Welkom op Zeg maar Yes!

Ja, dat wel, maar hij is echt heel actief als hij wakker is. En houdt dat rustig vol tot ver na middernacht. Of gaat wel op tijd slapen maar is dan midden in de nacht opeens een paar uur klaarwakker. Tegenwoordig blijft hij in elk geval wel gewoon netjes op zijn kamer en gaat op een bepaald moment ook wel weer slapen, vroeger was dan gewoon de nacht voorbij en ging hij door het hele huis spoken.

Fijn dat hij nu wel op zijn kamer blijft. Dan hoef je ook niet naar hem toe denk ik?

Als de behandeling bij S niet aanslaat, dan staat ons dat ook te wachten Nachtelijke onrust die uuuuuren kan aanhouden. Voor mij, lijkt alsof ik dat nu heel makkelijk zeg, zou dat juist wel een reden zijn om een logeerhuis in te schakelen.

Hij heeft nog best veel nabijheid nodig, anders slaapt hij nog slechter, maar het is niet meer zo intensief als vroeger, hij staat niet meer om 2 uur 's nachts op met het idee dat de dag is begonnen. Hij weet beter het onderscheid tussen 's nachts als je boven op je kamer blijft, ook al slaap je niet, en overdag als je opstaat en beneden gaat spelen.

Ook wel begrijpelijk dat je een logeerhuis overweegt, hoor. Ik zeg ook niet dat niemand met een slecht slapend kind dat zou moeten doen.

Ik hoop heel erg voor jullie dat de behandeling wel aanslaat, sowieso!

Dan snap ik inderdaad dat dat nog een stap te ver is. Bij papa en mama is het allerveiligste!

Het is een groot gedeelte gevoel en een groot gedeelte gewoon hoe ik het wil hebben :-)

Ik wil bijv dat ze netjes zijn bij andere mensen en thuis natuurlijk ook maar ik wil dat ze bedanken, dat ze je aan kijken als je tegen ze praat, dat ze hun mond houden als andere mensen praten.
Ik wil dat zich kunnen vermaken zonder scherm. Er zijn hier genoeg schermen in huis hoor dus ze mogen er ook gerust op maar ik wil ook dat ze andere dingen doen. En als ik met zij uiteten ga wil ik niet dat ze op een scherm gaan, dan is er geen gesprek mogelijk daarvoor ga ik niet uit eten. Dit zijn een paar voorbeelden van hoe ik het wil hebben.

En verder is het veel gevoel, eentje hier is veel gevoeliger dan de ander heeft veel meer last van faalangst dat weet je van te voren niet natuurlijk dus op basis van mijn gevoel ga ik daar mee om.

I

Ik vind dit een enorm lastige vraag, want voor mijn gevoel doen we maar wat. We hebben een aantal regels, zijn (over het algemeen) consequent, maar L krijgt voor ons gevoel ook veel ruimte. Al zou mijn schoonfamilie daar iets anders van vinden😅.
Wat ik vooral gemist heb in mijn jeugd is oprechte interesse in mij en wat ik deed, complimentjes, sorry horen als mijn ouders iers verkeerds deden. Dus dat zijn wel dingen waar ik scherp op probeer te zijn.

Ik geef trouwens wel veel meer toe dan ik ooit gedacht had van mezelf. Van de week realiseerde ik me dat ik toch wel een beetje een 'curling-ouder' ben geworden ;-) Zo mocht de middelste vandaag verkleed als piet naar school. Ze gaan altijd met de bus, maar toen ze zich realiseerde dat ze dan 's middags ook als piet in de bus moest (dan zitten er veel oudere kinderen bij), vond ze dat vervelend. Ik bood meteen aan om hen dan wel te komen halen voor een keertje. Dat doe ik ook als ze bijvoorbeeld veel spullen mee hebben. Dan vind ik het zielig dat ze met een zware tas en nog extra tassen in die bus moeten.
Mijn man is daar veel harder in en ik zou dat ook moeten zijn op die momenten, ze zouden dan veel zelfstandiger worden. Want daar schort het nog wel eens aan en daar heb ik echt wel een aandeel in. Ik ga vaak voor de makkelijke weg, help hen om de dingen sneller te laten gaan. Dat zou ik juist niet moeten doen, uiteindelijk gaat alles juist sneller als ze veel zelfstandig kunnen. Duimen is ook zo'n ding hier in huis. De jongste duimt nog, eerst alleen 's avonds als ze moe was. Maar sinds ze in het eerste leerjaar zit (groep 3) ook best vaak overdag. Ze wordt daar rustig van en dat kan ze na een drukke schooldag wel gebruiken (denk ik dan, ik zeg er dan ook vaak niks van). Mijn man vindt het echter echt niet meer kunnen nu ze bijna 7 is en loopt haar de hele dag te corrigeren. Zij wordt daar stikchagrijnig van, ik ook en mijn man uiteindelijk ook. Hoewel ik vind dat mijn man gelijk heeft, heb ik geen zin in dat gedoe en die vervelende sfeer in huis. Ik praat wel regelmatig met haar over de nadelen van het duimen. Daardoor gaat ze tot nu toe echter nog niet minder duimen. Een pleister en Bytex hebben we ook al geprobeerd, dat haalt ze er zelf meteen af.
Ik weet dus eigenlijk wel wat ik anders zou kunnen doen, maar heb de energie niet om het echt aan te pakken. Op dat vlak zitten mijn man en ik dus niet echt op één lijn. Feit is wel dat hij veel minder uren met de kinderen is dan ik, dus ik zou dan de hele dag een strijd moeten aangaan als ik zo streng wil zijn als hij. Daar pas ik voor. Die andere twee zijn uiteindelijk ook vanzelf gestopt met duimen. Met zindelijk worden ging het net zo, nooit echt geoefend of gestimuleerd, rond 3 jaar waren ze wel alle drie zindelijk zonder ooit een ongelukje en meteen op de wc in plaats van een potje. Ik kon niet begrijpen hoe iemand dagen of soms weken achter elkaar kon oefenen met potjes, lopen zonder onderbroek en overal ongelukjes opruimen. Ik ben van mening dat overal een tijd voor is en dat ze uiteindelijk zelf aangeven wanneer ze klaar zijn voor dat soort dingen. Misschien te makkelijk, maar het werkt voor ons en over het algemeen zijn ze heel gemanierd, sociaal en beleefd.

