Welkom op Zeg maar Yes!

Ik weet niet of dit onderwerp al ooit voorbij is gekomen, vast wel, maar ik begin er toch maar weer over. Gewoon, voor de leuk. :-)

Wat vinden jullie het allermooist en allerleukst aan het moederschap?
En wat vinden jullie het lastigst?

Ik ben dan wel pas net moeder, mijn meisje is ruim 3 maanden nu, maar ik begin me eindelijk weer fysiek mezelf te voelen en het is alsof ik nu echt helemaal gewend ben aan de 'nieuwe' situatie met een kind in huis / in ons leven. Ik voel me meer gegroeid in de moederrol en durf deze vragen nu wel te beantwoorden, wetende dat we pas aan het begin van deze ontdekkingsreis samen staan

- Het allermooist en het allerleukst vind ik dat verliefde gevoel dat wij voor haar voelen, en dat zij ook voor ons lijkt te voelen. De interactie, haar nieuwe dingen zien leren en ontdekken, en haar vrolijk zien geven een ontzettend voldaan gevoel, echt gewoon puur geluk.
- Het lastigst vind ik de zorgen; voordat je zwanger bent begint het al. Gaat het wel lukken. Blijft het wel goed gaan. Is ze gezond, blijft ze gezond. Wordt ze gelukkig. Je kunt niet meer doen dan je best, maar het is gewoon een enorme verantwoordelijkheid.

Leuk! Even denken:

Het allerleukst: ik vind mijn kind echt het allerleukste mens dat er bestaat haha. Hij is nu ruim 1,5 en ik kijk nog steeds filmpjes en foto's van hem als hij slaapt :'). Het is zo'n vrolijk, lief, pienter kind. Als er een kindje moet huilen gaat hij er meteen op af om te troosten, hij speelt heerlijk alleen en komt dan af en toe even buurten voor een knuffel, hij maakt grapjes en kijkt dan helemaal trots en afwachtend of je gaat lachen. Oh en hij slaapt van 19.30 tot 7.00, ook prettig haha!
Het is zo gezellig dat hij er is.

Het lastigst: tot nu toe gaat alles echt van een leien dakje en tuurlijk zijn we soms moe maar er zijn nog geen momenten geweest dat ik het echt zwaar had. Als ik dan iets moet noemen zijn het inderdaad de "zorgen", doen we het goed, is hij happy, straks gebeurt er iets ergs, daar moet ik niet te lang over nadenken. Het maakt me echt veel kwetsbaarder, vroeger had ik bij wijze van not a care in the world.

Leuk topic!

Het allermooiste vind ik de liefde die ik voel voor m’n dochter. Hoe trots en verliefd ik op haar ben. Ik vind haar echt geweldig haha.

Het moeilijkste vind ik het inleveren van een stukje (tijd) van mezelf en hoe mijn leven was. Ik ben veel minder zorgeloos, ik heb veel minder tijd voor mezelf, ik zorg slechter voor mezelf (dat moet anders, maar vind ik dus lastig), heb soms het idee dat ik mezelf echt kwijt ben. Maarrr, ik heb er ook wel vertrouwen in dat dat goed gaat komen. Ik denk dat deze eerste jaren ook wel gewoon pittig zijn wat dat betreft en dat met de jaren die ruimte voor mij wel weer komt.

Die verliefdheid voor je kinderen, zo bijzonder! En ik vind het heerlijk dat kinderen zo ontzettend puur kunnen genieten van dingen of verwonderd zijn, daardoor ben ik me ook bewuster van natuur, uitjes en omgang met elkaar.

Naast wat al genoemd is, vind ik het ook lastig om mijn (slechte) gewoontes en eigenschappen te moeten veranderen. Ik kan boos reageren als ze niet opschieten, verhef mijn stem soms, gebruik mijn telefoon teveel in hun gezelschap, ben niet consequent in de regels als het me uitkomt. Eén van de moeilijkste dingen aan opvoeden is jezelf aan je eigen regels houden

Het leukste: je kind groot zien worden. Van een kleine baby naar een kleuter. En wijs zien worden. Zoveel weten en leren en ervaren. En daar aan bij kunnen dragen. Samen praten over dingen en dan echt een gesprek voeren.
En ik zie het nu ook al bij m'n anderhalf jarige. Die ontwikkelt zich ook als een speer en begint te praten. Je ziet je eigen kinderen groot worden. Echt geweldig vind ik dat. Het allerleukste daarin vind ik écht moeten lachen om ze. Dat zoon een zelfgemaakte grap vertelt. Of dochter iets lolligs doet. Hardop lachen om je kinderen vind ik echt het leukste.

