Welkom op Zeg maar Yes!

Oh ik kan me dat zo goed voorstellen Saji, als ik nu kleine kinderen zou hebben zou ik echt gek worden. Letterlijk denk ik.
Ik denk ook nog niet klaar te zijn met de medicatie, maar ik wil ook graag weer auto kunnen rijden. Al is het alleen maar om naar de hei te gaan. Maar denk dat zo'n rit en wandeling ook niet haalbaar zijn nu.
Denk dat ik ook een verwijzing naar psycholoog krijg morgen. We gaan 't zien.
Ik voel ook dat ik een beetje terug val naar vorige week, heb 't weer ijskoud, m'n hoofd zit vol. M'n oren doen pijn, begin wel die signalen te herkennen. Geen idee of dat goed is. Maar ik doe dus eigenlijk niks. Hoopte dat 't beter zou gaan na een week medicatie eigenlijk.
Ik hou op m'n telefoon een dagboekje bij, dan lees ik dat 't echt nog niet goed gaat ook.

Hey kira, hoe is het met jou? Heb je een verwijzing gekregen?
Sterkte! Ik hoop dat je snel wat meer lichtpuntjes gaat zien!

Het gaat heel erg op en af, per dag maar ook per moment. Sinds gisteren voel ik me lichamelijk beter, nog wel klachten/signalen maar niet meer zo heftig. Moet er dan wel bij zeggen dat ik amper iets doe per dag en smiddags 2 uur slaap. Vaak een onrustig gevoel, hartkloppingen, maar niet zo heftig en emotioneel. Zoon gaat de eerste keer alleen op vakantie en dodenherdenking komt eraan. Was altijd een speciaal moment voor mij met de signalen spelen en met m'n ensemble van de fanfare de muziek verzorgen.
En ik heb een afspraak met de bedrijfsarts 7 mei in fucking Eindhoven, lukt echt niet. Dus dat moet ik nog regelen dat ik daar niet heen hoef.

Nou, we zijn weer een paar weken verder en inmiddels heb ik meer goede dan slechte dagen.
Over het algemeen rust ik veel en slaap ik nog wel echt even overdag maar ik ga inmiddels naar de winkel, krijg wat dingen in het huishouden gedaan en heb weer wat zin om die dingen ook te doen. Slapen gaat redelijk, ben wel vroeg wakker iedere dag. Inmiddels ben ik ook bij de praktijkondersteuner geweest en aan de hand van een vragenlijst die ik ingevuld heb wordt er een behandeltraject ingestart.
Ik ben er ook nu echt uit dat ik op zoek ga maar ander werk als ik beter ben, denk dat dat op heel veel vlakken beter is voor me.

Neem vooral de tijd.
Wel fijn dat het met kleine stapjes vooruit gaat.
Niet te veel in een keer willen doen op een dag dat je je juist goed genoeg voelt en denkt dat je de hele wereld op dat moment wel weer aan kan.
Je wordt dan keihard terug gefloten.
Heb dat zelf vaak ondervonden en voelde KAK!

Saji, ja dat heb ik ook ondervonden. Ben vorige week begonnen met weer wat dingen ondernemen. Goed gepland, 1 ding per dag. Maar bestuursvergadering gehad, theater, uit eten met vriendinnen, repetitie geluisterd van de fanfare. Eigenlijk weinig last, wel overprikkeld en het gevoel dat dat ook genoeg was per keer, per dag zeg maar. Dinsdag voelde ik me echt goed. Eigenlijk een hele dag gedaan wat ik normaal op vrije dagen ook zou doen,wat in de tuin, boodschappen, wat in huis, dutje, koken. En woensdag voelde ik me verschrikkelijk, hartkloppingen weer terug, heel erg overprikkeld, depri gevoel. Verschrikkelijk moe maar niet kunnen rusten.
Zo bizar, ik dacht echt op de goede weg te zijn. En als ik terug kijk naar twee maanden geleden is dat ook wel zo, maar blik ben het zo zat dat elke dag hetzelfde is. In de ochtend wat dingetjes doen, en daarna eigenlijk de hele dag op de bank. Af en toe naar de winkel en dat is het. Ben ook bang dat ik depressief word, of al ben.

Verschrikkelijk dat het zo voelt. Maar dit laat wel zien dat je er nog (lang) niet bent.

Ik heb afgelopen week mijn eigen topic opgezocht en doorgelezen van heel wat jaren geleden. En las daar ook dat ik depressieve gedachten had toen. Nu is het ruim 8,5 jaar geleden, maar herken mij enorm in jou terug.

Zijn weer een aantal weken verder.
Ben benieuwd hoe het nu met je gaat.

