Welkom op Zeg maar Yes!

@Sadie:
Niekske benoemt uitgebreid hun aanpak als ouders, niet alleen het gedrag van haar kind. En ze vraagt om tips. Dus volgens mij doet die prima aan introspectie.

Je vragen kwamen op mij al wat suggestief over, maar je maakt het er niet beter op met je reacties daarna. Er zit een oordelende toon in, over ouders en opvoeding in het algemeen, die niet past bij de aard van het topic (een specifiek, persoonlijk vraagstuk).
Ik denk dat er best wat forummers het leuk vinden om met jou in discussie te gaan over opvoeding. Maar begin daar dan lekker je eigen topic voor, in plaats van die van anderen te kapen.

Filoria, Marsy en Maple, wat een fijne reacties, dankjewel ❤

Sadie, jouw reacties raken mij en het voelt heel naar. Zaken die jij impliceert zijn hier echt niet aan de orde en ik ga er niet op in.

Filoria, dankjewel voor alle tips. We merken aan beide kinderen dat uit elkaar halen vaak echt heel fijn is voor ze. De oudste heeft veel behoefte aan leeftijdsgenootjes, dus ik had twee speelafspraakjes geregeld afgelopen vakantieweek en dan kan de jongste ook lekker zijn ding doen. Uitrazen doen we dagelijks, hij heeft dat inderdaad nodig. En qua eten, hij groeit goed, is zelfs erg groot voor zijn leeftijd. Boterhammen enzo gaan er wel in, het is vooral het avondeten waar we strijd is.

Maple, we blijven zeker in gesprek met de leidsters. Zij halen hem ook uit de situatie en zetten hem even op de bank of op een stoeltje aan de kant als hij vervelend doet. Ze praten er ook met hem over. Misschien heeft het inderdaad met (ontwikkeling van) emoties te maken. We hebben de oudste ook geleerd te benoemden hoe ze.zich voelt. Ze was wel wat ouder toen, maar ze was toen ook fan van een boekje over emoties dat mijn schoonouders hebben. We gaan dat oppakken met de jongste.

Misschien nog een tip voor een boekje over emoties, wij lezen vaak 'draakje vurig' met onze dochter. Ze zijn er misschien nog net iets te jong voor, maar ze snapt het toch al best goed. Ze kiest m zelf ook vaak uit om te lezen.

Wat fijn dat hij verder goed eet! En dat het helpt als de oudste speelafspraakjes heeft.

Niekske: wat vind je er zo naar aan? Het zijn oprechte vragen die jou en de vader van het kind (is hij nog in beeld?) inzicht kunnen geven in mogelijke pijnpunten en oorzaken van het gedrag van jullie zoontje.

Sadie donder op joh, met je ‘is de vader nog in beeld’.

Niekske: wat vind je er zo naar aan? Het zijn oprechte vragen die jou en de vader van het kind (is hij nog in beeld?) inzicht kunnen geven in mogelijke pijnpunten en oorzaken van het gedrag van jullie zoontje.

Nee het zijn vragen die opkomen uit jouw nieuwsgierigheid en waarmee je probeert een opening te vinden iemand af te branden tot de grond. Geen interesse in ieder geval. Maar om jouw zogenaamde perfecte leventje weer eens te delen. Echt als iemand aangeeft dat je iemand kwetst ermee zeg je sorry en houd je je mond verder lijkt me.

Again Sadie.. kan je niet gewoon vragen: de andere ouder?

Verder doei.

Ik vind het gedrag zeker wel passen bij de leeftijd en het is naar mijn idee meestal 'normaal' peutergedrag. Ik heb zelf geleerd dat ik soms ook nog te veel verwacht van een nog heel jong kind. De emotionele ontwikkeling staat nog zo in de steigers dan. Peuters kunnen (meestal) ook écht nog niet bevatten wat hun acties te weeg brengen bij de ander (pijn, overlast van het zand, frustratie). Het draait dan nog heel erg om hun eigen 'zijn'. Het uit de situatie halen en benoemen wat je ziet en wat je zou willen zien en praten over emoties is echt hoe ze dit gaan leren dus volgens mij pakken jullie dat heel goed aan, net als het in overleg blijven met pm'ers. Wat betreft ruzie tussen broers en zussen, maar ook die ontwikkeling van 'hoe om te gaan met mezelf en anderen', kan ik je wel een boek van een pedagoog aanraden als je hier behoefte aan hebt, laat maar weten!

