Welkom op Zeg maar Yes!

Uffe misschien dan met een glow in the dark stofje?

Marin wat heb jij lieve vrienden! Fijn dat ze voor jouw dochter een mogelijkheid gaven om door te gaan en dat ze jou hebben opgevangen. Die emoties mogen er ook zijn.
Ik las laatst op insta dat het gewoon rouwen is. Misschien is dat iets om naar te kijken? Levend verlies wordt dat genoemd volgens mij.
Ik denk dat je het goed hebt opgelost! En fijn dat je voor volgend jaar al een idee hebt om het voor beide kinderen mogelijk te maken.
Wij doen zo'n activiteit met veel prikkels altijd met z'n tweeën. Ik ga niet lopen stressen met 2 kinderen waarvan 1 overprikkeld wil gaan en ander kind wil blijven. Nu was je met vrienden maar misschien kan jouw man dit voor volgend jaar al in de agenda zetten zodat jij ook een keer bij jouw dochter kan blijven? Ik weet niet of dat mogelijk is?

Voor sinterklaas, wij hebben het al verteld. De spanning was veel te hoog. Maar wij kijken op zaterdag altijd de intocht op tv en in het dorp gaan we op de route staan.
Zag dat ze zelfs een stukje hebben zonder muziek dus helemaal perfect!
Misschien is dat bij jullie ook? Of even een berichtje sturen naar de organisatie?
En ook dan weer, probeer met z'n 2en te zijn zodat je kan opsplitsen.
En een tip, denk ook alvast na over de viering op school. Vorig jaar heb ik mijn dochter meteen nadat sinterklaas in haar klas was opgehaald. Ze was dus maar een uurtje op school maar dat was al genoeg spanning.

Succes de komende tijd! Dit is echt een rot periode!

Dank jullie voor de lieve reacties.

Lot, goeie vragen. Het is soms ook gewoon zo lastig te voorspellen wanneer de grens bereikt is. Hij keek er enorm naar uit, met name omdat hij zo trots was op z'n lampion, niet persé de snoepjes. En hij vond het begin wel echt leuk maar raakte al gauw in de stress om de liedjes en snoepjes die hij niet wilde. Voor mij dus echt lastig om te zien wat echt z'n grens is. En voor mij lastig omdat ik m'n eigen behoeften (=gezellig met vrienden over straat, glaasje glühwein erbij, m'n andere kind zien stralen) dan opzij moet zetten om bij hem te zijn.. M'n eigen emoties kwamen met name door hem zo zien, ik voel zijn pijn dan ook heel erg, en soort acceptatie proces dat dit soort dingen echt anders gaan bij hem. Dat is een gevoel wat al jaren speelt natuurlijk en vroeger met veel meer vraagtekens en teleurstelling vanuit ons was, maar nu veel meer direct herkenning en acceptatie. Maar dat is zeker een proces en zie je dat je als ouder daar dus ook in groeit.
Ik denk dat het gisteravond nog relatief best goed ging, maar de grens toch nog iets beter bewaken en sneller een beslissing te maken voor hem te kiezen en te stoppen. Inderdaad een leercurve als ouder. En goud waard dat we die vrienden hadden die het snapten en mee dachten.

Siesa, Mijn man baalde inderdaad dat hij er niet bij kon zijn. Hij had O wel goed voorbereid met het knuffeltje aan z'n snoeptas knopen ed maar hij kon er helaas niet bij zijn. Volgend jaar hopelijk wel weer inderdaad.

Uffe, lief en vast een goed idee! Ik wil op 't gesprek op school ook vragen of de juf denkt dat zo'n zakje op school een goed idee is, dan bestel ik er weer eentje bij je. 😘

Ik denk dat die herkenning en acceptatie vanuit jullie voor O ook heel belangrijk is. Als hij teleurstelling of frustratie vanuit jullie voelt kan hem dat een heel onveilig gevoel geven. Dus voor hem echt heel fijn dat het zo kon. Ik snap ook heel goed dat het je verdrietig maakt om je kind zo te zien worstelen.
En weet je, M redt zich hierin wel. Die wordt ook ouder en loopt volgend jaar misschien met een vriendinnetje mee. Die zorgt er waarschijnlijk zelf wel voor dat ze de dingen kan doen die ze wil doen.