Kun je nu wel al iets meer of is het de dag erna slecht?

Wat lief dat je het vraagt.
Het gaat stapje voor stapje beter. Ik merk dat de slechte dag die uiteindelijk wel volgt, later komt.
Dus ik kan inderdaad wat meer. Ben nu 2x weer gaan repeteren en vorige week koffie gaan drinken op m'n werk. Eigenlijk daarna weinig aan de hand maar vrijdag voelde ik me weer echt verschrikkelijk.
Heb wel elke dag onrust in m'n lijf, wat hartkloppingen, overprikkeld en in de middag echt extreem moe.

Fijn om te lezen van de stapjes Kira. Kleine stapjes en soms een stapje (of 2) terug, dat is een beetje hoe het in het begin gaat is mijn ervaring.

Fijn om te lezen Kira dat het met stapjes beter gaat.
Die slechte dag is er dus wel, maar volgt later. Dat is opzich ook wel een goed teken. Hoe langer het duurt voordat ze terugkomen, hoe beter herstel wordt.

Auxo, ook voor jou sterkte.

Inmiddels gaat het lichamelijk over het algemeen beter. Heb nog wel hoofdpijn en af en toe hartkloppingen maar wat meer energie.
Alleen m'n hersenen werken echt niet op momenten. M'n geheugen is een zeef, korte en lange termijn. Dingen die m'n zoon of z'n vriendin verteld hebben weet ik gewoon niet meer, of ik laat de was de hele dag in de machine zitten en denk er pas weer aan als ik toevallig daar langs kom. Ik heb errors, dan weet ik plotseling niet wat ik ga doen of aan het doen ben, simpele dingen moet ik hard over nadenken. Ben extreem verward met tijden.
Klinkt dit bekend voor iemand? Het houdt nu al even aan en lijkt niet beter te worden, eerder slechter.

Ja herkenbaar hoor! Heeft bij mij ook echt lang geduurd... Maar is uiteindelijk ook weer over gegaan . Sterkte met je herstel!

Hoe lang heeft het geduurd voor het over ging?

Weet niet of je dat wel horen, maar ik denk minimaal 2 jaar wel. Het werd bij mij eerst ook maanden slechter voor het weer beter werd. En echt niet dat ik 2j niks heb gedaan hoor! Op een gegeven moment voelde het ook alsof mn geheugen nooit meer echt beter dan dat ging worden. Maar uiteindelijk wel weer dus, al duurde dat lang.

Nou ik wil een eerlijk antwoord dus dat wil ik zeker wel horen.. Jeetje 2 jaar, denk dat ik er hu al zo'n 7 maanden last van heb.toen ik nog aan het werk was had ik het al.
Alleen in het begin van m'n burnout met de paniekaanvallen merkte ik het veel minder, was er jiet mee bezig. Nu gaat dat beter en valt het me echt op. Vind de errors vooral bizar en ook wel eng. Dat ik ter plekke niet meer weet wat te doen, net of m'n brein letterlijk stil staat op dat moment. Nu vind ik het thuis nog wel behapbaar maar werkgerelateerd kan ik dat echt niet gebruiken.

Denk dat ik er al met al 1,5 jaar in heb gezeten.
Voor ik eruit raakte had ik het al. Heb daarna sowieso 7 maanden thuis gezeten. Alleen werkgever wilde dus absoluut niet meewerken.
Toen ik nog lang niet hersteld was hebben ze mij volledig beter gemeld. Conclusie, werken met een burn out, uitputting en hierdoor fouten maken. Ze moesten iets hebben om mij hier mee te pakken. Collega's zagen dat ik lang niet oké was, maar ook zij hadden geen poot om op te staan. 2 weken na beter melding hebben ze mij dan ook ontslagen. Ze waren al met mijn ontslag bezig toen ik thuis zat. Hrb echt geen goed woord voor die organisatie over! Daarna nog via uwv in ziektewet gezeten.
Gesprekken psycholoog gingen gewoon door.
UWV gaf mij de sollicitatieplicht. Overal natuurlijk op geschreven, maar niks geen werk.
Op gesprek op kantoor UWV. Medewerker gaf toen aan, ik heb mijn huiswerk niet gedaan, je had niet hoeven komen. Boos was ik! Gezegd hoe dan? Heb mij er doorheen moeten slepen om hier te moeten komen, met deze 2 meisjes van net 1 jaar oud! Had geen oppas om daar naar gesprek te gaan.
Daarna heeft het misschien nog 2 maanden geduurd voor ik echt weer aan het werk kon.
Via een uitzendbureau mocht ik op sollicitatiegesprek in een zorginstelling.
De leidinggevende en de zorgcoördinator prikten letterlijk door mijn onzekerheid heen. Stelden vragen waar ik geen antwoord op kon geven, althans zo voelde dat.
Ik had absoluut een slecht gevoel bij het gesprek.
Een halfuur later belde de leidinggevende waar ik gesprek mee had.
En als ik aan dat telefoontje terug denk schiet ik nog vol.
Hij zag letterlijk iemand die het niet makkelijk heeft en zag dat ik een keiharde werker ben.
Hij zag iemand die onzeker gemaakt is, terwijl er een sterk iemand in mij zit!
Om deze reden hebben ze mij aangenomen.
Heb daar 4 jaar met plezier gewerkt.
Ben toen met 18 uren begonnen met werken.
Toen de organisatie mij overgenomen heeft van uitzendbureau naar hun, ben ik 24 uur gaan werken.
24 uur is voor mij echt de max.
Waar ik nu werk heb ik 18 uur. Wil naar de 24 uur, hier ook voor aan het vechten, maar in september ga ik weer naar school, dus kom dan op 24 uur.
Soms heb ik een uitschieter met 30 uren, maar dit moet niet standaard worden, merk echt aan mijn lijf, wanneer ik dit 2 weken heb gedaan, dat mijn lichaam tegen gaat werken. Heb dan overal pijn. Dit heb ik overgehouden van de burn out.

