Welkom op Zeg maar Yes!

Jeetje wat heftig al de verhalen hier.

Ik leef enorm met alle bevallen dames mee.

Wat heftig DronkenTaart. Zo slecht eigenlijk dat ze zo zaten te hameren op het alleen zijn dat je je juist daardoor alleen gelaten voelde door hen.

Ik heb de verhalen niet gelezen omdat ik dat zelf nu nog even niet aan kan na mijn bevalling in december die traumatisch was. Maar wel een dikke knuffel voor jullie 😘

Heftig Dronkentaart en dan nog eventueel een kind willen.

Wat een heftige dingen hebben sommigen hier meegemaakt!

Ik heb op papier ook best een heftige bevalling gehad (vergeleken met sommigen hier stelt het echt niks voor overigens vind ik), alleen ik heb het zelf totaal niet zo ervaren en kijk er ook helemaal niet met een trauma op terug. En gelukkig ook maar.
.

Precies dit.
Mijn 2 bevallingen waren op papier heftig.
1e bevalling bleek mijn zoon achteraf gezien niet door mijn bekken te passen. Bevalling ging heel snel maar Luuk bleef hoog hangen. Maar op een gegeven moment dipte zijn hartje meerdere keren gevaarlijk. Vacuümpomp was al aangesloten, arts assistente stond erachter. Gynaecoloog heeft toen de arts assistent aan de kant gedrukt, pakte de Vacuümpomp over en in 1 ruk is Luuk er toen uitgetrokken. Hij heeft er zijn sleutelbeen bij gebroken en heeft er een erbse parese aan over gehouden.

2e bevalling, om alles van de 1e bevalling te voorkomen kreeg ik een geplande keizersnede, toen Nora gehaald werd bleek ze veel vruchtwater binnen te hebben gekregen en had een slechte start, ik heb haar van afstand 1 sec gezien en daarna werd ze meteen samen met mijn man meegenomen en bleef ik alleen achter. Na meerdere uren kwam mijn man eindelijk bij me terug. Ze heeft toen nog 1 nacht op de neonatologie gelegen en gelukkig ging het daarna weer goed.

Als ik het nu zo weer lees was het allemaal heftig maar op 1 of andere manier heb ik het zo niet ervaren.

Ik denk dat het vooral heel belangrijk is hoe ze met jou als mens omgaan Noor. Of er met je gecommuniceerd wordt, of je grenzen gerespecteerd worden en hoe je begeleid wordt. Als dat goed zit dan kun je dit soort heftige dingen veel beter handelen (lijkt mij).

Fred, jij hebt in dit topic nou echt helemaal niks te zoeken als je het mij vraagt. Ik ga niet verder op je in.

Wat heftig DronkenTaart. Zo slecht eigenlijk dat ze zo zaten te hameren op het alleen zijn dat je je juist daardoor alleen gelaten voelde door hen.

Dit houdt verder niet op na de bevalling hoor. Over het algemeen wordt je als single moeder ook zo neer gezet in de maatschappij. Dat dat toch wel loodzwaar moet zijn en zo heftig. Alles ALLEEEEEN met de dikke nadruk daarop. Ook de reden dat ik niet meer naar het CB ga trouwens. Elk gesprek (die ze standaard al op een verkeerde dag inplannen omdat je ooit in de eerste 2 maanden op een maandag kon) begint standaard met "Ik lees hier dat je het HELEMAAL ALLEEN doet, wat heftig... Zeker wel zwaar?" En dan zo het hoofd medelijdend hebbend scheef houden en met zielige droopy ogen naar je kijken... Right... Eerlijk? Ik vind het moederschap nou echt zo zwaar niet. Ik geniet er juist van. En alleen heb ik me nooit gevoeld. Nou ja, 1 keer dan. Toen ze de boel midden in de nacht onderkotste en alles onder zat en ik niet wist waar ik moest beginnen . Ja, toen heb ik haar vader even vervloekt maar dat in 9 jaar tijd vind ik aardig meevallen. Als ik eerlijk ben lijkt het me veel zwaarder met een vent erbij.

