Welkom op Zeg maar Yes!

Waar het Yesforum stopte gaan wij door. Meld je nu ook aan en klets mee! Om deel te nemen aan een discussie op het forum moet je jezelf registreren. Hier kun je kletsen over alles wat je bezig houdt. Je kunt een discussie starten of reageren op andere topics. Wanneer je een nieuw topic opent, zorg er dan voor dat je dit in de juiste pijler doet, anders heb je kans dat deze door een van de burgemeesters wordt verplaatst. Zorg er ook voor dat je je aan de regels houdt. Deze kun je teruglezen in de Moderatortopics. Vragen of klachten over een topic? Stel of meld deze dan in het moderatortopic van de desbetreffende pijler of via de button met het uitroepteken in het topic zelf. Daarnaast kun je de burgemeesters ook een PM of een mail sturen naar het mailadres: zegmaaryes@gmail.com. Veel forumplezier!  


Hey, het is oké.

<<

Giselle

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 2701

Geregistreerd: 16 Apr 2021 14:46

Bericht 18 Okt 2023 19:00

Re: Hey, het is oké.

Hoe is je week tot nu toe, Pompoen? Lukt het een beetje met je 'huiswerk'? Ik herken die cynische stem heel goed, ik heb 'm ook! Ik herken sowieso héél veel uit jouw post, zeker wat betreft trauma en opvoeding.

Vanmiddag had ik het gesprek bij ATN, ik moest per se daar naartoe voor de uitslag, half uur heen en half uur terug. Gesprek duurde 5 minuten, ze kunnen mij de diagnose ASS niet geven. Wat er dan wel precies speelt kunnen zij niet beoordelen, zij kijken puur en alleen naar autisme en verder niet. Ik was echt boos en verdrietig. Had gewoon even gebeld zodra je dit wist, nu moest ik maanden wachten, ze had me nota bene vrijdag aan de telefoon en toen heb ik ook nog gevraagd of ze er al iets over kon zeggen. Ze zei dat dat niet kon, dat ik tijdens het gesprek alles te horen zou krijgen, dus ik moest helemaal daarheen om iets te horen wat ik ook gewoon via de telefoon had kunnen horen. En daarbij ben ik echt bang dat ik wederom van het kastje naar de muur word gestuurd. Want niemand kan er echt de vinger op leggen wat er nu precies aan de hand is met mij. Het kan trauma zijn, persoonlijkheidsstoornis, of allebei. Prima dat ASS nu uitgesloten is, maar ik wil nu wel serieus genomen worden en bij H.uman C.oncern nemen ze me absoluut serieus, maar wanneer er sprake is van trauma kunnen ze mijn eetstoornis proberen te behandelen, maar als we de rest niet behandelen schiet ik ook niets op.

Ik ben nu informatie aan het verzamelen over klinieken. Er zijn diverse klinieken met behandelingen voor persoonlijkheidsstoornissen en voor PTSS/trauma, maar dan moet ik natuurlijk wel die diagnose hebben :eyes: Dus ik wil mijn huidige behandelaar vragen om dat op te starten, ik denk dat daar wel weer een tijd overheen gaat, maar als we dan weten hoe of wat kan ik goed doorverwezen worden en de behandeling krijgen die ik zo nodig heb. Ik ben echt wanhopig en hoop echt dat even weg uit mijn systeem me helpt om structuur te creëren en voor mezelf te gaan (leren) zorgen zodat ik na de opname mijn leven weer de moeite waard vind en ik mijn gezin kan geven wat ze van mij nodig hebben, zonder mezelf daarbij uit het oog te verliezen.
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Orakel

Berichten: 7578

Geregistreerd: 31 Aug 2013 23:04

Bericht 18 Okt 2023 20:02

Re: Hey, het is oké.