Begin 2015 thuis komen te zitten
Zomer 2016 weer gaan werken in 3 maanden mezelf over de kop gewerkt in een paar dagen per week
2017 weer gestart met studie om toch wat te doen en op te bouwen. Toen in mei ook wat weken gewerkt.
Uiteindelijk januari 2018 weer voor 24 uur aan het werk gegaan en dat was echt Max.
Januari 2019 naar 28 uur gegaan op mijn verzoek.
April 2021 naar 32 uur gegaan op verzoek werkgever.
Het blijft zoeken. Te veel prikkels is brain fog, hoofd gaat dan ook echt uit. Gelukkig weet ik inmiddels hoe ik het kan doseren maar het word nooit meer zoals voorheen. Dat is goed en dat wil ik ook niet. Want dat was eigenlijk te veel.

Voorbeeld: eergister zijn de schilders begonnen. Ze schilderen gelukkig niet met harde muziek dus dat scheelt al veel prikkels, maar het zijn toch extra prikkels. J en ik worden er onrustig over, maar ik moet hem helpen reguleren. Vervolgens stuurt mijn schoonzus een app waarop vriend heel boos word en er een discussie ontstaat binnen zijn familie. Mijn hoofd kan dan moeilijk rust vinden dus ik slaap te laat. Vervolgens gaat het vanochtend verder. Denkt J dat vriend boos op mij is, kan ik weer vertalen. Heb vanochtend al vroeg gesport.
Nu zit ik alleen al wel een beetje aan m’n prikkeltax voor vandaag. Dus even mijn moeder gebeld. Net mijn vader nog ff gesproken op het winkelplein.
Wat ik nu ga doen:
- morgen uitslapen
- morgen hardlopen, wat voor mij echt lekker hoofd leegmaken is. Ik kan dan namelijk niet in gedachten blijven hangen.
- vanmiddag even winkelen met mijn moeder
- podcast luisteren met mijn noise cancelling koptelefoon.
Verder vooral lief zijn.

Dat klinkt zo herkenbaar Minx
Ik heb soms het idee dat ik het leven gewoon niet kan handelen. Al die dingen die erbij komen. De auto is deze week afgekeurd en ik heb een wespennest. Ondertussen zit m'n manager te mailen. Het gaat goed zolang ik in m'n eigen bubbel zit zonder invloeden van buitenaf dus..
Overprikkeld zijn in de avond merk ik ook heel erg, ik voel dan al savonds dat inslapen hem niet gaat worden. En dan weet ik inmiddels ook dat de dag erna weer verschrikkelijk is, want moe dus eigenlijk ben ik dan al klaar.

Saji wat fijn dat je uiteindelijk zo'n fijne werkgever gevonden hebt. Ik zit nu nog thuis maar m'n manager trekt dus aan me en heeft op het teamoverleg verteld dat ik weer op therapeutische basis zou beginnen, terwijl ik een plan heb opgesteld waar veel instaat maar niet dat ik weer zou starten. Er zijn ook geen taken die ik kan doen, m'n hoofd is een chaos, ik wil nergens verantwoordelijk over hebben.
En ik ben van plan sowieso te stoppen dus ik twijfel heel erg om dat al aan te gaan geven of niet. Gewoon omdat ik het reïntegreren er niet bij kan hebben.