Hoezo Dronkentaart? Ik mag toch wel de verhalen lezen? Als ik die zo allemaal lees ben ik maar wat blij dat ik als man zijnde niet kan bevallen. Wat hebben een aantal van jullie vreselijke bevallingen meegemaakt terwijl het eigenlijk juist een mooi moment zou moeten zijn omdat je oog in oog kunt kijken naar je baby.

De maatschappij is ook niet ingericht op alleenstaande. Denk bijv maar aan de vleesverpakking in de supermarkt waar meestal standaard 2 of meer stuks in zitten etc...

Wat een heftige verhalen, bizar gewoon.

Ik dacht altijd dat ik geen heftige bevalling had maar ik kijk nu door deze verhalen met andere ogen naar mijn laatste bevalling. Het is zeker weten absoluut niet zoals de verhalen voor mij, maar misschien helpt het opschrijven ervan wel weer wat.

De bevalling van de oudste was echt goed, daar kijk ik met een goed gevoel op terug. In het kort:
Inleiding (met 38w6d), avond van te voren ballonkatheter gekregen en die viel er na een paar uur uit. Toen mochten we gaan slapen. Ochtend erna kreeg ik pilletjes, toen vliezen breken. Al vrij snel was het echt niet meer te doen, vooral omdat een verpleegkundige zei dat de baby morgenvroeg pas kwam (het was toen half 3 's middags). Ik dacht dat red ik nooit, want ik had ook nog eens zware hoofdpijn. Toen om ruggenprik gevraagd, al snel gekregen, en toen mocht ik gaan rusten. Maar op dat moment had ik ineens 10cm ontsluiting. Dat was een verrassing en de rest was echt geweldig. Alles ging gewoon super goed. Ik vond dit echt een geweldige bevalling.

Bevalling van de jongste (38w4d):
Inleiding. 's Ochtends moesten we ons melden en ze konden al vrij snel de vliezen breken. Ik kreeg een infuus met weeën opwekkers. Dit keer geen hoofdpijn. Het voelde allemaal anders als de eerste keer. Nog heftiger en nog minder pauze tussen de weeën. Eigenlijk gewoon bijna geen pauze maar constant pijn. Ik gaf dit ook aan, en wilde weer een ruggenprik. De verloskundige die er op dat moment bij was praatte mij moed in, omdat het de vorige keer zo snel ging zou dat deze keer heel waarschijnlijk ook zo zijn. Ik stemde daar niet mee in, want de pijn was echt hels vergeleken met de 1e bevalling. Toch moest ik doorzetten. Mijn man werd ook door alles overvallen en stond machteloos te kijken.

Ik wist echt niet meer waar ik het moest zoeken en omdat de baby het niet super fijn had kon ik geen kant op, behalve op mijn rug liggen. Toen het zo goed als tijd was om te persen (ik ben stukken kwijt tot aan die tijd), was mijn nichtje (verloskundige) er nog niet. Zij zou de bevalling doen, net als bij de oudste, ook al lag ik in het ziekenhuis. Ik heb geschreeuwd dat het me niet interesseerde dat ze er niet was en dat ik NU het kind eruit wilde. Toen wist de andere verloskundige dat het menens was. Toen het persen begon kwam ook mijn nichtje binnen. Daar weet ik vrij weinig meer van. Het persen zelf was weer kortdurend en wel goed voor zover ik me herinner. Toen ze eruit kwam voelde het enorm raar aan aan mijn onderlichaam. Het bleek dat ze een sterrenkijkertje was. Daarna begrepen ze waarom ik pijnstilling had gewild (weeën opwekkers icm sterrenkijker is vrij pittig blijkbaar). Op het moment dat ze geboren was voelde ik mij heel slecht in plaats van goed. Ik heb ook echt een tijdje moeten bijkomen in plaats van de echte euforie te voelen. Ik snapte niet waarom ik mij zo voelde. Toen kwam de blijdschap wel en alles leek goed. Met de baby was sowieso alles goed en dat is het belangrijkste. 3 uurtjes na de bevalling ging het ineens heel slecht met mij, maar er kon geen oorzaak gevonden worden door de verpleegkundige. Zij heeft toen aangegeven dat ik daardoor nog wel eventjes mocht blijven anders.