Mijn week is met ups en downs, of nou ja, ik heb momenten dat het wel gaat, dat het me enigzins lukt om de dag door te komen en ik heb momenten dat ik me enorm verdrietig en wanhopig voel. Het sombere gevoel overheerst maar mijn downs zijn wel iets minder diep lijkt het.
Ik heb wel geprobeerd wat met dat ‘huiswerk’ te doen maar het heeft niet echt het effect waar ik op hoopte. Was misschien ook wel een beetje hoog gegrepen, ik dacht natuurlijk gelijk weer met een paar kattenfilmpjes en kopjes thee mezelf er doorheen te trekken. Maar als dat zou helpen dan had ik mezelf ook wel door de eerdere diep sombere periodes kunnen trekken want in feite doe ik veel dingen al. Ik heb een paar nieuwe dingen uitgeprobeerd, maar ik vond de grappige kattenfilmpjes, die ik normaal best leuk vind, echt helemaal niet grappig. Het effect was dat ik me daarna een zuurpruim voelde (maar dat is dus ook weer die straffende ouder, zucht). En ik ging slijm maken, dat wilde ik al heel lang met de kinderen doen, maar pfff geen energie voor om dat met de kinderen te doen. Maar ik vond het lang niet zo leuk als ik dacht en er zaten geen glitters in (teleurstelling :nopompom: :laughcry: ). Het ermee ‘spelen’ vond ik toen het eenmaal niet meer zo plakkerig was wel leuk, maar ik raakte helemaal in gedachten verzonken en werd vervolgens super verdrietig door de herinneringen aan mijn jeugd. Dus nou ja, dat ging zeg maar ook niet zo soepel.
Ik heb de laatste dagen vooral veel genaaid, ik merk dat dat me helpt om dan in elk geval mijn zinnen even te verzetten. Heb alleen ook echt last er van dat mijn hoofd er niet bij is want ik maak enorm veel fouten. Ik heb geprobeerd dat dan weer niet te zwaar te laten wegen en ‘trots’ te zijn op dat ik wat gedaan heb. Maar ik voel ‘m nog niet echt zeg maar. Fake it till you make it of zo. En na een lange dag naaien ben ik juist wel weer erg moe en dan slaat de somberheid juist soms extra toe. Het blijft een worsteling. Morgen weer therapie, het is best gek, ik kijk er ondanks alles toch naar uit, het geeft me wel houvast en het gevoel dat er nog iets mogelijk is.

Wat balen hoe dat is gegaan bij ATN zeg, want daar heb je dus echt niks aan. Behalve dan misschien dat autisme is uitgesloten. Het was wel fijn geweest als ze je niet zo lang aan het lijntje hadden gehouden en inderdaad die hele reis voor een gesprek van 5 minuten, ja dat is ook echt niet grappig.
Kunnen ze bij Human Concern ook een breder diagnosetraject doen? Wel goed dat ze verder kijken dan de eetstoornis in elk geval, want inderdaad, als er onderliggend andere dingen spelen dan is het belangrijk dat eerst aan te pakken denk ik. Ik vraag me alleen af, spelen er niet onderliggend altijd meer dingen? Ik heb het beeld dat een eetstoornis eigenlijk meer een uitingsvorm is, maar ik heb er wel heel weinig verstand van hoor verder.
Die zoektocht maakt het ook wel een beetje een wanhopig verhaal voor je, want als je niet weet wat je hebt dan kun je inderdaad ook niet gericht aan de slag. Ik moet zeggen dat ik daar ook nog steeds een beetje last van heb. Ja ik heb autisme, maar dat is echt bij lange na niet het enige. Dat ik borderline heb, die diagnose heb ik eerder gekregen, is in elk geval wel uitgesloten, zowel mijn vorige behandelaar als mijn huidige vinden dat een misdiagnose (zie je wel vaak bij vrouwen met ASS), maar ik heb wel trekken van persoonlijkheidsstoornissen uit cluster C en in een van mijn dossiers staat dat ik PTSS heb, maar ik weet niet wie die diagnose dan gesteld heeft, maar mijn huidige psycholoog geeft ook wel aan dat er trauma’s meespelen. Die trauma’s worden nu dus niet echt behandeld, maar volgens mij probeert ze wel in beeld te krijgen of die behandeling nodig is. En voor die cluster C trekken volg ik nu dus bij haar de schematherapie, maar dat voelt wel een beetje als een gebed zonder eind soms want het gaat langzaam. Ze hebben in de kliniek gezegd dat ik een klinische depressie heb/had, maar dat klopt ook niet, de oorzaak lijkt echt ergens anders vandaan te komen. Maar waar vandaan? Uiteindelijk ga ik dus door naar de poli autisme, volgens mijn huidige psycholoog kunnen ze daar juist ook heel goed de combinatie van ASS met andere problematiek behandelen. We gaan het zien.

