Bedankt weer, lief
Hij is inderdaad in alles om me heen. We waren gister de hele dag bij mijn moeder en dan voel ik hem echt overal. Logisch natuurlijk want het was zijn huis.
Mijn vader tuinierde graag en de zomerbloeiers die er nu staan heeft hij nog zelf geplant. Ze waren erg verwaarloosd, evenals de rest van de tuin. Hij is vlak na het planten gestopt met tuinieren omdat dat niet meer ging. Ik heb de hele dag in de tuin gewerkt, de bloemen weer opgekalefaterd en overal onkruid gewied. Het doet mij helpen met mijn gevoelens, en mam heeft weer een nette tuin.
De kinderen zeggen nog steeds opa en oma, en dan stilte. Oeps... Oma bedoel ik.
Ik zeg ook nog pap en mam en besef daarna pas wat ik zeg. En dan zeg ik sorry en dan denk ik, waarom zeg ik sorry? Het is zo raar en vers nog. We moeten er allemaal aan wennen. Mijn man zei gister: Je kunt gewoon pap en mam zeggen, we gaan toch ook naar hun huis? Maar hij haakte natuurlijk in op mijn sorry. En hij wil mij dan helpen met mijn struggles.
De kinderen hebben helaas niet zo'n goede band met de andere opa en oma, hoewel we dat altijd enorm hebben gestimuleerd. De laatste weken zit me dit dwars, en na veel praten erover zijn we allemaal tot de conclusie gekomen dat je aan een dood paard niet kunt trekken. Er zijn andere opa/oma figuren in het leven van onze kinderen die ze maar wel al te graag uit hun eigen komen ophalen voor een leuke dag hebben we ook recent ontdekt. En daardoor gingen mijn ogen open. Mijn man heeft me al onze hele relatie gewaarschuwd ervoor, maar ik zie het nu pas. Ik heb altijd excuses proberen te maken voor hun gedrag, hun afwezigheid en ga zo maar door. Maar nu mijn vader overleden is en er op korte tijd een aantal dingen zijn gebeurd waar ik geen excuses voor kan verzinnen is er iets in mij veranderd. En nu komen de dingen uit het verleden weer naar boven en denk ik, waarom heb ik dit toch steeds geaccepteerd? That said, ik kan niets veranderen aan de situatie, ze zijn zoals ze zijn en erover praten gaat nooit iets veranderen. De mensen dichtbij zeggen: Ze missen zo veel leuks van de kinderen, ik snap het niet. En dan zeg ik nu: Ik snap het wel, zij voelen niet dat ze iets missen. Zij vinden dit gewoon prima. En daardoor vind ik het nu ook prima. Mijn kinderen worden zelfs actief gekwetst, en daar ben ik ook klaar mee.
En door dit besef mis ik mijn vader nog veel meer. Want hij had nog heel wat jaren met open armen en al zijn liefde willen opa-en. En mijn kinderen hebben dit altijd gehad en moeten dit nu missen en er is geen "vervanging".
28 Aug 2023 22:50 
