Welkom op Zeg maar Yes!

Lady jij kunt altijd zo’n mooie en goede dingen zeggen ❤️.

Lady jij kunt altijd zo’n mooie en goede dingen zeggen ❤️.

Wat lief dat je dat zegt. Ik spreek vooral uit eigen ervaring.

Peinture sterkte

Saji ook veel sterkte voor jou

hier veel zorgen om mijn vader. Hij kan heel slecht praten en slikken. Lopen gaat heel slecht alleen met een rollator. Binnenkort weer controle wat weer spannend is. Hij heeft sinds een paar dagen hele rare plekken op zijn huid. Mijn vader zelf is ook heel erg down. Vind thuiszitten met zijn tablet prima terwijl hij altijd actie was. Hij heeft nu ook vast laten leggen dat hij euthanasie wil als het meer achteruit gaat.

@ Lady: Juist daarom is het (voor mij) ook zo passend denk ik.

Sarah: heftig om je vader achteruit te zien gaan. En zeker de onzekerheid is killing. Geniet van alle dingen die nog wel kunnen ❤️.

Ik lees veel herkenbaarheid hier, heel veel sterkte Peinture, Saji en Sarah!

Twee jaar geleden is mijn vader overleden aan prostaatkanker. Jaren heeft hij goed gereageerd op diverse (experimentele) behandelingen en ineens was het uitgezaaid in de longen en de lever en konden ze niets meer voor hem doen. De laatste weken waren heftig, ik ben veel bij mijn ouders geweest, mijn vader heeft heel veel zelf geregeld nog en ik heb fijne gesprekken met hen gehad, ook over de zorgen die ik over mijn moeder had als die alleen achter zou blijven. Twee jaar geleden zou ik hebben geschreven dat ik me heel erg zorgen maakte om mijn ouders, maar ik zie nu dat mijn moeder haar weg wel gevonden heeft. Ze heeft geen rijbewijs, maar is aardig handig geworden met het ov en anders durft ze ook wel mensen te vragen om hulp. Mijn ouders hadden dan wel heel veel vrienden en die staan gelukkig nog steeds voor mijn moeder klaar. Wellicht helpt het jullie iets deze kant te horen ❤️ ik maak mij met vlagen nog steeds zorgen, ze heeft al eens met gebroken vinger thuis gezeten en toen kreeg ze ook nog Corona, maar ze red het dan prima alleen. Ik ben trots op haar!

Heel veel sterkte Peinture en Saji.

Voor mij is het helaas ook herkenbaar. Eerst mijn moeder en later ook mijn vader.
Mijn vader heeft zich na de dood van mijn moeder prima gered.
Daarom was het extra moeilijk om te zien dat hij zo afhankelijk werd op een gegeven moment.
Dat hij geen 80 zou worden, dat wisten we wel, maar we hadden gehoopt dat hij na de geslaagde niertransplantatie toch weer wat extra jaren erbij had gekregen.

Sterkte en een dikke knuffel voor iedereen die het nodig heeft.

Peinture, ik heb de afgelopen dagen veel aan jullie moeten denken 🫂

Sarah, ook jullie veel sterkte 🫂

Met mijn vader gaat het weer de goede kant op.
Kransslagader was voor 90% dicht, dus meteen weer gedottert. Andere slagader om het hart zit nu voor 45% dicht, hier doen ze (nog) niets aan.
Hij is gewoon een wandelde tijdbom, is wat de verpleegkundige ook zei.
Mijn vader zei afgelopen dagen wel, wie had nu ooit gedacht dat ik na mijn pensionering zwaar hart patiënt zou worden/zijn.

wat fijn dat het de goede kant op gaat saji

wat ik fijn vind dat mijn vader ziek is. Klinkt gek zo. Maar mijn moeder is nu wel zelfstandiger geworden. Ze reed nooit in de auto. Toen hij ziek werd moest zij wel rijden. Ze durfde nooit parkeergarages in nu wel.. Zij krijg vaak commentaar van mensen dat ze altijd gaat wandelen in het weekend. Maar dat is echt haar hobby en ze zegt ook als mijn vader er niet meer is heeft ze niks meer en met wandelen heeft ze een hele groep vrienden.

Ik leef erg met jullie mee!

En tegelijkertijd verbaasd het mij wel een beetje hoe afhankelijk de vrouwen/moeders zijn in jullie verhalen. Zoals geen rijbewijs, niet durven rijden etc. De mannen zullen wellicht dan niet kunnen koken? Daar zou ik mij dan zorgen om maken bij mijn vader mocht mijn moeder wegvallen. Of hij dan qua eten nog wel goed voor zichzelf zou zorgen. Over mijn moeder zou ik mij dan dus totaal geen zorgen maken. Zij kan ongeveer alles en heeft ook nog een druk sociaal leven.

Verder denk ik veel aan jullie. Ik moet al huilen bij de gedachte. Heel veel knuffels voor jullie!

