Welkom op Zeg maar Yes!

Ik zou ook zeker niet uitstellen SO.

als ik nu terugdenk en dat ik een kind op mijn 21ste had gekregen en hoe ik dan niet het leven had kunnen leiden zoals ik het heb gedaan

Het is maar hoe je het bekijkt. Als ik géén kind op mijn 21e had gekregen had ik nú niet het leven gehad dat ik nu heb. Mijn man en ik zeiden laatst nog tegen elkaar: wij kunnen nu de kinderen ouder zijn weer naar concerten en festivals gaan, citytrips doen of gaan interrailen, maar we hebben nu veel meer geld dan toen we 20 waren 😅

Ja maar ik zou niet meer 20 jaar in 4 verschillende landen wonen waar mijn kinderen niet wonen. Het zou mijn leven echt compleet anders hebben gemaakt.

De meeste mensen zijn op hun 21e echt nog niet klaar voor een gezin: nog aan het studeren, geen zicht op een woning (of een hele kleine woning), nog geen financiële buffer etc. Plus qua emotionele ontwikkeling denk ik dat de meeste mensen er pas met 25+ klaar voor zijn (of nog later). Tot mijn 30e was ik vooral bezig met werk, een relatie opbouwen, een huis zoeken. En leuke vakanties, uitgaan, van het leven genieten 😁 Dat had ik echt niet willen missen en als ik dat nu had moeten doen was het toch anders geweest.
Plus: je blijft verantwoordelijk voor je kinderen, al zijn ze wat ouder, dan nog. Je weet ook niet wat voor kind je krijgt: mijn jongste broer ging pas met 25 uit huis en was totaal onzelfstandig, die heeft nog steeds begeleiding nodig van mijn ouders. Je kunt ook een ziek kind krijgen waar je veel zorg aan moet geven bijvoorbeeld. Het is echt niet vanzelfsprekend dat je na 15 jaar je leven weer terug krijgt.

Marsy, snap ik! Jij hebt ook wel echt een bijzonder levensverhaal wat dat betreft ❤️

Scandic, ben je mij nu aan het vertellen waarom het een slecht idee was om jong moeder te worden? Haha. (Ik weet wel dat je het niet zo bedoelt hoor.)

Wat je niet noemt is het fysieke gedeelte. Mensen zijn rond hun 21e op de top van hun fysieke kunnen. Die vitaliteit kun je steken in backpacken in Thailand en tot 4 uur 's nachts uitgaan óf in achter een peuter aanrennen en gebroken nachten doorstaan. Ik zou het nu als bijna-veertiger echt zwaarder hebben met dat soort dingen.

Ik kom trouwens ook nog eens uit een familie waarin mensen niet oud worden. Nog niemand heeft de 70 gehaald. Mijn moeder was 40 toen ze mijn broertje kreeg en al onze opa's en oma's en onze enige oom, zijn in de baby- en peutertijd van mijn broertje al overleden. Toen hij 19 was, is onze vader overleden. Inmiddels zijn we twintigers/dertigers en is onze moeder ziek. Lullig gezegd hebben we dus niks meer aan de generaties boven ons. We zijn daardoor gedwongen jong zelfstandig te worden.

Zelf hoop ik heel erg dat ik nog meemaak dat ik kleinkinderen krijg, en dat ik dan nog fit genoeg ben om te helpen voor ze te zorgen.

Ik denk vooral dat je te oud bent als je jezelf te oud voelt. En dat die grens voor iedereen anders ligt. Dat geldt ook voor jong moeder worden trouwens. Even los van biologisch gezien dan.

Ik was zelf 3 dagen 26 toen de oudste geboren is en 27 toen de tweede geboren werd. Ikzelf had ook niet langer moeten wachten, want op mijn 31ste is mijn baarmoeder verwijderd.

Haha Filoria, zeker niet. Alleen maar knap als je al jong je zaakjes zo goed op orde hebt. Alleen voor een heleboel mensen niet realistisch denk ik, kijk alleen al naar de woningmarkt nu 😔

Als twintiger zag ik de jaren tussen 30 en 40 zo’n beetje als window. Maar toen klonk 40 ook nog als erg ver weg. Nu ben ik bijna 38 en vind ik 40 zéker nog niet (te)oud. In mijn omgeving zijn er veel zonder kinderen op deze leeftijd of met 1 en nog een wens voor een tweede of derde. Zolang het biologisch lukt is niks te oud zou ik zeggen. Het leven gebeurd gewoon, vraag is of je dat leven over een paar jaar liever voor je ziet met een kind erbij of zonder. Dat is wat telt, niet wat anderen daarvan zouden vinden.