Ik vind het gedrag zeker wel passen bij de leeftijd en het is naar mijn idee meestal 'normaal' peutergedrag. Ik heb zelf geleerd dat ik soms ook nog te veel verwacht van een nog heel jong kind. De emotionele ontwikkeling staat nog zo in de steigers dan. Peuters kunnen (meestal) ook écht nog niet bevatten wat hun acties te weeg brengen bij de ander (pijn, overlast van het zand, frustratie). Het draait dan nog heel erg om hun eigen 'zijn'. Het uit de situatie halen en benoemen wat je ziet en wat je zou willen zien en praten over emoties is echt hoe ze dit gaan leren dus volgens mij pakken jullie dat heel goed aan, net als het in overleg blijven met pm'ers. Wat betreft ruzie tussen broers en zussen, maar ook die ontwikkeling van 'hoe om te gaan met mezelf en anderen', kan ik je wel een boek van een pedagoog aanraden als je hier behoefte aan hebt, laat maar weten!

Bij een van mijn kinderen op de groep zat jaren geleden 1 jongetje dat beet en soms sloeg, dat was de uitzondering en dat werd zeker niet normaal gevonden. Niet door de leidsters, niet door de ouders en niet door de kinderen. We hebben hierover meerdere keren bericht gehad, ook omdat de veiligheid van de kinderen hoog in het vaandel stond op de groep en dit absoluut niet werd getolereerd. Gelukkig is er snel een einde aan gekomen.

Ik denk dat je een heel verkeerd signaal uitzendt als je dit normaal peutergedrag vindt.

Heel goed natuurlijk, als de pedagogisch medewerkers het serieus aanpakken en het signaal afgeven dat agressief gedrag niet getolereerd wordt. Maar uitzonderlijk is het echt niet. Denk dat Marsy betere toegang heeft tot onderzoeksresultaten dan ik, maar ik vind bijvoorbeeld dit:

Between a third and a half of all toddlers in day care are bitten by another child, studies indicate; in fact, epidemiological studies peg that number at closer to half of all children in day care.

Though not socially acceptable, biting is a normal behavior among children under 3 years old, developmental research shows. It’s a way young children express anger, frustration and a need for control and attention before they have the words to do so, says clinical psychologist Stanley Goldstein, PhD

Ik ben het in de zin eens met Sadie dat ik het niet als 'normaal' gedrag zou classificeren. Het is gedrag dat opvalt, in die zin is het dus niet normaal.
Wat ik zou doen in die situatie is heel erg duidelijk maken dat dat gedrag niet getolereerd wordt. Ik ben best van het uitleggen en praten en begrijpen van je kind. Maar sommige dingen mogen gewoon niet, punt.

Dat het vaker voorkomt betekent natuurlijk niet dat je het gedoogt. Natuurlijk wordt gedrag zoals bijten niet goedgekeurd door leidsters en ouders maar dat betekent niet dat je het zo 123 oplost. Marsy en Filoria hebben een heel valide punt dat dit soort gedrag een uiting is van de ontwikkeling van peuters. Nee, niet elke peuter doet het, maar degenen die het doen, doen dat omdat ze peuter zijn en nog leren hoe de wereld in elkaar zit. Ik ben het ook helemaal eens met Klaproos. Dit is ook echt basis ontwikkelingspsychologie.

@Kira: dat doet Niekske toch ook? Duidelijk maken dat ze het gedrag niet tolereert. Dat beschrijft ze in haar eerste post.

Ik merk dat dit topic weer helemaal dat machteloze gevoel oproept dat ik had toen mijn zoon zich thuis agressief gedroeg. Je vraagt om hulp en tips, en dan krijg je als advies: 'maak duidelijk dat je het niet tolereert', of 'geef je grens aan', of 'wees strenger', want 'dit kan écht niet' en 'dit is niet normaal'. Ja hallo: alsof wij ons kind complimenten gaven nadat hij ons sloeg. Natuurlijk keurden we het af, natuurlijk gaven we onze grens aan. Dat is bijna vanzelfsprekend. Maar wat doe je als het gedrag daarna niet stopt?
En wat valt nog onder normale driftbuien en wanneer moet je je zorgen gaan maken dat je kind misschien iets bijzonders heeft? Op dat soort vragen kregen we heel moeilijk antwoord.

Inmiddels hebben we ook een 'makkelijke' dochter gekregen, en snap ik die opmerkingen van mensen (over dat bepaald gedrag gewoon onacceptabel is) beter. Als onze dochter iets vervelends doet, maken we duidelijk dat het niet oké is, en stopt ze ermee. Als je dat gewend bent kun je je misschien moeilijk voorstellen dat sommige (jonge) kinderen niet zo gevoelig zijn voor feedback als jouw kinderen. Dan ben je in de luxepositie dat je altijd resultaat ziet van je opvoedwerk. Heerlijk, wees blij!
Helaas werkt dat dus niet bij alle kinderen zo, en dat ligt dan echt niet altijd volledig aan de ouders.

Ik ben het in de zin eens met Sadie dat ik het niet als 'normaal' gedrag zou classificeren. Het is gedrag dat opvalt, in die zin is het dus niet normaal.
Wat ik zou doen in die situatie is heel erg duidelijk maken dat dat gedrag niet getolereerd wordt. Ik ben best van het uitleggen en praten en begrijpen van je kind. Maar sommige dingen mogen gewoon niet, punt.

Dit is precies mijn punt. Ik vind het gevaarlijk om dit soort gedrag goed te praten.

Ik heb 5 jaar een preschool gerund met kinderen tussen de 2,5 en 6 (20 kinderen). Er waren er elk jaar wel 1 of 2. Normaal is relatief, wat is normaal? Ik had ook elk jaar kinderen die met 6 nog niet volledig zindelijk waren of die niet konden fietsen of hun naam schrijven (allemaal deel van ons curriculum). Zo zijn er natuurlijk nog meer voorbeelden, specifieke of kindgebonden. Allemaal afwijkend van de norm en de andere kinderen. Ik heb in die 5 jaar 1 jongetje gehad die echt een gedragsstoornis bleek te hebben (en die knipte zijn vinger open ging lachend op de muur schrijven, dus als je over afwijkend hebt - dát was afwijkend). En een meisje dat uiteindelijk borderline is gediagnosticeerd en helaas nu overleden is. Ik weet natuurlijk niet van al mijn kinderen hoe ze terecht zijn gekomen maar sommige heb ik nu op Instagram, zo bizar (het is 15 jaar geleden dat ik wegging). Anyway: ik bleef altijd met ouders in gesprek maar nog belangrijker: ook met het kind. Het is ook niet voor niks dat wij altijd geleerd hebben een kind pas een label op te plakken na het 6e levensjaar. Er is zo vaak vermoeden van ADHD terwijl het kind gewoon meer beweging nodig had. En naar gezinssituatie kijken is natuurlijk belangrijk, maar dat gaat veel verder. Je moet echt systeemstheorie (Bronfenbrenner) toepassen en niet alleen focussen op het gezin. Het is zoveel meer complex dat Sadie even uit de losse pols aangeeft. Maar het is gewoon heel vaak gewoon peutergedrag. En als het afwijkend peutergedrag is, dan is het vaak nog sturend en ga je samen met ouders of andere begeleiders in gesprek. In geval van TO is het goed dat het gesignaleerd is en dat is stap 1. Gelukkig niet bij mij gebeurd maar het gebeurt helaas wel vaak dat er dus in de systemen iets mis is, waardoor het gedrag te verklaren is en waar ouders (wij noemen ze carers trouwens) dan ook niet betrokken zijn. Maar dat zijn ook niet de ouders die op een openbaar forum op adviezen vraagt. Vandaar dat Sadie’s punten op zich in theorie wel waar zijn, maar ze de plank behoorlijk misslaat op verscheidene fronten. Zo kan iedereen wel psycholoog worden natuurlijk. Gooien met dat wetenschappelijke artikelen dit verkondigen + een mening. Het is zoveel meer complex. En dat is als het als echt afwijkend gelabeld was al. Voor nu is dit gewoon peutergedrag waar moeder/ouders betrokken zijn en zich bezorgd maken. Het is heel stressvol voor ouders als jouw kind ineens ‘dat kind is dat anderen pijn doet’. Ouders moeten daarin ook begeleiding krijgen en gehoord worden. Niet als potentiële jeugdzorgdeelnemers weggezet (Sadie!). Anyway, het is half 5 ‘s morgens met een baby, dus mijn verhaal is wellicht niet zo duidelijk als wanneer ik op mijn werk op een normaal uur zou zijn. Maar wilde toch nog even reageren.

Dankjewel voor je uitgebreide reactie Marsy! Wat fijn om dit vanuit jouw professionele perspectief te horen. Dat niet elke peuter zulk gedrag vertoont, maakt het natuurlijk niet ineens zodanig afwijkend dat er een gedragsstoornis is ofzo.

En Sadie, er is een groot verschil tussen 'goed praten' en het 'normaal peutergedrag vinden'. Het is dus normaal peutergedrag, maar het wordt hier zeker niet goed gepraat. Ook door ons als ouders niet. Ik voel inderdaad wel behoorlijk opgelaten als de leidsters op de opvang mij vertelt dat onze zoon kindjes pijn gedaan heeft. Dus ik zoek naar manieren om dit gedrag te veranderen en vooral naar onderliggende oorzaken zodat we daar iets mee kunnen.

Vandaag heeft hij een hele goede dag gehad, we zijn heel veel buiten geweest en de kinderen hebben heerlijk samen, maar ook apart gespeeld. Maar ook als hij vrolijk is, slaat hij soms. Alsof het ook een uiting van enthousiasme is, of willen spelen. Maar hij is veel beter te corrigeren als hij goed in zijn vel zit in elk geval.

Welke consequenties verbinden jullie aan dit gedrag?

Weet je Sadie, er zitten ook consequenties aan gedrag van volwassenen die zich afwijkend gedragen hè? Ik vind jou opvallender dan TO’s kind. Maakt niet uit of je nou een trol bent met een zielig leven of echt een moeder met een dwangmatige herhalingsstoornis, feit blijft dat steeds minder je serieus nemen omdat je steeds hetzelfde zegt en problemen in jouw referentiekader niet bestaan. Je bent eigenlijk net Barbie. Maar Barbie is niet de realiteit hè? Consequenties aan je eigen gedrag zijn er ook. Zit je dan, de héle dag op het forum (want voordeel van zwangerschapsverlof is dat ik echt geen reet te doen heb behalve kind verzorgen en dus kan zien wanneer jij reageert. Dat jij nog werk hebt is een wonder want als jouw zogenaamde baas wist hoeveel jij hier zou zijn..). Laat nou sommige dingen maar over aan mensen die er verstand van hebben ok?

Dankjewel voor je uitgebreide reactie Marsy! Wat fijn om dit vanuit jouw professionele perspectief te horen. Dat niet elke peuter zulk gedrag vertoont, maakt het natuurlijk niet ineens zodanig afwijkend dat er een gedragsstoornis is ofzo.

Nou, inderdaad! En jouw zoontje is nog zo jong.
Hoop dat ik je niet bezorgd heb gemaakt met mijn verhalen. Mijn zoon heeft dus wel labels, maar was een stuk ouder toen hij dit soort gedrag liet zien (tussen zijn 4e en 9e ongeveer). Volgens mij is dat veel zorgwekkender dan bij een kind van 2. De variatie in gedrag is bij peuters zo groot, en ze hebben nog zo duidelijk grote ontwikkelingssprongen waardoor ze in een paar maanden een heel ander kind kunnen zijn.

