Welkom op Zeg maar Yes!

Qua uiterlijk ben ik oké met mijzelf. Ik heb flink overgewicht, maar vind dat ik er best mag zijn qua figuur. Wel heb ik een haat-liefde verhouding met mijn haar. Ik heb een enorme krullenbos. Ik draag het altijd hetzelfde, omdat ik vind dat ik met iets anders te veel opval. Vroeger ben ik gepest met mijn haar. Ik denk dat ik het sneller anders zou dragen als mensen er niet zo de nadruk op leggen dat het een keer anders is. Ik ben tot nu toe alleen nog niet in staat geweest deze cirkel te doorbreken.

Qua innerlijk ben ik soms vrij zelfverzekerd, maar soms ook totaal niet. Met name in situaties waarin ik beoordeeld worden, ben ik onzeker. Qua werk bijvoorbeeld in gesprekken met mijn leidinggevende.

Met betrekking tot mijn zoon ben ik vooralsnog ook vrij zelfverzekerd. Ik trek mij tot nu toe weinig aan van anderen en man en ik vertrouwen op ons gezonde verstand.

Mijn zelfbeeld is ook slecht en moet nodig verbeteren. Iemand tips?
Ik vind mijn uiterlijk stom, heb geen echte vriendinnen en voel mij altijd het zwarte schaap van de familie.

Het verbaast mij dat er zoveel vrouwen een slecht zelfbeeld hebben.
Ik vind lady bijvoorbeeld een prachtige vrouw, volgens mij een leuke en enthousiaste moeder, sportief en als ze zoals op het forum is, een hele leuke, aardige vrouw.
En bijvoorbeeld Sarah, zoveel afgevallen, heeft hard gewerkt om te zijn waar ze nu is. Echt doorzettingsvermogen. Op de foto's die ik gezien heb, straalde ze echt en ze komt altijd zo vrolijk en oprecht over.
En zo kan ik over veel vrouwen hier allemaal positieve dingen benoemen waar ik jaloers op ben. Zo zie je maar dat je door andere heel anders bekeken kan worden.

Fijn maar ook best erg om te lezen die reacties van iedereen. De herkenning is fijn, dacht altijd dat ik de enige was of in de minderheid in ieder geval met mijn zelfbeeld. Maar zonde ook al die mooie stoere vrouwen!

Mijn innerlijke zelfbeeld is heel raar en slecht. Ik ben altijd bang dat iemand er achter komt dat ik eigenlijk slecht, lui en niet leuk ben.

Uiterlijk interesseert me tegenwoordig gelukkig iets minder maar ik vind mezelf niet om te juichen ofzo.

Wauw Charles, ik vind jouw nou juist zó’n jaloersmakende powervrouw. Knap, prachtige carrière, talentvol, volgens mij een hele fijne en lieve moeder en partner. Zo jammer dat wij vrouwen dat zelf niet (altijd) kunnen zien. Ik zou echt willen dat ik wat van jou had!

Toet, lieve woorden. In de basis ben ik ook een lieve, leuke en enthousiaste moeder. Maar de voorwaarde hiervoor is dat ik goed in mijn vel zit. En nu ik dat niet echt zit de laatste anderhalf jaar, vind ik mezelf ook lang niet altijd die lieve, leuke moeder. Mijn lontje is vaak (veel te) kort.

Ik vind het overigens echt een verademing dat we hier zo openhartig over durven te zijn met elkaar. Het maakt dat ik me een stuk minder abnormaal voel.

Wauw Charles, ik vind jouw nou juist zó’n jaloersmakende powervrouw. Knap, prachtige carrière, talentvol, volgens mij een hele fijne en lieve moeder en partner. Zo jammer dat wij vrouwen dat zelf niet (altijd) kunnen zien. Ik zou echt willen dat ik wat van jou had!

Zo denk ik dus over jou!

Wauw Charles, ik vind jouw nou juist zó’n jaloersmakende powervrouw. Knap, prachtige carrière, talentvol, volgens mij een hele fijne en lieve moeder en partner. Zo jammer dat wij vrouwen dat zelf niet (altijd) kunnen zien. Ik zou echt willen dat ik wat van jou had!

Zo denk ik dus over jou!

