Welkom op Zeg maar Yes!

Oh ja die asynchrone ontwikkeling heeft O ook heel erg inderdaad. 'Fijn' dat het herkenbaar is.

En door wat jij schrijft bedenk ik me idd nog wat leuks, de dynamiek tussen die twee. Echt zo leuk om ze echt samen te zien spelen en hannessen. Ze stoeien ook echt samen. Ik vind het zo enig om ze vanaf een afstandje te observeren.

Wat een goed topic dit, de eerlijkheid is echt heel fijn te lezen.

Positief: ik vind het zó bizar dat ik deze 2 kinderen gemaakt heb. Ik kan daar vol verwondering naar kijken, die perfectie (alhoewel ze natuurlijk niet perfecte zijn persé maar in mijn ogen wel). Ik zag gisteren de kleine schouderbladen van mijn dochter en kan er maar niet over uit dat het een mini mensje is, dat ademt en weet hoe te drinken uit een borst. En zoon die van die geniale dingen kan zeggen en denken en ik daar oprecht om moet lachen en trots voel dat hij zo is. Hij heeft een hele zachte persoonlijkheid, deelt graag en luistert goed en is gewoon een lekker ding met zijn mooie krullen. Ben zo benieuwd wat voor persoonlijkheid zijn zus is.

Negatief: het eerste jaar met zoon was traumatisch, eigenlijk eerste anderhalf als je de aanvallen meerekent. Het zorgeloze was meteen van tafel. En ik ben een onwijze flierefluiter, of nou ja wás. Echt zo’n ‘of life throws you lemons, make lemonade’ irritant persoon. Maar sinds die anderhalf jaar, wat natuurlijk niks is op 39 jaar leven, is alles gewoon anders. Ik ben veel meer moe, sneller geïrriteerd en overwhelmed. Ik heb sowieso HSP en na de stress met zoon is dat wel echt duizend keer erger. Al mijn zintuigen zijn versterkt, kan slecht tegen geluid en laat mijn zoon nu 24/7 een grommende dinosaurus zijn. Nu met dochter merk ik dat ik dus bij elk huiltje ook meteen in alert modus sta. Daar moet ik echt vanaf, ik wil de relaxte Marsy zo graag terug. Maar ben bang dat die weg is. En dat vind ik jammer. Ik ben wel extreem goed in me-time inplannen en krijg ook heel veel steun van partner daarin (die stuurt me letterlijk uur geleden nog voor massage vandaag). Maar tegelijkertijd hebben wij geen familie die even kan bijspringen. Vrienden wel hoor! Maar dat is toch iets hogere drempel te vragen.

Het mooiste vind ik dat je zo onvoorwaardelijk van ze houdt. Dat de kinderen mij de puurheid van het leven laten zien, dat ze nog zo vrij en onbevangen zijn.

Het moeilijkste vind ik de onzekerheid waarmee ik leef, dat ik moeilijke beslissingen moet maken voor mijn kind(eren). Dat ik bang ben dat ik het niet goed doe. Zoals bijvoorbeeld de scheiding.
Of de boze buien van de meiden. Dat ik dan wel eens heel boos kan worden uit onmacht. En dat ik dan ook weer zie wat het met m'n oudste doe. Maar het mooie is dan ook wel weer dat ik daar nu met haar over in gesprek kan gaan en we het uit kunnen praten.

Leuk topic!

Het allermooiste vind ik de liefde die ik voel voor m’n dochter. Hoe trots en verliefd ik op haar ben. Ik vind haar echt geweldig haha.

Het moeilijkste vind ik het inleveren van een stukje (tijd) van mezelf en hoe mijn leven was. Ik ben veel minder zorgeloos, ik heb veel minder tijd voor mezelf, ik zorg slechter voor mezelf (dat moet anders, maar vind ik dus lastig), heb soms het idee dat ik mezelf echt kwijt ben. Maarrr, ik heb er ook wel vertrouwen in dat dat goed gaat komen. Ik denk dat deze eerste jaren ook wel gewoon pittig zijn wat dat betreft en dat met de jaren die ruimte voor mij wel weer komt.

Ik sluit me hier bij aan. Ik blijf het zó wonderlijk en bijzonder vinden dat wij dat wezentje hebben gemaakt. ❤️

*

Ik had niet echt een verwachting bij het ouderschap. Ik werd overvallen door het gevoel dat ik een kind(eren) wilde.

Mijn vriend en ik hebben het er vaak over hoe leuk we onze kinderen vinden. De ontwikkeling is heel leuk om te zien. Het zijn beide hele pientere kinderen, sociaal en ze kunnen over het algemeen goed luisteren. Ze zijn beide ook heel behendig, zonder veel moeite klimmen ze overal op en komen er ook weer af (in speeltuinen en de trap).