Ik had overigens naast de "normale" scheurtjes ook een ruptuurtje aan mijn plasbuis, door het aanbrengen of verwijderen van de blaaskatheter, dat ging wat ruw. Dat prikte echt bizar veel bij het plassen. Maar goed dat kan gebeuren en dat gaat ook weer over.

's Avonds gingen we naar huis. Ik voelde me redelijk maar ik kon niet zitten. Normaal kun je niet zitten vanwege de hechtingen maar ik kon nu niet anders dan letterlijk op mijn hechtingen zitten omdat ik niet op mijn billen kon zitten. Dat deed vreselijk veel pijn. Dit bleef aanhouden, ik heb dit letterlijk bij iedere deskundige die ik daarna zag aangekaart, maar het werd overal weggewuifd. Het hoort erbij. Het voelde niet alsof het erbij hoorde. Het ging langzaam beter, maar dit heeft echt tijden geduurd. Daarna bleef ik last houden. Niemand kon me vertellen wat er was. Ik had pijn in mijn rug, tot aan mijn schouders. Alsof mijn rug te klein was, ik kan het niet anders uitleggen.

Na van alles te hebben geprobeerd, kwam ik na een hele tijd bij een osteopaat terecht. Die ging alles nakijken en voelen. Hij keek me aan en hij zei, je stuitje staat naar binnen geklapt. Ben je daarop gevallen? Ik zeg nee. Toen zei hij dat tijdens de bevalling mijn stuitje naar binnen is geklapt, gezien de klachten tijdens de bevalling en erna. Nu wist ik eindelijk wat er was gebeurd tijdens de bevalling. De "lijntjes" die door de ruggenwervels lopen stonden op spanning. Dit is gelukkig verholpen maar mijn stuitje staat nog steeds naar binnen geklapt.

Het voelde echt aan alsof de onderkant van mijn rug gebroken was, en niemand nam mijn klachten serieus. Dit vind ik eigenlijk nog het ergst van alles. Niet eens de gebeurtenis, maar hoe het daarna allemaal weggewuifd werd. Mijn verhaal is al met al absoluut niet zoals de verhalen die hiervoor verteld zijn. Maar ik voel nog steeds veel emoties van binnen, als ik eraan denk.

Wat een onzin dat Fred hier niks te zoeken zou hebben. Het maakt niet uit wat hij doet of er komt commentaar op zeg.

Heftige verhalen om te lezen. Ik heb gelukkig een perfecte bevalling gehad, de weg er naar toe echter..... Maar dat is een ander topic 😉

Fred, ik heb dit topic geopend met het idee om in een veilige omgeving ervaringen uit te wisselen met andere vrouwen.

Als ik het nu zo weer lees was het allemaal heftig maar op 1 of andere manier heb ik het zo niet ervaren.

Gek is dat he? Ik kom in dit topic dingen tegen die ik ook heb meegemaakt, maar niet als traumatisch heb ervaren. En andersom: van bepaalde dingen die ik wel heel heftig beleefd heb, heb ik het idee dat het een beetje 'aanstellerig' van me is.

Denk dat de invloed van hormonen ook veel uitmaakt. Sommige dingen gaan compleet langs je heen omdat je lekker high bent van de oxytocine en over andere dingen wind je je juist veeel meer op dan normaal. (Adrenaline?) Ik kon in elk geval niet helemaal helder denken. Als je nooit hebt ervaren hoe dat is, denk ik niet dat je dat kunt begrijpen.

Mijn tweede bevalling was op een papier ook een traumatische en heb ik ook niet als zodanig ervaren. Denk dat hormonen zowel ondertussen en ook na die tijd veel invloed hebben. Zo heeft een vriendin een op papier helemaal niet zo'n traumatische bevalling gehad, en er wel ptss aan overgehouden. Met haar kan ik het er goed over hebben omdat we ons er beide in herkennen als zoiets niet gaat hoe je het bij de meesten gaat.

Verder vind ik het met anderen in mn omgeving lastig te bespreken Filoria. Bij vriendinnen die betere ervaringen hebben, krijg ik toch vaak uit reactie van hun referentiekader, hun positievere ervaring. Heb ik dan niks aan, dus dan heb ik ook geen behoefte om het met ze te bespreken. Met vrouwen die nog moeten bevallen bespreek ik het sowieso niet omdat meestal gelukkig niet zo gaat.

