Welkom op Zeg maar Yes!

Amen!

Als er echt iets aan de hand is met een kind, zoals wanneer een kind doof of blind is, autisme heeft, of een andere stoornis, dan zal het vast niet werken nee.

Maar ik dacht dat dit topic daar niet over ging? Ik krijg al dagen te horen dat dit heel normaal veelvoorkomend peutergedrag is, dus dan valt het wellicht op te lossen met iets wat je van Jo Frost kunt leren.

Zij helpt zoveel kinderen, zij is de externe partij die hulp biedt, ook bij kinderen waar ernstige gedragsproblemen spelen. Ik zou het niet te snel afschieten, want de kans is groot dat de dames met een moeilijk opvoedbaar kind er iets van kunnen leren.

Bijzonder dat jullie ervan uitgaan dat mijn kinderen heel makkelijk zijn, dat zijn ze namelijk niet. Wel hebben ze vanaf het begin duidelijke grenzen gekregen van zowel hun vader als hun moeder en daarin zitten duidelijke consequenties. Inmiddels zoeken ze de grenzen al niet meer op, omdat ze onze reactie al kennen. Dat geeft rust en stabiliteit binnen ons gezin.

Bleh, echt ik krijg er de kriebels van dat telkens maar op die vader wordt gefocust. Alsof die rol allesbepalend is en je wanneer er geen vader is, je kind dus onhandelbaar, zielig of wat dan ook is. Echt, alsof je als moeder alleen niet goed genoeg ben of je kind niet alleen kan opvoeden.

Verder vind ik Supernanny echt een mooi programma overigens, maar sta ook volledig achter wat Filoria schrijft. Ik denk inderdaad dat we soms te veel bezig zijn met onze visie op opvoeding en minder met wat een kind echt nodig heeft en in welke (ontwikkelings)fase het kind zit.

Hetzelfde met vergelijken, dat zouden we eigenlijk ook echt niet moeten doen.

Ik hou ook van Jo Frost hoor, het is geen magie wat zij toepast en ook zij legt gewoon duidelijk uit dat kinderen allemaal deze fase doorlopen (de emotiefase) en dat de 1 dit makkelijker doet dan de ander. Eigenlijk zegt ze precies wat er hier in het topic gezegd wordt ook.

En Sadie: ik weet niet waarom jij constant het vader-moeder aanhaalt. Je lijkt verdorie de bijbel wel met je traditionele rollen. Partner zou al beter zijn, aangezien er verschillende vormen van gezinnen zijn.

Voor mij hoeft het geen man/vrouw te zijn, kan ook vrouw/vrouw, of man/man zijn. Maar als je betrokken bent, omdat je toch in een huis woont bij je kinderen, of als co-ouders, dan zie ik daar wel een rol inderdaad voor de vader, of tweede ouder. Dat is toch meestal de gezinssituatie waarover het gaat bij de vrouwen waarop ik reageer. Waarom zou je dan de vader, of de andere ouder niet mogen noemen? Deze heeft nu eenmaal ook een rol, aangezien het zijn kinderen zijn?

Op mij komt het juist vreemd over dat de rol van de andere ouder wordt ontkend, of totaal over het hoofd wordt gezien.

Twee ouders die samen duidelijke grenzen stellen, allebei hard werken én hun kinderen overladen met onverdeelde aandacht. En 's avonds op de bank naar Supernanny zitten te kijken als hun brave kindjes op bed liggen. Dan komt alles goed! Haha.

Ik wens alle ZMY-ouders en ook zeker Niekske toe dat het zo makkelijk mag zijn voor ze

Maar ik ben ook heel blij dat je hier ook terechtkunt als je niet in dat ideaalplaatje past. Als je de opvoeding (grotendeels) alleen moet doen. Of als je kinderen (eventjes, of een langere periode) niet goed naar je luisteren.

Mijn ouders stelden ook duidelijke grenzen...zeer duidelijk zelfs...en de maatregelen als ik niet luisterde logen er niet om.
Bij mij werkte dat dus averechts...kop in de wind..weglopen..noem maar op.
Nee..niet als puber,maar als kind.
Het is gewoon hardstikke lastig om de juiste aanpak te vinden..
Ik leef met je mee..

Jeetje Sadie wat voor een fucking zuigende persoonlijkheid heb jij? Is dit normaal volwassengedrag of niet? Lijkt me niet. Misschien kun je al je vergaarde kennis eens richten op wat sociaal wel wenselijke gedragingen zijn en wanneer je gewoon je mond moet houden. Maar aangezien je volgens mij gewoon zit te trollen om reacties te krijgen (zichtbaar in dat Niekske niet op je eerste reactie reageert en je haar dan nog een graadje veroordelender en vervelender gaat toespreken in een volgende post), denk ik dat jouw sociale vaardigheden en capaciteiten om volwassengedrag te vertonen ook eens aardig behandeld mogen worden. Wellicht dat Jo Frost je wel een beetje wil komen corrigeren.

@Niekske, hier ook eentje van 2,5 die flink tekeer kan gaan. Het lijkt me normaal peutergedrag hoor. Onze A. kan ook ineens ontploffen en dan begint hij te slaan of knijpen of krabben. Laatst had hij mijn hand zelfs open gekrabt. Toen ik liet zien dat ik bloed had, damde hij in en kwam hij knuffelen en sorry zeggen. Maar vaak genoeg dat hij gewoon niet te kalmeren is.

Wat wij doen als hij een bui heeft is hem even op zijn kamer laten 'afkoelen', hij vraagt daar soms ook zelf om. Soms gaat hij dan eventjes harder tekeer, maar zodra zijn geroep/gegil inzakt ga ik er heen en geef hem een knuffel. Wat soms ook werkt is benoemen van 'woooow jij bent boos! heb je misschien een knuffel nodig?' en dan mag ik hem knuffelen en is het weer gesust. Soms geef ik hem zijn speen en knuffelgiraf en zet hem voor de tv om tot rust te komen.
Om driftbuien te voorkomen zorg ik voor zo veel mogelijk structuur. Dus bijvoorbeeld na het eten handjes wassen, tandjes poetsen, pyjama aan en in bed op de zelfde plaatsen op de zelfde volgorde. Dan weet hij wat er gaat komen en heb ik minder kans dat hij flipt.

Wat betreft andere kindjes pijn doen, ons pijn doen etc is wanneer het bewust is (dus hij is boos en gaat bewust proberen te krabben/slaan) dan zet ik hem weg om af te koelen of zet hem bij me vandaan. Als hij het bij andere kindjes doet zet ik hem sowieso even in een andere ruimte tot hij afgekoeld is. Als ik hem dan ga halen leg ik nog een keer uit dat het niet mag en moet hij naar zijn broertje bijvoorbeeld toe om even een kus te geven of sorry te zeggen.

Oh hier wordt trouwens de laatste tijd ook met spullen gegooid als hij boos is. Mijn regel is dat waar hij mee gooit heeft hij niet nodig. Dus dat wordt afgepakt. Zo had ik laatst een tafel vol met spullen die van hem afgepakt waren en zat hij jammerend op de grond omdat hij alles kapot gooide en weigerde sorry te zeggen, maar heel simpel: eerst sorry en eerder krijg je het niet terug. En als je er dan weer mee gooit wordt het weer afgepakt. Dat weet hij ondertussen al. Soms komt hij in een boze bui naar me toe gelopen en zegt 'mama! AFPAKKEN!' omdat hij er mee wil gaan gooien

Ben het met sadie eens en naar mijn idee geen normaal gedrag, maar volgens mij vind je dat zelf ook maar weet je niet zo goed wat je eraan kan doen.

Geen idee of het hier heeft geholpen maar wat wij vaak deden was een stoeimoment op de dag, of kiellemotten zoals de kinderen het noemen, vaak na het eten. De man wordt uitgedaagd en dan is het rennen, door de lucht vliegen, de man gemept(door de kinderen en
Nooit in het gezicht) (soms zo hard dat ik zie dat hun eigen hand er pijn van doet)en lekker trappen, kussens gooien, geduwd en getrokken. Soms gaat het er best ruw aan toe, maar niet over het randje. En vooral in de peuter/ kleutertijd werd er geen dag overgeslagen. Hadden ze er echt behoefte aan. Neefjes en nichtjes weten het ook, als ze man zien is er altijd even een momentje en vinden ze zo leuk omdat het thuis niet gedaan wordt. Maar dus nooit op het moment dat ze gefrustreerd, boos of hun zin niet kregen.

Nixi, dat met die spullen gooien en afpakken ga ik hier ook eens invoeren. Dat begint nu steeds meer te komen.

Nixi, dankjewel voor je uitgebreide reactie! Dat afpakken doen wij ook, kunnen we nog wel iets consequenter in zijn denk ik. En af en toe een rustmoment gedurende de dag inderdaad. Ik wil niet te vaak de tv aanzetten, maar boekjes lezen vind hij ook erg leuk.

Neno, met normaal bedoel ik niet dat het normaal gevonden moet worden, maar of dit gedrag past bij de ontwikkeling van een peuter. Onze oudste deed het niet, dus daarvan herkende ik het niet. Maar ik heb hier gelukkig al veel herkenning gevonden!

Ik wilde hier nog even een update plaatsen. In overleg met de leidsters van de opvang, is onze zoon afgelopen week geobserveerd door een van de pedagogische coaches. Ik was toch wel een beetje bang voor wat daaruit zou komen, ook al heb ik hier veel herkenning gevonden, was ik bang dat er misschien toch iets niet als normaal gezien zou worden.

Maar de conclusie van die coach was dat hij meer uitdaging nodig heeft. Hij kent alle regeltjes en weet precies hoe alles moet en als kindjes zich er niet aan houden, dan gaat hij ze erop wijzen en dat verloopt dan vaak niet zo vriendelijk, vanwege onbegrip. Ook bij het spelen, hij heeft dan vaak helemaal bedacht hoe iets moet en als er andere kindjes mee komen spelen en het anders doen, wordt hij boos. Dus ze gaan hem ander speelgoed aanbieden. Spelletjes, constructie speelgoed enzo. Ik ben heel benieuwd! Ik zag dit niet aankomen, hij snapt bijvoorbeeld nog niks van de driewieler of de loopfiets. Maar ik kan het wel plaatsen, hij speelt hier ook al heel lang met lego en playmobil, wat eigenlijk vanaf 4 jaar is.

Wat goed dat jullie er zo open naar hebben laten kijken op de opvang en fijn dat daar iets van advies uit is gekozen. Zou het zeker aannemen. En klinkt juist wel logisch hoor, nog niet echt met grof motorisch speelgoed kunnen spelen zoals die driewieler en loopfiets en wel bezig zijn met bouwen etc. Klinkt volledig herkenbaar ook.
Zou goed kunnen dat ander speelgoed beter bij zijn interesses past en dat hij daar wat meer van 'aan' gaat. Laat hem dat maar lekker ontdekken!