Ik ken iemand die naar een traumakliniek in Leeuwarden gaat binnenkort, ik ben even kwijt voor hoe lang dat is, ik dacht drie maanden en dan in de weekenden thuis. Ik ken ook iemand die een traject bij psy-trec heeft gevolgd, dat was korter maar enorm intensief. Ik vond dat toen best heftig, maar daarna leek ze er wel wat beter aan toe te zijn. Helaas heb ik geen contact meer dus hoe dat op langere termijn was weet ik niet.

Ik hoop echt dat je behandelaar je kan helpen met iets op redelijk korte termijn zodat je weer wat hebt om je hoop op te vestigen en om vooruit te kunnen kijken. Hopelijk vindt je wat je nodig hebt.
<<

Marsy31

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 7302

Geregistreerd: 01 Sep 2013 15:19

Bericht 18 Okt 2023 21:18

Re: Hey, het is oké.

Ik wilde even laten weten dat ik jullie verhalen altijd lees en het zo knap vind hoe jullie het beschrijven.
Ik ben hier zelf heel erg in geïnteresseerd als therapie vorm (niet voor mezelf) en zag het net weer voorbij komen en noem het gewoon even: mdma (of andere psychedelische drugs) therapie is nu een bewezen therapie en er gaan nu miljoenen naar toe. Het klinkt eng en het is natuurlijk drugs maar het is effectief voor mensen met trauma, ptsd en depressie. Wilde het toch 1 keer zeggen, ook al hebben jullie er misschien niet aan.
Afbeelding
Afbeelding
<<

Giselle

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 2701

Geregistreerd: 16 Apr 2021 14:46

Bericht 19 Okt 2023 08:57

Re: Hey, het is oké.

Wat een strijd is het continu met jezelf he, Pompoen. Als je dat hoofd eens uit kon zetten zou het zoveel makkelijker zijn. Lastig als je gedachten steeds alle kanten op gaan en juist de kant die je niet wil dat ze op gaan. Die kattenfilmpjes vind ik ook de ene keer heel grappig en de andere keer denk ik 'wat kunnen mij die stomme katten schelen' en vind ik het dus alleen maar stom. Wat een teleurstelling dat er geen glitters in je slijm zaten, ik kan me goed voorstellen dat het dan wel een deceptie is als je dat wel had gewild. Wel fijn dat naaien zo'n goede afleiding voor je is! En dat je dan foutjes maakt, soit! Al kan ik me voorstellen dat je het juist dan wel weer goed wil doen omdat je anders voor je gevoel faalt ofzo. Of is dat niet zo bij jou? Bij mij is dat namelijk wel een trigger.

Als het goed is kan ik bij HC wel een breder diagnosetraject doen, dat hebben ze ook al aangegeven bij de intake. Wanneer er geen sprake is van autisme wordt er gekeken naar een persoonlijkheidsstoornis cluster C, en ik herken mezelf in alledrie :laughcry: dus zou zomaar kunnen dat dat speelt. Maar dat zou dus ook weer onderdeel kunnen zijn of samen kunnen hangen met trauma. Daarbij zijn er veel symptomen van trauma die ik herken, zoals depressie, prikkelbaarheid, verminderde concentratie, onverschilligheid, emotionele overweldiging, verlies van toekomstbesef en hopeloosheid, schaamte en me waardeloos voelen, overmatige waakzaamheid/wantrouwen, middelenmisbruik/eetstoornis, zelfdestructief gedrag en verlies van het gevoel 'wie ik ben'. Dus ja, eetstoornis is een uitingsvorm, maar waarvan dan? Als dat mijn enige probleem was zou het heel duidelijk zijn, maar er speelt zoveel meer mee dat het hele pakket meegenomen moet worden. Dus het blijft hoe dan ook nog wel een zoektocht en daar gaan ze me bij HC wel bij helpen.

Die traumakliniek in Friesland heb ik ook gevonden inderdaad, voel ik me niet direct tot aangetrokken, maar wie weet is het wat. De Hezenberg vind ik overigens wel heel interessant, maar goed, dan 'moet' er dus sprake zijn van een persoonlijkheidsstoornis en die moet dan vastgesteld zijn als ik doorverwezen word.
Over dat traject bij Psytrec ben ik wat sceptisch, dat is een traject van 2 of 4 dagen en dan zou je van je PTSS af moeten zijn, wat ik lastig vind om te geloven.