Ik zie dat ik hier nooit meer heb gereageerd. In mijn gedachten wel. Maar de afgelopen tijd was zo'n onwerkelijke tijd.
Op 28 juli is mijn papa overleden in mijn ouderlijk huis. We zijn bij mijn moeder blijven wonen tot een paar dagen na de crematie. Ook om haar niet direct alleen te laten, maar ook om alles zo ver te regelen wat kon.

Het doet pijn om het verdriet bij onze kinderen te zien om opa. Hij was ook echt een fantastische opa, dus ik begrijp dat zo goed. Daarnaast worstel ik ook met mijn eigen verdriet. Ik huil het liefst als ik alleen ben maar de tranen komen vaak nog gewoon, ook op onhandigere momenten. Ik voel me zo kwetsbaar. Ik heb een fantastisch eigen gezin maar het idee dat ik en mijn mama nu alleen over zijn met ons 2 maakt zoveel in me los.

En die week, die week vanaf het moment dat we daar introkken tot aan het overlijden. Het is met geen pen te beschrijven hoe dat was. En hier zijn gewoon meer mensen die dit ook hebben moeten meemaken. Wat vind ik dat erg.
Vooral de pijn die mijn vader had, waar we steeds maar achter de feiten aanliepen qua pijnbestrijding. Dat voelde extreem machteloos. Het zorgen voor pap ging vanzelf, en wat heeft mijn moeder het ongelofelijk goed gedaan. De mensen van de thuiszorg en de huisarts spraken hun bewondering uit richting ons, maar voor ons voelde het gewoon alsof het de normaalste zaak van de wereld was. En dat was het ook, want ik wilde echt niets liever dan daar zijn en dat doen. Maar het hartverscheurende gevoel dat je eigenlijk helemaal niet daar wil zijn, niet dit wil meemaken, dat is echt niet te doen op momenten.

Ik hoop dat jullie snappen hoe ik het bedoel, het is zo lastig onder woorden te brengen.

Elk moment, elke stap, alles wat er gebeurde gaf een snijdende pijn aan mijn hart. Maar daarnaast voelde ik ook zo ontzettend veel liefde.

Dat moment na het overlijden toen mijn vader werd opgehaald. Niet te doen, maar je doet het toch. De kinderen hebben opa mee toegedekt en we hebben hem helemaal meegebracht naar de auto. Daarna kreeg onze zoon geen lucht meer van al het verdriet dat hij voelde. Toen heb ik me helemaal op hem gefocust en hebben we samen geademd totdat het weer ging.

Ik kan nog uren typen over alles. Maar het feit dat ik mijn papa kwijt ben en mijn kinderen hun opa, dat is iets wat nooit meer verandert. En het enige wat ik kan is met liefde terugdenken en praten over hem. En een weg vinden met mijn, maar ook de kinderen hun gevoelens. En dankbaar zijn voor de 40 jaar die ik met hem heb gehad, en de 9 en 7 jaar die hij met zijn kleinkinderen heeft gehad.

Gecondoleerd Peinture.

Gecondoleerd! Heel veel sterkte met dit grote verdriet. De tranen rollen over mijn wangen. Ik voel gewoon jouw pijn terwijl ik dit nog nooit heb meegemaakt.
Dikke knuffel voor jou!

Gecondoleerd Peinture. Je post spreekt verdriet uit, maar ook enorm voor liefde voor wat was. Sterkte!

Gecondoleerd, Peinture.
Ik heb je post met tranen in mijn ogen gelezen.
Zo herkenbaar, helaas.

Heel veel sterkte de komende tijd.

Ik heb helemaal kippenvel door je post!
Heel veel sterkte Peinture!

Gecondoleerd Peinture. Wat verschrikkelijk dat hij zoveel pijn heeft gehad en jullie je zo machteloos hebben gevoeld ondanks dat je alles deed wat je kon. Dat laat wel zijn sporen na. Zo te horen hebben jullie er wel alles aan gedaan het zo goed mogelijk te regelen voor hem en jullie samenzijn zal het hopelijk ook wat verzacht hebben. Zulke situaties hoop je niet mee te maken maar er kan ook zo ontzettend veel liefde bij komen kijken. Heel herkenbaar. Is hij wel rustig gegaan?

Het is nog zo kort geleden. Dat heeft echt tijd nodig. Ik hoop dat je er troost uit kan halen dat je een fantastische vader en opa hebt gehad en dat je hem liefdevol hebt begeleidt naar zijn laatste reis. Ben lief voor jezelf en je naasten 😘😘

Pff Peinture, wat een heftige tijd heb je achter de rug. Ik lees zoveel verdriet in je post, maar ook heel veel liefde voor je vader om wie en hoe hij was. Ik hoop dat je hele mooie en fijne herinneren aan hem hebt en dat je die ook met je kinderen kunt delen. Heel veel sterkte!

Gecondoleerd Peinture. Je bericht raakt me heel erg. Zoveel liefde en zoveel verdriet.

Oh peinture, ik heb met tranen in mijn ogen je stukje gelezen. Wat een heftige tijd voor jullie. Ik lees echt intens verdriet, maar ook veel moois, hoe jullie dit samen hebben hebben beleefd.

Heel veel kracht en liefde gewenst, rouw is echt een bizarre emotie. Soms weet je je er echt geen raad mee en dat is prima. Wees lief voor jezelf en laat het gebeuren. Dikke knuffel!

Wat een lieve woorden van iedereen, bedankt

Lot (ik vind het zo erg dat je iets vergelijkbaars hebt moeten meemaken ):
Hij wilde geen euthanasie. Op de dag van overlijden heb ik gebeld om te vragen of ze hem in slaap kwamen brengen. Vanaf het moment van in slaap vallen was het heel rustig voor hem en we hebben het gevoel dat hij vredig is gegaan. Het ging ook echt ineens heel snel nadat die pompen aangezet waren, dat was gewoon het laatste zetje dat hij nodig had. Hij wilde ons echt helemaal niet verlaten. Hij was een hele rustige en makkelijke man, ook zo in deze laatste dagen. Tot op het laatste moment dacht hij aan ons en zijn kleinkinderen. Zijn laatste woorden aan onze zoon waren dag sjatteke (dit staat me heel helder bij). Terwijl hij al bijna niet meer kon spreken, of goed verstaanbaar was.

Omdat hij niet meer kon eten en drinken doordat de kanker alles had geblokkeerd is hij uitgedroogd, hij was echt helemaal uitgemergeld (en zijn buik helemaal bol geworden van de kanker). Dat beeld stond op mijn netvlies. Maar doordat we foto's gingen uitzoeken voor de crematie kwamen de beelden van hoe hij altijd was langs, en dat was echt zo fijn. Dat heeft me echt zo geholpen. Ook die foto's van hem en mijn moeder toen ze jong waren. En de verhalen komen dan weer boven en worden weer verteld. Die liefde wat je dan voelt vermengd met het verdriet is zo'n apart gevoel.

Mijn vader zijn zusje is ook elke dag bij ons geweest tot aan zijn overlijden. We hebben veel steun aan haar gehad. We bellen nog veel en we delen onze verhalen en ons verdriet. Dit is met haar makkelijker omdat zij ook een bepaalde rauwe pijn ervaart. Zij heeft ook een stukje gesproken op de crematie. Een nichtje van mij heeft namens mij wat gezegd. De liefde van de mensen om ons heen is bijzonder. Het is altijd al voelbaar geweest, maar in zo'n situatie als deze komt die liefde in woorden en affectie omhoog en dat is zo fijn.

De kinderen mochten kaarsjes aansteken op de kist, en onze zoon heeft zelfs iets door de microfoon durven zeggen. Onze dochter ging naar de kist en heeft in haar hoofd iets gezegd en maakte toen een buiging. Ik heb van te voren met ze besproken wat er ging gebeuren (het kaarsjes aansteken was afgesproken en er was ook ruimte voor ze om te spreken). Maar ik heb gezegd dat alles wat ze zouden doen of zeggen (of niet doen of zeggen) goed was. Want het was hun opa. En niks wat ze zouden doen zou fout zijn. Ik vond het mooi om te zien hoe ze er zelf iets van maakten.

Voordat de crematie begon waren we alleen in de aula bij de kist, en die mensen van de uitvaartverzorging deden echt zo hun best met de kinderen. Alles wat ze vroegen werd zo mooi opgepakt. 'Waar gaat opa hierna heen?' was de vraag. Toen vertelde de mevrouw dat we hem hierna samen naar de oven gingen brengen waarin opa gecremeerd zou worden. En direct erbij: Zullen we nu al eens gaan kijken, willen jullie dat? Dat wilden ze wel, en onbewust heeft dit dus enorm goed geholpen, want nu wisten ze al de stap die genomen moest worden na de crematie. Mijn moeder, mijn man en ik waren ook mee gaan kijken en zelfs voor mij was dit fijn. Voor zover zoiets fijn is, maar jullie snappen wel hoe ik dit bedoel.

Oh, blijkbaar moest ik nog wat meer van me af typen.
Nogmaals bedankt voor jullie condoleances en lieve woorden

Allereerst gecondoleerd, heel veel sterkte met het grote verlies. Wat vertel l je mooi en liefdevol over je vader 🥰

Och wat een rauw verdriet. Gecondoleerd Peinture met dit grote verlies. Je schrijft prachtig, wat kun je het helder verwoorden.

Gecondoleerd Peinture wat schrijf je mooi las het met tranen in m'n ogen. Heeft veel sterkte

Gecondoleerd Peinture.
En gewoon blijven praten/typen, dat is alleen maar goed als je die behoefte voelt