Welkom op Zeg maar Yes!

Ik ben even benieuwd, want ik heb momenteel last van een totale onzekerheidsaanval m.b.t. het leggen van nieuwe contacten op school. In m'n dochters klas wonen veel kinderen dicht bij school en dus ook dicht bij elkaar. Het lijkt erop dat wij de enigen zijn die precies een andere kant op wonen. Alsnog niet ver weg ofzo, vijf minuten fietsen, maar ik merk nu al dat bijvoorbeeld twee moeders met wie ik een beetje aan het connecten was vlakbij elkaar wonen en daardoor meteen meer naar elkaar toe trekken en samen fietsen enzo. Door ervaringen uit het verleden voel ik me heel snel buitengesloten in groepen en dat gevoel kwam vanmorgen heel sterk op, ik voelde me er echt verdrietig om.

Nu projecteer ik dit gevoel ook meteen op m'n dochter (uiteraard merkt zij dit niet), want ik ben heel bang dat de kinderen liever met 'buurkinderen' willen spelen en dat straks niemand met haar wil afspreken omdat ze het te ver weg vinden of te lastig o.i.d. Kan iemand mij hierin geruststellen? Wat zijn jullie ervaringen hiermee?

N heeft nu bijvoorbeeld een meisje in de klas waar ze graag mee speelt. Over een paar weken komt een buurjongetje van dat meisje ook in de klas en daar is ze helemaal weg van. Ben dus nu al bang dat ze N dan niet meer ziet staan en ik kan me daar nu al druk om maken hoe dat dan gaat en of m'n dochter niet 'alleen' overblijft. Nu let de meester er ook wel op dat kinderen niet alleen zijn en hij stimuleert ook wel dat ze met verschillende kinderen spelen, maar het lijkt me gewoon zo sneu.

Anyways, volgens mij heb ik ook last van m'n hormonen vandaag en dat helpt nooit om dingen te relativeren, maar ben wel benieuwd hoe jullie dit hebben ervaren toen je kind begon op school. En of jullie zelf veel nieuwe contacten of zelfs vriend(inn)en hebben opgedaan via school.

Mijn dochter maakt speelafspraken met kinderen ongeacht waar ze wonen. Gewoon met de kindjes uit haar klas waar ze veel mee optrekt en een klik mee heeft. Maar ze speelt ook veel in een speeltuin hier in de buurt. Daar gaat ze heen in de weekenden en op dagen dat ze geen speelafspraak heeft. Het zijn allemaal buurkinderen die daar komen. Zo ook dochters beste vriendin. Mijn dochter speelt het liefst met dat meisje, maar omdat ze niet bij elkaar in de klas zitten gaat dat niet via het maken van een speelafspraak. Wel merk ik dat dochter soms expres niks afspreekt omdat ze liever met haar wil spelen. Maar goed, dat heeft op zich niets met de afstand te maken.

Onze kinderen gaan ook niet naar de school die het dichtstbij is. Maar met speelafspraakjes in de klas merk ik daar weinig van. Mijn ervaring is dat het nog ontzettend wisselt op deze leeftijd. Soms is er meteen een klik, soms is er voor langere tijd een klik en soms maar kort. Een deel van hun klasgenootjes zien ze ook na school op de bso, daar ontstaan ook vriendschappen.

Wat helpt is ook wat initiatief tonen. Als N aangeeft graag met een kindje te willen spelen dan zou ik die ouders even een berichtje sturen. Dat gebeurt hier over en weer ook, zeker in groep 1.

Wat betreft die moeders: ik ben daar zelf ook gevoelig voor en voel me dan snel een buitenstaander. Er zijn wat clubjes/kliekjes op het schoolplein van ouders die elkaar allemaal kennen en dan niet zo heel erg open staan voor anderen. Dat heb ik niet, wij wonen ook nog niet zo heel lang hier relatief gezien. Maar ook dat groeit vanzelf wel een beetje en als ik eerlijk naar mezelf kijk heb ik 95% van de tijd ook niet de behoefte aan zo’n kliekje.

Bij J in de klas zitten ook kinderen die niet om de hoek of in een andere wijk wonen. Niet echt een probleem met spelen merk ik.