Wanneer is 'uiteindelijk' dat je doorgaat naar de poli autisme? Sta je daarvoor op een wachtlijst of wordt eerst je andere problematiek zoals je depressie en je persoonlijkheidsstoornis(sen) aangepakt? Moeilijk dat het allemaal ook zo'n zoektocht is voor jou, ik vind het dapper hoe je wel steeds maar doorgaat. Dikke knuffel!
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Orakel

Berichten: 7578

Geregistreerd: 31 Aug 2013 23:04

Bericht 19 Okt 2023 17:00

Re: Hey, het is oké.

Ja, die strijd is echt enorm, het voelt ook altijd heel vol en druk in mij hoofd, ik ben altijd maar alles aan het overdenken en inderdaad gaan die gedachten vaak niet de kant uit die je wil.
Die glitters ben ik inmiddels wel overheen :wink:, het volgende wat ik ga proberen zijn nog filmpjes van kittens of puppies.
Ik heb bij eigenlijk alles wat ik doe dat ik het wel graag goed wil doen en als het niet lukt dan voelt dat inderdaad enorm als falen. Het is nu wel gelukt, dus dat scheelt weer, maar dat faalgevoel heb ik inderdaad ook best wel snel last van en dan krijg ik ook echt zo’n straffende stem in mijn hoofd die zegt: “je kan ook niks stomme trut”, heel hard eigenlijk wel.
Ik had vandaag weer therapie, ik zit er alleen nog zo vol van dat ik het niet meer kan reproduceren, dat duurt bij mij altijd een aantal dagen. Ik moet het echt verwerken en een plek geven. We hebben het onder andere gehad over mijn jeugd en hoe het er thuis aan toe ging en wat voor voorbeeld mijn ouders mij gaven. Ik merk dat ik daar wel intens verdrietig van wordt. De therapeut vond dat overigens wel een goed teken, dat betekend dat ik ook compassie heb met mezelf. Het is alleen wel een enorm rotgevoel, helemaal omdat ik echt amper kan huilen terwijl ik me wel zo voel. Dat doet dan fysiek enorm veel pijn in mijn keel maar tranen ho maar. Soms denk ik dat het wel zou kunnen opluchten.

Wat fijn dat ze bij HC ook een breder diagnosetraject kunnen doen, klinkt wel echt als een prettige en goede organisatie, fijn, dat is zo belangrijk, zelfs als ze je niet direct kunnen helpen maar wel met je verder kijken. Dat is wat er bij mij nu eigenlijk ook gebeurt, ik ben doorverwezen naar een onderdeel van Y.ulius waar ze toen ik er kwam bij het tweede gesprek al zeiden dat ze mij helemaal geen passende hulp konden bieden, maar ik heb toen een extra gesprek met de psychiater (en geneesheer directeur) gekregen omdat ze me wel graag naar de juiste plek wilden sturen. Ik raakte ook echt in een flinke crisis doordat het zo onzeker voelde. Die man heeft toen intern aan touwjes zitten trekken zodat ik de juiste hulp zou krijgen. Zo ben ik uiteindelijk op de poli stemming- en angststoornissen terecht gekomen. Maar de gene met wie ik daar gesprekken had wist eigenlijk niet goed wat hij met me aan moest en trok aan de bel, toen heb ik een gesprek met een klinisch psycholoog gehad en daarna hebben ze intern overlegd. De conclusie was dat ze me op deze poli ook niet goed konden helpen en dat ik beter op mijn plek zou zijn bij de poli autisme. Daar sta ik nu inderdaad op de wachtlijst, maar die wachtlijst is een jaar tot anderhalf jaar en naar wat ik laatst begreep is het nu zeker anderhalf jaar. Ik sta er al een half jaar op maar heb dus ook nog een hele tijd te gaan. Gelukkig vond de klinisch psycholoog dat ze me niet in de steek konden laten en leek het haar een goed idee om samen vast een start te maken met behandeling doormiddel van de schematherapie.

