Welkom op Zeg maar Yes!

Wat verdrietig dat jij geen plek hebt om heen te gaan, DT.
Het is een hele mooie begraafplaats waar mijn ouders liggen en ook hun plekje is heel mooi, onder een boom die in het voorjaar prachtig in bloei staat.

Op een of andere manier ‘schaam’ ik me ook een beetje dat ik er niet vaker naartoe ga. Het is ook niet zo dat het ver bij mij vandaan is.

Waarom “schamen” jullie je daarvoor? Het is niet zo als je die plek niet bezoekt je niet aan ze denkt. Ze zijn er, altijd, in je hoofd en in je hart.

Kan het maar lastig uitleggen.

Wat je zegt klopt ook absoluut. Ze zijn geen moment uit mijn gedachten.
Ik heb gewoon niet zoveel met naar een graf staan staren en er af en toe een bloemetje op te leggen.

Een van de redenen dat ik zelf gecremeerd wil worden en op diverse plekken uitgestrooid. Wil niet dat mijn nabestaanden de ‘verplichting’ voelen om een graf te bezoeken/verzorgen.

Ik snap het wel een beetje denk ik. Hier geen graf maar wel een mooie plaats waar de as is uitgestrooid. Maar ik voel me dus niet schuldig als ik daar niet ben.

Een graf voelt misschien ook anders omdat je er voor betaald en misschien ook de steen mooi wil houden er een bloemetje bij wil leggen of zo? Dat je misschien ook denkt dat de overledene graag een graf wilde zodat jullie er naartoe konden gaan?

Met je laatste alinea sla je wel de spijker op zijn kop!

Ik, en mijn broertje uiteraard ook, wil inderdaad dat het graf mooi blijft. Toen mijn vader nog leefde en zijn gezondheid het toeliet, ging hij vaak naar het graf van mijn moeder om de steen schoon te maken en de plantjes bij het graf te verzorgen. Nu is dit de taak van mijn broertje en mij geworden. Ik wil het graf net zo goed verzorgen als mijn vader deed. Ergens voel ik me schuldig dat ik daar niet aan kan voldoen. Mijn broertje trouwens ook niet, die is ook niet zo van de grafbezoeken.

Begrijpelijk hoor. Lief van je dat je die taak over wil nemen. Maar ook begrijpelijk dat dat niet op dezelfde manier lukt. Ik zei van de week ook tegen mijn vader, ik ben mijn moeder verloren maar jij je vrouw. Je moeder verliezen is vreselijk en ik denk er elke dag meerdere keren aan maar ik heb nog een eigen gezin en een eigen huis. Dat is niet veranderd. Hij is nu alleen, mijn vader wordt in ALLES en overal geconfronteerd met het verlies. Dus jouw vader had daar waarschijnlijk ook gewoon meer tijd voor en meer behoefte aan. Jullie situaties zijn niet te vergelijken.

Gisteren hebben we met de broer en zussen van mijn vader + aanhang mijn vader herdacht.

Ik kan gewoon niet geloven dat het afgelopen donderdag al een jaar geleden was dat we afscheid moesten nemen. De tijd is zo ontzettend snel gegaan.

De dood van mijn vader heb ik een plekje gegeven. Neemt niet weg dat er natuurlijk momenten zijn dat ik hem net dat beetje extra mis.

Ja dat verdriet slijt bij mij maar tergend langzaam. Elk jaar denk ik er op bepaalde momenten aan inderdaad. Soms komt het uit het niets opzetten ook. Fijn dat jullie er samen heen gegaan zijn. Een jaar gaat zo snel he? Hier is het al zo veel langer geleden maar het voelt nog als gister. Wij doen dat herdenken altijd op de verjaardag van mijn vader, dan eten we samen wat hij het lekkerst vond. Hij is uitgestrooid (of eigenlijk hebben we zn as begraven) en ik kom nog wel op deze prachtige plek maar op de een of andere manier voelt het niet of ik dan mijn vader bezoek ofzo. Ik denk dan wel; "hier lig je", maar heel veel verder voel ik er niks bij. Ik heb wel een asketting laten maken en dat geeft me wel troost. Ik kan hem bij me dragen als ik dat wil en dat is fijn.

Wat mooi dat jullie je vader op zijn verjaardag herdenken, DT ❤️

Het verdriet komt inderdaad vaak uit het niets.
Mensen denken vaak dat de feestdagen lastig zijn of de verjaardagen van mijn ouders, maar voor mij zijn het meer de kleinere dingen/momenten.
Ik zou vooral mijn vader nu dolgraag verteld willen hebben over mijn werk en dat ik het zo leuk vind en dat het goed gaat. Hij gunde me zó een nieuwe baan. Ben nog altijd blij dat hij wel heeft meegemaakt dat ik ben aangenomen bij mijn huidige baan.


Ga maar zelden naar het graf. Ik voel er niet zo heel veel bij. Sta ik daar beetje tegen een steen met twee namen erop te praten…

Ja dat snap ik wel. We hebben echt een prachtige plek voor hem gevonden en zelfs bedacht dat het mooi was omdat er water was en een bankje waar je fijn kunt zitten maar ik ga er nooit bewust heen voor hem haha. Ik kan me zelfs zijn sterfdatum nooit goed herinneren. Weet dat het vlakbij mijn moeders verjaardag was maar ik sta daar helemaal niet bij stil inderdaad. Wat je zegt, herken ik zo. Je wilt graag nog dingen vertellen. Ik had graag gehad dat hij mijn dochter had gekend. Ze lijken zo erg op elkaar dat het gewoon eng is. Hij had het geweldig gevonden en zij zou echt gek op hem geweest zijn. Wat fijn dat je vader je nieuwe baan nog meegemaakt heeft. Hij zal vast trots op je zijn <3.

Ik voel ook niet zoveel bij het graf van mijn moeder maar aan de andere kant kan ik voor mijn gevoel ook niet (letterlijk( dichter bij haar komen.

Wat gaat de tijd dan snel he. Zomaar ineens een jaar voorbij. En aan de andere kant ook nog maar een jaar. Knuffel voor jou!

Wat fijn en mooi dat jullie dit samen hebben kunnen doen, Chava. Dikke knuffel 🫶🏻