Goed om te lezen dat jullie een fijne dag hebben gehad! Dat zonnetje doet goed he.

Het was niet m'n bedoeling iemand een rot gevoel te geven. En het is inderdaad peutergedrag, gedrag dat peuters vertonen dus in die zin snap ik het woordje 'normaal' wel.
Lijkt me heel lastig en moeilijk hier mee om te gaan.

'Is de vader nog in beeld'....echt zeg..hoe krijg je t je toetsenbord uit...maar even on topic...het lijkt me erg moeilijk om te zien wat voor jouw kind de juiste aanpak is...ik wens je wijsheid,liefde en hulp.
Ik weet een beetje wat t is,want 2 van mijn kleinkinderen zijn ook zo..

Wat eten betreft, zou het helpen om voor je zijn bord neer zet aan te geven dat hij het niet hoeft te eten als hij niet wil maar dat hij wel zijn bord moet laten staan? Mijn dochter eet goed maar tot zo verre herken ik dat eten wat ze echt niet lekker vindt echt compleet uit haar beeld moest verdwijnen. Ik heb haar heel vaak moeten zeggen, schuif het gewoon opzij en klaar. Toen ze het eenmaal liet liggen wilde ze er soms toch nog van eten omdat de druk er vanaf was zeg maar.

Wat Sadie betreft, die heeft gewoon te veel Supernanny gekeken .

Wat is er mis met Jo Frost? Ik vind haar geweldig. Misschien kunnen de moeders die moeite hebben met het agressieve en opstandige gedrag van hun kinderen daar eens naar kijken?

Ik vind het altijd mooi om te zien hoe snel kinderen reageren op de gedragsverandering van de ouders.

Wat er mis mee is? Dat het ouders het idee geeft dat alles op te lossen is met regels, duidelijkheid, time-outs en high fives.

Het is net zoiets als tegen ouders van een doof kind zeggen, dat ze gewoon nóg harder tegen hun kind moeten praten.

Tegen ouders van een depressief kind zeggen dat ze maar wat vaker grapjes moeten maken.

Kun je je voorstellen dat het een rotgevoel geeft als je alle mogelijke supernanny-trucs al toepast, en bepaald gedrag blijft aanhouden? En dat mensen dan zeggen dat dat komt omdat je het nog niet goed genoeg doet als ouder?

Sommige kinderen zijn gewoon écht niet ontvankelijk voor opvoedtrucs. Omdat ze even in een moeilijke fase zitten, omdat ze nog een bepaalde stap in hun ontwikkeling moeten maken, of omdat ze een gedragsstoornis hebben.

Wees blij dat je er geen verstand van hebt Sadie.

Hier is zoon zijn agressieve en opstandige gedrag trouwens al een paar jaar volledig verdwenen. We krijgen zelfs complimenten dat hij zo lief, rustig en beleefd is. Hij heeft fijne vriendschappen en zijn mentoren vinden hem één van de stillere, bravere kinderen van de klas.
Qua opvoedstijl is er al die tijd heel weinig veranderd hier in huis. Hoogstens dat we nu relaxter met hem zijn. Daar is dus niet een magische knop omgezet of zo.

Sadie, je geeft aan dat ouders liever niet willen zien hoe belangrijk hun opvoedstijl is. Ik denk dat eerder het omgekeerde waar is: ouders focussen zich enorm op die rol, proberen van alles om hun kinderen goed op te voeden, en vinden het moeilijk om te accepteren dat dat soms niks uithaalt. Dat er soms simpelweg tijd nodig is voor een kind om ergens overheen te groeien. Dat je soms hulp van externen nodig hebt. En dat problemen bij heel sommige kinderen helemaal niet te fiksen zijn. Machteloos toekijken is namelijk véél lastiger dan handelen. Ik geloof erin dat als ouders kúnnen handelen, ze dat het allerliefste doen.