Ja, die strijd is echt enorm, het voelt ook altijd heel vol en druk in mij hoofd, ik ben altijd maar alles aan het overdenken en inderdaad gaan die gedachten vaak niet de kant uit die je wil.
Die glitters ben ik inmiddels wel overheen

, het volgende wat ik ga proberen zijn nog filmpjes van kittens of puppies.
Ik heb bij eigenlijk alles wat ik doe dat ik het wel graag goed wil doen en als het niet lukt dan voelt dat inderdaad enorm als falen. Het is nu wel gelukt, dus dat scheelt weer, maar dat faalgevoel heb ik inderdaad ook best wel snel last van en dan krijg ik ook echt zo’n straffende stem in mijn hoofd die zegt: “je kan ook niks stomme trut”, heel hard eigenlijk wel.
Ik had vandaag weer therapie, ik zit er alleen nog zo vol van dat ik het niet meer kan reproduceren, dat duurt bij mij altijd een aantal dagen. Ik moet het echt verwerken en een plek geven. We hebben het onder andere gehad over mijn jeugd en hoe het er thuis aan toe ging en wat voor voorbeeld mijn ouders mij gaven. Ik merk dat ik daar wel intens verdrietig van wordt. De therapeut vond dat overigens wel een goed teken, dat betekend dat ik ook compassie heb met mezelf. Het is alleen wel een enorm rotgevoel, helemaal omdat ik echt amper kan huilen terwijl ik me wel zo voel. Dat doet dan fysiek enorm veel pijn in mijn keel maar tranen ho maar. Soms denk ik dat het wel zou kunnen opluchten.
Wat fijn dat ze bij HC ook een breder diagnosetraject kunnen doen, klinkt wel echt als een prettige en goede organisatie, fijn, dat is zo belangrijk, zelfs als ze je niet direct kunnen helpen maar wel met je verder kijken. Dat is wat er bij mij nu eigenlijk ook gebeurt, ik ben doorverwezen naar een onderdeel van Y.ulius waar ze toen ik er kwam bij het tweede gesprek al zeiden dat ze mij helemaal geen passende hulp konden bieden, maar ik heb toen een extra gesprek met de psychiater (en geneesheer directeur) gekregen omdat ze me wel graag naar de juiste plek wilden sturen. Ik raakte ook echt in een flinke crisis doordat het zo onzeker voelde. Die man heeft toen intern aan touwjes zitten trekken zodat ik de juiste hulp zou krijgen. Zo ben ik uiteindelijk op de poli stemming- en angststoornissen terecht gekomen. Maar de gene met wie ik daar gesprekken had wist eigenlijk niet goed wat hij met me aan moest en trok aan de bel, toen heb ik een gesprek met een klinisch psycholoog gehad en daarna hebben ze intern overlegd. De conclusie was dat ze me op deze poli ook niet goed konden helpen en dat ik beter op mijn plek zou zijn bij de poli autisme. Daar sta ik nu inderdaad op de wachtlijst, maar die wachtlijst is een jaar tot anderhalf jaar en naar wat ik laatst begreep is het nu zeker anderhalf jaar. Ik sta er al een half jaar op maar heb dus ook nog een hele tijd te gaan. Gelukkig vond de klinisch psycholoog dat ze me niet in de steek konden laten en leek het haar een goed idee om samen vast een start te maken met behandeling doormiddel van de schematherapie.
Het is wel een beetje onzeker doordat ik weet dat ik nog een keer moet gaan overstappen, ik merk dat ik daardoor soms een beetje verstar in de therapie en onrust in mijn hoofd heb. De therapeut heeft wel uitgesproken dat als wij echt al een heel eind op weg zijn met de therapie dat ze het dan zonde zou vinden om dat dan te onderbreken en dat we dan doorgaan. Ze noemde ‘bijvoorbeeld als we over de helft van het werkboek zijn’ en nu denk ik elke sessie: kom op, we moeten doorwerken, we moeten zorgen dat we over die helft van dat boek raken. Haha ik word er een beetje onrustig en ongeduldig van, maar ik merk dat ik wel steeds meer vertrouwen voel en durf te voelen. Maar ik heb wat dat betreft ook nog wel een weg te gaan, ik kan en durf dat masker gewoon niet goed te laten zakken, ik heb bijvoorbeeld nog nooit gehuild tijdens onze therapiesessies terwijl ik de tranen wel voel. Maar dat heeft ook allemaal met die oudermodi te maken leer ik steeds meer. Maar goed, ik probeer er maar vanuit te gaan dat ik met deze therapeut dus nog een hele tijd verder ga, zeker nog wel een jaar zoals het er nu naar uit ziet. En dan zijn we vast al over de helft van het boek. Dus hopelijk krijg ik de ruimte en de tijd om dit traject af te maken en komt er dan ook beter in zicht waarom ik nou toch zo somber en depressief zijn en wat er nog meer nodig is naast schematherapie. Best kans dat ik ook nog trauma therapie nodig heb. In elk geval voor het seksueel misbruik want dat blijft terugkomen. Maar de andere jeugdtrauma’s moeten misschien ook nog wel een keer goed behandeld worden, maar dat moet dan wel in een veilige setting.
Ik moet trouwens ook nog afkicken van mijn slaapmedicatie en waarschijnlijk switchen van AD maar daar willen ze niet aan komen zolang ik in therapie zit terwijl het wel iets is wat ik graag wil. Dus dat is wel een beetje conflicterend. Maar voor nu laat ik het rusten.
Ik ben het trouwens met je eens wat betreft psy-trec, het programma is intens heftig, het was wel langer bij haar, ik geloof 5 dagen of zo en toen twee dagen rust en toen weer 5 dagen en daarna een natraject. Ik vond het zelf niet prettig klinken en ik kan me ook niet voorstellen dat je dan in zo’n korte tijd ineens een stuk beter wordt. Hoewel ik wel die ervaring heb met emdr bij een enkelvoudig trauma, ik had het beeld van hoe ik A. vond op mijn netvlies en continu herbelevingen en zo. Echt duidelijk ptss daarna. Drie sessies emdr en het was gewoon weg. Dus dat kan wel. Maar ik heb later emdr gehad voor mijn jeugdtrauma’s en dat vond ik echt mega ingewikkeld en het ging toen steeds slechter met me. Ik denk ook zelf dat het naast de trauma’s ook een manier van opgroeien is geweest, dat neem je zo mee in alles wat je daarna doet en ook door de trauma’s doe je dingen anders. Ik denk echt dat daar inderdaad meer voor nodig is en ook dat het tijd nodig heeft.
Ik ga door want mijn gezin heeft me nodig. Tenminste, dat zeggen ze, ik denk echt regelmatig dat ze beter af zijn zonder mij maar aan de andere kant kan ik echt niet verdragen ze verdriet te doen. Ze hebben allemaal al zo veel meegemaakt. Ik wil ze besparen dat ze er later net zo ellendig aan toe zijn als ik, ik gun ze meer geluk. Als ik daar aan kan bijdragen door bij ze te blijven dan doe ik dat maar. En hopelijk komt er ooit een moment dat ik dat ook echt weer voor mezelf wil. Soms is het er wel, maar soms is dat ook heel ver weg.
Ik vind jou ook dapper, ik weet dat je al jaren en jaren rondloopt met de ellende in je hoofd en dat je steeds weer moet strijden om je hoofd boven water te houden. En je doet het maar wel! Dikke knuffel terug

.