♥️

Ik laat zoiets vooral afhangen van hoe het in het leven gaat.
Onze familie ligt echt stuk uit elkaar, en ik blijk de enige te zijn met wie contacten dan verbroken worden. Dit is niet goed voor mijn zelfbeeld, en haalt de boel echt ontzettend naar beneden. Zelfs zo erg dat ik bijna in huilen zat toen ik gevraagd werd mee te gaan op kamp (van de kinderen) dat ik dacht, huh ben ik dan wel leuk genoeg om me daar voor te vragen?
Echt heel vervelend.
Ik vind het ook lastig dat mensen een mening over het leven van de zoon van mijn man hebben. Die maakt me erg onzeker en haalt de boel flink onderuit. Erg jammer, want in de basis weet ik dat het niet nodig is.

Mijn zelfbeeld is echt niet goed, en dat heeft te maken met mijn afvalproces.
Ik zie mezelf als 'dik' en niet knap. Pak in de winkel de verkeerde maten (M terwijl ik XS nodig blijk te hebben), wil geen korte rokjes aan, wil mezelf verbergen. Vind ik vervelend.
Ook ben ik onzeker. Terwijl ik zo graag de 'ik' wil zijn die ik ben op bijvoorbeeld mijn werk. De zelfverzekerde ik, die weet waar ze over praat. Niet als ik ergens binnen kom mezelf in een hoekje willen verschuilen.
Eigenlijk is het bizar watvoor invloed overgewicht op mijn leven heeft (gehad).

Mijn zelfbeeld is ook niet top. Ik zie de laatste tijd wel leuke dingen aan mezelf doordat ik meer naar mijn eigen gevoel ga luisteren. Mijn kledingstijl verandert en daardoor zie ik mooie dingen.

Maar...er zit zoveel meer in mij dan dat ik laat zien. Ik ben daarvoor gister gestart bij een pscyholoog.
Ik dacht altijd dat ik niet zo'n warm persoon ben, maar ik merk dat ik dat dus wel ben en wel graag knuffel. Ik vind mezelf best vaak dik en lelijk. Terwijl ik zie dat dat niet zo is. Heel vermoeiend!

Jeetje vrouwen. Dit moet anders kunnen! Ik herken veel in jullie posts overigens maar ik ben het laatste jaar bewust bezig om milder voor mezelf te zijn en te zien wat ik in me heb. Het lukt de ene dag beter dan de andere dag maar het brengt zoveel ruimte en lucht. Niet dat ik nu nooit meer onzeker ben hoor, absoluut niet. Maar ik weet dat dat een gedachte is die voorbij gaat en heb geleerd wat ik nodig heb om daar weer te komen.

Waar ik benieuwd naar ben: houdt je (negatieve) zelfbeeld je ergens in tegen? Zou je dingen anders doen als je positiever over jezelf denkt en met vertrouwen naar jezelf en je omgeving kijkt?

@teun ik merk wel dat mijn onzekerheid er voor zorgt dat ik sommige dingen niet (snel) doe. Ik zou bijvoorbeeld een keer lekker willen dansen ergens, maar dat durf ik niet omdat ik denk dat ik niet kan dansen. Ik weet ook wel dat het gaat om het maken van plezier en niet of ik echt kan dansen of niet. Dat boeit niemand. Dus rationeel kan ik het prima beredeneren...nu mijn gevoel er nog bij.

Teun het belemmert mij in veel dingen helaas.

@ Jip, begin dan met thuis een muziekje aanzetten en los gaan! Zo lekker vind ik dat op z'n tijd. Misschien durf je dan tegen de tijd dat het nachtleven weer van het slot gaat ook wel de dansvloer op. Want wat je zegt: als je plezier hebt straal je sowieso en dan maakt het niet uit of je (zelf vindt dat je) wel of niet kan dansen.

@ Toetie, wat zonde. Wat zou er gebeuren als je het gewoon doet? Begin bij iets heeeel kleins buiten je comfort zone. Zo kan je dat echt oefenen.