Joey, ja herkenbaar.

Peinture: jeetje, wat heb je lang doorgelopen met nare klachten dan zeg! Ik was benieuwd wat een naar binnen geklapt stuitje precies is en kwam een video tegen waarin wordt uitgelegd dat het vaker onontdekt blijft:

https://eenvandaag.avrotros.nl/embed/518261/

Maar misschien heb je die al eens gezien?

@ Filoria, jij gaat niet voor mij bepalen of ik wel of niet in topic mee mag lezen en/of reageren.
Mijn reacties in dit topic zijn volgens mij vrij normaal geweest, dus loop dat niet zo over te zeuren. Als ik die heftige bevallingsverhalen wil lezen dan is dat toch mijn keuze?

Ik denk dat het vooral heel belangrijk is hoe ze met jou als mens omgaan Noor. Of er met je gecommuniceerd wordt, of je grenzen gerespecteerd worden en hoe je begeleid wordt. Als dat goed zit dan kun je dit soort heftige dingen veel beter handelen (lijkt mij).

Fred, jij hebt in dit topic nou echt helemaal niks te zoeken als je het mij vraagt. Ik ga niet verder op je in.

Weet je ik heb werkelijk waar geen idee. Kan me er nog maar weinig van herinneren. Volgens mij was er geen tot weinig communicatie. Ik ben denk ik heel nuchter in dat soort dingen.

Traumatisch is een groot woord, maar kan er nog wel om huilen als ik het vertel.

Wat voor mij het meest naar voelt, is dat ik wel over alles geinformeerd werd. Maar als ik dan aangaf het niet te willen/of er over na wilde denken/of er alternatieven waren, ik dan gewoon echt ‘niks te willen had’. We gaan dit gewoon doen. En dat is wat me achteraf helemaal niet lekker zit.

Je hebt als vrouw het laatste woord en jouw beslissing moeten ze het maar mee doen. Ook in een medische setting. Daarom ga ik nu bij de tweede de cursus B.evallen a.ls een baas doen van N.ira van D.ijk. Precies wat ik als vrouw nodig heb. De kracht om nee te zeggen en zelf te onderzoeken welke risico’s ik wil nemen en welke niet. En als ze in het ziekenhuis langer moeten wachten of hun plan moeten aanpassen, dan is dat vervelend voor hun.

Edit: Ik zet overigens weer in op een thuis bevalling omdat ik er van overtuigd ben dat ik dit kan. Zit ook bij een andere verloskundige praktijk.

Mijn oude verloskundige had gezegd dat zij me niet meer bij mochten staan omdat ik de medische stempel had gekregen. Dit schijnt dus helemaal niet waar te zijn. Je mag zeggen ‘nope, ik probeer het thuis met mijn eigen verloskundige’. Als ik dat had geweten was mijn eerste bevalling zo anders verlopen. Ik zat echt tegen mijn wil in, in het ziekenhuis.

Precies Archie, je hebt zó veel rechten!


Maar wat vreselijk dat daar dan niks mee gedaan wordt.. En het klopt, je verloskundige mag je niet zomaar overdragen naar het ziekenhuis. Wil zij je niet begeleiden, dan zal zij dus iemand moeten zoeken die dat wel wil.
Je hebt het recht op alles nee te zeggen en dat moet gerespecteerd worden. Ben benieuwd hoe de cursus je bevalt!


Ik ga de volgende keer voor een caseload verloskundige en (eventueel) een vriendin als doula. Ook ik ben er van overtuigd dat ik het prima thuis kan.

Ik zit nu ook bij een praktijk met maar 3 verloskundigen. Ben door een caseload verloskundige die gestopt is, naar hun verwezen. Totaal buiten mijn eigen wijk, maar door mijn eerste ervaring/bevalling wilde ze me graag begeleiden. Echt al zo fijn!

Dank je Filoria, voor het delen van het filmpje. Ik vond dit zeer waardevol om te bekijken.

Wat heftig DronkenTaart. Zo slecht eigenlijk dat ze zo zaten te hameren op het alleen zijn dat je je juist daardoor alleen gelaten voelde door hen.

