Welkom op Zeg maar Yes!

Ben je tevreden met je leven zoals je die nu leidt? Ben je tevreden met je werk? Je thuissituatie, contact met je familie, vriendinnen?
Wat zou je anders willen en zou je daar iets in kunnen doen?

Dit afgelopen jaar is er veel veranderd vind ik. Mijn dochters worden ouder hebben me minder/anders nodig en trekken op sommige dagen of avonden hun eigen plannen.
Hierdoor ben ik veel alleen. Eerder toen ze jong waren vond ik dat minder erg, toen was ik ook echt druk met hun overdag en ‘s avonds en een baan met veel werkdruk.
Ik ben van baan gewisseld wat ik echt merk in de werkdruk en dus in mijn energie savonds. Maar goed mijn dochters vinden het niet fijn om ‘s avonds alleen thuis te zijn dus echt weg ga ik niet want wil niet steeds oppas moeten regelen.
Mijn werk vind ik heel leuk, goede keuze geweest om dat te gaan doen dus daar ben ik blij mee.
Ik heb niet zo’n grote familie maar het contact als we elkaar zien is leuk. Contact met mijn ouders en zus is goed.
Ik heb lieve vriendinnen maar allemaal losse. Ben echt jaloers op mensen die zo’n vriendinnen groep hebben dat lijkt me zo leuk. Samen Mischien weekend weg of naar festivals.
Of mensen die veel met andere stelletjes afspreken lijkt me ook zo gezellig.
Ik doe wel leuke dingen met vriendinnen maar merk wel dat het eigenlijk altijd op mij initiatief is. Ik vind het gewoon echt leuk en fijn om dingen samen te doen en zij ook dat weet ik maar nemen daar in minder initiatief.

Ik ben gezond en kan op veel gebieden doen wat ik wil wat natuurlijk fijn is. Maar merk echt dat ik steeds meer nadenk over mijn leven wat wil ik nog, hoe ga ik dat doen. Maar dat ik ook geconfronteerd wordt met dat ik veel alleen ben daar zou ik toch wel wat in willen veranderen. Maar hoe weet ik nog niet. Dus ben zeker niet ontevreden maar er veranderd veel en daar moet ik mijn weg nog in vinden.

Sinds augustus vorig jaar heb ik werk waar ik echt heel blij mee ben. Eigenlijk voor het eerst na mijn afstuderen 12j geleden dat ik niet ergens het gevoel heb dat ik ander werk zou moeten doen. Wat een rust geeft dat.
Sindsdien zou níks in mn leven willen veranderen. Ik heb het met de kinderen een hele tijd met tijden zwaar gevonden maar nu ze 3 en 5 niet meer. Ondanks dat ze helemaal niet top slapen. Mn relatie, vriendinnen en familie eigenlijk altijd wel stabiel en goed.
Ik voel me mentaal niet altijd goed. Dus 'alles' hebben is wat dat betreft niet per se zaligmakend. Maar ik realiseer me meerdere keren per week hoe gelukkig en dankbaar ik ben met wat ik heb.

Ik mag niet klagen, heb het prima voor elkaar. Maar heb steeds een been in 2 landen en dat is lastig. Ik mis mijn leven in Oz, en voel me schuldig dat ik het ook hier fijn heb naar mijn beste vriendin die niet kan wachten tot we terug komen. Zie ook op tegen de verhuizing etc. Maar zijn hier sowieso nog 2 jaar.
Ik heb het onwijs getroffen met werk hier. Ik word zo gewaardeerd, er is vrijheid en onwijze flexibiliteit, ik heb een heel goed salaris waardoor man thuis kan blijven. Het werk is leuk en uitdagend en de vakanties zijn fijn. Heb ook nog nooit zo snel een vast contract gekregen. Hebben huis gekocht, hadden we in Sydney nooit kunnen doen. Het is fijn bij familie te zijn en nu eindelijk de keuze te hebben tijd door te brengen met de mensen die aan het aftakelen zijn (mijn verstandelijk beperkte zusje ligt nu in het ziekenhuis bijvoorbeeld). Kinderen doen het prima hier maar ik hou absoluut niet van de mentaliteit in Nederland en ik loop er elke dag tegenaan: de woorden die uit de mond van vele kinderen hier komen, het gebrek aan respect, elke dag weer in het openbaar vervoer. Ik heb er last van. Het is enorm contrast met hoe Australië is. En nee, niet iedereen is zo. Maar de horeca, de algemene klantvriendelijkheid, autorijden.. ik trek het slecht en wil zo mijn kinderen niet opvoeden. Dus hoe fijn ik me hier ook voel met eigen huis en super werk, ik twijfel of ik mijn kinderen hier in het schoolsysteem wil laten en ook wanneer dan goede tijd is voor zoon om terug te gaan. Zeker met oog op middelbare school en vriendjes maken.
Maar echt, we mogen nu niet klagen, we hebben het supergoed. 2 gezonde kinderen, we hebben elke dag te eten en een dak boven ons hoofd. Onze dierbaren zijn in de buurt. Ik heb dankbaar en tevreden. En toch steeds ‘doe ik hier goed aan’? Maar dat had ik in Oz ook steeds. Was ik maar rijk, dan was ik 6 maanden daar, 6 maanden hier gaan doen, dat zou het beste zijn.