Nee ik laat het me niet belemmeren. Wat uiterlijk betreft realiseer ik me dat niemand last heeft van mijn uiterlijk behalve ik zelf. En qua karakter laat ik me ook niet weerhouden om dingen te doen. Wel zoek ik snel de schuld bij mezelf. Ik vergeet veel, ben slordig en chaotisch. Dus als iemand onverwachts belt is mijn eerste gedachte ook "neeee, ik ben vast weer iets vergeten, of ik heb iets fout gedaan". En ik wil compenseren, dus extra mijn best doen. Ik heb ook de gedachtes ben ik mijn salaris wel waard, dadelijk komen ze erachter dat ik maar gewoon wat doe, wat zijn mijn hersenspinsels nou waard. Maar volgens mij zijn die gedachtes volstrekt normaal en menselijk. En wil dat niet zeggen dat ik een slecht zelfbeeld heb. Het heeft misschien ook met de aard van mijn werk te maken. Ik wil impact maken. Maar uiteindelijk zit ik maar thuis achter de laptop. Te schrijven, te overleggen en te adviseren. Het blijft abstract. Het is maar de vraag of de mensen, de doelgroep, voor wie ik het doe er gebaat bij zijn. Terwijl ik er een goed salaris mee verdien.

Zonde om te lezen dames! Wellicht helpt een 'schijt aan alles'-houding wel. Ik maak mij er nauwelijks meer druk om hoe ik er bij loop. Als ik bijv. ga winkelen en ik weet dat ik daarbij langs terrassen of loop dan houd ik daar echt geen rekening mee. Als de zon bijv. schijnt dan heb ik een pet op met een rand zodat ook mijn oren en nek schaduw krijgen. Ik weet dat het er niet uit ziet, maar verbranden wil ik absoluut niet.

Dat ik vrij jong al kaal aan het worden ben, ben ik al lang overheen. Enig puntje is wellicht het coronabuikje (wat dikkere buik) wat komt omdat ik nu minder sport.

Ik heb ook een niet al te positief zelfbeeld helaas. Vroeger ook meerdere jaren gepest en dat heeft er helaas wel ingehakt.
Ik kan me heel druk maken over wat andere mensen van me vinden. En me daar ook veel van aantrekken, als 3mensen zeggen dat die broek niet mooi is, dan blijft die daarna vast en zeker in de kast hangen.

ik zie mezelf als heel dik en vind mezelf echt niet knap.
Qua innerlijk vind ik mezelf soms best een heel aardig en spontaan persoon, maar ben ook snel bang dat mensen me te opdringerig vinden bijvoorbeeld. en dan houd ik maar weer afstand, dat ik dan niet de vriendin oid kan zijn wie ik het liefste zou willen zijn.

Qua uiterlijk ben ik eigenlijk best ok met mezelf. Ik begin mezelf steeds meer als een variatie te zien in een rijtje van hoe iemand eruit kan zien. Het helpt heel erg dat ik mijn eigen kleding kan maken, waardoor ik alles kan dragen, het is even een kwestie van op maat maken.
Ik ken iemand van 60+ die al haar hele leven worstelt met haar gewicht en zichzelf daardoor een hoop misgunt. Wil ik daar over 30 jaar nog steeds mee bezig zijn? Da's toch zonde van mijn leven?

Innerlijk merk ik wel dat ik altijd heel bang ben buitengesloten te worden. Zo kondigde iemand recent een zwangerschap aan. Aan de reacties van andere te horen merkte ik dat een paar mensen er al van wisten. Dan heb ik al snel een slecht gevoel, terwijl er geen enkele reden was mij eerder in te lichten (had haar ook niet recent live gezien). Ik weet dat dan wel te rationaliseren, maar het geeft wel een naar gevoel.

Wat HG zegt, ik denk dat ieder mens wel zulke gedachtes heeft, heel normaal en menselijk. Maar als het je gaat belemmeren dan vind ik dat wel heel verdrietig. En wat zijn er hier veel die zo over zichzelf denken. Ook waarvan ik foto’s heb gezien en echt práchtige vrouwen vind. Mooier dan mezelf ook. Alleen kan ik dat objectief bekijken, ik vind met mezelf dus niks mis. En ik ben ook ongelooflijk gepest met mijn uiterlijk tijdens mijn vroege puberteit, alleen heb ik daar geen last van. Ik ben belazerd door vriendinnen, heb een pathologische leugenaar als ex, heb een hele nare jeugd gehad. En toch heb ik soort van opruim systeem in mijn hersenen ofzo, want ik sluit die hoofdstukken. Ik denk dat mijn reizen en steeds opnieuw beginnen wel heeft bijgedragen aan mijn zelfbeeld. Ik ben ook wel eens onzeker over werk, vooral als onderzoeker, maar kan dat dan wel weer in balans trekken met waar ik wél zeker over ben (leerkracht). Ik ben echt een rasoptimist, maar ken de diepe dalen ook. Ik ga er vanuit dat mijn man mijn de leukste en lekkerste vindt voor een reden en dat vrienden mij leuk vinden om wie ik ben. Anders zouden ze niet bij me zijn.