Moeten jullie kinderen huishoudelijke taken doen trouwens? Hier helpen ze alle drie regelmatig met de voorbereidingen voor het koken, gewoon omdat ze dat leuk vinden. Ze moeten hun eigen kamer netjes houden en regelmatig helpen ze met het dekken of afruimen van de tafel. Maar daar houdt het wel op eigenlijk.

Ja, R. is 3,5 en ‘moet’ de tafel dekken, zelf zijn bordje in vaatwasser zetten, zijn speelgoed 2 keer per dag opruimen, kleren in wasmand stoppen en helpt vaak bij bv was ophangen.

L inderdaad ook. Die 'moet' ook klusjes doen in de zin van haar speelgoed opruimen, kleding of schoenen die ze uittrekt op de plek leggen waar ze horen, helpen met de vaatwasser uitruimen, afwas naar de keuken brengen. Ze vindt het ook leuk om te helpen, dat scheelt ook. Ze doet daardoor ook al veel dingen uit zichzelf.

Ik heb er wel (veel) over gelezen en doe wat bij mij past. Er zijn dingen die ik bewust niet doe zoals slaaptraining of boos worden op de emotie boos van kinderen en dingen waar ik bewust mee omga als gezond eten, weinig schermtijd en geen iPad en elke dag lezen. Ik geef ze de ruimte en vrijheid om te spelen. Dat hoeft niet per se speelgoed te zijn en er mag vrijwel overal gespeeld worden. Ik probeer ze zelfvertrouwen te geven. Ik geloof er in dat daden veel meer zeggen dan woorden. Ik ben zelf dus een voorbeeld in mijn gedrag veel meer dan de regels die stel.

Maar bovenal ben ik mens. En menselijk. Dus ik mopper weleens, ben gehaast of onredelijk. Ik maak fouten er zijn dingen die ik niet weet of kan. En voordat iets goed gaat heb ik veel geoefend en geprobeerd. En bij mij lukken dingen meestal niet in een keer. Ik praat daarover. Als ik niet geduldig ben of heb gemopperd dan praten we daarover. Als ik boos ben geworden vanuit emotie dan praten we daarover. Dus het gaat niet altijd volgens het boekje. Maar er kan wel over gepraat worden en zo zijn we al een aantal keer op goede oplossingen gekomen.

Ik geef trouwens wel veel meer toe dan ik ooit gedacht had van mezelf. Van de week realiseerde ik me dat ik toch wel een beetje een 'curling-ouder' ben geworden ;-) Zo mocht de middelste vandaag verkleed als piet naar school. Ze gaan altijd met de bus, maar toen ze zich realiseerde dat ze dan 's middags ook als piet in de bus moest (dan zitten er veel oudere kinderen bij), vond ze dat vervelend. Ik bood meteen aan om hen dan wel te komen halen voor een keertje. Dat doe ik ook als ze bijvoorbeeld veel spullen mee hebben. Dan vind ik het zielig dat ze met een zware tas en nog extra tassen in die bus moeten.

O, herkenbaar hoor, dat heb ik hetzelfde, ik merk ook dat ik het liefst op alles zou willen anticiperen en als er voor Y een keer iets tegenvalt dan reken ik mezelf dat vaak aan. Ik ben ook veel beschermender dan mijn man. Dat ophalen had ik dus ook gedaan.

Bij E ligt het weer anders, die moet sowieso nog in de meeste dingen begeleid worden, vandaar dat ik nu even specifiek Y noem. Al moet ik ook toegeven dat ik er bij hem pas later achterkwam dat hij allang zichzelf aan kon kleden, inclusief zelf knopen en ritsen dichtmaken, omdat ik het zo gewend was hem nog met alles te helpen.