Welkom op Zeg maar Yes!

Ik ben denk ik 1 van de weinigen waarbij het niet herkenbaar is. Ik hoef nooit te huilen om iets wat mijn kinderen doen of zielige dingen op tv oid.

Het hoeft zich ook niet perse te uiten in huilen toch?

Dat lees ik wel bij voorgaande reacties veel.

Maar ik ervaar ook geen angsten of andere emoties sinds ik moeder ben geworden.

Ik ben qua karakter harder geworden maar qua emoties een zacht ei. Kom niet aan met mooie muziek bijvoorbeeld dan brul ik alles bij elkaar.

Ik ben altijd al wel snel huilerig en angstig geweest. Maar nu is dat wel versterkt denk ik.

Maid kijk ik ook sinds gister. Heb nog niet echt moeten huilen wonderbaarlijk, maar ik voel de serie wel enorm. Ik heb de hele nacht m’n dochter vast gehouden.

Angstig ben ik ook geworden maar ook boos. Ik kan helemaal niet tegen onrecht, word ik zo boos om.
Voorheen haalde ik mijn schouders op en dacht laat maar.

Angstig ben ik ook geworden maar ook boos. Ik kan helemaal niet tegen onrecht, word ik zo boos om.
Voorheen haalde ik mijn schouders op en dacht laat maar.

Dit herken ik ook wel en dan meer gericht op onrecht wat vrouwen in de maatschappij betreft. Laatst bleef ik bv even langs mijn auto staan terwijl mijn dochter al instapte omdat ik een man zag schreeuwen tegen de vrouw in zijn auto en ik checkte of dat wel helemaal goed ging. Mijn dochter vroeg later wat ik deed dus ik legde het uit en druk haar nu al op het hart dat het niet normaal is als een partner of überhaupt iemand zo tegen je praat. Ook in kleinere vormen wijs ik haar daarop. Zo was er bv op school vorig jaar dat ze "In Holland staat een huis" deden in de klas en dan kiest de "heer" een "vrouw" en zo maken ze een slinger van kinderen. Een meisje uit haar klas had gevraagd of zij een keer als eerste mocht maar nee dat kon niet want zo ging het liedje nu eenmaal. Dat meisje speelde toevallig bij mij dus ik heb de meiden op het hart gedrukt dat de juf het liedje ook kon aanpassen en dat meisjes net zo veel recht hebben om voorop te lopen dan jongens. Dat is nu inmiddels gebeurd . Ik probeer die boosheid dus wel om te zetten naar iets nuttigs.

Ik was altijd snel in tranen en vol emoties maar sinds ik zoon heb veel minder en zwanger nu ook vrijwel niet.. zou soms wel lekker zijn / opluchten maar ben iets harder ofzo geworden juist.

Wat goed dronkentaart! Fijn dat je er iets mee kon.

Ik heb ook toen dat nieuws over Afghanistan ging, over de taliban, veel onmacht gevoeld. Hoe moeten de ouders zich voelen, hoe kunnen die kinderen in zo'n land opgroeien, hoe moeilijk moet het zijn voor de meiden die geen onderwijs meer kregen? Dat soort vragen gingen bij mij continu door mijn hoofd. Maar ook het gevoel van onmacht want ik kon er niets aan veranderen.