Wat ik het lastigste vind, en dat vind ik ook wel echt heftig, is m'n kind helemaal niet het leukste van de wereld te vinden. Soms (vaak) vind ik hem een irritant, vervelend, bloed onder m'n nagels vandaan halend, zeikerig kind waarbij alles moeilijk gaat, alles is een strijd, alles is gezeik, onderhandelen, huilen, slaan, trappen, eindeloos zoeken naar wat werkt. Wat nou leuk kind. Helemaal geen leuk kind.
En tegelijkertijd dan onwijs veel schuldgevoel dat ik dat voel. Want de liefde gaat toch ook heel diep. Zoveel emoties die je als moeder ervaart.

En als tweede (heeft er ook wel enigszins mee te maken) de intensiteit die bij het moederschap (iig voor mij) komt kijken. Dat de kinderen bepalen wat ik doe. Dat als ik even iets voor mezelf kan doen ik nooit weet hóe lang dat duurt. Soms echt wel even hoor. Soms niet. Maar als ik aangeef dat ik éven iets voor mezelf doe, wordt er direct een tijdschrift uit m'n handen gegrist of laptop dicht geklapt of geschreeuwd. Heb ik natuurlijk niet echt een boodschap aan en word ik boos om maar irritant is het wel. Dan ben ik alweer die bui aan het managen ipv iets voor mezelf doen. Heb net een week gedaan over iets wat ik in één avond zou moeten kunnen doen. Schijt irritant vind ik het. Ik heb best wat behoefte aan me time maar de me time wordt bepaald door iemand anders. Dat vind ik echt heel zwaar. Ik wist niet wat overprikkeling was totdat ik moeder werd.

Mooie reacties van jullie allemaal

Harrison, dat herken ik haha, dan ligt ze in dezelfde kamer te slapen en zit ik alsnog foto's te kijken En dat ik haar nu al het allerleukste mens vind, terwijl ik haar nog helemaal niet zo goed ken natuurlijk. Jouw kind klinkt ook echt fantastisch, hoe je hem beschrijft Gezellig is inderdaad het "key word"! Hier ook!

Wat betreft de negatieve kanten zoals weinig tijd voor jezelf, alles moeten plannen, huilbuien, en minder kunnen slapen, dat valt me tot nu toe niet tegen. Het is niet altijd leuk, zoals ik ook had verwacht, maar het is ook tijdelijk. Dus ik kan dat eigenlijk prima naast me neerleggen, meestal, gelukkig. Betekent niet dat ik niet snap hoe heftig het voor anderen kan zijn.

Taeda, jij omschrijft het ook fantastisch. Dat puur genieten daar verheug ik me op. Mijn dochter is nu helemaal in de ban van haar eigen handen. Geweldig om te zien, daar vermaak ik mijzelf ook mee, om haar gewoon te bekijken terwijl ze zo verwonderd naar haar handen kijkt
En wat je schrijft van je slechte gewoontes en eigenschappen moeten veranderen; helemaal gelijk... Ze spiegelt natuurlijk alles, dus ik wil een goed voorbeeld zijn, maar dat is niet altijd even makkelijk! Ik wil bijvoorbeeld niet dat ze bang wordt voor spinnen en insecten, zoals veel van ons dat aangeleerd krijgen. Dus ik doe mijn best om ook dapper zelf het ongedierte hier te bestrijden (we wonen in de tropen) maar helaas kan ik nog geen kakkerlak doodmeppen zonder daarbij hardop te gruwelen. Hopelijk lukt het me tegen de tijd dat ze meer snapt...

Marin, die gesprekken, daar verheug ik me ook op Hoe leuk!! Jouw lastige dingen klinken wel echt heftig, phew. Wat een emotionele strijd van binnen lijkt me dat. Wat goed dat je het eerlijk durft te delen. De liefde is er natuurlijk niet minder om, maar leuk is het zeker niet... Hopelijk gaat dit in de toekomst beter, zodat je je wat meer jezelf kan voelen en niet continue overprikkeld wordt. Sterkte!

Jemig, ik vind dit een mooi maar ook confronterende topic.

Het mooiste; dat ze mijn kindjes zijn, en als ze dan naar mij lachen van geluk. Dat vind ik het allermooiste. Ook geniet ik volop van de liefde die ik van ze krijg en de vele knuffels van de oudste.

Het minste: dat ik mezelf verloren ben (geweest) in het moederschap. Net als marin, bepalen mijn kinderen veelal mijn dag en heb ik eigenlijk nooit me time. De daarbij komende zorgen als moeder, het enorme verantwoordelijksheidgevoel en de schuldgevoelens als ik even geen zin heb om met zoon een puzzel te maken of iets, dat vind ik heel heftig.

