Ik vind het ingewikkeld.

Alles in de avonden en weekenden doen zit er niet in, dat zijn precies de momenten waarop mijn man werkt en ik er voor de kinderen moet zijn. En sowieso is mijn ervaring dat alles waar instanties etc. bij komen kijken doordeweeks overdag moet.

Bwugh, ik heb er geen zin in.

Verder blijft het voelen alsof niemand me echt snapt, de situatie waar ik in zit. Het voelt zo eenzaam dat wij het als kinderen allemaal moeten opknappen. Dat er geen generatie boven ons meer is die helpt met dingen.

Verder blijft het voelen alsof niemand me echt snapt, de situatie waar ik in zit. Het voelt zo eenzaam dat wij het als kinderen allemaal moeten opknappen. Dat er geen generatie boven ons meer is die helpt met dingen.

Mijn vader is afgelopen december plotseling overleden, mijn moeder bijna 12 jaar geleden al. Dit wat je hier schrijft is precies hoe ik het ook ervaar.

Mijn vaders huis hebben we inmiddels verkocht. Omdat mijn zusje in het buitenland woont kwam dat eigenlijk voor een groot deel op mij neer, ook al is zij 2x in Nederland geweest hiervoor. Videobellen bleek voor ons de uitkomst.

Huis opknappen hebben wij niet gedaan, ik denk dat dat in de huidige markt ook niet per se nodig is.

Ik werkte alleen de vrijdags, verder ging ik als de kinderen op school zaten naar mijn ouderlijk huis. Ik weet niet hoeveel dagen je werkt, maar misschien is zoiets een optie voor je?

Ik snap dat je er geen zin in hebt, ik vond het ook echt zwaar om te moeten doen en toen ik een maand geleden bij de notaris de handtekening heb gezet voelde ik me ook echt heel opgelucht dat het gewoon klaar was.

Het huis leeghalen hebben we verder niet zelf gedaan, dat hebben we door de kringloopwinkel laten doen. Kost wat, maar ik was zo blij dat ik dat niet ook nog zelf hoefde te doen.

Gisteren was de dag waarop mijn moeder 67 zou zijn geworden en met pensioen zou zijn gegaan. Ze leefde er erg naartoe.

Toen ik een tijd geleden (toen ze nog niet wist dat ze kanker had) aan haar vroeg wanneer ze met pensioen zou gaan, zei ze "over 231 dagen." Ze telde de dagen echt af...

Ah knuffel filoria ❤️ Moeilijke momenten zijn dat hé. Mijn vader heeft zijn pensioen ook niet gehaald. Ik kan over veel dingen inmiddels heel rustig vertellen en soms komt er zoiets dan toch ineens heel hard binnen.

Wat triest, Filoria. Ze had vast allerlei plannen.
Op zulke momenten word je weer even met het verlies geconfronteerd.

Ik zie in mijn werk ook steeds vaker dat mensen kort voor hun pensioenleeftijd komen te overlijden.

Mijn moeder heeft haar pensioen ook niet gehaald. Mijn vader wel, maar hij was toen al ziek, dus echt ervan genieten heeft hij ook niet kunnen doen.

Het heeft echt iets treurigs he. Bedankt voor jullie reacties ❤️

Ik worstel soms ook met deze gevoelens. Mijn vader ging met een burn-out zijn pensioen in. Vlak daarna begon covid en toen kreeg hij kanker. Er is nooit echt ruimte geweest voor het echte rustige leven na zijn werk.

Knuffel voor jou filoria

Knuffel terug 🫂

Nu allebei mijn ouders niet oud zijn geworden, (en eigenlijk niemand in mijn familie de 70 heeft gehaald) merk ik dat ik ook bezig ben met de gedachte dat ik niet oud ga worden. Hebben jullie hier ook last van?

Sta je er anders door in het leven?

Ik denk ook dat ik niet heel oud ga worden.

Hierdoor probeer ik zoveel mogelijk te genieten en niet uit te stellen wat ik graag wil doen.

Chava en Filoria, wat is dat herkenbaar. Ik heb datzelfde idee, hoewel ik er weinig bij stilsta.

Mijn vader had kanker, zijn broer had l.eukemie, zijn zus had ook l.eukemie en zijn andere zus heeft b.orstkanker overleefd 10 jaar geleden. En mijn opa had l.ongkanker.
Aan mijn moederskant had mijn opa ook kanker, 2 zussen van mijn moeder hadden b.orstkanker en hebben dit niet overleefd.

Ik weet dat kanker vaak voorkomt, maar dit geeft soms een onrustig toekomstbeeld. Vooral met die l.eukemie, je maakt je dan toch zorgen dat je kinderen zoiets krijgen. De artsen hebben gezegd dat het toeval was en niets erfelijks.

Ook is helaas in onze (grote) familie al bij verschillende kinderen (neef en nichtjes) kanker geweest (h.odgkin, l.eukemie en een kankersoort die ik liever niet neertyp want dan word ik wel heel herkenbaar eventueel). Deze kinderen zijn allemaal weer gezond gelukkig.

Mooi dat je zo in het leven staat Chava, ik wens je een heel lang en mooi leven en hopelijk word je heel fijn oud.
Voor jou dezelfde wens Filoria, en dat je in deze verdrietige tijd je kunt vasthouden aan de mooie dingen.
ik heb mijn moeder nog, dus ik weet niet hoe het is, wees zijn. Mijn moeder is niet heel gezond in mijn ogen dus ik heb daar soms ook wel onrust over. Dan ben ik echt alleen, ik heb geen broers of zussen. Dat vind ik op dit moment een engere gedachte dan zelf jong overlijden.

