Welkom op Zeg maar Yes!

Wat lijkt me dit moeilijk, sterkte!

Eerder deze week hebben we een afsluitend gesprek gehad met onze arts. Het is een fijn gesprek geweest, eigenlijk nog heel gezellig ook. Ook nog even alles fijn kunnen evalueren.
We vinden het bijzonder om te merken hoe je in het traject echt een soort band opbouwt met elkaar. In het begin vonden we onze arts zo zakelijk en gereserveerd, voelden echt geen klik. Maar dat is gedurende alle pogingen echt 180 graden omgedraaid. Ze bleek juist zó een fijne en lieve arts, gaf ruimte tot meedenken en mee beslissen maar was ook heel realistisch over hoe onzeker onze kansen waren: ze heeft alles geprobeerd maar eerlijk is eerlijk: gezien onze resultaten tastte ze eigenlijk ook gewoon in het duister. Ze heeft onze laatste punctie zélf gedaan en ondanks dat het even mis ging, zijn we echt blij dat de planning zo liep dat zij zelf die punctie bij mij heeft kunnen doen ipv een andere arts, voelt toch fijner afgesloten ofzo.

Tijdens het gesprek hadden we een bos bloemen en een kaartje mee genomen, we wilden daar echt niet met lege handen aankomen. Want ookal zijn de behandelingen niet geslaagd, we zijn niet minder dankbaar voor alles wat ze voor ons gedaan heeft. Was ze een beetje ontroerd van, en wij daardoor dus natuurlijk ook weer 🥹
Verder nog wel besloten een (of misschien een paar) keer naar maatschappelijk werk binnen de kliniek te gaan, heb vooral ik ook echt nodig. Kan ik over een paar weken terecht.

En dan nu, nu voel ik echt een soort gat. Dat had ik echt even onderschat... Ik voel me raar, leeg, huil veel. Ik denk dat dat goed is, dus ik laat het maar gewoon komen. Maar wat voelt het enorm gek. Normaal ga je naar een ziekenhuis of naar een specialist omdat er iets is, en is het doel beter te worden. Nu zijn zijn we geruime tijd onder behandeling geweest, hebben we hele intensieve momenten met elkaar gehad en daardoor een een band opgebouwd met de mensen die er werken. En dan nu, is er niks, en moet je het leven van vóór die tijd toch maar weer oppakken. Ik mis de ritjes naar de kliniek, de mensen daar. De onzekerheid mis ik absoluut niet, dat is van ons afgevallen en voelt juist heel bevrijdend. Maar toch: Alles is hetzelfde maar tegelijk zo anders. Er is niets veranderd maar tegelijkertijd is alles anders. En dat vind ik moeilijk, ik weet nog even niet zo goed hoe ik daarmee moet dealen. Gelukkig kunnen we samen goed praten, dat helpt al veel. Maar toch. Wel erg fijn dat mijn man een stap verder is in het acceptatie proces, dat steunt mij wel.

Afgelopen week heb ik een weekje gewerkt en misschien is dat toch net even teveel geweest. Was ontzettend moe en had een vreselijke hoofdpijn, dat gaat nu gelukkig beter. Deze week ben ik vrij, volgende week ook en ik probeer deze week maar zoveel mogelijk te ontspannen. Alleen ik vind het lastig en weet even niet zo goed waar ik mijn ontspanning uit moet halen... Het druilerige en winderige weer helpt natuurlijk ook niet mee. Voel me vooral een beetje eenzaam in mijn gevoel terwijl dat niet per sé zo is, want m'n man en ik doen dit wel echt samen en er zijn zoveel mensen die met regelmaat even laten merken dat ze echt aan ons denken. Lastig uit te leggen. Ik merk wel dat het je wel helpt om dingen weg te schrijven, dus dit lucht in elk geval iets op!

Wat een achtbaan van emoties waar jullie nu doorheen gaan. Er zijn vast lotgenoten groepen in real life of op internet. Heb je daar ook contact mee? Het lijkt me heel fijn om contact met mensen te hebben die écht snappen wat jij voelt.

Ik wens je kracht en sterkte!

Ik weet dat ze er zijn idd en ben daar een beetje oriënterend in. Ik ben sowieso lid geworden van een paar Facebookgroepen, waaronder eentje vanuit het Freya, vereniging voor mensen met een langdurig of definitief onvervulde kinderwens. Ik lees herkenning in de berichten van anderen, maar ben ergens ook bang dat dat iets is wat me verder naar beneden trekt. Vind het ook lastig om te reageren op anderen eigenlijk. Maar de behoefte in contact met gelijken is er wel inderdaad.

Ken je de term levend verlies? Ik denk dat dat wel raakvlakken heeft met waar jij nu doorheen gaat. Een rouwproces om iets wat niet zal zijn. Afscheid nemen van een verwachting.
Goed dat jullie het afgesloten hebben met de arts, zoals jullie wilden doen.
Sterkte!

Edit: de term is niet helemaal goed gekozen. Het hoort bij ouders van zorgintensieve kinderen. Sorry. Maar het deed me er meteen aan denken, omdat jij toch ook afscheid neemt van iets waar je zo op gehoopt had.

