Welkom op Zeg maar Yes!

Ik kon even niet een heel goede titel verzinnen, maar ik ben eigenlijk wel benieuwd hoeveel liefde/gek de meiden hier zijn op de kinderen van hun nieuwe partner terwijl die kinderen eigenlijk dus van een andere vrouw zijn.
Bijv. even gek als op je eigen kinderen of kun je ze juist bij wijze van spreken achter het behang plakken.

Mijn partner ken ik nu zo'n 2 jaar en eerst had ik wat moeite met der dochter, maar het is wel heel erg leuk om te zien hoeveel ze heeft geleerd in die tijd (leren lezen en schrijven etc.) en soms ben ik ondanks ik niet haar vader ben ook trots op haar. Is dat niet raar vraag ik mij wel eens af? Zeker ook omdat ze een fysieke beperking heeft waardoor ze vrij snel moe is. Echter soms kan ik haar ook achter het behang plakken en ben ik maar wat blij dat het niet mijn kind is. Dit is als ze heel erg moe is en zichzelf wakker probeert te houden door heel actief te zijn (maar omdat ze zo moe is doet ze dan vaak irritant of iets stoms). Dan ben ik maar wat blij dat ik haar niet hoef te corrigeren etc...

Ik was zo gek op de kids van mijn ex dat ik zelf ook niet langer meer wilde wachten met kinderen toen het uitging met hem. Dankzij die kids heb ik nu zelf een dochter. Is een langer en ingewikkelder verhaal hoor maar dit is de korte versie. Natuurlijk kun je ze soms achter het behang plakken maar dat is met je eigen kind(eren) net zo. Alleen ben je dan wel verantwoordelijk inderdaad . Dus nee, ik vind het helemaal niet raar dat je soms trots op haar bent, fijn voor dat meisje juist. Ik volg nog steeds de ex-vrouw van mijn ex en vind het heerlijk om die kids nog op te zien groeien en bij elke foto die ik van ze zie is daar nog steeds die liefde hoor. Dat gaat ook niet meer weg ondanks dat ik ze niet meer zie.

Je hebt niet zo maar een dochter natuurlijk. Daarvoor moet wel iets gebeuren. Ik hoef niet in details te weten wat, maar ben je nu dan wel een BAM of mag ik je zo niet noemen? En bewust van 1 kind?

Ik merk aan mezelf dat ik het steeds lastiger begin te vinden. Met name ook omdat de familie van mijn vriendin (ze heeft aardig wat broers en zussen) nu ook allemaal kids beginnen te krijgen. Op de een of andere manier steekt mij dat, terwijl ik ze het uiteraard wel gun.

Ook snap ik nu beter waarom mensen kinderen zouden willen. Dat opgroeiproces is wel erg leuk om te zien en dat je daar invloed op hebt, je steentje aan bij kunt dragen (ook al is het niet mijn kind) is mooi. Als ze iets heeft geleerd van mij vind ik dat bijv. wel erg leuk eigenlijk.

Ik zou toch eens een duidelijke keuze gaan maken in je leven als ik jou was. Leg aan je vriendin uit wat je zo leuk vindt aan haar kind. Als zij echt geen kinderen meer wil of kan krijgen en jij wilt dat wel dan moet je hier niet in blijven hangen, hoe moeilijk en onzeker dat ook is.

Toen mijn relatie uitging wist ik 1 ding heel zeker. Ik wilde niet meer wachten op de volgende lapschwanz tot hij er een keer zin in had of problemen had opgelost en dus besloot ik het inderdaad alleen te willen gaan doen. Maar precies op dat moment kwam er toch iemand in mijn leven die mij begreep. Ik kende hem al heel lang en vertrouwde hem blind. Helaas bleek dat vertrouwen niet terecht en was hij alweer foetsie toen ik zwanger bleek. Maar dat is weer een ander verhaal. Ik heb er in ieder geval geen seconde spijt van gehad en weet dat mijn dochter uit liefde geboren is. Ik had er overigens wel 10 gewild maar inmiddels wel te oud en lichamelijk gezien vind ik het risico nu te groot om voor meer te gaan.

Dat is jammer, dat hij je zo heeft laten zitten Dronkentaart.

Bij mij is het juist anders. De gemiddelde meid ziet mij niet staan, terwijl ik hondstrouw ben en veel te lang blijf hangen in een foute relatie (bijv. ex ging vreemd en ik heb haar zelfs nog een kans gegeven, wilde niet 10 jaar weggooien). Beter had ik dat dus wel gedaan.

Ze weet hoe moeilijk het er soms mee heb en tegenstrijdig het is. De vrijheid zonder kinderen vind ik heerlijk, maar ik zie ook echt de mooie kanten ervan. Zo lastig is dat wat ik belangrijker vind. Met haar kinderen krijgen is door een erfelijke ziekte van haar niet mogelijk (sterker nog, haar dochter was er niet eens geweest als die erfelijke ziekte zich bij haar eerder was gediagnoseerd). Ze heeft namelijk regelmatig een soort van schuld gevoel richting haar dochter en maatschappij dat ze een kind op de wereld heeft gezet dat de maatschappij ivm hulpmiddelen geld kost en die niet gezond is en waarschijnlijk dus ook niet dezelfde kansen gaat krijgen. Terwijl haar dochter wel slim is.
Geloof mij maar dat mijn vriendin het er moeilijk mee heeft dat er geen 2e is gekomen toen ze nog met haar ex samen was. Vlak na de geboorte van haar dochter is namelijk eindelijk de diagnose bepaald en bij de dochter is het al eerder openbaart zeg maar.

Dan moet je dat accepteren of een nieuwe vriendin zoeken.

Verder zou ik het eerder raar vinden als je nooit trots bent op je stiefkind of liefde heb voor je stiefkind. Enkel dna maakt niet een band. Een opvoedrol, er zijn, etc, dat maakt je een goede (stief)ouder.

Laat die gevoelens van trots alsjeblieft toe. Hoe fijn is het als een kind voelt dat ze geliefd is door meerdere mensen.
Ik vind het ook niet gek. Mocht je bang zijn zoals je wel eens vaker bent om gevoelens te tonen voor het kind van je vriendin: Praat hierover met je vriendin. En nee, ik vind het niet gek als je een band met dat meisje opbouwt, dat mag en is niet raar.
Ik houd oprecht echt van m'n stiefvader, hij is me echt heel dierbaar. Als ik nog een zoon had gekregen en m'n man had het 't ook gewild, had ik 'm zo willen vernoemen. Hij is ook een echte liefhebbende opa voor mijn kinderen. Ik ben zeer op deze man gesteld.
En ik heb met eigen ogen gezien hoeveel wrok en verdriet er kan zitten als die band niet goed is. Het is zo ontzettend complex, een stiefouder&kind band. Het kan heel goed gaan maar er kunnen ook zoveel emoties achter zitten. Dat is ook niet erg. Wel heel lastig. Maar ook heel logisch. Maar wat ik wil zeggen is dat als je iets van trots of een andere positieve band met haar kind (stiefdochter vind ik zelf nog wat lastig en vroeg om te zeggen in jullie geval, of noem je het zo zelf wel al?) ontwikkelt dan is dat alleen maar fijn voor jullie. Fijn voor dat meisje dat ze iemand extra heeft.

@fred vandaag was ik mijn eigen kind ook moe. Dat botste enorm en ik was blij dat de dag eindelijk om was. Maar morgen zijn we weer beste vriendjes. En dat is ook bij jou en je stiefdochter zo. Iedere dag is een nieuwe dag met nieuwe kansen. En wees zeker trots op haar! Is toch knap dat ze zo snel kunnen lezen en misschien juist wel omdat ze een beperking heeft. Zeg het haar vooral! Ik weet zeker dat het goed is voor jullie band.

Wat fijn dat je trots bent op de dochter van je vriendin, fijn voor het meisje. Die gevoelens van achter het behang willen plakken herken ik van de kinderen van man maar ook van onze eigen dochter.