Ik vind het een lastige vraag omdat ik tevreden een lastig woord vind. Ik denk niet dat ik tevreden ben. Er raast nog altijd een enorme onrust door me, dus dan ben ik denk ik niet tevreden. Wel ben ik gelukkig en veel blij en vrolijk. Maar ik heb ook enorm veel zorgen die enorm veel headspace opnemen. Daardoor heb ik veel minder ruimte voor dingen die ik ook leuk en belangrijk vind, zoals vriendinnen en zelfs het forum heb ik amper ruimte voor in m'n hoofd momenteel.
Mijn werk is mijn echte uitlaatklep merk ik, dus daar laad ik weer op. Thuis ben ik blij, maar ook enorme zorgen omtrent zoon en dat vreet energie. Ik ben ook wel echt enorm toe aan vakantie, hopelijk gaat dat voor iets meer rust in m'n hoofd zorgen.

Marsy, ervaar je dat ook zo in je woonplaats?
Want ik woon ook in de stad waar je werkt en zou hier nooit een kind willen opvoeden.
Echter in het dorp waar ik ook woon is het al heel anders.
De buurkinderen spelen de hele dag buiten, zijn allemaal superbeleefd en alle buren staan voor elkaar klaar. We wonen wel tussen de boerderijen dus alle kinderen rijden paard en bouwen hutten enzo.
Toen ik m’n buurmeisje vroeg wat ze voor haar 8e verjaardag vroeg zei ze: potloden en een schetsboek want ik hou van tekenen.
Hier in de stad zou het waarschijnlijk een fatbike zijn 😅

Maar ik ben het wel met je eens dat Australië echt heel vriendelijk en gastvrij is. Dat mis ik ook echt dus ik snap dat je graag terug wil.

Ik ben vrij gelukkig, denk ik. Als ik vooruit kijk, hoop ik vooral dat we gezond blijven en dat er niet teveel verandert.

Qua werk ben ik blij. Dicht bij huis, zinnig werk, fijne mensen om me heen en een erg goede werk-prive-balans. Ik denk echt dat ik hier tot mijn pensioen wil blijven zitten. Klinkt vast saai, maar ik ben blij dat ik zo op mijn plek ben. Heb inmiddels genoeg werkgevers gehad om te zien dat dit een een hele fijne is.

Huis is echt fantastisch. We hebben recent veel opgeruimd en nu voelt het nog huiselijker. In plaats van een rommelkamer een hele fijne hobbykamer met alles binnen handbereik. We merken dat we nu ook minder graag op vakantie gaan, het huis is echt een plek waar we tot rust komen. Ik heb mijn plantjes, mijn hobby's.

Met de kinderen gaat het goed, al zijn er wel wat zorgen om de oudste. Wel dingen die uiteindelijk goed zullen komen, dat relativeert. De weg ernaartoe is alleen niet zo leuk. Als de frustratie hoog zit, denk ik er maar aan dat ze gewoon gezond is, maar even wat hobbels heeft.

Inmiddels word ik behandeld voor een angststoornis. Ik denk dat dit de grootste verbeteraar is van levenskwaliteit. Ik ben er nog lang niet, maar toegeven dat het er is en er ook met mensen om me heen over praten helpt een hoop. Dit is altijd mijn geheimpje geweest, waardoor ik in stilte in paniek raakte. Nu benoem ik het, en krijg ik gewoon begrip.

Qua vrienden heb ik een fijne groep om me heen. We hebben net weer een heel weekend gekampeerd met elkaar. Ik zou graag nog wel mensen dichterbij om me heen willen hebben. Doordeweeks stappen we toch minder snel in de auto tijdens een schoolweek. Komt verder wel, soms zou ik meer vrienden willen hebben, maar tegelijk heb ik daar weinig energie voor.

Al met al geef ik de omstandigheden een dikke 9. Qua lekker in mijn vel zitten wat lager, ik kan soms goed worstelen met mezelf.

Hier spelen de kinderen ook buiten, we wonen in een superleuke buurt. Maar ik was vorige week nog een kuthoer (11 jarig kind op schoolplein) en mijn zoon klappert met zijn oren hoe vaak er shit, fuck en kut wordt geroepen op school. En dat hoor ik van vriendinnen in Brabant, Noord Holland en natuurlijk de Randstad ook. Natuurlijk zijn er uitzonderingen, natuurlijk worden er kinderen anders opgevoed. Mijn beroep maakt misschien ook dat ik door bepaalde bril kijk. Maar als je het vergelijkt met Australië, is het enorm contrast (zoals jij ook weet idd). Ook bij ‘mijn’ studenten, het is echt ongelooflijk hoe die soms tegen me praten of dingen van me verwachten. Het is net alsof de algemene balans een beetje weg is en er individuen zijn die nog wel bepaalde normen en waarden die ik heb hier minder worden. En daar worstel ik mee. Al 20 jaar trouwens, maar het wordt wel erger nu ik kinderen heb.

Thuis is het momenteel niet leuk. Mijn man en ik zitten er allebei behoorlijk doorheen. Er zijn heel veel dingen gebeurd tussen ons, zoveel dat ik zelfs twijfel of ik nog wel oud met hem wil worden. We hebben ook talloze gesprekken gevoerd, dan gaat het steeds even beter/goed, maar na een tijdje is het weer terug bij af. Helpt ook niet dat mijn schoonmoeder zich óveral mee bemoeit. Ik heb de laatste tijd al zo vaak woorden met haar gehad. Ik ben het gewoon zat dat zij ons leven zo beheerst, hopelijk kan ik dat mijn man binnenkort aan zijn verstand brengen.

Met mijn dochter gaat het gelukkig wel goed. Inmiddels ruim 3, gaat als een speer, doet het goed op de opvang, is zo’n ontzettend lieve peuter. Zij houdt mij echt op de been.

Mijn werk gaat nu ook niet. Het is teveel. Ik kan mijn eigen dochter soms al niet om me heen hebben, laat staan 16 kinderen van iemand anders. Gelukkig wordt dit inmiddels begrepen, na heel veel gesprekken en letterlijk aangeven dat ik niet weet hoe ik het allemaal duidelijk moet maken. Maar ik ben nog lang niet 100% terug.

Persoonlijk is het ook kut allemaal. Ik voel me niet goed, het gaat niet goed, mijn psycholoog schrok van me (heb gelukkig heel snel een psycholoog gevonden, die ik al van vroeger ken). Er zit heel veel oud zeer wat nooit verwerkt is en door een domper (de uitgestelde operatie) allemaal opgerakeld is, daar gaan we nu mee aan de slag. Een diagnose heeft ze nog niet, heb 2 intakegesprekken gehad nu, maar ben wel benieuwd en een beetje bang wat eruit komt.
Ook kijk ik gewoon uit naar die operatie. Als dat allemaal achter de rug is gaat dat ook rust geven. We hebben deze week te horen gekregen dat de ontvanger minder nieuws heeft gekregen, dus dat blijft allemaal gewoon heel spannend.

Met ons huis ben ik wel blij, al voel ik me door alle toestanden hier thuis hier nu niet helemaal fijn. Maar dat gaat hopelijk wel weer terug komen.

Al met al dus niet heel fraai allemaal, maar ik kan er even niks beters van maken.

Mijn leven is niet zo leuk momenteel. Ik mis mijn vader enorm. Ik beleef de dag dat hij overleed ook heel vaak en dan zie ik hem liggen in de badkamer . Vreselijk.
Ook gaat het niet goed met mijn moeder wat voor veel stress zorgt. Merk dat ik dat op mijn man af reageer zo onterecht. Ook kan ik soms zoon zijn gezeur niet aan. Vooral in de avonden hij heeft moeite met slapen en dan is die vaak nog lang beneden alles op de kop halen dat trek ik niet echt. Maar aan de andere kant houd hij mij ook op de been. Als ik hem niet had was ik ingestort.
Door dit alles zijn we ook bezig met het huis van mijn moeder te kopen, ze heeft een grote tuin en we willen dat zij dan achter in tuin een huisje krijgt. De eerste stappen zijn al gezet. Ik heb het vaak met mijn vader gehad om samen een groot huis te kopen en beide in een deel wonen. Hoe bijzonder is het om straks gewoon in zijn huis dit te realiseren.

