Welkom op Zeg maar Yes!

Liadan en Joey, zou het geen ASS kunnen zijn? Mijn dochter kan ook dit soort gedrag laten zien, maar ik relateer dat eerder aan autisme (komt bij ons in de familie voor) dan aan de bevalling.

Mijn zoon is 4 en toevallig wilde hij net nog de speeltuin niet in omdat er andere kinderen aan het spelen zijn. Ik heb geen traumatische bevalling gehad. Het is bij hem karakter, hij is heel introvert en gevoelig. Het gaat wel steeds beter met de leeftijd, maar hij heeft wel overal langer de tijd nodig voor hij zichzelf laat zien (opvang, school). Ik snap je zorgen wel heel goed overigens, want je wilt gewoon dat je kind het fijn heeft. Maar ik zou het zelf niet linken aan een bevalling of ASS. Het kan natuurlijk wel, maar sommige kinderen hebben ook gewoon meer tijd nodig. En dat is oké.

Ik geloof ook niet dat onze dochter er last van heeft. Behalve dat het snel ging, was er voor haar vrij weinig aan de hand ook.

Joey, fijn om te horen dat het bij jouw dochter zoveel beter gaat en dat ze zoveel groei laat zien. Ik hoop dat dat bij mijn dochter ook zo gaat.
We pushen haar hier inderdaad ook niet, geven haar vertrouwen. Als andere mensen meer van haar willen dan pushen we haar ook niet, als ze niet wil dan wil ze niet.

Carra, mijn middelste had dat ook wat jij beschrijft. Bij mijn dochter is het alleen toch anders dan bij hem. Ze kan echt in paniek raken, de angst lees ik dan van haar gezicht af. Ze onthoudt dat gevoel ook heel goed en kan er slecht van slapen ‘s nachts of juist weer minder durven. Ik vind dat zo sneu voor haar.

Filoria, ik denk bij haar niet aan ass. Mijn zoon heeft meer dingen die daarbij zouden passen, maar hij is denk ik hooggevoelig, maar ook dat is mijn jongste niet. Het is bij haar echt alleen de angst voor mensen en kinderen.

Ik vind het wel heftig te lezen die vele nare ervaringen. M’n mond valt open van sommige verhalen. Maar achteraf ook wel van mijn eigen eerste bevalling.

Van mijn eerste bevalling heb ik toen ook wel een deukje opgelopen. De verloskundige die haar vingers in me duwde en mijn opening naar beneden trok als aanwijzing dat ik die kant op moest persen staat nog scherp op mijn netvlies. Evenals dat ik me door alle mensen om me heen, inclusief mijn man, liet overhalen om mijn totaalruptuur onder plaatselijke verdoving te laten hechten terwijl ik toch echt nee had gezegd. Dat duurde ruim een uur, de verdoving werkte niet goed, ik kon alleen maar trillen terwijl ik er stil voor moest liggen en ik kneep steeds per ongeluk in mijn baby door de pijn van het hechten. Echt gruwelijk boos was ik. Ik had me nooit moeten laten overhalen.

De nazorg in dat ziekenhuis was ook vreselijk. Verpleegster die geïrriteerd werd dat ik ‘s nachts niet snel genoeg mijn bed uit kwam om mijn huilende baby te troosten (ik kon lichamelijk gewoon niet makkelijk uit bed komen), de flesjes maakte ik niet op de juiste manier schoon en ze schreeuwde dat ik mijn tepels kapot trok met het kolven op die stand (dat was op advies van haar collega, maar goed). Ik voelde me ook heel alleen. Mijn man bleef in de nacht niet in het ziekenhuis bij me en daardoor vond ik het nog extra moeilijk allemaal.

En toen moest ik ook nog van mijn privé kamer af om ruimte te maken voor iemand die echt niet op een zaal wilde liggen (zo werd het me ook verteld). Dus moest ik maar op die zaal gaan liggen. Terwijl ik met mijn ruptuur dus naar de openbare gang moest voor het toilet. Dan vervolgens moest oversteken over die openbare gang naar de douche om na elke toiletgang mijn onderkant te douchen. Ik heb gewoon gesmeekt na een paar dagen of ik alsjeblieft naar huis mocht met mijn baby. Toen dat eindelijk mocht, kon ik alleen nog maar huilen. Ik zat er helemaal doorheen.

Tweede bevalling was goed en fijn (op de pijn na, duh). Ik heb dan ook geen enkele nare herinnering daaraan. Dit was in een ander ziekenhuis dan mijn eerste bevalling. Ik wilde ook echt no way in hetzelfde ziekenhuis bevallen als van de eerste.

Op enig moment voelde ik me niet helemaal serieus genomen toen ik duidelijk vol in de weeën lag, maar de verpleegster dat niet vond want de monitor registreerde geen weeën. Maar dat heeft geen stempel gedrukt op de bevalling. Ik herinner me vooral een hele fijne verloskundige waar ik mijn angst kwijt kon en die daar goed op reageerde. Mij in the lead houden, maar met voldoende support op de momenten dat ik me onzeker voelde.

Gympie, wat een verschrikkelijk verhaal. Ik schaam me echt voor mijn collega zorgverleners als ook dit soort verhalen lees. En ik hoop altijd zo dat mensen zoals jij dan een klacht indienen want dit mag gewoon echt niet gebeuren.

Ik heb geen klacht ingediend, eigenlijk ook nooit over nagedacht dat dat een optie was. Ik werd wel gevraagd een enquete in te vullen. Daarin heb ik wel wat dingen benoemd. Maar dat was vrij kort na de bevalling en toen realiseerde ik me nog niet zo erg als langere tijd na de bevalling hoe van de zotte bepaalde dingen eigenlijk waren. Dus ik denk dat ik nog vrij aardig ben geweest in mijn feedback toen.

Ik heb die gynaecoloog tijdens het hechten trouwens wel in z’n gezicht getrapt. Geeft achteraf nog enige genoegdoening haha.