Wat verdrietig dat er in jouw familie zoveel kanker voorkomt, Peinture.

Ik heb zelf een aandoening waardoor ik een vergrote kans heb op kanker (22 jaar geleden ook gehad).

De angst om alleen achter te blijven snap ik wel. Heb dan wel een jongere broer, maar als hij wegvalt dan ben ik ook alleen. Nou ja, ik heb dan wel mijn schoonzus en nichtje en neefje nog (als het goed is), maar mijn broertje is nog de enige met wie ik jeugdherinneringen deel.

Hoop dat onze angst om jong te overlijden onterecht is en dat we allemaal nog gelukkig en in goede gezondheid lang mogen leven en zoveel mogelijk dromen waar kunnen maken.

Dikke knuffel!

Verder is juni altijd zo'n periode met eindvoorstellingen en optredens van de hobby's van de kinderen. Allemaal van die momenten dat je andere kinderen met hun trotse opa's en oma's ziet. Ik voel me dan zo 'arm' ineens. Terwijl: mijn vader is al 7 jaar dood en mijn moeder kwam al niet zo vaak opdraven bij dat soort dingen. Maar het feit dat er aan mijn kant van de familie nu echt geen opa en oma meer zijn, dat is toch pijnlijk.

Dit is zo herkenbaar. Ik heb dit altijd in vakantieparken en dat is na zo veel jaar nooit minder geworden. Mijn vader was er gek op. Dan zie ik kindjes met hun opa in het zwembad of iets dergelijks en dan mis ik hem zo erg. Mijn dochter heeft hem nooit mogen ontmoeten en kent hem alleen van de verhalen. Natuurlijk kan ik die aan haar vertellen maar andersom werkt dit niet. Hij zal haar nooit ontmoeten en dat maakt me zo verdrietig, Ze lijkt zo veel op hem qua karakter en uiterlijk dat het soms eng is en ik het jammer vindt dat ik dat niet met hem kan bespreken.

Mijn ouders hadden ook mooie plannen voor hun pensioen, helaas niet gehaald en altijd zo hard gewerkt om ons een mooi leven te kunnen geven. Ik weet wel dat ze daar ook van genoten met ons maar toch had ik het ze zo gegund.

Bedankt voor al jullie uitgebreide reacties nog ❤️

Hoe zijn voor jullie de feestdagen? Die komen er straks aan (moet er aan denken door het Sinterklaascadeaus-topic).

En voor de wezen: hoe vier je kerst? Vier jij het met je broer Chava?

Eén van de kerstdagen viert mijn broer het met zijn schoonfamilie, dus dan heb ik niets gepland.
De andere dag ga ik naar mijn broer toe.

Gelukkig kan en mag ik werken met Kerst en dat ga ik ook zeker doen.

een zieke ouder en dan niet de steun hebben van de andere ouder

Pfoe, ik las net n.a.v. Kira haar verhaal mijn eigen topic terug en toen viel mijn oog op deze zin in de openingspost.

Moet zeggen dat ik hier nu toch wel heel anders tegenaan kijk. Er zit in mijn zin een aanname dat het steunend of helpend is als je andere ouder nog leeft en als je ouders nog samen zijn. Maar ik heb nu meerdere mensen om me heen met een zieke of al overleden ouder, die in die situatie zitten, en ik hoor vooral van ze dat de andere ouder het er heel zwaar mee heeft en je je dan als kind dus ook enorm zorgen maakt om de gezonde ouder.

Hoop dat ik niemand op dit forum een vervelend gevoel heb gegeven.

Ik denk dat het gewoon allebei kut is. Sorry voor het taalgebruik.
Maar mij moeder is heel dapper, weet heel goed wat ze wil en niet wil en ondergaat het nu allemaal echt, wel heel emotioneel natuurlijk maar m'n vader zit echt in zak en as. Zo verdrietig wat hij allemaal zegt, huilt zoveel. Een hele andere man in het ineens. Dus m'n moeder maakt zich zorgen om m'n vader en wij ook. En om m'n moeder, en het is tegelijkertijd niet te bevatten.,en ik wil en moet er ook nog voor m'n zoon zijn. Maar als m'n vader er jiet zou zijn, zou het nog erger zijn denk ik. Dan zou ik haar niet meer alleen willen en kunnen laten ondanks dat het nu nog goed gaat. Maar ze kan bloedingen krijgen, uitval, pijn. Dus het helpt dat hij er is maar je hebt gewoon dubbel zorgen.

Dikke knuffel lieve Kira ❤️

De afgelopen weken had ik een bruiloft van vrienden waarvan alle vier de ouders nog leven en gezond zijn en gelukkig getrouwd zijn.
Plus een babyshower van een vriendin die gezonde, lieve, betrokken ouders heeft.

Deze vrienden zijn net zo oud als ik (37) of zelfs ietsje ouder. Het is dan natuurlijk ook hartstikke normaal dat je ouders nog leven. En nog bij elkaar zijn. En ervan genieten dat ze net met pensioen zijn. Zo'n bruiloft, of een pasgeboren kleinkind, daar kunnen ouders zich dan helemaal op storten.

Ik gun het mijn vrienden zó, maar het voelt soms ook zo vervreemdend hoe anders mijn leven eruitziet.