Waar ik mij kapot aan erger is dat ik soms (vaak) geen ruimte krijg om na te denken.
Voor dat we binnen zijn, ‘mama mag ik’ ‘ mama ik wil’ ik kan dan echt geïrriteerd reageren.
Hallo, je hebt je jas, schoenen en tas nog niet opgeruimd en dan begin je al met ‘mag ik’.
Of de jongste, dan is ze aan het spelen, dan sluip ik naar de bar om de krant te lezen. Alsof ze het ruikt komt ze naar mij toe en hangt ze aan mijn benen.
Die jongste is ook niet te doen als ze honger heeft en iemand is aan het koken.


Ik ben ook heel blij dat we de 6 - 14 maanden voorbij zijn. Dat vind ik geen fijne periode. Dat je kind nog 3 x slaapt en als het wakker is moet eten wat lang duurt. Je kan dan amper één kant op.

Wel heb ik het idee dat al die sluitingen en ziektes afgelopen 3 maanden bij de opvang zijn sporen hebben nagelaten.
We stonden behoorlijk onder stress om dit alles te regelen.

Ten eerste een dikke knuffel voor iedereen die het soms nodig heeft; en die toe durft te geven dat het af en toe echt een struggle is. Ik weet zeker dat jullie fantastische moeders zijn, ook al voelt dat soms misschien even niet zo. Dus ik hoop dat jullie een beetje lief voor jezelf kunnen zijn en de schuldgevoelens (die volgens mij standaard bij het moederschap horen?) een beetje aan de kant kunnen zetten.

Tabbie, heerlijk dat het een beetje meer op rolletjes begint te lopen bij jou, en dat je nu lekker weer eens 's avonds op de bank kan zitten! GENIET ERVAN!!!!

Senne, logisch dat het anders is geworden dan je je had voorgesteld. Bovenstaande geldt voor jou!!

Trouwens, enkel roze wolken en moederliefde heb ik nooit in geloofd! Misschien dat het me daarom tot dusver nog niet tegenvalt ;-) Plus het feit dat ik niet hoef te werken op het moment, al is het niet makkelijk om te studeren met een baby in huis. En mijn man werkt vanuit huis, dus dat is ideaal.
Ik had nooit een hele sterke kinderwens, al was ze wel heel erg gewenst natuurlijk toen we eenmaal de knoop doorgehakt hadden om er toch voor te gaan. Ik ben heel blij dat ze is gekomen, want nu wil ik nooit meer zonder haar! Maar ik ervaar het eigenlijk als; de niet zo leuke dingen zijn inderdaad niet zo leuk, maar de leuke dingen zijn veel mooier dan ik had kunnen bedenken
En, dit klinkt misschien stom, maar gelukkig heb ik een jaar eerder al kunnen 'oefenen' met een puppy... Dus die eerste schok qua gebroken nachten, verantwoordelijkheid en vrijheid kwijt zijn, heb ik toen al een beetje kunnen ervaren. Dat heeft de overgang makkelijker gemaakt, van mijn vorige leven naar mijn huidige leven. Plus dat ik gewoon oud genoeg ben nu, en altijd heel veel gefeest en gedaan heb, waardoor ik het niet erg vind om nu een paar jaar wat meer beperkt te zijn.

Harri, ik zag pas een foto van je zoon en inderdaad, hoe je hem omschrijft, dat straalt er allemaal vanaf!

Het allerleukste vind ik de onvoorwaardelijke liefde, het feit dat ik mijn bloedlijn met hun deel - en ik dus altijd iemand heb die evenwaardig veel van mij houdt.

Het allerzwaarste vind ik onze oudste dochter. Ze heeft flink wat gedragsstoornissen, en kan vreselijk lief en empathisch zijn - maar dat is ze voornamelijk bij anderen/op school en nauwelijks thuis. Ze sart heel vaak haar zusje, en omdat ze thuis als haar veilige haven beschouwt kan ze daar haar slechte gedrag dus loslaten. Wij zijn altijd het doelwit, en er is dus vaak negativiteit in huis. We doen álles voor haar natuurlijk, ik ga naar elke specialist en zorg dat ze niks tekort komt, maar ik vind het écht heel erg lastig. Mijn jongste is eveneens heel gevoelig, die heeft een boel gedrag gekopieerd van haar zus, maar is oprecht een stuk zachtaardiger en ontdooit gauw weer. Zij is mijn koala en zit als ze thuis is het liefste constant in mijn aura.

Dus helaas spelen ze ook niet heel vaak lief met elkaar, en maak ik me geregeld zorgen over hun band in de toekomst, de jongste (en wij idem) loopt vaak op haar tenen en heeft een grote mond, maar een heel klein hartje. Ze overschreeuwt zichzelf vaak.

Maakt wel dat je de momenten die wel goed gaan, extra genieten zijn! Zegeningen tellen! Het kan een stuk slechter, beseffen we ons heel goed.