Het is wel een beetje onzeker doordat ik weet dat ik nog een keer moet gaan overstappen, ik merk dat ik daardoor soms een beetje verstar in de therapie en onrust in mijn hoofd heb. De therapeut heeft wel uitgesproken dat als wij echt al een heel eind op weg zijn met de therapie dat ze het dan zonde zou vinden om dat dan te onderbreken en dat we dan doorgaan. Ze noemde ‘bijvoorbeeld als we over de helft van het werkboek zijn’ en nu denk ik elke sessie: kom op, we moeten doorwerken, we moeten zorgen dat we over die helft van dat boek raken. Haha ik word er een beetje onrustig en ongeduldig van, maar ik merk dat ik wel steeds meer vertrouwen voel en durf te voelen. Maar ik heb wat dat betreft ook nog wel een weg te gaan, ik kan en durf dat masker gewoon niet goed te laten zakken, ik heb bijvoorbeeld nog nooit gehuild tijdens onze therapiesessies terwijl ik de tranen wel voel. Maar dat heeft ook allemaal met die oudermodi te maken leer ik steeds meer. Maar goed, ik probeer er maar vanuit te gaan dat ik met deze therapeut dus nog een hele tijd verder ga, zeker nog wel een jaar zoals het er nu naar uit ziet. En dan zijn we vast al over de helft van het boek. Dus hopelijk krijg ik de ruimte en de tijd om dit traject af te maken en komt er dan ook beter in zicht waarom ik nou toch zo somber en depressief zijn en wat er nog meer nodig is naast schematherapie. Best kans dat ik ook nog trauma therapie nodig heb. In elk geval voor het seksueel misbruik want dat blijft terugkomen. Maar de andere jeugdtrauma’s moeten misschien ook nog wel een keer goed behandeld worden, maar dat moet dan wel in een veilige setting.
Ik moet trouwens ook nog afkicken van mijn slaapmedicatie en waarschijnlijk switchen van AD maar daar willen ze niet aan komen zolang ik in therapie zit terwijl het wel iets is wat ik graag wil. Dus dat is wel een beetje conflicterend. Maar voor nu laat ik het rusten.

Ik ben het trouwens met je eens wat betreft psy-trec, het programma is intens heftig, het was wel langer bij haar, ik geloof 5 dagen of zo en toen twee dagen rust en toen weer 5 dagen en daarna een natraject. Ik vond het zelf niet prettig klinken en ik kan me ook niet voorstellen dat je dan in zo’n korte tijd ineens een stuk beter wordt. Hoewel ik wel die ervaring heb met emdr bij een enkelvoudig trauma, ik had het beeld van hoe ik A. vond op mijn netvlies en continu herbelevingen en zo. Echt duidelijk ptss daarna. Drie sessies emdr en het was gewoon weg. Dus dat kan wel. Maar ik heb later emdr gehad voor mijn jeugdtrauma’s en dat vond ik echt mega ingewikkeld en het ging toen steeds slechter met me. Ik denk ook zelf dat het naast de trauma’s ook een manier van opgroeien is geweest, dat neem je zo mee in alles wat je daarna doet en ook door de trauma’s doe je dingen anders. Ik denk echt dat daar inderdaad meer voor nodig is en ook dat het tijd nodig heeft.

Ik ga door want mijn gezin heeft me nodig. Tenminste, dat zeggen ze, ik denk echt regelmatig dat ze beter af zijn zonder mij maar aan de andere kant kan ik echt niet verdragen ze verdriet te doen. Ze hebben allemaal al zo veel meegemaakt. Ik wil ze besparen dat ze er later net zo ellendig aan toe zijn als ik, ik gun ze meer geluk. Als ik daar aan kan bijdragen door bij ze te blijven dan doe ik dat maar. En hopelijk komt er ooit een moment dat ik dat ook echt weer voor mezelf wil. Soms is het er wel, maar soms is dat ook heel ver weg.

Ik vind jou ook dapper, ik weet dat je al jaren en jaren rondloopt met de ellende in je hoofd en dat je steeds weer moet strijden om je hoofd boven water te houden. En je doet het maar wel! Dikke knuffel terug :hug: .
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Orakel

Berichten: 7578

Geregistreerd: 31 Aug 2013 23:04

Bericht 19 Okt 2023 17:59

Re: Hey, het is oké.

Marsy31 schreef:Ik wilde even laten weten dat ik jullie verhalen altijd lees en het zo knap vind hoe jullie het beschrijven.
Ik ben hier zelf heel erg in geïnteresseerd als therapie vorm (niet voor mezelf) en zag het net weer voorbij komen en noem het gewoon even: mdma (of andere psychedelische drugs) therapie is nu een bewezen therapie en er gaan nu miljoenen naar toe. Het klinkt eng en het is natuurlijk drugs maar het is effectief voor mensen met trauma, ptsd en depressie. Wilde het toch 1 keer zeggen, ook al hebben jullie er misschien niet aan.