Dit houdt verder niet op na de bevalling hoor. Over het algemeen wordt je als single moeder ook zo neer gezet in de maatschappij. Dat dat toch wel loodzwaar moet zijn en zo heftig. Alles ALLEEEEEN met de dikke nadruk daarop. Ook de reden dat ik niet meer naar het CB ga trouwens. Elk gesprek (die ze standaard al op een verkeerde dag inplannen omdat je ooit in de eerste 2 maanden op een maandag kon) begint standaard met "Ik lees hier dat je het HELEMAAL ALLEEN doet, wat heftig... Zeker wel zwaar?" En dan zo het hoofd medelijdend hebbend scheef houden en met zielige droopy ogen naar je kijken... Right... Eerlijk? Ik vind het moederschap nou echt zo zwaar niet. Ik geniet er juist van. En alleen heb ik me nooit gevoeld. Nou ja, 1 keer dan. Toen ze de boel midden in de nacht onderkotste en alles onder zat en ik niet wist waar ik moest beginnen . Ja, toen heb ik haar vader even vervloekt maar dat in 9 jaar tijd vind ik aardig meevallen. Als ik eerlijk ben lijkt het me veel zwaarder met een vent erbij.

Zeker als die vent, zoals ik had, niks deed bij zieke kinderen en mij alles liet opknappen gedurende de nacht. Ik weet nu gewoon waar ik aan toe ben. Veel rustiger.

Ik heb een hele nare bevalling gehad bij mijn dochter, 2jaar later wederom bij mijn zoon. Uiteindelijk zelfs een postnatale depressie en ptss opgelopen.

Ik had zo graag nogmaals zwanger willen zijn in de hoop het ook een keer normaal mee te maken.

Ooit schreef ik een rubriek voor hier op het forum daarover, kijken of ik hem nog terug kan vinden.

Hebben jullie kinderen last gekregen van de heftige bevallingen?
Mijn dochter is bijna 3 jaar en vanaf dat ze 3/4 maanden is, is ze bang voor andere mensen en kinderen. Ze kan echt in paniek raken als ze te dichtbij komen bij haar. Het gaat inmiddels wel ietsje beter dan een tijd terug. Als ze elke maandag bij opa en oma is met haar neefjes, dan gaat het prima, voelt ze zich vrij en ze speelt samen. Ze speelt sinds kort buiten met twee meisjes van haar leeftijd, dat vindt ze leuk als ik er ook bij ben.
Als ze op de peuterspeelzaal is (gaat ze sinds een half jaar naartoe), dan houdt ze continu iedereen in de gaten, is ze het liefst heel dichtbij 1 juf. Het onverwachte van andere kinderen of volwassenen vindt ze heel spannend en ze huilt er regelmatig.
Als we naar de speeltuin gaan, dan klimt ze pas op de glijbaan als er niemand anders in de buurt is.
Thuis is ze gelukkig wel helemaal vrij, blij en zichzelf.
Het lijkt op een angst/paniekstoornis.
Iemand hier ook ervaring mee met zijn kind, ging dit vanzelf beter? Ik heb al gegoogled op emdr therapie voor haar, maar ik weet natuurlijk niet zeker of dit door de bevalling gekomen is, ze kan het zelf niet vertellen.
Gelukkig duurt het nog een jaar voor ze naar school moet..

Ik weet natuurlijk niet hoe heftig het is als ze in paniek raakt en kan niet beoordelen hoeveel impact het heeft. Ik vind het wel herkenbaar wat je schrijft. Mijn dochter hield toen ze 2 was ook niet van andere mensen en kinderen. Zij raakte niet in paniek maar verstijfde als er anderen in haar buurt waren en had heel veel tijd nodig om te ontdooien als we ergens waren. Het is vanzelf minder geworden en ze doet het nu ze vier is supergoed op school. Ik heb dat eigenlijk nooit gekoppeld aan de bevalling. Ik zou haar vooral het vertrouwen geven dat het prima is om even te wachten tot de glijbaan vrij is, er bij te blijven als ze buiten speelt. En niet pushen om het anders te doen.