Ok, misschien dus niet perse het minst leuk, maar wel heftig en had ik gewoon nooit verwacht.

Ja pittige strijd is dat met jezelf ook Tabbie. Ik snap je.

Banana heerlijk om te lezen hoe je het kersverse moederschap ervaart.

Lijkt me ook heel moeilijk Tabbie en Marin. En vind het ook echt goed dat jullie er open over zijn. Ik vind mijn kind ook echt niet 24/7 intens leuk hoor trouwens. Ik denk wel dat het heel veel scheelt dat ik 4 dagen werk en sowieso wel 2 keer in de week weg ben voor hockey en nog ergens iets met vriendinnen. Ik heb dus best veel me-time (of althans tijd zonder kind in ieder geval).

het mooiste is de glimlach als ik op zijn kamer kom in de ochtend Hij is echt ons zonnestraaltje in de heftige tijd waarin we al een jaar zitten. Hij is geboren in een dubbele tijd mijn vader die ongeneselijke ziek is.
Het is een heel lief vrolijk jongetje. Huilt alleen als zijn eten op is dan is het gillen
Ik vind het ook zo bijzonder hoe hij ontwikkeld van een baby die niks kan nu een grote baby die zelf zit en zich vermaakt met auto's en gereedschap ja het is een echte jongen nu al.
Het eerste jaar zit er bijna op en veel zeggen nou dat heb je overleefd. En ik moet eerlijk zeggen het is me alles meegevallen het eerste jaar. De eerste weken waren heftig met de nachtvoeding, maar daarna is hij zo makkelijk. Hij gaat overal mee naar toe al meteen naar de geboorte al gingen we op pad met hem.
Ik dacht ook altijd als je een baby hebt heb je geen tijd meer voor jezelf maar ik kan elke middag prima series kijken als hij slaapt.

Het moeilijkste/ zwaarste de onzekerheid als hij iets heeft. Tijdje geleden had hij hele hoge koorts dat vind ik wel moeilijk niet wetende wat er aan de hand is. En bang dat er iets ergs is. Dat begon al in de zwangerschap.

Ik werk ook 4 dagen Harri, anders was ik helemaal hersenloos geworden denk ik. Maar alsnog ben ik altijd Mama. En niet echt meer Tabbie. Heeft natuurlijk ook te maken met de pnd die plots ontstond. Iets met hormonen en een schildklier. En een heel erg aandachtvragend kind, die enkel bij zijn mama wilde (en wil) zijn.

En ik ben daar graag open over, want ik werd er extra onzeker over, omdat ik verder enkel hoorde over roze wolken en moederliefde. Goed om te weten dat je soms niet de enige bent..

Leuk topic! Mooi ook dat sommige aangeven dat het best zwaar kan zijn.

Het allermooiste aan het moederschap is ook gewoon de liefde voor mijn 2 jarig dochtertje. Ze is zo vrolijk, sociaal, energiek kind. Ik geniet zo van haar als ze weer eens loopt te zingen of te dansen. Zodra ze muziek hoort, begint ze te dansen. Maar zelf gaat ze ook regelmatig gewoon zingen en dansen op straat. Heerlijk om te zien. En daarbij is ze gewoon zo sociaal naar anderen toe, wilt altijd contact maken met mensen enzo. Het is gewoon echt een leuk kind en ik geniet er van om haar zo te zien 🥰

Het zwaarste vind ik eigenlijk wel het gemis aan vrijheid. Hier heb ik echt veel moeite mee gehad. Ik werk niet, dus zat eerst altijd alleen thuis. En nu heb ik dus ineens continu een kind om me heen. Ik kan niet meer zomaar weg, alles moet gepland worden. Mijn man is ook vaak avonden weg, waardoor ik redelijk aan huis gebonden ben. En dit vind ik oprecht erg zwaar. Ik kan heel slecht tegen veranderingen in het leven en een kind krijgen is natuurlijk een erg grote verandering. Ik ben ineens alleen maar "mama" en dat vind ik gewoon erg zwaar. Ik vind het gewoon zwaar dat mijn dagen bestaan uit alleen meer spelen en luiers verschonen, zegmaar. Ik ben mezelf best wel kwijt geweest laatste 2 jaar. Daarbij speelt ook wel dat er meerdere veranderingen plaats hebben gevonden (vrijwilligerswerk gestopt, sporten was gestopt etc).