Ik kan me het eenzame gevoel wel voorstellen. Mensen kunnen aan je denken of lief voor je zijn, maar ze voelen niet wat jij voelt. En ze kunnen zich inleven, maar ervaren de pijn en het verdriet niet. Je partner natuurlijk wel, maar ook al kan je er goed over praten, ook hij ervaart en verwerkt dingen ook anders.

Wat lief dat jullie het zo goed hebben afgesloten bij het ziekenhuis. Heel mooi om te lezen.

Maple 🫶🏻

Nou wat moeilijk Maple. Ik denk dat dit net als rouwen, veel tijd nodig gaat hebben. Dus ondanks je lieve man en lieve steun van iedereen; geef jezelf de tijd. Het hoeft na je vakantie echt niet beter te gaan. Je hoeft geen nuttige dingen te doen of dingen volgens het boekje of wandelen of praten maar voel wat je voelt en laat het eruit, schrijf het op, huil, lig in bed, schreeuw, dans. Waar jij behoefte aan hebt. Je zat in het proces en nu is de deur dicht, dat voelt vast zo definitief en pijnlijk. Liefs ♥️

Ach maple, zo herkenbaar! Het gevoel dat alles hetzelfde is en toch anders. Je kan ook niet meer terug naar wie je was voor de behandelingen, maar toch is dat wat ik het liefst zou willen. Je mag mij altijd even een berichtje sturen. Zelf ben ik ook zoekend naar wel of geen lotgenoten contact. Aan de ene kant lijkt het me fijn die herkenning en iemand die het verdriet en het grote gat herkend. Maar tegelijkertijd ben ik ook beetje bang voor nog meer verdriet ofzo en juist blijven hangen in dit lege nietsige gevoel.
Goed dat je bij maatschappelijk werk terecht kan. Hopelijk gaat dat je ook wat helpen.

Ik dacht dat het echt wel weer beter ging, maar deze week komt alles weer extra binnen. Ben blij dat ik volgende week vrij ben en weer even niks moet of hoef. Volgens mij is de enige manier om weer verder te gaan ook echt ruimte en tijd geven aan je gevoel. Maar pff. Dat is soms toch zo moeilijk.

Dikke knuffel!

Dank jullie wel voor jullie lieve woorden ❤️ Natuurlijk gelijk huilen allemaal, maar ik heb ze soms even zó nodig.

Serena, ik ga jou straks even een pb sturen met m'n nummer. Kunnen we even appen af en toe, misschien is dat wel fijn. Dikke knuffel ook voor jou, wat verdrietig dat het bij jou ook even minder gaat op dit moment 😢

maple wat moeilijk voor jullie. Fijn dat jullie samen er goed over praten kunnen dat is zo belangrijk. Ook goed dat je gaat praten met iemand. En als werken niet lukt gewoon thuis blijven. Het is niet niks allemaal. En vooral met jou werk lijkt me zo confronterend . Dikke knuffel voor jou

Ik lees hier normaal niet mee maar zag dat je hier gereageerd Maple en wil je toch even alle goeds wensen. Zo verdrietig dat het niet mag zijn. En wat schrijf je mooi over het hele proces en de afsluiting ervan. Zoals anderen al zeggen: neem alle tijd. Heel veel liefs voor jou ❤️

Dank jullie wel. Het schrijven vind ik idd wel fijn en ik merk dat dat toch ook helpt bij een soort verweking. Ik ben even aan het nadenken hoe ik hier een draai aan kan geven, hoe ik alles op een bepaalde manier voor mezelf op kan schrijven zonder dat ik meteen iedere zoveel dagen hier therapeutisch wat neer plemp.

Gisteren contact gehad met de huisarts voor het plaatsen van een Mirena. Als de kans op een zwangerschap dan toch vrijwel uitgesloten is, hoef ik ook die menstruaties en iedere maand die confrontatie niet meer... Omdat ik ontzettend tegen het plaatsen op zie heeft de huisarts een doorverwijzing naar een gynaecoloog in het ziekenhuis geregeld zodat ik kan overleggen mbt verdoving oid. Dus bij een ander ziekenhuis dan waar we voorheen behandeld werden. Gisteren meteen gebeld maar wat werd ik bot te woord gestaan zeg... Ook het verhaal van de verdoving vond ze maar bijzonder, ook na uitleg waarom (vaginisme) en het vertellen dat we een heel traject achter de rug hadden, bleef ze bot. Zelfs toen ik begon te huilen werd het gesprek niet echt vriendelijker... Dit was het afsprakenbureau, hopelijk is de gyneacoloog een stukje vriendelijker. Ik ga na kerst maar eens kijken of ik de afdeling zelf te pakken kan krijgen, want echt een duidelijke afspraak is er nu voor mijn gevoel ook niet gemaakt, heb een datum gekregen en dan moets de gyn maar kijken of er eerst een gesprek is of dat het spiraaltje direct geplaatst wordt.

Nou Maple, wat weinig inlevend zeg. Zulke mensen horen niet thuis op zo’n functie. Ik hoop dat je fijne gynaecoloog treft 🍀