Wat mooi hoe je dat omschrijft Marsy, lijkt me heerlijk om dat van nature te kunnen! Het voelt zo lekker om te kunnen loslaten en je 'oude' verhalen en ervaringen niet mee te nemen naar het nu. Maar voor mij is het wel best hard werken nog.

Nou inderdaad, wat fijn dat je er zo in kunt staan, Marsy! Zou ik wel wat van mee willen hebben.

Ik vraag me ergens toch af, zouden mannen dit nou net zo voelen als wij?
Ik lees bv regelmatig hier dat er vrouwen zijn die zichzelf dik vinden/denken. Terwijl een Jip of Sam of Burn dat helemaal niet is. Wat is dat toch, dat we ons zo ontzettend spiegelen aan dat 'perfecte plaatje'.. Het doet me ergens gewoon een beetje pijn dat zulke leuke vrouwen zo over zichzelf denken. En dat ik daar dus gewoon ook een van ben.
Die instelling van Marsy kunnen meer mensen gebruiken, echt mooi dat je er zo over denkt!

Teun: Mij belemmerd het soms. Op het werk weet ik bv dat er dingen zijn die ik echt wel kan, maar in een nieuwe functie ben ik toch altijd bang om door de mand te vallen. Solliciteren vind ik hierdoor bv heel lastig, omdat ik mezelf niet echt kan verkopen. Er zit toch bijna altijd zo'n stemmetje dat zegt dat ik niet te vol van mezelf moet zijn, omdat het geheid niet lukt. Heel vervelend.

Mijn zelfbeeld is echt ontzettend veranderd en verbeterd in de laatste zeg 3-5 jaar. Ik weet nog dat ik een jaar of 5 geleden, mezelf echt veel lelijker en minder waard vond en het idee had dat mensen me nooit echt leuk/lief/mooi konden vinden en het ook ergens niet geloofde als anderen anders zeiden. Of een soort van alert was, dat als het zo leek, het zomaar ineens zou kunnen veranderen als ik door de mand zou vallen.

Terwijl ik op dit moment eigenlijk echt het grootste gedeelte van de tijd prima tevreden ben met mezelf. Ik ben een paar jaar geleden een kilo of 10 aangekomen (na relatiebreuk en schildklierstruggles) en eigenlijk probeer ik al een paar jaar dat er weer af te krijgen, maar dat lukt nog niet echt en steeds speelt er wel weer iets anders dat mijn aandacht vraagt. Maar desondanks ben ik zelfverzekerder en gelukkiger met mezelf en mijn uiterlijk dan ooit.

Ook heb ik veeeeel minder zelfkritiek en zelftwijfel. Mijn imposter syndrome speelt wel (vooral professioneel) nog steeds hier en daar de kop op. Maar dat is wel minder geworden heb ik het idee.

Oh en mooi bij effect vind ik dat ik OOK tegelijkertijd milder ben geworden naar anderen. Ik dacht altijd dat ik enkel naar mezelf veeleisend en perfectionistisch was, maar heel stiekem had ik hier en daar ook wel een onuitgesproken judgemental randje naar anderen. Die "vergaf" ik het makkelijker, maar er was wel even goed dat eerste randje van eigenlijk initieel vinden dat iemand iets ook anders/beter/sterker kon aanpakken. Al met al vind ik gewoon iedereen, inclusief mezelf, nu veel makkelijker goed zoals ze zijn en ik moet zeggen dat dat een heel prettig gevoel is.

