Welkom op Zeg maar Yes!

De laatste tijd schieten de Law of attraction (LOA) preachers of coaches die werken met de principes van LOA als paddenstoelen uit de grond, vooral op instagram en in podcasts. Het traject dat ik afgelopen najaar heb gevolgd is ook gedeeltelijk op deze visie gebaseerd, en destijds bracht het me ontzettend veel.

Voor wie er niet mee bekend is, het gaat o.a. om deze principes:

- je bent niet je gedachten
- je hebt op elk moment een keuze over je gedachten en daaruit voortvloeiend ook over hoe je je voelt
- alles is energie: als jij positief in het leven staat zal je ook positiviteit aantrekken. Denk hierbij aan dankbaar zijn voor wat er is, focussen op de goede dingen in je leven, negatieve dingen accepteren en kijken hoe je hiervan kunt groeien
- manifesteren is een ding: als je maar gelooft dat je iets kunt bereiken of jezelf voorstelt dat je het al hebt bereikt, is alles mogelijk.

Ik vind het heel interessant want deze theorie maakt je veel meer in charge over je leven en over hoe je je voelt. Ik heb ook zelf ervaren hoe bevrijdend het kan zijn om je niet meer te identificeren met wie je dacht te zijn of met oude patronen of oude verhalen. En hoe je, als je je rot voelt, ervoor kan zorgen dat je energie weer omhoog gaat en te navigeren op vertrouwen ipv angst. En ik geloof ik heel erg in dat alles groeit wat je aandacht geeft.

Maar toch zitten er ook flinke beperkingen aan deze manier van denken: hoe classificeer je dan heftige gebeurtenissen in het leven van mensen zoals ziekte en verlies, of ongelijke kansen in het leven? In het licht van de LOA theorie heb je altijd op een bepaalde manier invloed op wat je gebeurt en kun je je dus ook makkelijk een schuldgevoel aan (laten) praten. Net luisterde ik een podcast van een bekende LOA coach die ging over ziekte, en ze benoemde dat ze gelooft dat je jezelf altijd kunt helen, als je maar de juiste gedachten hebt en het zelf 100% gelooft. Dit vind ik dus mega gevaarlijke uitspraken. Fijn als het voor je werkt, maar het kan mensen zo'n schuldgevoel of valse hoop geven.

Lois Kruidenier had hier deze week een hele mooie post over op haar instagram, met de strekking dat bezig (kunnen) zijn met LOA een ontzettend privilege is. Daar kan ik me eigenlijk wel in vinden maar nu worstel ik dus een beetje met het hele verhaal.

Zijn er meer mensen bezig met deze visie? Hoe staan jullie hierin?

Ik denk dat mijn positie redelijk overeenkomt met de jouwe - al heb ik deze trend even gemist, het lijkt als ik het zo lees een soort revival van The Secret wat een jaar of 10 geleden even helemaal een ding was.
Anyway, sommige elementen eruit - met name de eerste twee dingen die je noemt - zijn denk ik erg nuttig en komen ook sterk overeen met bijvoorbeeld kenmerken van cognitieve gedragstherapie, wat dan weer wel evidence based is. Maar het ontkennen van de rol van pech en geluk, en omstandigheden vind ik naast onjuist ook vooral erg aanmatigend. En juist dat maakt het inderdaad privilege. Heel cru gezegd: een kindje in kamp Moria kan geen betere omstandigheden voor zichzelf manifesteren.

Ik kan daar niet veel mee. Niks eigenlijk. Het gaat uit van een bevoorrechte positie waarin je een keuze hebt hoe je iets ervaart. In een samenleving waarin de illusie leeft dat geluk maakbaar is. Terwijl heel veel afhangt van waar je wieg staat. In een oorlogsgebied heb je weinig aan positief denken. Als je van overleven naar leven gaat wel. Maar dan vind ik dit gedachte nog geen recht doen aan de ongelijkheid in de wereld. Weinig empatisch ook.

Interessant Teun. Ik ben hier momenteel ook wel mee bezig. Ik ervaar law of attraction (kende de term niet) ook als bevrijdend en probeer mezelf te trainen met positieve gedachten.
Waar ik nu mee worstel is dat deze principes naar mijn idee ook de reden zijn waardoor ik, en vele millenials met mij, overwhelmed en burnout raken. Alles kan, je hebt overal invloed op dus als het niet goed met je gaat of je geen succes hebt, is dat ook je eigen schuld. En dat laatste vind ik niet. Het leven is absoluut niet maakbaar. Dezelfde principes die mij een gevoel van falen hebben gegeven omdat ik bv geen fantastische carrière heb terwijl ik dat wel altijd dacht te gaan hebben, ervaar ik nu als helpend.
Mijn voorlopige conclusie is dat de manier van loa nu bij mij past. Dat het mij verder helpt in bepaalde dingen. En dat het geen algehele 'beste' manier is om over dingen te (kunnen) denken voor iedereen of in elke situatie.

Ben het dus eigenlijk met jullie kanttekeningen eens. Alleen kan ik verder helemaal niks mis mee. Wel met de eerste twee punten, maar niet als je ze in de context van deze theorie plaatst.

Binnen de cognitieve gedragstherapie kan ik me goed vinden in de ACT. Dan hoef je gedachten ook niet te veranderen.

Ik heb daar ook wel e.a. over gelezen, ook de post van Loïs Kruidenier van de week. Vond ik ook wel mooi, al vind ik haar niet altijd prettig om te lezen.

Ik ben het ook met jou eens. Ik geloof zeker dat je positief kunt denken, dat uitstraalt en positiviteit aantrekt. Dat als je ergens in gelooft je er naar gaat handelen en zich kansen voordoen (of je eigenlijk gewoon naar je doel aan het toewerken bent omdat je je er bewust van bent). Dankbaarheid maakt je een positiever mens etc. Maar ik geloof niet in dat het ‘universum’ dit dan naar je toewerpt als het ware. Je doet dat dan gewoon zelf. En ziekte/armoede heeft daar niets mee te maken en is ook een belediging om zo te denken. Alsof mensen daar voor kiezen, niet dankbaar genoeg, positief genoeg of genoeg gemanifesteerd hebben. Daarbij vind ik ook dat je niet altijd positief hoeft/kan zijn. Je mag verschillende emoties hebben. Anders voelt het ook een beetje als weg stoppen voor mij.

Ik kan daar niet veel mee. Niks eigenlijk. Het gaat uit van een bevoorrechte positie waarin je een keuze hebt hoe je iets ervaart. In een samenleving waarin de illusie leeft dat geluk maakbaar is. Terwijl heel veel afhangt van waar je wieg staat. In een oorlogsgebied heb je weinig aan positief denken. Als je van overleven naar leven gaat wel. Maar dan vind ik dit gedachte nog geen recht doen aan de ongelijkheid in de wereld. Weinig empatisch ook.

Dit. In mensen die in LOA geloven zitten vaak in een heel geprivilegieerde positie. Ik heb er helemaal niks mee en vind het een heel nare trend.

Eens met bovenstaand. Ik word ook helemaal naar van bijvoorbeeld Sanny Zoekt Geluk die dit steeds zo aanhaalt. Meid, je hebt geen idee denk ik dan..

Ik geloof niet dat je het hele universum kunt sturen maar ik geloof er wel in dat als je positief in het leven staat er ook positieve dingen gebeuren. En met wilskracht kun je ook een hoop bereiken, maar dat je alle gebeurtenissen zelf in de hand hebt geloof ik niet.

Interessante reacties, dank!

@ Caulfield, klopt! Er zitten elementen in van cognitieve therapie. Ik ben het met je eens dat vooral het deel dat mindset een grote invloed heeft op hoe je je mentaal én fysiek voelt de elementen van het hele gedachtegoed zijn waar het meeste wetenschappelijk bewijs voor is. Er is alleen inderdaad een bepaalde bandbreedte voor die maakbaarheid.

@ Carrie en Holly, het helpt wel een hele hoop mensen. In die zin ben ik het niet eens dat de trend naar is. Alleen de manier waarop het soms wordt uitgedragen als de waarheid en wordt opgelegd aan mensen die wat naars meemaken of in een niet bevoorrechte positie geboren zijn, daar heb ik wel moeite mee. Aan de andere kant: als mensen die wél een in geprivilegieerde positie zitten zich daar meer bewust van worden door bijvoorbeeld te oefenen in dankbaarheid en oefenen in zien wat er wel is, dan kan dat ook weer voor een mindshift zorgen. Er kan meer oog komen voor mensen die die voorrechten (zoals elke dag wakker worden in een warm bed, in een veilige omgeving, überhaupt elke dag wakker worden) niet hebben. Maar dan moet je vervolgens niet die mensen gaan aanpraten dat alle geluk maakbaar is en voor iedereen is weggelegd. En dat vind ik dus het lastige, dat gebeurt wel.

@ Scandic, ik vind Sanny juist wel inspirerend. Ik heb ook niet het idee dat zij zo naïef is dat ze geen oog heeft voor het fenomeen privilege. Zij predikt het ook minder als absolute waarheid dan bijvoorbeeld Kim Munnecom. Kim heeft zich weer laten inspireren door Abraham Hicks, zij gelooft dus in dat een lichaam zichzelf altijd kan helen en dat een kind/ziel zijn eigen ouders kiest. En dat iedereen dingen op z’n pad krijgt met als doel groei. En hoe fijn die gedachte soms kan zijn dat er ergens een hoger doel is, het is zooo gevaarlijk en schadend.

Nou ja ik vind het dus heel boeiend om er veel over te lezen maar ben nog zoekende naar het eruit pikken van dat deel dat mij wel dient en het loslaten van het giftige stuk. Of in ieder geval wil ik bewust blijven van het giftige stuk en niet zomaar dingen delen die schadelijk zijn.

.

Ben het niet echt met je eens. Mensen uit een bevoorrechte positie die dit soort gedachtegoed toepassen projecteren dit vaak ook op anderen. En op hun eigen succeservaringen. Je gediscrimineerd voelen is bijvoorbeeld meer dan een negatief gevoel of gedachte. Het is ook niet iets wat je zelf kan veranderen door positief te zijn. Het bereiken van successen, doelen of dromen wordt veel meer bepaald door je sociaal economische status. En als die al goed is en je gaat een partijtje positief denken dan werkt dat best positief uit. Maar mensen met een andere uitgangspositie moeten er veel langer over doen en een hele andere weg bewandelen.

https://culturalorganizing.org/the-prob ... y-graphic/

Ik geloof niet dat je het hele universum kunt sturen maar ik geloof er wel in dat als je positief in het leven staat er ook positieve dingen gebeuren. En met wilskracht kun je ook een hoop bereiken, maar dat je alle gebeurtenissen zelf in de hand hebt geloof ik niet.

Dit dus. Ik heb een paar keer naar podcasts van K.im M.unnecom geprobeerd te luisteren, maar mijn nekharen krullen er gewoon van om.

Ben het niet echt met je eens. Mensen uit een bevoorrechte positie die dit soort gedachtegoed toepassen projecteren dit vaak ook op anderen. En op hun eigen succeservaringen. Je gediscrimineerd voelen is bijvoorbeeld meer dan een negatief gevoel of gedachte. Het is ook niet iets wat je zelf kan veranderen door positief te zijn. Het bereiken van successen, doelen of dromen wordt veel meer bepaald door je sociaal economische status. En als die al goed is en je gaat een partijtje positief denken dan werkt dat best positief uit. Maar mensen met een andere uitgangspositie moeten er veel langer over doen en een hele andere weg bewandelen.

https://culturalorganizing.org/the-prob ... y-graphic/

Ik ben het volledig met je eens.

Ik word er zelfs altijd een beetje boos van. Ik keek even op instagram van die Sanny (ken haar niet) en dan zie ik een foto waar ze een mooi pak aan heeft (waarschijnlijk gesponsord) en dan staat erbij visualiseer de beste versie van jezelf en begin met zo te zijn. Jaja, leg dat maar eens uit aan jonge man van 24 in asielzoekerscentrum. Trek een kekke outfit aan, voel je baas en je wordt een baas. Dit is alleen voor de bevoorrechte mensen.

Ik word er zelfs altijd een beetje boos van. Ik keek even op instagram van die Sanny (ken haar niet) en dan zie ik een foto waar ze een mooi pak aan heeft (waarschijnlijk gesponsord) en dan staat erbij visualiseer de beste versie van jezelf en begin met zo te zijn. Jaja, leg dat maar eens uit aan jonge man van 24 in asielzoekerscentrum. Trek een kekke outfit aan, voel je baas en je wordt een baas. Dit is alleen voor de bevoorrechte mensen.

Precies. Ik word er ook boos van. Woest zelfs.

Dat beetje kan je bij ook wel weglaten. Het maakt mij ook heel boos. Teun jij niet hoor, maar wel het gedachtegoed en bevoorrechte mensen die hun eigen succes verklaren door positief denken en maakbaarheid en uitdragen alsof dit voor iedereen is weggelegd.

Ik vind het zo fijn dat hier dames zitten die zich goed kunnen verwoorden, want wat HG en Carrie ook hebben; ik word er ontzettend boos van. 9 van de 10 keer wordt dit verkondigd door dames die zelf uit een warm, rijk nest komen. Ja duh, dan gaat alles net even 10x gemakkelijker. Dan kan ik me ook een boel visualiseren.

Eerlijk gezegd kan ik er heel weinig mee.. Ik vind het 1) een beetje cherry picking out buddhistische wijsheden zoals non attachment, non-ego, compassie, karma en dan 2) ook nog eens op een verkeerde "controlerende/maakbare" manier. Je kan zoveel visualiseren als je wilt, je controleert het alsnog niet. Ik geloof wel dat je met bepaalde positieve energie en levenshouding en daardoor sterkere veerkracht en positieve relaties met je omgeving uiteindelijk positief resultaat behaalt, maar das in mijn idee toch iets anders. Ik denk dat het me vooral erg tegen de borst stuit dat het zo gerelateerd wordt aan maar een bepaald idee van maatschappelijk succes. En dat zijn ook tegenstrijdigheden die niet werken voor mij.

En het staat me een beetje tegen dat er een soort egoistische motivatie achter zit. Maar goed, misschien komt die sterker over de de populistische manier en bepaalde groepen/personen die het verspreiden. Want er is in principe niets mis met streven naar meer geluk voor jezelf.. Alleen zou het wel geluk voor jezelf EN anderen moeten zijn en niet gerelateerd aan de maatschappelijke norm van succes.

Het meer in charge zijn, meer acceptatie en comfort voelen bij onzekerheid of nare dingen en het niet te sterk identificeren met je eigen ego > dat zijn allemaal mooi stukjes.. Maar ik vind LOA een beetje een quick fix die EN niet zo geweldig is als het voorgedaan wordt (het leven is niet zo maakbaar en je hebt niet dermate invloed) en die fundamentele gaten in de theorie gewoon een beetje overslaat.

Ik kan zelf veel meer met buddhisme, waar je heel erg dezelfde concepten vindt, maar iets meer genuanceerd en gefundeerd. Waar ook gezegd wordt "who know's what is good and what is bad" en dat je altijd zelf invloed hebt op hoe je met dingen omgaat die je overkomen. Dat te sterk identificerend met je ego alleen maar lijden veroorzaakt voor jezelf en je omgeving. En karma beschrijft heel duidelijk hoe enerzijds je zelf invloed hebt door zelf zo liefdevol en wijs mogelijk te leven en dat dat ook weer bij je terugkomt, maar anderzijds ook hoe lijden overgedragen wordt tussen het collectief en/of generaties.

Overigens denk ik dat je bezig kunnen houden met welke levensfilosofie of religie dan ook een privilege is, want het betekent dat er tijd voor hebt naast tijd besteden aan werken, eten, dak boven je hoofd, etc. Er zijn genoeg mensen die daar al in vastlopen. Tegelijkertijd denk ik niet dat het ENKEL voor priviliged people is om over zulke dingen na te denken. Niet iedereen met privilege kiest ervoor om tijd te besteden aan deze dingen en er zijn ook genoeg mensen die op dagelijkse basis enorm worstelen met de basale levensbehoeften en die alsnog bezig zijn met dit soort ideologieen.

Ik zou je trouwens de secular buddhism en de ten percent happier podcast willen aanraden. Denk dat je dat ook erg interessant vindt, en het gaat net iets dieper en geeft ook antwoorden op de vragen die je noemt.

Ja, ik denk dat de tegenstrijdigheid en de egoistische invalshoek me het meest storen. Het wordt een beetje omgedraaid. In plaats van dat je met een bepaalde mindset wellicht je kansen vergroot om een bepaalde manier van geluk/succes te behalen, wordt het omgedraaid en wordt er gedaan alsof je mindset direct beinvloedt wat je overkomt of bereikt. Niet "je hebt geen invloed op wat je op je bordje krijgt, maar wel op hoe je ermee omgaat en van alles valt wat te maken", maar "als je het maar hard genoeg wilt of visualiseert, kan iedereen bereiken wat ik bereik". Terwijl dat per definitie niet waar is en we dat eigenlijk ook allemaal wel weten. Het heeft iets arrogant ignorants, inderdaad wat hierboven genoemd wordt, een terzijdeschuiven van het geluk en privilege wat je hebt gehad en je eigen success volledig aan jezelf toeschrijven en je daar enorm mee identificeren (hahaha hoezo non attachment to the ego) en dat dan OOK nog eens aan anderen opleggen.

Het doet me ineens denken aan wat Ryan Holiday zegt in Ego is the Enemy: "With success comes the temptation to tell oneself a story, to round off the edges, to cut out your lucky breaks and add a certain mythology to it all. You know, that arching narrative of Herculean struggle for greatness against all odds: sleeping on the floor, being disowned by my parents, suffering for my ambition. It's a type of storytelling in which eventually your talent becomes your identity and your accomplischments become your worth. "

Ben het helemaal met je eens whatever. Dank voor de podcast tips.

Ja, ik denk dat de tegenstrijdigheid en de egoistische invalshoek me het meest storen. Het wordt een beetje omgedraaid. In plaats van dat je met een bepaalde mindset wellicht je kansen vergroot om een bepaalde manier van geluk/succes te behalen, wordt het omgedraaid en wordt er gedaan alsof je mindset direct beinvloedt wat je overkomt of bereikt. Niet "je hebt geen invloed op wat je op je bordje krijgt, maar wel op hoe je ermee omgaat en van alles valt wat te maken", maar "als je het maar hard genoeg wilt of visualiseert, kan iedereen bereiken wat ik bereik". Terwijl dat per definitie niet waar is en we dat eigenlijk ook allemaal wel weten. Het heeft iets arrogant ignorants, inderdaad wat hierboven genoemd wordt, een terzijdeschuiven van het geluk en privilege wat je hebt gehad en je eigen success volledig aan jezelf toeschrijven en je daar enorm mee identificeren (hahaha hoezo non attachment to the ego) en dat dan OOK nog eens aan anderen opleggen.

Ik quote even dit stukje, maar precies de spijker op z'n kop Whatever! Vrij makkelijk om zo te denken als je in een bevoorrechte positie zit en wellicht ook nog weinig tegenslagen hebt gekend in het leven.
Voorbeeld van Sanny wat ik weleens heb gehoord is dat ze zegt dat ze het ook niet altijd financieel goed heeft gehad want er was niet altijd acteerwerk beschikbaar. Daarbij vergeet ze dat ze altijd modellenwerk heeft gedaan en dat ze bevoorrecht is met haar uiterlijk, iemand als ik (als voorbeeld dan maar even) was nooit aangenomen als actrice of als model, hoe 'goed' ik ook zou zijn, daar ben ik gewoon niet knap genoeg voor.
Daarnaast doet ze dan net alsof ze maanden heeft moeten putjes scheppen wat natuurlijk niet zo is, ze had altijd ander werk kunnen zoeken.

Dankjewel Whatever, je weet precies te omschrijven wat ik ervan vind/denk.

@Scandic, inderdaad. En je weet natuurlijk niet wat zij aan andere tegenslagen gehad heeft. En vast heeft ze zelf ook echt wel hard gewerkt aan hetgeen wat ze bereikt heeft. Maar het leven is gewoon niet maakbaar en wat je bereikt is nooit enkel en alleen gebaseerd op je eigen mindset en inzet. Het is gewoon eigenlijk altijd zo dat er anderen zijn die een stuk minder geluk hebben gehad. Met misschien nog wel een betere mindset en inzet dan jij.

Ik weet niet, bescheidenheid zou meer sieren. Erkennen dat jouw eigen bijdrage absoluut belangrijk, maar niet per se doorslaggevend is. Er zit iets van arrogantie en laatdunkendheid in om te doen alsof dat niet zo is. Een "dit, dit en dit heb ik gedaan en dat heeft me zus en zo geholpen en het is niet doorslaggevend en ik heb natuurlijk ook veel geluk en kansen gehad, maar ik denk wel dat dit iedereen kan helpen" is een heel andere boodschap dat "ik ben wie ik ben omdat ik mindset/inzet x en y heb, mijn succes is volledig mijn eigen prestatie en dat had jij ook kunnen zijn en zo niet dan is dat je eigen schuld". Het is echt een beetje wat Ryan Holiday beschrijft, een soort van jezelf nog een extra veer in je achterste steken, je eigen bijdrage overdrijven en goedpraten richting jezelf en anderen waarom jij dat succes ECHT (zelf) verdiend hebt. Terwijl het deels ook gewoon mazzel hebben is.

Ik denk dat het voor iedereen moeilijk is om te erkennen dat jouw succes/privilege gewoon (groten)deels afhankelijk is van factoren die je niet zelf beinvloedt hebt. En dat leven, geluk, succes allemaal vrij willekeurig verdeeld zijn en absoluut niet eerlijk. Ergens is die ongelijkheid natuurlijk ontzettend pijnlijk en dan is het misschien makkelijker om te doen alsof dat niet zo is, alsof het beinvloedbaar is. Dan is het EN meer jouw prestatie dat het bij jou zo mooi uitpakt EN minder jouw verantwoordelijkheid dat dat bij een ander niet zo is gelopen.

Dank voor je waardevolle reactie, Whatever. Je geeft het hele verhaal precies de nuance die ik bedoel.

In het najaar las ik Een nieuwe aarde van Eckhart Tolle. Dat gaat over de rol van het ego, collectief en persoonlijk. Dat vond ik heel inspirerend en ik had het idee dat ik daarna beter snap hoe de wereld (voor mij) werkt. En dat ik hier nog mega veel in te leren heb.

Ik begrijp wel dat de manier waarop door sommige influencers LOA wordt uitgedragen weerstand oproept en kan me er zoals gezegd helemaal in vinden dat je het anderen niet mag opleggen, dat dat enorm giftig kan zijn.

Maar ik vind ook niet dat je alleen maar dit soort dingen mag teachen als je er een disclaimer bijdoet dat je zelf niet alles hebt meegemaakt en dat je weet dat je vanuit een bevoorrechte positie spreekt. Veel mensen die met zichzelf in de knoop zitten zijn er wél mee geholpen. Als je het breder trekt: elke vorm van bezig zijn met zelfontwikkeling is toch privilege?

Ik denk niet dat ik er iemand schade mee berokken als ik me wel helemaal op LOA zou storten. Sterker nog: door positiever en energieker in het leven te staan en me niet meer zo te identificeren met mijn ego (wat een blijvende oefening is hoor!) houd ik juist tijd, energie en aandacht over voor mijn omgeving. Niemand heeft er toch wat aan als ik mijn belemmeringen om te komen waar ik wil zijn in stand houd? Ja het is een enorm privilege om hiermee bezig te zijn, maar niet schadelijk. Daarom snap ik de woede niet zo geloof ik.