Verder is N nog heel jong op die leeftijd hebben ze vaak en hoeven ze nog geen vaste vriendinnen te hebben. Voor veel kinderen komt dat pas later. J heeft in groep 1 wat wel het Coronajaar was 1x een speelafspraak gehad. Nu speelt hij wat vaker nu hij in groep 4 zit. Daarbij is hij sociaal ook wat onhandig omdat hij op een ander niveau denkt en functioneert dan de meeste van zijn klasgenoten. Het onzekere gevoel herken ik dus wel, maar ik merk wel dat het naarmate ze ouder worden anders is. Daarbij heeft J een kleine klas met maar 22 kinderen, 13 meiden en 9 jongens. De jongens zijn echt totaal verschillend en die moeten het echt met elkaar doen.

Zelf sta ik vaak alleen op het plein. Als ik andere ouders spreek is dat prima, de groepsapp van de klas is wel heel handig, je kan dan wel makkelijker contact leggen indien nodig.

Bij mijn dochter waren er ook wel ouders die buiten schooltijd veel contact hadden, ook veel kinderen uit de klas die op hockey zaten bijvoorbeeld waardoor ze elkaar beter kenden. Of inderdaad gewoon omdat ze bij elkaar in de buurt woonden, of elkaar al voor de basisschool kenden. Ik zou er toch gewoon bij gaan staan op het schoolplein. Ik denk ook niet dat je dochter hierdoor minder contacten zal hebben. Vijf minuten fietsafstand zal sowieso geen bezwaar zijn bij speelafspraakjes. Mijn dochter had in groep 3 een meisje in de klas dat in een andere gemeente woonde, niet een aangrenzend dorp, maar echt wel een eindje rijden en met haar sprak ze ook gewoon af, dat had alleen wat meer voeten in de aarde, maar het kon wel. Vijf minuten fietsen is echt niks.

Ik herken het wel een beetje. Ik woonde met de vader van de kinderen in een nieuwbouwwijk in een dorp. De kinderen zitten in die wijk op school. Ze wonen daar ook nog met hun vader. Spelen daar hele dagen buiten.
Wij wonen in een nieuwbouwwijk (echt aan de andere kant van het kanaal) in naastgelegen stad. Bij ons spelen ze dus buiten nooit met vriendjes van school. En hebben daar ook niet echt aansluiting omdat ze (nog) geen kindjes kennen. Ik vind dat ook ooit sneu. En ben ook bang dat ze daardoor minder aansluiting hebben op school.
En ik kan ook nooit met moeders mee fietsen ofzo.

Sophie haar vriendjes en vriendinnen gaan dit jaar allemaal naar groep 3. Zij is een oude kleuter die nu naar groep 2 gaat. En hoop ook dat zij vriendinnen maakt in haar nieuwe groep.

Ik geloof niet dat ik hier onzeker van word maar kan me het wel voorstellen dat je er gevoelig voor kan zijn.
Van de meeste mensen weet ik wel ongeveer waar ze wonen maar dat is eigenlijk allemaal wel relatief in de buurt.
Die kinderen weten natuurlijk ook niet precies wat ver weg en dichtbij is dus die zullen er geen rekening mee houden met afspreken. Alleen spontaan op straat natuurlijk in de buurt.
Dat merk ik hier wel. Achter ons ligt een nieuwbouwwijk waar de halve school woont en daar speelt 's middags iedereen op straat. Daar moet ik actief met zoon dan heen gaan, zodat hij daar kan spelen. Maar sowieso is hij niet zo'n samenspeler dus dat maakt toch niet heel erg uit.

Ik zelf ga altijd gewoon beetje in de rij staat en kijk of er iemand wil praten en anders niet. Dat maakt mij zelf niet zoveel uit, de ene keer spreek ik wel even iemand, de andere keer niet. Begin van de week heb ik een hele tijd na weg brengen staan kletsen met een moeder, een andere keer loop ik direct weg. Maar afstand speelt hierin denk ik niet echt een rol. Ja die buurvrouwen uit die nieuwbouwwijk staan vaak bij elkaar, en soms praat ik daar dan ook even mee en soms niet. Maar het lijkt mij juist helemaal niks voor mij, dat is zo'n wijk waar alle kinderen bij elkaar naar binnen lopen en dan heb je constant andere kinderen in huis en dus ook constant je buurvrouw op plek a en b. Maar goed dat is persoonlijk.

Je hebt vast niet echt iets aan dit antwoord.

Wat hier trouwens wel hielp waren de klassenborrels, maar ik heb net begrepen deze week via 't forum dat dat niet overal gedaan wordt. Misschien initiëren!

Ik snap je gevoel Bliss, maar dat komt echt wel goed. Kindjes op die leeftijd zijn absoluut niet bezig met wie er dichterbij woont. Ik heb mijn dochter al alle kanten op gebracht. Te voet, met de fiets en incidenteel zelfs met de auto. Een van haar beste vriendjes woont best een eindje van school af, die wordt gebracht met de bakfiets of de auto. Dat weerhoudt ze niet van afspreken. Het wisselt ook inderdaad wel met wie ze afspreekt. Tijdens beide lockdowns speelde ze veel met een meisje die normaal 4 dagen naar de bso gaat, dat past nu niet meer. Maar naar mijn idee is de bso ook één grote speelafsoraak. Daar speelt ze ook weer met kindjes van andere scholen. Er zijn hier in de wijk vier basisscholen en ze speelt hier voor ons huis ook weer met kindjes van andere scholen. Komt vast allemaal goed 😘

Begrijpelijk dat je een beetje onzeker bent en dat het je bezighoudt hoor!

Wat ik heb onthouden van die eerste jaren basisschool, is dat die kleuterjaren helemaal niet zo bepalend zijn voor de uiteindelijke vriendschappen tussen kinderen (en hun ouders).

Misschien komen er in november nog wel nieuwe kinderen in de klas bij, die helemaal klikken met jouw dochter. En zijn er ook nog parallelklassen? Dan komt ze in groep 3 wellicht weer met heel andere kinderen in de klas.

T. zijn beste vriend van de basisschool, waarmee hij nu ook op de middelbare school optrekt, is er pas in groep 5 bij gekomen (hij woonde eerst in Griekenland).
Een goede vriendin van I. is een paar jaar geleden vanuit Amsterdam hier naartoe verhuisd en tegenover ons komen wonen. Zij zit een klas lager.
Een andere goede vriendin van I. is in groep 4 erbij gekomen op school. Die woont trouwens ook nog best ver weg, 20 minuten fietsen.

Zo kan er nog van alles gebeuren tijdens die basisschooltijd. Het komt vast goed!

O ja en in antwoord op je laatste vraag: ik voelde me ook een buitenbeentje. Ik was 25 toen ik voor het eerst op het schoolplein stond, tussen allemaal moeders die minimaal vijf jaar ouder waren. Ergens rond groep 4 ontstond er een leuke vriendschap met een moeder van het schoolplein. Zij is zelfs dertien jaar ouder dan ik, maar we zijn nog steeds bevriend.

Oh goed om jullie ervaringen allemaal te lezen, dank daarvoor! Marin, wat jij zegt heb ik eigenlijk ook wel hoor. Ik ben ook geen type dat de hele tijd kinderen over de vloer hoeft te hebben of continu met andere ouders wil afspreken (denk ik). Maar toch steekt het dan als ik iets zie ontstaan tussen andere ouders en voel ik me er meteen buiten vallen. Maar ik heb sowieso dus al snel het geval dat ik er niet bij hoor of dat mensen niet op me zitten te wachten, in groepsverband.

Er is inderdaad nog een groep 1/2. De kinderen van de instroomgroep zijn over deze twee groepen verdeeld. In die andere groep zitten ook wat meisjes waar N op school wel mee speelde, maar nu niet meer zo volgens mij. Maar in groep 3 komen ze dan als het goed is weer bij elkaar, want volgens mij is er vanaf groep 3 van elk leerjaar maar één klas.

Nou ja, ik ga maar proberen het even op z'n beloop te laten en te kijken hoe het zich ontwikkelt. Hoop dat ik er wat relaxter in kan staan de komende tijd.

Ik sta ook nog steeds meestal alleen op het schoolplein. Ik heb wel contacten met moeders waar V veel mee speelt. Iedereen komt hier van een andere kant. En straks verhuis ik natuurlijk maar dan kan ik kinderen meenemen en/of gewoon weer thuisbrengen. Dat helpt ook wel.

Nou ja, ik ga maar proberen het even op z'n beloop te laten en te kijken hoe het zich ontwikkelt. Hoop dat ik er wat relaxter in kan staan de komende tijd.

Dit hoop ik ook voor je! En probeer te bedenken dat N. geen kleine Bliss is en je haar niet hoeft te behoeden voor eventuele teleurstellingen. Ook dat hoort bij opgroeien. Zij krijgt andere en eigen ervaringen en gaat daar op haar manier mee om. Mocht ze zich ooit buitengesloten voelen ben jij hopelijk degene die haar kan leren daarmee om te gaan.

Vreselijk herkenbaar trouwens. Maar bovenstaande bedenk ik me een paar keer per week. Wijsheid uit een boekje. ;)

Een moeder zei eens dat het contacten leggen pas echt komt in groep 3, dan zitten ze 6 jaar in eenzelfde klas. Wij hebben 3 gemengde kleutergroepen (1/2) en per jaar dan 2 klassen. Ze husselen bij ons nog.

Ik heb gemerkt dat het initiatief van speelafspraakjes vooral van de kinderen van groep 2 af komt. Zo nu en dan had ze wel een afspraakje met een kind uit groep 1, maar meestal met een beetje hulp. Alleen met haar bestie (ook groep 1) spreekt ze om de haverklap af.

Nu het vakantie is, roept ze wel steeds dat ze met die-en-die af wil spreken. Benieuwd of ze dat straks ook gaat doen. Ze weet nu in elk geval wel hoe het werkt. Merkte wel dat die afspraakjes haar veel energie kosten. Ik stuur dat verder niet, maar vind het wel prettig dat ze niet dagelijks afspreekt omdat ze naderhand gesloopt op de bank ligt als het ook druk op school is.

Qua andere moeders stuur ik het niet heel erg. Ze kiest toch de kinderen uit, waarvan ik vooraf niet zo denken dat ze daarmee om zou gaan. Zo stuurt de juf mijn dochter ook regelmatig naar een bepaald meisje omdat ze veel dezelfde interesses hebben, maar een echte klik blijft uit. Ik help wel regelmatig op school, dan klets is wel veel met andere ouders.

Daar was ik van te voren ook wel wat bang voor, dus ik snap je gevoel wel. Alleen hier is het totaal niet aan de orde hier. Wij hebben hier 2 meisjes om de hoek wonen waar ze op school wel mee speelt, maar niet zo nodig hoeft af te spreken. En haar vriendinnetjes wonen allemaal wat verder weg. Ze mag toch niet alleen naar de speeltuin hier of alleen op straat (is het niet echt de buurt voor) dus dat zal vast ook mee spelen.

Wat hier ook veel gedaan wordt is op de groeps app zeggen/ vragen dat je naar ‘x’ gaat en of meer kinderen en ouders daarheen komen.

Wij wonen dichtbij, ook had ons kind al vrienden van de opvang waarmee ze in de klas kwam. Het duurde even voor er andere over de vloer kwamen. Soms zijn er 1,2 of 3 kinderen mee uit school.

Het bij elkaar spelen is in mijn ervaring een beetje echt begonnen in groep 3 en lijkt met elke klas wel meer te worden. Ik denk dat zoiets langzaam vanzelf zal groeien en zou oppassen dat je je eigen onzekerheid niet projecteert op je dochter. Ze heeft nu een vriendinnetje maar over 2 maanden kan dat ineens ook iemand anders zijn. Mijn dochter heeft ook periodes met andere kinderen gespeeld en speelt nu ook vaak met jongens in haar klas. Ik hield me het eerste jaar wel wat afzijdig, kende al die moeders niet en zij leken elkaar al jaren te kennen. Tegelijkertijd kom ik daar ook niet om vrienden te maken dus het boeide me ook niet echt eigenlijk. Die contacten komen op een gegeven moment toch ook vanzelf als de kinderen bij elkaar gaan spelen en jij dus daar ook over de vloer komt en andersom. Inmiddels kom ik ook oud klasgenoten van mezelf tegen bij het schoolplein en is de kletskring bij het schoolplein op een natuurlijke manier groter geworden.

Mijn kinderen hebben buurvrienden en schoolvrienden. Ondanks dat de buurjongens hier zo ongeveer ook wonen, speelt hij op school met andere kinderen. Ze spreken allevier met een ander kind af meestal, en dan tot half vijf en dan gaan ze weer met de buren spelen.


Ik sta overigens vaak alleen, niet omdat ik geen aansluiting heb ofzo maar omdat ik er niet altijd tijd voor maak. Zal komende week eens andere moeders aanspreken, misschien voelen die zich juist wel alleen en help ik ze 😊

Bij ons in de straat wonen dus ook geen kinderen van haar leeftijd. Wel hier dichtbij een jongen die ze van het kdv kent. Op donderdag zitten ze ook samen op de bso. Het afgelopen halfjaar hebben ze al regelmatig een playdate gehad, was altijd leuk. Daar heb ik ook een beetje op aangestuurd zodat ze misschien ook met hem in de buurt kan spelen als ze wat ouder zijn.

Ja das toch prima Bliss. Op deze leeftijd mag je 't ook prima beetje sturen, want je moet toch afspreken met de ouders.

Hier in de straat wonen wel twee andere kleuters maar beide moeders vind ik altijd beetje ongezellig overkomen. Dus dat is jammer haha.

Ons dorp heeft maar een wijkje en de meeste kinderen uit de klas van onze zoon, wonen rondom de grootste speeltuin van de wijk. Wij wonen daar een paar straten vandaan en zoon mag dat nog niet alleen heen. De kinderen die daar wonen spelen dus dagelijks met elkaar maar ik merk juist dat ze graag met zoon en andere kinderen af spreken omdat dat dus voor afwisseling zorgt.

Op het schoolplein bij ons heb je niet echt vaste kliekjes, iedereen kletst wel met elkaar maar het is ook prima als je gewoon alleen staat. Het is heel gemoedelijk nu.

Oh ja, ik sta ook altijd met dezelfde mensen. Een stel zijn we al jaren bevriend mee, en een ander stel zijn we bevriend mee geraakt door onze kinderen, die dus vriendinnen werden op school. Dus we staan altijd met iemand van dit groepje.
Of een andere moeder die ik heb leren kennen door het luizen pluizen, onze kinderen vinden elkaar wel leuk maar spelen niet echt.

Bij zoon heeft het twee jaar geduurd voordat hij überhaupt vaste vriendjes/vriendinnetjes kreeg en speelafspraakjes wilde. Bij kleuters is het heel normaal als ze nog geen vaste speelkameraadjes hebben. Zolang een kind daar zelf helemaal ok mee is is dat ook geen probleem natuurlijk. En nu zit hij in groep 5 en wilden meteen de eerste week al drie kinderen met hem spelen 😅 Dus ik zou zeggen: tijd zat.

Dochter is overigens even oud als die van jou en fladdert ook nog lekker overal tussendoor. Ze speelt wel met de buurkinderen (die verder niet bij haar op school zitten) maar met haar doe ik eigenlijk ook nog niet echt aan speelafspraakjes.

Edit: de contacten tussen mij en andere ouders staan ook los van met wie de kinderen spelen. Degene met wie ik leuk contact heb hebben de kinderen dan weer niks met elkaar en andersom, haha. Dus ook daarin heb ik niks gestuurd eigenlijk.

Heb je eigenlijk het idee dat jij contacten moet leggen met ouders dan? Ik heb dat gevoel eigenlijk nooit zo gehad. Als het goed gaat met mijn dochter op school vind ik dat genoeg. Maar als je op een gegeven moment kinderen bij elkaar haalt en brengt en op school helpt dat gebeurd dat eigenlijk automatisch. Maar het gevoel dat ík daar vriendinnen moet maken heb ik nooit gehad.

Ja geen idee eigenlijk, niet per se denk ik. Ik heb genoeg vriendinnen, maar die wonen verspreid over het land. Het lijkt me dus op zich wel leuk om hier in de buurt een paar contacten te hebben met kinderen van dezelfde leeftijd, maar het moet dan natuurlijk ook maar net treffen tussen zowel de ouders als de kinderen. Verder denk ik dat ik het vooral lastig vind als ik zie dat anderen contact hebben en dat ik het gevoel heb ergens niet bij te horen, dat ligt gewoon gevoelig.

Toevallig was het vriendinnetje van m'n dochter, waarvan ik dus al wel contact had met de moeder, dit weekend bij haar vader en gisteren sprak ik hem in de ochtend bij kleuterdans. 's Middags was er wat te doen in het dorp en hebben we elkaar daar ook nog getroffen, een hele tijd met die twee kleuters rondgelopen daar en het was hartstikke gezellig haha. Dus met een vader connecten kan natuurlijk ook nog.

Ja met vaders kan zeker ook!
Ik heb nog steeds heel leuk contact met een vader van 1 van de klasgenootjes van mijn kinderen toen. Heel waardevol ook.