Merk wel dat alles om mijn moeder ik mezelf vergeet. Ben gewoon doodop. En dan moet ik nog werken tot 1 augustus tot ik vakantie heb. Dat duurt lang.
Met mijn werk ook niet tevreden, maar weet ook niet wat ik wil. Contact met mijn familie is heel goed zie ze dagelijks. Ik heb 1 goede vriendin die woont helaas in den haag we spreken elkaar dagelijks via de app.

Ik ben heel tevreden met mijn gezin, huis, het dorp waar ik woon, hechte familie, vriendschappen en werk. Daar heb ik het enorm mee getroffen. Helaas zit ik in een moeilijke situatie met mijn ex. Maar buiten die situatie om ben ik meer dan tevreden. Gelukkig zelfs en dankbaar ook. Ik zou uiteindelijk wel graag een liefdevolle relatie aangaan en met iemand samen oud worden. Maar dat komt vast zoals het komt.

Redelijk. Ik heb fijne vriendinnen waarmee ik goed over belangrijke zaken in het leven kan spreken en leuke dingen mee onderneem.
Wel hebben zij kinderen dus afspreken en op stap gaan zonder kinderen gaat nu wat minder dan voorheen. Dat vind ik jammer, want met mijn 35 jaar zou ik graag wat vaker uitgaan. Ook omdat ik geen vriend heb. Voorlopig heb ik daar eventjes geen behoefte meer aan omdat ik uit een niet zo fijne relatie kom. Dat heb ik ook nog een beetje aan het verwerken. Gelukkig zijn er geen kinderen in het spel en woon ik wel fijn. Ook met het werk gaat het goed.

Ja, op zich wel. Ik heb heel veel om dankbaar voor te zijn. Een lief, gezond kind, ontzettend fijne familie, een lieve man, een fijn huis en mijn gezondheid. Ik maak me wel zorgen om de gezondheid van mijn man, als het goed met hem gaat is er geen vuiltje aan de lucht maar periodes die niet goed gaan (3 wkn ongeveer) wil ik niet meer. Verder vind ik de relatie met mijn vriendinnen niet in balans. Ik zou blij zijn met een vriendin zoals mezelf.

Sterkte voor iedereen die het nodig heeft, heftige verhalen lees ik hier.

Ik ben absoluut niet 100% tevreden, maar het kan altijd slechter.

Privé ben ik erg blij met m'n man en dochter. Ook al kabbelt het doorgaans wat voort in m'n relatie, het is gewoon een stabiele basis en we weten wat we aan elkaar hebben. We vullen elkaar goed aan. M'n dochter doet het fantastisch, zo trots op dit kind! Ze is bijna altijd vrolijk, slim, grappig en lief.

Qua gezondheid is het behoorlijk matig allemaal. Dit wordt momenteel versterkt door werkgerelateerde stress. Ook moet ik echt nodig afvallen, maar dit blijft een eeuwige strijd (zeg ik terwijl ik aan een bak chips zit ).

Op werkgebied ben ik erg ontevreden momenteel en ik hoop snel iets anders te vinden.

Op het gebied van vriendschap ben ik absoluut tevreden. Ik heb een aantal fijne vriendschappen en die zie ik niet snel meer voorbijgaan. Een aantal vriend(inn)en ken ik ook al 25 jaar of langer. De laatste jaren heb ik niet echt nieuwe vrienden gemaakt, maar daar heb ik de energie ook niet voor. Ik spreek maximaal eens per week met iemand af en dan probeer ik iedereen zo goed mogelijk af te wisselen.

Familie vind ik een lastige. Ik ben geen familiemens, zowel met m'n vader als met m'n zusje is de band matig. Momenteel is het wel oké, maar we zien elkaar niet zo vaak (daarom gaat het nu ook wel).

Iedereen die het moeilijk heeft wens ik heel veel sterkte!

Momenteel vind ik dat een hele moeilijke vraag. Mijn leven staat eigenlijk nogal op z'n kop door m'n burnout. Alles wat ik voorheen had is weg. M'n baan waar ik toch echt heel blij mee was, m'n gezondheid. Ik weet niet waar ik over een half jaar sta. Wat kan ik wel en wat niet dus ik kan daar eigenlijk geen antwoord op geven. Maar het is wel iets wat me enorm bezig houdt.

Ik ben heel tevreden op dit moment en mag in mijn handjes knijpen vind ik. We zijn allemaal in goede gezondheid. Onze zoon ontwikkelt zich goed en is een heerlijk kind. Ik kan daar enorm van genieten. Op het werk gaat het lekker, ik heb vorig jaar een switch gemaakt waar ik nog steeds heel blij mee ben. Mijn vriend en ik zijn dit jaar 12 jaar samen en we zijn nog steeds erg happy samen. Natuurlijk hebben we onze ups en downs maar dat hoort er ook wel bij na zoveel jaren samen. Ik zie mijn vriendinnen regelmatig en ervaar veel ruimte en vrijheid in mijn leven en in het moederschap. Volgend jaar word ik 40 en ik merk dat mijn leven in een fijne fase is beland. Nu ik dit zo opschrijf merk ik dat ik eigenlijk niks te klagen heb en soms wart meer stil mag staan bij hoe fijn het leven is.

Kira, dikke knuffel voor jou.

Ik sta er nu een beetje net zo in. Hoe kan ik nu tevreden over mijn leven zijn als ik me zo somber voel, halve dagen werk en nergens puf voor heb? Ik ben ook een beetje boos op het universum. Allebei mijn ouders dood vóór hun pensioen. Het voelt oneerlijk.

Maar ik ben - op de psychische klachten en een milde vorm van reuma na - gezond. Ik heb een lieve man, twee geweldige, gezonde kinderen, fijne vrienden, een mooi huis en een leuke baan. Dus verder wel heel tevreden hoor.

Studiebol, ik kan me voorstellen dat je nu in zo'n andere fase beland. Hier begint dat ook een beetje te komen en mijn dochter vindt het gelukkig niet zo erg om even alleen thuis te zijn maar meer dan zwemmen of mijn nagels laten doen heb ik tot nu toe niet aangedurfd haha!

Marsy, het lijkt me ontzettend lastig om tussen 2 culturen te zitten. Nergens zul je alles hebben wat belangrijk is voor je. Lijkt me lastig te kiezen tussen zo veel belangrijke zaken.

Auxo, ik weet niet hoe lang je al met je man samen bent maar als dat gedoe met je schoonmoeder nu toe nooit tot hem doorgedrongen is, denk je dat dat dan ooit zal gebeuren? Ik denk dat je thuis situatie ook veel invloed zal hebben op hoe jij in de rest van je leven staat. Sterkte.

Sarah, dat herbeleven is zo herkenbaar. Het blijft zo heftig om je ouder te verliezen, je basis, je veiligheid. Op de momenten dat je je wat sterker voelt zou ik je man een extra knuffel geven en hem vertellen dat je hem waardeert. Het zal voor hem niet makkelijk zijn om hierdoor de Sjaak te zijn maar ergens ook wel weer heel begrijpelijk natuurlijk. Praat er vooral over zou ik zeggen.

Hier gaat alles z'n gangetje wel. Werk is fijn al heb ik wel wat gedoe gehad en daardoor wat meer afstand genomen van collega's. Het meeste is echter thuiswerk dus veel moeite hoef ik daar gelukkig nu niet voor te doen. Met mijn familie is het al heel mijn leven fijn gelukkig. Qua vriendinnen kijk ik er totaal anders tegen aan dan jij Studiebol. Ik heb er 2 en dat is voor mij meer dan genoeg. We zijn er voor elkaar als dat nodig is en doen genoeg leuke dingen om die balans goed te hebben. Meer vriendinnen is te ingewikkeld voor mij en zou ik niet in kunnen passen in mijn leven.

Wat ik wel zou willen veranderen is dat ik wat minder moe zou willen zijn. Ik heb vaak het idee dat ik lui ben maar als ik eerlijk ben is het gewoon oververmoeid. Ik heb wel veel dingen die ik nog zou willen doen qua hobby's zeg maar, maar waar ik gewoon niet aan toe kom door die vermoeidheid. Ik heb me daar wel een beetje bij neergelegd overigens.

Sinds een tijdje aan het daten en we hebben het superleuk dus wie weet wordt dit een hele nieuwe fase in het leven van mij en mijn dochter. De zoektocht naar haar vader heb ik inmiddels ook al een tijdje opgegeven. Ik heb er meer dan genoeg mijn best voor gedaan. Ik had haar beter gegund maar weet tegelijkertijd dat ze niks te kort komt gelukkig. He tis een blij kind en ze doet het goed op school en sociaal. Ik ben echt zo trots op haar .

Sterkte voor de meiden waar veel speelt en die het momenteel niet makkelijk hebben.

Dronkentaart op een avond een stuk lopen dat lukt hier ook wel. Maar uiteten gaan of een drankje doen dat is geen optie.

En nu kwamen mijn dochters vanavond vragen of ze dinsdag voetbal bij vriendin mogen kijken. Dus ik zei meteen ja natuurlijk. Zegt mijn dochter maar dan ben jij alleen voetbal aan het kijken. Ik heb natuurlijk gezegd dat dat niet erg is en dat zij gewoon moeten gaan. Maar nu ik dit typ ben ik wel aan het huilen want het is gewoon zo dat ik alleen ga zijn. En ik vind dat zo ongezellig op dat soort avonden. (Had de buurvrouw al geappt maar die zijn er niet) Ik moet echt mijn weg hier in gaan vinden.

Aaaaw, wel lief van ze. Mijn dochter doet ook vaak dat soort uitspraken en ik stel haar dan ook gerust inderdaad maar vervelend dat jij je stiekem dan wel zo voelt. Als ik jou was zou ik lekker de stad ergens in gaan en zeker niet alleen thuis blijven zitten. Zeker met voetbal is contact leggen zo makkelijk en als we winnen is het een groot feest. Misschien is het totaal uit je comfortzone maar als je blijft doen wat je doet, veranderd er sowieso niets. Wat heb je te verliezen?

DT… dat is zo ongelooflijk uit mijn comfort zone.. dat ga ik nooit doen. Ik weet dat ik zelf iets anders moet gaan doen maar alleen naar de stad dan ga ik me zo opgelaten voelen, iedereen is daar met iemand of een groep daar ga ik me ongemakkelijk voelen. Ik moet iets anders bedenken 🤣

Ik heb dat ooit gedaan toen ik net diezelfde dag verhuisd was en dus niemand kende, en toen speelde Nederland tegen Brazilië. Was heel leuk om toch in de kroeg te staan en de sfeer te voelen. Maar ik snap dat je dat enorm spannend vindt. Misschien met buren?

Snap wel dat het spannend is hoor maar even relativerend; als het niks is kun je ook gewoon weer naar huis toch? Anders zou ik peilen bij je (losse) vriendinnen/ ouders/ collega’s en aangeven dat je nog geen plannen hebt.

Wat lief dat je op iedereen reageert DT.

Mijn man en ik zijn 6 jaar samen, maar deze bemoeienis is pas sinds ruim een half jaar aan de gang. Anders had ik het niet eens 6 jaar volgehouden. Ze komt nu iedere maandag ‘poetsen’ sinds dat ruime half jaar dus, maar mijn man heeft gezegd dat vandaag de laatste keer is. Dus ik ben benieuwd of ze volgende week op de stoep staat.

Feline, ik denk dat jouw beeld van een kind in deze stad opvallen dan wel wat gecharcheerd is. Ik herken wat jij omschrijft bijvoorbeeld helemaal niet in onze buurt. Ik ken al mijn buren, zitten regelmatig gezellig met zijn allen buiten, appen elkaar/bellen aan als er suiker/ladder/hulp nodig is, de kinderen spelen hele middagen samen op het grasveld voor de deur of in de poort tussen onze huizen en zijn allemaal lief en beleefd (meestal haha). Ik denk dat er overal verschillen kunnen zijn. Ik was van het weekend in mijn home town en toen vertelde twee meiden dat er zo'n verschil is met de ene en de andere buurt, beetje zoals jij het nu omschrijft van stad en dorp haha. En dat is binnen 1 kleine gemeente.

Ik ben heel tevreden met mijn leven. We wonen in ons droomhuis, konden in onze geliefde stad blijven en zijn daar heel blij mee. Mijn werk is super leuk en uitdagend. Mijn kind gaat heel goed. Ik vind mijn man nog steeds de leukste (ook al zijn er ook echt wel mindere periodes of ruzietjes hoor) en ik zie mijn familie en vriendinnen vaak. Dus over de hele linie genomen gaat het ons heel erg voor de wind. Er zijn wel ook dingen die ik liever anders zou willen zien, de werkdruk op mijn werk is hoog, wat meestal prima is maar zodra er prive dan ook wat is ben ik toch wel snel wat instabiel/gestrest dus ik moet wat beter bijsturen op de momenten dat het nodig is. Daarnaast willen we graag een tweede kindje maar wil dat nog niet echt lukken.