Ah ja dat kan ik me voorstellen Tabbie. Je bent zeker niet de enige nee. Heb je het gevoel dat je nu wel steeds ietsje meer ruimte hebt/gaat krijgen om jezelf wat terug te vinden?

Het moederschap, ik vind het wat hoor! Ook ik ben totaal verliefd op m'n kind. Elke dag verbaas ik me over haar uitspraken, wat ze allemaal alweer kan, haar humor, haar goede taalgevoel, haar verwondering over van alles. Ze is gek op muziek, dansen, zingen. En ze houdt enorm van gezelligheid en zoekt andere mensen graag op. Never a dull moment met een peuter. De ontwikkeling vind ik geweldig om van zo dichtbij te volgen.

Het lastigste tot nu toe vind ik toch wel de peuterbuien en het bijbehorende wispelturige gedrag. Héél vermoeiend. Ik vind het moederschap echt een ware achtbaan aan emoties, want de ene keer ontplof je van liefde en de volgende keer ben je woest omdat ze het bloed onder je nagels vandaan haalt. Maar het is in balans en gelukkig is het vaker leuk dan niet leuk. Wel kijk ik uit naar haar verjaardag en het feit dat ze daarna naar school gaat. Iets meer tijd voor mezelf. Sinds een jaartje voel ik me wel weer meer mezelf gelukkig; ik ben afgevallen en heb nu een fijne baan en meer stabiliteit. Ik ben niet alleen maar moeder en voel me ook niet schuldig als ik een keer geen zin heb om iets met haar te doen of lekker iets voor mezelf wil doen. Ik ga bijvoorbeeld ook gewoon weleens in bad terwijl zij op haar kamer speelt ofzo, dan vermaakt ze zichzelf wel even. Ik hoef niet de hele dag dingen samen te doen.

Verder vind ik het inderdaad ook lastig dat ik nooit meer zorgeloos ben. Gelukkig is ze zelden ziek, maar het idee dat er iets ergs met haar kan gebeuren vind ik ondraaglijk. Daar wil ik ook niet te lang over nadenken.

Knuffel voor jou Hope. Ook mooi om te lezen hoe eerlijk jij bent. Ik herken veel en kan me voorstellen dat het zwaar is. Hopelijk komt er wel weer iets wat echt van jou is.

Ik ben dus trouwens ook iemand die s avonds als ik eenmaal tot rust gekomen ben filmpjes en foto's van haar eigen kinderen gaat kijken. Echt missen doe ik ze dan niet maar ik vind ze dan wel enorm leuk.

Maar het doet me ook heel veel verdriet dat ik soms m'n kind echt niet leuk vind. Het is gewoon vaak zo intens en ik hoor mezelf dan gewoon boos zijn terwijl ik weet dat het niet werkt. Maar ik kán niet alles positief doen of met een grapje brengen. Ik ben daar gewoon te moe voor, het is te veel bij elkaar.

Ik zit met mezelf in strijd om te accepteren dat hij 'anders' is, maar hoe en wat weten we niet precies en elk momentje wat daarin een bevestiging is, is een soort pijnlijke steek van besef en schuld en vragen van waarom en frustratie maar ook medeleven.
En tegelijkertijd dan dus enorm schuldgevoel dat ik daar zo mee zit.

Het ouderschap brengt wel echt emoties bij me naar boven waarvan ik niet wist dat ik ze had, laat ik het zo zeggen.

Ja dat laatste zeg je wel mooi Marin.

Ik weet nog dat ik 3 jaar geleden het ziekenhuis uit kwam na de bevalling en tegen mijn vriend zei; het grootste avontuur van ons leven is begonnen. En dat is echt zo. Met alles wat daar bij komt kijken, dingen die ik leer, waar ik mee geconfronteerd word, waarin ik me ontwikkel. Allemaal door het ouderschap.

Dat schuldgevoel herken ik ook. Ook omdat ik sneller, en vooral nu zwanger, niet mee ga in het spel van mijn dochter als ze dat wel graag wil (omdat ik moe ben of omdat ik het fysiek niet kan) en mijn vriend dat eigenlijk altijd wel doet. Dan voel ik me schuldig en een veel minder leuke ouder dan mijn vriend haha.

Dat vind ik ook mooi gezegd! Ik vind het moederschap inderdaad het mooiste, zwaarste en indrukwekkendste avontuur ooit en we zijn nog maar pas begonnen eigenlijk.

Ah ja dat kan ik me voorstellen Tabbie. Je bent zeker niet de enige nee. Heb je het gevoel dat je nu wel steeds ietsje meer ruimte hebt/gaat krijgen om jezelf wat terug te vinden?