Ik ben gek op de kinderen van mijn man, de band tussen hun 2 en hun kleine zusje is genieten, ze zijn alle 3 zo gek op elkaar.

Wat ik voor mijn eigen dochter voel is anders dan wat ik voor de kinderen van man voel, maar zij voelen ook wat anders voor mij dan voor hun moeder, dus dat lijkt mij verder niet heel gek.
Ik ben gek met ze en zij met mij, ze horen er echt helemaal bij en met zijn 5en vormen we een fijn gezin.

Dat is jammer, dat hij je zo heeft laten zitten Dronkentaart.

Bij mij is het juist anders. De gemiddelde meid ziet mij niet staan, terwijl ik hondstrouw ben en veel te lang blijf hangen in een foute relatie (bijv. ex ging vreemd en ik heb haar zelfs nog een kans gegeven, wilde niet 10 jaar weggooien). Beter had ik dat dus wel gedaan.

Ze weet hoe moeilijk het er soms mee heb en tegenstrijdig het is. De vrijheid zonder kinderen vind ik heerlijk, maar ik zie ook echt de mooie kanten ervan. Zo lastig is dat wat ik belangrijker vind. Met haar kinderen krijgen is door een erfelijke ziekte van haar niet mogelijk (sterker nog, haar dochter was er niet eens geweest als die erfelijke ziekte zich bij haar eerder was gediagnoseerd). Ze heeft namelijk regelmatig een soort van schuld gevoel richting haar dochter en maatschappij dat ze een kind op de wereld heeft gezet dat de maatschappij ivm hulpmiddelen geld kost en die niet gezond is en waarschijnlijk dus ook niet dezelfde kansen gaat krijgen. Terwijl haar dochter wel slim is.
Geloof mij maar dat mijn vriendin het er moeilijk mee heeft dat er geen 2e is gekomen toen ze nog met haar ex samen was. Vlak na de geboorte van haar dochter is namelijk eindelijk de diagnose bepaald en bij de dochter is het al eerder openbaart zeg maar.

De manier waarop jij naar vrouwen kijkt is stuitend. Het klinkt alsof je denkt dat je recht hebt op een bepaald soort vrouw omdat je hondstrouw bent en lang blijft hangen ondanks dat een vrouw het niet eens verdiend heeft. Daarnaast ben je heel negatief. Wat is "de gemiddelde meid?" En wat je nu zegt over die foute relatie, daar zit je nu net zo goed in. Natuurlijk, ontzettend mooi dat je trotse gevoelens ontwikkeld naar haar dochter maar we weten hier allemaal dat je met deze vrouw bent omdat je niks beters kunt krijgen. Dat is pertinent al een foute basis voor een relatie. Je veranderd zelf niets aan je situatie, klaagt vooral maar verwacht dan wel dat er iets verbeterd. Zo werkt het natuurlijk niet.

Ik wilde ook dolgraag kinderen maar het kwam er niet van. Toen ik een relatie kreeg met iemand die al kids had kon ik daar juist ontzettend veel van genieten. Ik kon mijn moeder gevoelens er echt in kwijt (natuurlijk wel met het besef dat ik niet de moeder ben). Maar als ik ook iets geleerd heb, is het wel dat een kinderwens te sterk kan zijn. Te sterk om me bij een dergelijke relatie die jij hebt neer te kunnen leggen. Kijk, hou je zielsveel van iemand en is ze echt de ware voor jou dan zou dat een stuk moeilijker zijn. Maar nu geef je überhaupt de kans op kinderen op voor iemand die goed genoeg is voor nu. Daardoor bouw je een band op met een kind die ook meer verdiend dan dat. Je houdt haar aan het lijntje. Maar bovendien sta jij niet open voor andere zaken omdat je alles zo negatief ziet. Het is niet eerlijk wat je doet, naar alle 3 de personen toe in deze relatie.

En je hoeft me niet zielig te vinden hoor. Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Ook de vader van mijn dochter. Ik weet dat de liefde er was, is en er altijd zal zijn maar soms liggen keuzes niet zo eenvoudig. Ik ben hem dankbaar voor mijn dochter en dat zal ik altijd zijn.