Wat leuk dat hij er vooraf zo'n zin in had en wat goed dat jullie van te voren hadden bedacht wat te doen als het niet ging. Misschien 'net te laat' voor je gevoel, maar eigenlijk vind ik het allemaal best ok klinken . Lukt het hem zelf ook niet goed op tijd zn grens aan te geven, of zie je dat dan echt aan zn gedrag en kan hij het zelf van te voren ook niet goed voorspellen of bedenken?

Hier zijn zulke events ook wel een puzzel. Ze gaat sinds sept echt naar school en eigk is alles, helemaal in deze periode, teveel. Hoorde ook van juf dat ze op school elke dag klaagt dat ze moe is, dus afgesproken haar wat vaker thuis te houden.
Heb haar gister de keus gegeven of ze met ons gezin alleen langs mn ouders wilde en dan naar huis, of met haar vriendjes van school langs meerdere huizen. Nou duidelijk het eerste, prima. Ze bedacht toen we bij mn ouders geweest waren dat ze nóg wel langs een huis wilde, bij vriendje van school uit de straat. Met een beetje hulp van mij zong ze zowaar echt zelf👌. Daarna was het lef wel op en wilde ze toch naar huis. Ze vond het snoep uitdelen thuis heel leuk. Toen ze op bed ging, vroeg ik waar ze het meest trots op was vandaag 'dat ik bij ... gezongen heb'. Aah zo lief, echt een overwinning voor haar.
Ze is nog jong, alles is nieuw, dus wie weet is dit komende jaren wel anders hoor. Maar kan me ook helemaal voorstellen dat zoiets als St Maarten gewoon nooit haar ding wordt en te stressvol is.

Ben heel benieuwd hoe de komende periode met sinterklaas gaat. Ook dit vind ze heel leuk, maar echt heel spannend. Bij het Sinterklaasjournaal flipte ze vorig jaar als we dat dreigden op te zetten. Hoorde dat ze het op school af en toe wel kijken. Nu al vind ze álles wat ze op school kijken spannend, ook bijv koekeloere of het zandkasteel. Ze gaf laatst al aan het Sinterklaasjournaal ook dit jaar echt niet te willen kijken. En nu twijfel ik of we dat thuis toch een soort van moeten forceren zodat het op school niet zo spannend is, of dat ze het op school maar moeten zien hoe het daar gaat.

Joey, heb je overwogen om haar het geheim van sinterklaas te vertellen? Volgens mij kan dat bij gevoelige kindjes zoveel spanning wegnemen. Zonder afbreuk te doen aan de magie.

Ja heb ik overwogen. Maar denk dat het de angst voor het Sinterklaasjournaal niet oplost.
Ze kijkt bijv al ruim 2j Paw Patrol, en elke keer als we een nieuwe aflevering kijken vindt ze het weer spannend. Wat meestal helpt is als we erbij zitten en haar er helemaal doorheen praten, vertellen wat we zien etc. Maar met hoe ze vorig jaar reageerde bij het Sinterklaasjournaal was dat daarbij niet mogelijk😅.
Los van het Sinterklaasjournaal vindt ze alles eromheen ook echt heel leuk (en gaat het al een jaar bijna wekelijks zonder enige spanning over Sinterklaas).
De intocht vond ze bijv vorig jaar geweldig en helemaal niet spannend. Maar die is hier in het dorp ook niet druk. Ik zou haar niet meenemen bij de intocht in de grote stad hier vlakbij.

En weet je, M redt zich hierin wel. Die wordt ook ouder en loopt volgend jaar misschien met een vriendinnetje mee. Die zorgt er waarschijnlijk zelf wel voor dat ze de dingen kan doen die ze wil doen.

Dat vind ik dus niet. Ik vind het goed dat Marin ook rekening houdt met M. Mijn zoon is vaak boos en gefrustreerd als we weer eens moeten aanpassen. Daarom splitsen wij vaak op. En M is nog te jong om zelf iets te gaan regelen met vriendinnen.

@ Joey, je ziet het echt aan zijn gedrag inderdaad. En vaak ook wel dat hij zelf aangeeft iets niet meer te willen maar dan is 't eigenlijk al te laat dus inderdaad.

Lastig met je dochter ook in deze drukke periode. Wat knap dat ze gisteren toch nog haar eigen grens even heeft verlegd met nog een extra huis en daarna aangaf dat het klaar was. Zo lief ook dat ze zelf zo trots was.

Ik zou misschien even overleggen met de juf hoe ze het dit jaar op school gaan kijken. Misschien is het voor haar mogelijk om inderdaad niet mee te kijken, dat de juf even met haar een boekje gaat lezen in een hoekje of dat ze een puzzeltje kan doen als ze het echt niet wil zien daar. Of op school kijken bij de juf op schoot. Of inderdaad juist twee keer kijken, in de avond thuis en alles rustig doorspreken samen zodat ze voorbereid is voor de school sessie.
Maar zou het zeker even bespreken met de juf, ze zal niet de eerste zijn voor wie het teveel is en dan kan de juf er wat alerter op zijn.

En weet je, M redt zich hierin wel. Die wordt ook ouder en loopt volgend jaar misschien met een vriendinnetje mee. Die zorgt er waarschijnlijk zelf wel voor dat ze de dingen kan doen die ze wil doen.

Dat vind ik dus niet. Ik vind het goed dat Marin ook rekening houdt met M. Mijn zoon is vaak boos en gefrustreerd als we weer eens moeten aanpassen. Daarom splitsen wij vaak op. En M is nog te jong om zelf iets te gaan regelen met vriendinnen.

Ja volgend jaar zal ze daar nog te jong voor zijn, als ze net op school zit. Maar het sociaal gezien wel echt een heel ander kind. Meisjes zijn daarin volgens mij sowieso wel anders maar ik zie het ook in haar karakter. Zij heeft inderdaad wel het karakter dat ze zichzelf red, maar daarin zal het ook opletten zijn dat we dat genoeg stimuleren maar ook er voor haar zijn wanneer zij dat nodig heeft en dat haar 'gewone' peuter+kleuter gedrag er mag zijn. Zeker iets om op te letten en de basis van dit topic inderdaad.

En weet je, M redt zich hierin wel. Die wordt ook ouder en loopt volgend jaar misschien met een vriendinnetje mee. Die zorgt er waarschijnlijk zelf wel voor dat ze de dingen kan doen die ze wil doen.

Dat vind ik dus niet. Ik vind het goed dat Marin ook rekening houdt met M. Mijn zoon is vaak boos en gefrustreerd als we weer eens moeten aanpassen. Daarom splitsen wij vaak op. En M is nog te jong om zelf iets te gaan regelen met vriendinnen.

Ik zeg natuurlijk ook niet dat ze in het geheel geen rekening moet houden met M. Maar Marin heeft zelf aangegeven dat splitsen vaak geen optie is omdat haar man veel van huis is. Dan ben ik ervan overtuigd dat M gelet op haar karakter (van wat ik hier lees) in de toekomst wel manieren vindt om de dingen te doen die ze wil.

Ja dat geloof ik ook wel inderdaad Carra.

Hier was met Halloween wel een klasgenootje van 4 gewoon mee met een ander klasgenootje. Mijn zoon was overigens heel blij dat ik mee was, maar ook dat hij met 'vriendje' was. Nu is hij wel sociaal, maar blijft spannend. 1 keer ging het even mis en flink huilen, maar dat hebben we met de kinderen samen opgelost. Zij hielpen hem toch er een beetje doorheen. Vond ik wel mooi om te zien en had ik niet verwacht op zo'n leeftijd. Sowieso waren ze allemaal zo lief voor elkaar.

Nou iig mijn punt was meer: het kan natuurlijk wel dat ze met een vriendje of vriendinnetje van school meeloop met 4 jaar. Het gebeurt dus wel.

Het is allemaal zo herkenbaar! Het acceptatieproces. Het willen splitsen, maar dat dat niet altijd kan met een man met onhandige werktijden. Het liefst samen een normaal en harmonieus gezin willen zijn en leuk feestdagen willen vieren, maar dat dat soms even niet gaat.

Ik sluit me aan bij Carra. Het komst vast wel goed met M! Die gaat over een paar jaar gewoon Halloween-discozwemmen met vriendinnen of met klasgenootjes Sint Maarten lopen, terwijl O en jij lekker thuis zitten met een kop warme choco en een goed boek.

Dat je je 'makkelijke kind' ook genoeg aandacht moet geven is natuurlijk een terechte zorg, maar tegelijkertijd heb je nu eenmaal een beperkte voorraad energie als ouders. Een temperamentvol/gevoelig kind opvoeden kost extra energie. Is het dan realistisch dat je er ook nog 100% bent voor je andere kind? Ik ben dat op een gegeven moment toch anders gaan zien. Juist omdat onze dochter makkelijker is, kan ik haar gemakkelijker 'uitbesteden' en doe ik dat ook. Zij heeft als ze straks 18 is en terugkijkt op haar jeugd misschien minder tijd met haar ouders doorgebracht dan haar broer. Maar zij heeft dan weer veel meer leuke herinneringen gemaakt met vriendinnen, opa en oma, haar tante, de oppas of de buren. En dat is ook prima.

Hier wil ik als brusje wel even een kanttekening zetten. Die houding hadden mijn ouders ook, ik heb ontzettend veel aandacht gekregen van mijn tantes, een oppas, vriendinnen, buren etc. Maar tot de dag van vandaag ben ik op zoek naar aandacht van mijn ouders, want aandacht ging altijd eerst naar mijn hulpbehoevende zusjes. Ben prima terecht gekomen maar ga er niet automatisch vanuit dat aandacht van anderen hetzelfde is als aandacht van je ouders. Misschien kan het kind met die kop choco en een boek ook thuiszitten met iemand anders een keer terwijl mama wel met andere kind loopt. Ik weet dat iedereen hier heel bewust mee bezig is maar ik móest even op de laatste opmerking reageren en nuanceren.

Tja, zo doe je het dus nooit goed.

Als ik die momenten dat dochter vrolijk met een vriendinnetje speelde of met de buurkinderen Sint Maarten vierde, haar in plaats daarvan bij mij had gehad, had ze moeten toekijken hoe ik haar broer in bedwang hield tijdens de zoveelste driftbui. Er zijn jaren geweest dat ik hem niet eens kón wegbrengen naar iemand anders omdat hij weigerde zijn schoenen aan te doen en op de fiets te stappen. Of dat ik hem niet achter durfde te laten bij opa en oma omdat ik me afvroeg of ik dat die mensen wel aan kon doen. (Een weekend dat mijn zoon bij mijn moeder ging logeren en een driftbui kreeg, heeft onze band zo verpest dat mijn moeder en ik elkaar sindsdien amper nog zien.) Ik denk dat ik daarin goede afwegingen heb gemaakt.

Gelukkig gaat het nu allemaal veel beter en kan ik tijd met dochter inhalen ❤️ Maar ik krijg het benauwd bij de gedachte dat ze mij dan later toch kwalijk neemt dat ik niet genoeg cakejes met haar heb gebakken of lampionnenwandelingetjes met haar heb gemaakt. Ik doe toch gewoon het maximaal haalbare? Meer dan dit zit er niet in.

Ja en zulke voorbeelden hebben mijn ouders ook in overvloed. En het is dus zoals het is, dat ben ik met je eens, je kiest hier ook niet voor en doet het beste. Ik weet ook zeker dat, juist omdat je je er bewust van bent, de kids heel goed terecht komen. Ik reageerde alleen op je laatste alinea, noem het een persoonlijke trigger. Ik had ook wel eens wat leuks alleen met een ouder willen doen, maar in alle gevallen kwamen mijn zusjes eerst. Daar was toen in de tijd minder aandacht voor. Ik werd ook nog jong mantelzorger van mijn zusjes. Daarom is dit topic ook zo waardevol voor mij om te volgen, want hier zitten allemaal ouders die daar dus wel bewust van zijn en dat ook doen. Maar ik interpreteerde het even van: anderen vullen dat gat wel. En dat ís ook zo maar 1 op 1 met een ouder is af en toe ook belangrijk, even het gevoel dat niet altijd het andere kind op 1 staat.

Nog even als toevoeging: het heeft mijn leven ook verrijkt hoor; een brusje zijn heeft ook voordelen. Ik was jong zelfstandig maar heb ook wel echt kind kunnen zijn gelukkig en ik ben opgegroeid met dat dingen niet vanzelfsprekend zijn in het leven. Had alleen fijn gevonden als er eens iemand voor mijn zusjes had gezorgd en ik iets met mijn vader/moeder had kunnen doen. Ik moest altijd aanpassen, zelfs tijdens mijn eigen kinderfeestjes. Dat waren wel momenten geweest waar wat te behalen was geweest.

Er gaat verhoudingsgewijs veel aandacht naar mijn jongste. Met name indirect. Maar nu ook weer twee keer kort achter elkaar met haar naar het ziekenhuis. Heel bewust ga ik dus as woensdagmiddag met de oudste wat doen. Ook al zouden we met zijn allen ook iets kunnen doen. En steevast lig ik voor het slapen gaan even bij de oudste in bed te kletsen. Echt even 1 op 1.

Ik heb verder makkelijk praten, want ik kan mijn beide kinderen makkelijk bij iedereen achterlaten. En splitsen hoef ik niet echt. Soms wel omdat het ene niet voor de ander geschikt is of leuk is. Maarja..ik kan mij alleen niet delen. Dus soms moet de ander mee met iets wat niet leuk is. Alleen kunnen mijn kinderen dat, met mokken, wel handelen. Groot verschil!

Marsy, oo wat naar zeg! Je hebt dus echt zelf voor ze moeten zorgen ook? Wat was er met jouw zusjes aan de hand?

Volgens mij zijn de situaties van de meeste moeders in dit topic minder ernstig hoor.

Het is sowieso een andere dynamiek als het hulpbehoevende kind de oudste is. Ik heb wel tijd met mijn dochter gemist in de jaren dat ze een baby/peuter/kleuter was, maar sinds een paar jaar heb ik lekker veel aandacht voor haar. Zoon doet nu zijn eigen ding. Dat was ook een beetje wat ik bedoelde met die kop choco in dat eerste voorbeeld. Op een gegeven moment vindt de zoon van Marin het zelf helemaal geen issue meer om Sint Maarten of Sinterklaas te moeten vieren. Dan kun je het volop vieren met de jongste, die nog wel blij wordt van lampionnen knutselen en die nog wel in Sinterklaas gelooft. En is tegen die tijd de oudste minder overprikkeld door alles.

Het maakt dan natuurlijk ook veel uit of het gaat om een kind met een zware chronische ziekte of handicap, of een kind met een kleiner rugzakje dat misschien gewoon wat tijd nodig heeft om lekker in zijn vel te gaan zitten.

Hoe de situatie hier nu is, zit mijn licht autistische puber op zijn kamer te programmeren of muziek te componeren, terwijl ik beneden met mijn dochter een bordspelletje speel. Of zij gaat met de buurkinderen Sint Maarten lopen, terwijl ik even geniet van wat welverdiende rust 😉

Nou kijk, precies daarom vind ik dit topic zo fijn, jullie kinderen hebben het ook gewoon goed. Ik heb een verstandelijke beperkte zus (IQ van 48) die 4 jaar jonger is. Ik heb dus 4 jaar mijn ouders voor mezelf gehad. Zij had vele hartaanvallen dus mijn ouders waren veel in het ziekenhuis en ze zou niet ouder dan 3 jaar worden. Omdat mijn ouders niet wilden dat ik enig kind zou zijn is mijn jongste zus geboren. Dat klinkt heftiger dan het is, maar het was dus bewuste keuze. Maar zij bleek voor bijna alles allergisch (veel groente/fruit, noten, ei, bomen, dieren en nog een rijtje), vol eczeem en vele ziekenhuisbezoeken. En zware chronische bronchitis. En toen besloot mijn middelste zusje te blijven leven haha. Ze is nu 37 en woont in een zorginstelling. Jongste zus kan heel goed leven met alles. Ik neem mijn ouders niks kwalijk hoor!! Dat klinkt zo, maar het overkwam hen ook natuurlijk. Maar ik merk wel dat ik nog erg naar aandacht zoek, zeker nu met kinderen. Maar mijn ouders zijn echt zorg-moe, dat merk je aan alles, dus dat krijg ik niet echt. Ook niet gek dat ik op mijn 18e naar buitenland verhuisde.

Marsy wat heftig. Lijkt mij inderdaad moeilijk voor jou. Heb je het er ooit over met jouw ouders?

Nou dat is dus ook wat ik eigenlijk bedoel. Juist voor brusje moet je tijd inplannen. Dus ja, af en toe gaat dochter naar opa en oma zodat ik iets met zoon kan doen (of als ze op school zit). En man gaat ook regelmatig iets met zoon doen in het weekend. Juist om aandacht te geven. Maar het is een proces waarbij je alles moet leren.
Ik schrijf het tegenwoordig op om een beetje te weten of we onze tijd goed verdelen.

Marsy, wat een verhaal zeg. Dat is echt andere koek!

Wat ik moeilijk vind aan deze discussie, is dat het nu klinkt alsof je altijd een keuze hebt om aandacht eerlijk te verdelen, maar soms is die keuze er gewoon niet. Bij sommige gezinnen werken de ouders in ploegendiensten, zijn de opa's en oma's niet zo oppasserig (en al helemaal niet op een driftig/oververmoeid kind) en is er simpelweg geen plek waar het hulpbehoevende kind ondergebracht kan worden. Ik kan me dagen herinneren dat ik huilend mijn opties zat te overwegen en niks kon bedenken. Dan moest ik gewoon weer een weekend zien door te komen met de twee kinderen. Ik neem mezelf niet kwalijk dat ik dan soms juist mijn (makkelijke) dochter bij een vriendinnetje liet spelen zodat zij in elk geval op een plek was waar het gezellig was.

Ow maar dat is zeker! Je hebt niet altijd een keuze. En soms moet je dingen gewoon laten omdat je het echt niet geregeld krijgt. Er bestaat zoiets als zorgoppas. Maar onze gemeente werkt daar niet aan mee en ik kan geen 14 jarige vragen. Dus ja, ik ben al 4 jaar niet naar een verjaardag geweest want mijn man werkt ook veel en in het weekend.
Je eigen wereld wordt veel kleiner.
Ik ben ook wel eens jaloers als wij dan eindelijk iets hebben en ik geen oppas heb omdat er weer neefjes en nichtjes bij opa en oma logeren. En mijn dochter erbij kan echt niet. Dus dan blijf ik weer thuis terwijl mijn broers en zussen bijna iedere maand weg gaan.
Maar wij kunnen gewoon niet zoveel mensen vragen om in de avond op te passen en ergens logeren kan al helemaal niet.
Ik moet ook veel alleen doen, soms zijn dagen erg lang!

Hoe kom jij de dagen door als je alleen bent? Ik krijg graag tips want af en toe vraag ik mij af hoe ik de dag om krijg.

Siesa, dat klinkt ook pittig, zeg. En vergelijkbaar met onze situatie van toen, qua oppasmogelijkheden. Ik ging in die weekenden dat ik alleen was met de kinderen, meestal het bos in met ze. Beetje een prikkelarme activiteit waar we allemaal van ontspanden. En verder was het gewoon de tijd uitzitten.

Zorgoppas was achteraf gezien een ideale oplossing geweest denk ik, maar T. kreeg pas diagnoses toen hij ouder was. En kom je er überhaupt voor in aanmerking met een kind met slechts een lichte vorm van HB/ADD/autisme? Wat stom dat jouw gemeente er niet aan doet. Weer zo'n voorbeeld van hoe slecht de decentralisatie van de jeugdzorg uit heeft gepakt.

Wil je het wel blijven proberen Marin? Of liever de volgende keer wel met dochter, maar man of jij blijft bij zoon thuis?

Ik blijf mijn zoon wel meenemen naar activiteiten. Tenzij hij aangeeft niet te willen. Dan kan hij altijd naar mijn ouders toe. Ik kan redelijk inschatten wat wel lukt en wat niet. Zo’n jaarlijkse tocht door het dorp (halloween, Sint-Maarten en herdertjestocht) lukt wel. Dat zijn geen gigantische mensenmassa’s, de omgeving is herkenbaar en het terugkerende karakter van de activiteit ook. Ook de wandelvierdaagse lukt. Hij heeft bij dit soort activiteiten steun aan zijn zusjes. Wat niet lukt zijn grote braderieën en stilstaande mensenmenigte, waar hij moet wachten, mee bewegen en weinig autonomie heeft. Dus drukke koningsdagmarkten, sinterklaasintocht, open dagen. Je hebt hier nu Glow. Daar begin ik niet aan. Bij de andere activiteiten neem ik altijd mijn moeder mee of ik ga mee met gezin van mijn zusje. En dan lukt het wel. Zeker die tochten. Dan kan hij zelf lopen en beetje afstand van de massa houden. Ik denk dat je met je man moet afspreken dat hij er met dit soort activiteiten bij is. Dat doe ik ook met mijn moeder en zusje. Alleen doe ik het ook niet. Dat gaat niet met zoon, dan is de kans te groot dat hij wegloopt.