Ja dat zeker wel. Nu hebben we gelukkig een heel zoet en makkelijk kind erbij gekregen. Eentje die gewoon in haar eigen bedje slaapt en vermaakt wordt door haar grote broer. Ook slaapt de oudste sinds een week in zijn eigen bed.

Dat betekent dat ik sinds 2,5 jaar weer s avonds op de bank kan zitten naast de kat. Zoals nu! Gewoon voor 9 uur al!

Het is dat ik nog moe ben van alles en long covid, maar ik kijk er nu al naar uit om deze tijd te besteden aan mezelf. Zoals lekker een boek lezen in stilte.

Langzaamaan, maar ik denk wel dat het langzaam makkelijker wordt en ik meer mezelf weer kan zijn ipv enkel mama.

Goed zo Tabbie. Ik hoop dat heel erg voor je. En voor mezelf ook. Ben er mee bezig! 💪

Ik vind mijn kinderen de allerleukste, liefste mensjes die ik ken. Ze zijn puur. Ontwikkelen zich beide op hun eigen manier en ik kan daar echt enorm van genieten. Het is niet te beschrijven hoe trots ik me soms voel. Dat intense gevoel heb ik nog nooit voor iemand anders gevoeld. Mijn oudste wordt al zo groot. Ze weet precies wat ze wil en hoe ze het wil. Ik heb er echt bewondering voor hoe ze zich overal doorheen knokt. Ze is veel bezig met mode, kledingstijl en wil later modeontwerpster worden . Het zal me niks verbazen als ze dat ook echt gaat doen. Mijn jongste is echt onze benjamin. Ze is grappig, heel sportief en echt een ondeugd. Ik moet vaak zo enorm om haar lachen.

Tegelijkertijd vond ik het ouderschap ontzettend zwaar. Mijn oudste is echt een eigenwijs kind en kon zich toen ze klein was echt geen seconde zelf vermaken. Niets ging vanzelf en ik was 24/7 druk met haar. De jongste was toen ze klein was (gelukkig!!) Enorm makkelijk maar begon met vier jaar haar zus te kopiëren. Dat vond ik soms echt zwaar en echt niet leuk. Ik ben blij dat die fase voorbij is. Het leven is echt makkelijker geworden. Ik hoop dat we het allemaal goed doen en dat ze opgroeien tot twee leuke, zelfstandige meiden die terugkijken op een fijne jeugd.

Goed zo Tabbie. Ik hoop dat heel erg voor je. En voor mezelf ook. Ben er mee bezig! 💪

Wij kunnen het!

Mooi topic zo! Bijzonder en waardevol de openheid die iedereen geeft.

—-

Die verliefdheid voor je kinderen, zo bijzonder! En ik vind het heerlijk dat kinderen zo ontzettend puur kunnen genieten van dingen of verwonderd zijn, daardoor ben ik me ook bewuster van natuur, uitjes en omgang met elkaar.

Naast wat al genoemd is, vind ik het ook lastig om mijn (slechte) gewoontes en eigenschappen te moeten veranderen. Ik kan boos reageren als ze niet opschieten, verhef mijn stem soms, gebruik mijn telefoon teveel in hun gezelschap, ben niet consequent in de regels als het me uitkomt. Eén van de moeilijkste dingen aan opvoeden is jezelf aan je eigen regels houden

Dit, haha.
En wat ik nu echt wel weer zwaar vind is de vermoeidheid. De hele dag vast zitten aan een baby en dan de nachten er nog bij. Gaap!
Hoe ouder ze worden, hoe leuker ik het vind.

Wat ik leuk vind is echt de humor ed die kinderen hebben. Ik moet zo vaak lachen om die kleine clowns. Vooral onze middelste kan er wat van. Die weet precies wat ze moet doen of zeggen om ons te laten lachen.

Marin en Tabbie: Heel heftig!
Goed dat jullie er beide zo open over zijn. Dat kan alleen maar helpen denk ik.

Taeda, fijn dat jij ook zo eerlijk deelt. Ik snap denk ik wel wat je bedoelt en heb dat ook wel met de juffen inderdaad. Hopelijk doet dat extra jaartje kleuteren hem goed. Heeft A een heel ander karaktertje?

Dat klinkt leuk Arwyn, gezellige clowns.

Arwyn, die vermoeidheid kan ik wel missen inderdaad, vreselijk! Ik vind het elkaar aan het lachen maken ook zo leuk, die dynamiek tussen de kids. Ook gelijk een nadeel, want tussen de jongens wordt er wat afgevochten 🙈

—-