Klinkt redelijk als mijn dochter op die leeftijd Liadan.
Ze durfde bijv als we door het dorp liepen geen meter van mn zij te wijken, als er niemand in de buurt was ook niet, maar als ze iemand zag al was het ver weg, kroop ze direct in me.
Wij hebben nooit de druk erop gelegd, ze mocht/mag altijd bij ons zijn, ook als alle andere kinderen wel spelen. Vertrouwen geven dat ze dingen wel kan/durft én dat het prima is om niet te doen,als het niet fijn voelt (in de speeltuin, herkenbaar). Zowel opvang als groot deel gr1 altijd huilen bij afscheid. Op beide plekken had ze het wel erg naar haar zin dus ik liet haar wel gerust achter. In de loop van gr1 is ze hier heel erg in gegroeid en nu in gr2 gaat het zoveel beter. Kdv leidster viel laatst in op de bso en die benoemde nog dat ze het zo mooi vond die groei bij mn dochter te zien.

Een keer in de zoveel tijd is hier gym van 3tm6j. Ouders mogen dan weg en dat doen de meesten ook. Die van de jongste kinderen blijven soms. Mijn dochter is nu 5.5j en ik mag nog steeds absoluut niet weg daar. De groepsactiviteiten durft ze daar ook pas net mee te doen. Dit hoorde ik vorig jaar ook van juf, dat dat met gym ook zo was. Juf vond dat prima normaal voor een 4/5 jarige dus dat stelde ook wel gerust.
Ik heb nu de ervaring dat als wij haar zekerheid en vertrouwen blijven geven en er langer bijblijven dan 'gemiddeld', zij dat vertrouwen ook krijgt en vanuit daar zelfverzekerder wordt.

Ik koppelde dat zelf in mn achterhoofd ergens ook wel aan de bevalling. Maar dacht daarbij ook altijd wel dat ze echt niet de enige peuter was die de buitenwereld beangstigend vond. En ik denk nu achteraf, dat ik mijn trauma ook op haar projecteerde dus het in haar gedrag daarom daar aan koppelde.

Hier een traumatische tweeling zwangerschap, maar ook bevalling, omdat ik hier delen van kwijt ben. Ook weet ik niet op welke dag ik bevallen ben, ja achteraf en van horen zeggen ben ik op een donderdag bevallen. In mijn beleving was het zaterdag.