Ik vind dat soort dingen wel heel spannend, maar ik vind het zeker wel interessant en lees ook graag over nieuwe ontwikkelingen. Ik wil alleen dat het een reguliere geneeswijze is anders vind ik het te ingewikkeld om zelf de kwaliteit ervan te beoordelen. Ik zal er in elk geval nooit zelf mee gaan experimenteren. Misschien als het ooit een reguliere behandelvorm wordt in Nederland. Voor nu probeer ik juist van zoveel mogelijk pillen af te komen, ik word er niet gelukkiger door en ik reageer heftig op de dingen die ik slik en heb veel bijwerkingen. Ik sta zeg maar niet direct heel hard te springen om een nieuwe pil. Maar goed, als een psychiater mij vertelt dat er echt een heel goed nieuw middel is om me te helpen bij mijn klachten dan ga ik wellicht alsnog voor de bijl, want uiteindelijk wil ik me gewoon beter voelen, linksom of rechtsom.
Laatst gewijzigd door Pompoen op 19 Okt 2023 22:30, in totaal 1 keer gewijzigd.
<<

Marsy31

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 7302

Geregistreerd: 01 Sep 2013 15:19

Bericht 19 Okt 2023 20:20

Re: Hey, het is oké.

Het is ook niet de bedoeling dat je pillen slikt, het is een hele gestructureerde behandeling waarin je alleen tijdens de behandeling iets inneemt. Hier staat alle informatie eigenlijk goed beschreven: https://www.trimbos.nl/wp-content/uploa ... rapie..pdf

Reden waarom ik noem is omdat Australië, toch een vrij conservatief land, 1 van de eerste landen is waar deze therapie was toegestaan. Nederland is er nu volop mee bezig en een aantal mogen zich nu officieel zo noemen. Er gaat miljoenen naar onderzoek hier naar. En ik ken 1 van de Pioneers uit Engeland die hier al 20 jaar onderzoek naar doet. Ik ben zelf heel enthousiast, zou zelf ook wel therapeut willen zijn. ‘How to change your mind’ op Netflix geeft het ook geweldig weer. Bedoel niet om te overtuigen overigens, meer als informatie in algemeen. Ik zei eerder ook al dat ik jullie zo bewonder en altijd als eerste jullie updates hier lees in de hoop dat het wat beter gaat. Jullie beschrijven het zó goed. Dat je wel even weet dat ik hier achter mijn scherm heel erg meeleef en hoop dat er betere dagen komen.
Afbeelding
Afbeelding
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Orakel

Berichten: 7578

Geregistreerd: 31 Aug 2013 23:04

Bericht 19 Okt 2023 22:30

Re: Hey, het is oké.

Dank je, ik vind het ook hartstikke interessant en echt fijn dat je de moeite neemt om er wat over te vertellen. Ik heb er vanmiddag al wat meer over gelezen en het klinkt wel echt heel goed, het is inderdaad niet dat je maar aan die pillen gaat, maar dat je in een veilige setting mdma gebruikt om beter bij je trauma’s te kunnen komen en door het middel lijk je minder te blokkeren als het te pijnlijk wordt en kun je dingen onder ogen komen waar je anders niet eens bij zou kunnen door de stress en de pijn en het blokkeren. Ik weet niet of ik er echt voor in aanmerking zou komen, maar ik ga het wel in mijn achterhoofd houden. Ik zou er geloof ik nu nog niet aan toe zijn, het lijkt me toch een best heftige behandeling en dan krijg ik toch het gevoel dat het bij mij daarvoor niet ‘erg’ genoeg is of zo. Maar het is wel super interessant, ik vind het sowieso interessant hoe dat werkt in je brein. Maar dat het dus eigenlijk die blokkades weghaalt vind ik wel echt interessant omdat ik dus af en toe begin te dissociëren als het me allemaal teveel wordt in de therapie (of daarbuiten). En daar baal ik dan weer van omdat het me het gevoel geeft dat ik dan dus niet verder kom. Al is dat gelukkig niet het gevoel wat de therapeut me meegeeft hoor, het is meer mijn eigen frustratie. Maar ik kan me best voorstellen dat als dat in de weg blijft zitten dat het uiteindelijk best zou kunnen werken met zo’n mdma-therapie.
En lief dat je zo meeleeft!
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Orakel

Berichten: 7578

Geregistreerd: 31 Aug 2013 23:04

Bericht 19 Okt 2023 22:31

Re: Hey, het is oké.

Even aangepast, er stond dat ik ooit er mee zou gaan experimenteren maar daar moest nooit staan :palm: .
Vorige

Terug naar Persoonlijk

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers