Welkom op Zeg maar Yes!

Precies. Super dat iemand een top ervaring heeft (Max is een goed voorbeeld), maar had ik Max gesproken voor de geboorte van mijn zoon, was het wel echt een extra schok geweest wat ons is overkomen. Nogmaals, ik doe het zelf niet (nou ja, hier dan), maar ik denk echt dat het meestal een projectie is van eigen ervaringen en gevoelens om iemand anders er op voor te bereiden. Ik vind daar niks mee. Zo zijn er toch wel meer dingen in het leven waar we anderen advies over geven om voor te bereiden?

Precies. Super dat iemand een top ervaring heeft (Max is een goed voorbeeld), maar had ik Max gesproken voor de geboorte van mijn zoon, was het wel echt een extra schok geweest wat ons is overkomen. Nogmaals, ik doe het zelf niet (nou ja, hier dan), maar ik denk echt dat het meestal een projectie is van eigen ervaringen en gevoelens om iemand anders er op voor te bereiden. Ik vind daar niks mee. Zo zijn er toch wel meer dingen in het leven waar we anderen advies over geven om voor te bereiden?

Ik heb ook een klote (understatement) zwangerschap, bevalling en eerste 1.5j gehad bij mn dochter. Tegelijk kreeg een goede vriendin een dochter en bij haar ging alles zoals Max omschrijft dus ik zag ook 'live' hoe het anders kon. Als ik daar op voorbereid was, had ik het me eerder bang gemaakt dan dat het me wat opgeleverd had. Had veel meer aan oprechte steun voor de situatie op dat moment.

Advies geven vind ik heel wat anders dan wat Scandic aangeeft.
Als zij moe is van de zwangerschap, en anderen zeggen wacht maar tot je een baby hebt. Wat is daar precies het advies in? Je bent net zwanger, er gebeurt veel in je lichaam, alles is nieuw voor je, je voelt je misschien niet goed/niet jezelf, je bent doodmoe en dan is de reactie; met een baby ben je pas moe.

Ik vind juist dat mensen hun advies (aka eigen mening) best eens wat vaker voor zich mogen houden. Ja, als ik zie dat een goede vriendin heel andere verwachtingen heeft van iets dan wat ik denk dat reëel is, zal ik dat met ze bespreken. Omdat je met vrienden gesprekken hebt dat zulke dingen ter sprake komen.
Maar het heeft toch geen enkel nut een collega of kennis ongevraagd 'advies' te geven over wat je allemaal wel of niet nog te wachten staat.

Haha wel enigzins herkenbaar Scandic

En sommige mensen reageren met dat het ook realistische opmerkingen zijn. Dat klopt natuurlijk ook helemaal, maar hoezo ben ik dan nu ineens beter voorbereid? De gedachte aan 3 jaar lang slechte nachten vind ik inderdaad vreselijk, maar het echt meemaken is nog wel iets anders. Want weten dat je moe zal zijn is 1 ding, maar het dan ook echt zijn én nog moeten functioneren kan ik toch niet voelen van te voren. De wanhoop, onzekerheid etc alles wat daarbij zal horen.
Maar komt misschien ook omdat ik er al best een beeld van heb door mn werk? Al heb ik echt niet de illusie dat ik het straks niet zwaar ga vinden.
En waarschijnlijk ga ik dan ook die opmerkingen maken tegen andere zwangeren ;)

Dit dus. Wat heb je er aan als iemand je gaat vertellen dat je de komende 3 jaar uitgeput zult zijn van het moederschap? Ten eerste is het geen standaard gegeven dat iedereen dit overkomt, ten tweede slapen sommige kids toch echt wel door en ten derde, hoe kun je je voorbereiden op 3 jaar slecht slapen? Hoe realistisch het voor sommigen ook is, het is geen ultieme waarheid en de ontvanger van dit soort uitspraken kan er helemaal niks mee. Je ervaringen met een ander bespreken hoe zwaar je het allebei hebt, vind ik toch wel iets anders. Maar dit soort opmerkingen gaan mijn nekharen van overeind staan. En het houdt niet op bij een zwangerschap hoor. Je krijgt straks nog horrorverhalen over de peuterpuberteit, de nee-fase, het zindelijk worden, groep 3, surprises, de puberteit, bla bla bla. Mensen hebben het zo gezellig met je voor soms. Ik kap ze altijd gelijk af. Dit soort onzin hoef ik echt niet naar te luisteren. Ik geef ook altijd gelijk aan dat ik tot nu toe een heel makkelijk kind heb en niet van plan ben met nu al druk te gaan maken over dingen want tot nu toe is er niets van uit gekomen. Ik kan het dan ook niet anders dan als bangmakerij opvatten. Puur gebasseerd op hun eigen ervaring. Het gekke is trouwens dat als je een partner hebt en helemaal als je net getrouwd bent, mensen niet kunnen stoppen met je vragen wanneer er kinderen komen. Maar oh wee als je dan zwanger raakt en een kind krijgt. Dan ga je wat beleven en moet je je af gaan vragen of je er ooit aan had moeten beginnen. Maar na een jaar wel weer gaan vragen waar de tweede blijft...