Eerste trimester was ik alleen maar moe en had al snel last van harde buiken, waardoor ik met 14 weken al niet meer kon en mocht werken.
Alleen maar op werk verschijnen om er even te zijn, meer niet. Dit heb ik tot week 17 een plekje moeten geven.
Vanaf week 17 tot week 24 voelde ik mij top! Moeheid was weg en harde buiken waren flink afgenomen.
Tot ik 11 november, 24 weken en 1 dag, mij ineens niet goed voelde.
Mijn buik was keihard en deed ontzettend pijn.
Heb toen contact gezocht met een tweeling moeder, die zei jij belt NU het ziekenhuis.
Ik belde het ziekenhuis. Mocht mij een uur later melden.
Mijn vriend gebeld, die kon niet weg van zijn werk, dus zijn moeder gebeld.
Zij is die dag met mij mee gegaan.
Heel onschuldig naar het ziekenhuis.
Naar de afdeling gelopen, nog met de trap gegaan, ja harde buik of niet, ik ging liefst niet met de lift.
Werd naar een kamer gewezen.
Wat onderzoeken, aan de ctg, niet volledige ctg, want dat mag niet onder de 26 weken.
De 1 na de andere verpleegkundige en verloskundige kwam binnen, maar liepen zonder iets te zeggen ook weer weg.
Ik keek mijn schoonmoeder vragend aan, de angst nam steeds meer toe.
Toen er een gynaecoloog binnen stapte vroeg ik haar, het is niet goed hè?
Ze pakte een stoel,toen wist ik genoeg.
Heb gehuild! Ze zei we maken jou gereed voor spoedrit Groningen.
Je harde buiken zijn weeën.
Enige wat ik nog moet weten is of je ontsluiting hebt en ik moet je een infuus geven voor de weeënremmer.
Heb 3 uren in het plaatselijke ziekenhuis gelegen toen ze dit kwamen melden.
3 vreselijk lange uren.
De rit naar Groningen was snel, heel snel. Heb naar de broeder geroepen, ze moeten minstens 8 weken blijven zitten.
Ik wil geen Groningse meisjes, ik wil Friese meisjes!
In Groningen heb ik 2 weken gelegen, 2 dagen weeënremmers en longrijping injecties. En kreeg daar een ring om mijn baarmoedermond, zodat de ontsluiting op 2cm bleef. Ik leefde in een bubbel. Ik mocht niks. Iedere dag onderzoeken. 2 weken lang.
Wilde ik van de afdeling moest dat in een rolstoel, vreselijk!
Maar alles ging goed in Groningen.
Ik mocht naar huis. Wel met het beleid, 2x per dag de trap op/af, dus van bed en naar bed, alleen in huis lopen voor toilet en verder alles voor je laten doen. Buiten alles in rolstoel.
Het waren de moeilijkste 6 weken thuis. De meiden groeiden goed, en werden met de dag sterker. Iedere beweging die ze maakten deed mij intens veel pijn, heb ze vervloekt, wilde stoppen met deze zwangerschap. Met kerst had ik enorm veel pijn. Ik zei niks, maar iedereen zag het aan mij.
De dagen erna rustig aan gedaan.
Mijn verjaardag, 31 december, klein gevierd, zodat ik 's avonds nog bij vrienden kon zitten.
1 januari 's avonds zit ik met mijn vriend tv te kijken, hij zijn hand op mijn buik ik mijn hand op de zijne.
Hij schrok, hij dacht dat ik zijn hand heel hard op mijn buik duwde, maar het kwam van binnen. 1 van de meiden was zo hard tegen mijn buik aan het duwen dat het pijn deed!
De dagen erna was het weer rustig.
Op 5 januari ging mijn vriend naar een vriend van hem. Hij zei nog, als het niet gaat moet je bellen, ben dan snel thuis.
Om 9 uur ging ik naar toilet.
Ik zag iets roods, leek op een pluisje, nog kleiner dan een speldenknop, achteraf was dit dus bloed, en ben naar bed gegaan.
Die nacht was verschrikkelijk.
Het voelde alsof ik af en toe vocht verloor.
Ik wilde mijn vriend niet wakker maken.
Toen ik opstond, werd hij door mij wakker. Ik vertelde hem dat ik het idee had vocht te verliezen wat sterk rook.
Hij zei dat ik het ziekenhuis maar moest bellen.
Dat gedaan en nog snel gedoucht.
In het ziekenhuis wisten ze niet wat ik bedoelde, want er was niks wat ze konden vinden.
Wel kreeg ik meteen een infuus aangelegd. Ze zeiden je blijft nu in het ziekenhuis tot je daadwerkelijk komt te bevallen.
En toen voelde ik weer vocht!
Ze namen het zeiltje, waar ik op lag, mee, binnen 5 minuten waren ze terug. Ja mw u heeft gelijk, het is vocht! Vruchtwater!
Alleen wij weten niet waar dat vocht vandaan komt, want ze liggen nog in voldoende water en in hun vrucht!
Ik werd meteen naar een verloskamer gebracht, aan de ctg gelegd.