Ah Parel, dat klinkt ook echt zwaar zeg. Zo lastig als je alle buien thuis over je heen krijgt. Logisch en natuurlijk fijn dat ze thuis zichzelf kan zijn maar zo rot dat het er dan bij haar allemaal uit komt.
Ik triggerde op het stukje over dat je alles voor haar doet en dat je haar niks tekort wil doen. Heel herkenbaar. Maar ook zo zwaar als alles in het teken staat van je kind, als je zoveel moet afwegen hoe of wat het is voor je kind, hoe hij/zij zal reageren op dit of dat en als je eigenlijk altijd daar mee bezig bent. Heel zwaar.
Doe je ook wel dingen één op één met de jongste? Hoe is zij als ze alleen de aandacht krijgt?

De oudste wordt steeds zelfstandiger, dat scheelt! Maar bij een boel dingen zullen we haar altijd wel moeten helpen - gevalletje voor altijd met haar ouders op vakantie haha. Acceptatie is key!

We doen heel vaak dingen met de meiden apart hoor, de jongste krijgt evenveel aandacht als haar zus! Ze is gek op shoppen bijv. Kroelen doet ze graag, en haar kan je altijd overal mee naartoe nemen en ze maakt net zo makkelijk contact als haar moeder. Vaak bij vreemde verjaardagen, laten we onze oudste thuis en gaat er iemand met alleen de jongste bijv. Zo hebben we ook weer andere momenten die je juist het beste met de oudste kan doen, en dan blijft er iemand met de jongste. Bijv. in een Efteling splitsen we vaak, dan gaat mijn man met de oudste langs achtbanen en verlies ik mezelf in het sprookjesbos met de jongste.

Die jongste is overigens echt een heel erg leuk kind ook, sierlijk, lief, sociaal, zelfverzekerd en toch heel onzeker. En ze is dol op fashion, make-up en een echte ekster. Vind ik leuk haha

Ik werk overigens niet, ik kan elke bui en elk angstig moment van beide kinderen aanpakken en er voor hun zijn. Ze zitten beiden op school, ik doe als ze er niet zijn dingen voor mezelf/voor mijn man/voor de kinderen en na school dartelen we in welke samenstelling dan ook. De oudste help ik met haar huiswerk/toetsen, en ook de sporten gaan door. Het is wel zwaar, vooral de zorgen, maar ik heb eigenlijk al 10 jaar altijd een plan B/weet wat het beste werkt en heb zéker overwicht op beide kinderen, dus ik weet niet beter. Moeder zijn is het enige wat ik altijd wilde worden, wat na een hele roerige 25 jaar echt mijn redding is geweest en nog vaak is. Dus absoluut geen spijt!

Wat vinden jullie het allermooist en allerleukst aan het moederschap?
En wat vinden jullie het lastigst?

Ik vind het mooist dat er een nieuwe dimensie in mijn leven is, een groter doel. Klinkt zweverig maar eerder draaide alles om mijn eigen leven. Nu krijg ik veel terug van mijn zoon en hoe cliché ook je krijgt er echt iets moois voor terug. Hij hoort er helemaal bij en we nemen hem overal mee naartoe. Ik vind het fijn dat mijn leven ondanks dat ik een kind heb ook gewoon grotendeels hetzelfde is. Het leukst vind ik de ontwikkelingen, van hulpeloos mensje naar ondernemende dreumes die soms heerlijk stout is haha.

Het lastigst weet ik niet zo goed, natuurlijk kan ik hem soms wel achter het behang plakken en heb ik er ff geen zin in. Maar eigenlijk valt het best mee. L. Is heel makkelijk. Hij slaapt goed, eet goed, is vrolijk tegen alles en iedereen. We moeten nu wat meer plannen maar ook dat valt wel mee. Meestal slepen we hem mee in ons ritme en daar kan hij prima tegen gelukkig.

Gezien mijn zwangerschap en alle complicaties, hebben we nu wel echt een heerlijk kind.

Het allerleukste/mooiste vind ik het om te merken dat ik (en hun vader) echt hun veilige haven zijn. Ook vind ik het geweldig om te zien hoe ze zich ontwikkelen tot eigen individuen. Ze zijn zo verschillend en toch ook zo hetzelfde.

Lastig vind ik de boze buien die soms echt heel heftig zijn. Gelukkig kunnen ze, nu ze ouder worden, steeds beter aangeven waarom ze zich rot voelen en zich zo gedragen (als de boosheid over is). Ook de zorgen die je als ouder hebt vind ik heel lastig soms. De risico's die bij het loslaten horen bedoel ik dan.

Marsy, ik weet precies wat je bedoelt. Zo bijzonder dat dat uit je lichaam komt. Ik heb daar heel veel om gehuild toen mijn zoons nog baby's waren. Ik vond, en vind, dat zo iets moois❤️.