Of je kunt gewoon proberen zo'n opmerking los te koppelen van jezelf en het gesprek aangaan en luisteren naar een ervaring en begrip tonen. Iemand stelt zich open en misschien wel kwetsbaar op door te zeggen dat zij de babyfase, bevalling, slapeloze nachten, gedoe op school, puberperikelen als zwaar, heftig of intens hebben ervaren. Ik luister daar naar, vraag door en toon begrip, zonder er vanuit te gaan dat het mij ook overkomt. Soms zal je later dingen herkennen en terugdenken aan een gesprek en soms zal je denken wat een geluk dat het bij mij zo soepel is verlopen.

Of je kunt gewoon proberen zo'n opmerking los te koppelen van jezelf en het gesprek aangaan en luisteren naar een ervaring en begrip tonen. Iemand stelt zich open en misschien wel kwetsbaar op door te zeggen dat zij de babyfase, bevalling, slapeloze nachten, gedoe op school, puberperikelen als zwaar, heftig of intens hebben ervaren. Ik luister daar naar, vraag door en toon begrip, zonder er vanuit te gaan dat het mij ook overkomt. Soms zal je later dingen herkennen en terugdenken aan een gesprek en soms zal je denken wat een geluk dat het bij mij zo soepel is verlopen.

Misschien moeten die andere mensen dat vooral doen? Je zit daar toch niet op te wachten van collega's? Dat soort dingen bespreek je met je vriendinnen of met familie vind ik.

Of je kunt gewoon proberen zo'n opmerking los te koppelen van jezelf en het gesprek aangaan en luisteren naar een ervaring en begrip tonen. Iemand stelt zich open en misschien wel kwetsbaar op door te zeggen dat zij de babyfase, bevalling, slapeloze nachten, gedoe op school, puberperikelen als zwaar, heftig of intens hebben ervaren. Ik luister daar naar, vraag door en toon begrip, zonder er vanuit te gaan dat het mij ook overkomt. Soms zal je later dingen herkennen en terugdenken aan een gesprek en soms zal je denken wat een geluk dat het bij mij zo soepel is verlopen.

Ik kan weinig begrip tonen voor dit soort opmerkingen. Als iemand vraagt of ik last heb van ochtendziekte en ik geef aan van niet. Wat moet ik dan met een opmerking als: Wacht maar dat komt nog wel! Ik vroeg dan altijd of ze het me niet gunde dat ik er geen last van had en dan beseften ze meestal wel hoe lullig het eigenlijk overkomt. Ik vind het nou niet echt gesprekken die iets bijdragen. Moet ik zo'n opmerking gaan belonen met een heel gesprek over al hun kwaaltjes die ze hadden tijdens hun zwangerschap? Ik dacht dat ze wilde weten hoe mijn zwangerschap verliep? In mijn geval ging ik ook door een ontzettend moeilijke tijd waarin ik mijn eigen vader verloor en de vader van mijn dochter er van door ging en iedereen die dit soort opmerkingen maakte wist dit. Dit soort opmerkingen kon ik daar echt niet bij hebben en kan ik nog steeds niet begrijpen. Ik ga toch ook niet tegen mensen zeggen; veel plezier dit weekend met je vader, voor je het weet is hij dood! Het zijn naar mijn idee nou niet echt opmerkingen waar je iets uit kunt halen dus ik kap ze af. Ook mooi trouwens dat je al dit soort opmerkingen krijgt maar vervolgens wel bijna verplicht wordt door dezelfde mensen om te genieten van je zwangerschap .

Ik heb helemaal nooit zoveel van dit soort opmerkingen gehad. Of misschien heb ik het nooit als vervelend ervaren en daardoor niet geregistreerd. Tuurlijk praten mensen over hun eigen ervaringen. Maar ik heb dat nooit als bangmakerij of iets opgevat.

Als je er niet over in gesprek wil dan kap je het af. Maar dan zou ik voor de positieve energie er wel vanuit gaan dat mensen die opmerkingen niet maken om je iets te misgunnen of bang te maken, maar dat ze hun eigen ervaring op jou projecteren. Als jij daar verder niet het gesprek over aan wil gaan dan is dat prima natuurlijk. Overigens staan er websites, blogs, social media accounts vol met dit soort verhalen van ervaringsdeskundigen. Veel meer dan de roze wolk verhalen. Dus blijkbaar is er ergens wel een behoefte om het te lezen en zich er eventueel in te herkennen.