Buikpijn was vreselijk! Die nacht lag ik op een verloskamer met vreselijk veel pijn aan de morfine met af en toe vocht verlies! Een verloskundige week niet van mijn zij tot ik een indalingswee kreeg.
Zij heeft toen de dienstdoende gynaecoloog erbij geroepen. Hij zei ik moet het pessarium verwijderen.
Dat heeft hij gedaan en de pijn was weg. Ik kon die nacht even slapen.
Ik mocht weer terug naar een gewone 1 persoonskamer.
7 januari heb ik zowat de hele dag aan de ctg gelegen.
De pijn kwam ineens ook terug.
Verloskundigen zeiden tegen mij dat ik stil op mijn rug moest blijven liggen, maar ik kon niet op mijn rug liggen vanwege intense pijn.
Ik was constant aan het draaien en doen! Om de 10 minuten moest ik van houding veranderen.
Verloskundigen zeiden dat ze de ctg gingen afkoppelen, omdat ze geen goede metingen konden aflezen door mijn gedraai.
Geschreeuwd of ze met mij wilden ruilen, want ik verging van de pijn!
Die avond kreeg ik nog bezoek van mijn schoonouders en vader, niet lang, hooguit een kwartier.
Voor ze weggingen moest ik nog naar het toilet.
Mijn schoonouders en mijn vader nog gedag gezegd.
Hoorde mijn vader op de gang nog iets tegen mijn schoonouders zeggen.
En toen braken mijn vliezen!
Het ging vrij snel! Alleen kon ik de weeën nauwelijks meer opvangen.
Vreselijke pijnen zowel rug als flanken en buik.
Ik hoor verloskundigen nog zeggen, waarschijnlijk moet mw overgeplaatst worden naar ander ziekenhuis want wij liggen vol! Welk ziekenhuis zou u willen meneer?
Ik wil niet naar een ander ziekenhuis!
Niet met deze pijn!
Om iets over 00:00 uur had ik geen weeën meer! En de pijn was weg! Gynaecoloog kwam nog voelen hoeveel ontsluiting ik had. Volledige 10 cm. In iets minder dan 3 uren tijd.
Op dat moment was er ook een kamer vrij en mocht ik er heen.
Om kwart voor 1 begon ik weer weeën te krijgen en pijn. Dit waren dus de persweeën. Maar ik was op, ik kon niet meer!
Om 1:03 uur op 8 januari werd ons eerste meisje geboren.
Ik kon er niet van genieten, ze werd meteen bij mij weggehaald.
De gynaecoloog was wat aan het rommelen bij haar computer en de verloskundige zou iets uit de kast pakken, mijn vriend stond naast me, mocht niet stoppen met mijn arm te wrijven tot ik zei ik voel dat ik moet persen! Nee mw. U mag niet persen!
Maar ik kon het niet tegenhouden.
Het vruchtwater spoot eruit, verloskundige zijknat en gynaecoloog die met haar handen omhoog stond.
Tussen mijn benen, met 1 perswee, lag ons tweede meisje om 01:17 uur, op haar buikje, ik kon haar volledig zien.
Was dus met heel veel kracht heb ik haar eruit geperst.
Ze had nog deel van vlies om haar heen zitten.
Ook zij werd meteen bij ons weggehaald.
Mijn vriend mocht de navelstreng niet doorknippen, ze waren te klein en het was hectisch.
Toen moest de placenta nog, maar die kwam maar niet.
Gevraagd hoelang deze erover mocht doen.
Die had er allang moeten zijn! De spoed ok ligt klaar! En daar ging mijn lichtje uit.
Om een uur of 6 werd ik wakker.
Leeg! Geen pijn en ook was mijn vriend nergens.
Waar zijn mijn meisjes?
Om 8 uur werd ik weer naar mijn kamer gebracht, waar mijn vriend op mij zat te wachten.
Ik werd gefeliciteerd met onze dochters, maar waar waren ze?
Mijn vriend had ze ook niet meer gezien en wist ook niet hoe het met ze ging.
We kregen te horen dat ik een enorme fluxes had. 4,2 liter bloed verloren. Dat de meisjes kritiek lagen, maar dat ik ook kritiek was.
Het scheelde niet veel of mijn vriend was ons alle 3 verloren.
Om 9 uur werd ik klaargemaakt om naar de couveuse afdeling te gaan.
Zo klein! Ik heb ze even mogen vasthouden, snel wat foto's geknipt, om vervolgens weer in de couveuse te leggen waar ze hebben gevochten voor hun leven.
S. deed het met het uur beter.
J. was kritiek. Ze stopte steeds met ademen wanneer ze diep lag te slapen of wanneer ze overstuur was.
Ze dachten aan een hersenbloeding.
Gelukkig was dat het niet.
De artsen zeiden, stopt ze nog 1x met ademen dan moet ze overgebracht worden.
Alsof ze dat gehoord heeft, ze begon ineens zelfstandig te ademen en de ademstops stopten.
Heel bijzonder!
32,2 weken heeft mijn zwangerschap geduurd.
Maar de meiden zijn volledig gezond!
In januari 2 tieners in huis 🥰