@ Arwyn, jawel mannen hebben dat ook. Denk maar aan de jongens die vroeger in je klas zaten die werden gepest of nooit / niet makkelijk een vriendinnetje kregen. Echt gepest ben ik gelukkig nooit, want deden ze iets bij mij dan pakte ik ze afzonderlijk op onverwachts moment terug (lees iemand die wat bij mij flikte liet ik vaak op een onverwachts moment als ze langs mij liepen in de gang struikelen, wed maar dat ze daarna niets meer doen want met dat onverwachtse konden ze niet dealen).

Qua hoe ik bij de meiden/vrouwen lig heb ik overigens wel altijd een negatief zelfbeeld gehad. Wat is er leuk aan mij dat iemand verliefd op mij kan worden. Als je dan in de pubertijd etc dan ook bijna nooit aansprak of interesse van meiden krijgt dan ga je echt geloven dat je daarvoor blijkbaar niet leuk genoeg bent.

Mijn zelfbeeld is ok. Ja, ik twijfel soms, en heb bepaalde onzekerheden. Ken mijn sterke en zwakke punten. Ik ben niet knap, maar ook niet heel lelijk. Maar ben hier oke mee. Ik heb dit altijd gehad. Ook toen ik bijvoorbeeld nog extreem overgewicht had. Ik voelde me goed met mezelf.

Als ik mensen vertel hoe mijn jeugd eruit heeft gezien, schrikken ze hiervan. Terwijl ik vooral terug kijk op een fijne jeugd. Ja, er waren dingen goed mis, maar ik was een blij kind, en kijk vooral terug op de positieve ervaringen. Zelfs toen zat dat erin.

Ik deed en doe altijd mijn eigen ding, heb weinig interesse in wat anderen er van zouden kunnen vinden.
Ik heb het gevoel dat ik redelijk in balans ben. Heel zweverig; dat ik een "heel" persoon ben. Ik mis niks en ben niet zoekende naar mezelf.

Wat mij helpt is het oordeel of de verwachting die erachter zit. En dat is vaak ook veelzeggend. Je vindt jezelf lelijk, of dik. Ten opzichte van wat? Ten opzichte van de gemiddelde Nederlandse vrouw? Of ten opzichte van een onhaalbaar schoonheidsideaal? En wat vind je van je buurvrouw die er gewoon gemiddeld uitziet? Lelijk? Omdat ze geen volle billen, wespentaille en een pronte cup D heeft? Of vind je haar er gewoon gemiddeld, maar fris en vlot uitzien?

En je vind dat je/ of je bent bang dat je op je werk niet goed genoeg bent. Hoe goed wil je dan zijn? Heb je de ambitie om een hele hoge en verantwoordelijke functie te bekleden? Er zijn niet heel veel mensen die dat bereiken. En sociaal? Hoe sociaal wil je zijn? De gemiddelde mens heeft niet 10 super goede duurzame vriendschappen. Dus als je twee goede vriendschappen hebt en een leuk praatje met je buren maakt doe je het ook al oke.

Ik denk dat de acceptatie om gewoon gemiddeld te zijn ook helpt. Niet uitzonderlijk knap zijn (wat dat dan ook moge zijn), niet uitzonderlijk getalenteerd zijn en niet de super sociale en attente vrouw en moeder zijn. Gemiddeld zijn is oke. Ik vind mezelf niet super mooi. En ik kan hier zo intypen wat ik dan niet mooi vind. Maar heb ik dan een slecht zelfbeeld? Nee. Want als je me vraagt hoe mooi ben je, dan zal ik zeggen dat ik gemiddeld ben. Gewoon zoals andere vrouwen van mijn leeftijd. En dan niet de vrouwen op instagram. Maar de andere moeders in de speeltuin. Of mijn collega's of de vrouw die verderop in de straat woont. Ik ben soms onzeker over mijn capaciteiten, maar als je me vraagt wat ik kan, dan weet ik dat ik ook gewoon in de gemiddelde marge scoor. Waarom moeten we meer dan gemiddeld mooi, leuk, sociaal en getalenteerd zijn? Dan valt het altijd tegen, want maar een klein percentage van de mensen is dat en dan ook niet op elk gebied.

Soms denk ik dat je jezelf dan ook te belangrijk maakt. Waarom moet je mooi zijn? Of getalenteerd? Als je toch gewoon je best doet, af en toe fouten maakt, daarvan leert en sorry zegt dan is het toch gewoon goed.