Zo jammer dat sommigen zo'n vervelende kraamweek hebben gehad
Ik vond de kraamweken heel bijzonder. Bij de oudste wilden wij niets liever dan naar huis. Vanwege mijn hoge bloeddruk moesten we 24 uur blijven en dochter lag op de neonatologie, omdat de kraamafdeling vol was. Ik vond het heel vervelend dat ik haar niet bij me had, want zelf kon ik nog niet zo ver lopen. Ik vond het ook heel lastig dat er zo gepusht werd met de borstvoeding. Ik wilde heel graag borstvoeding geven, maar door al dat geduw steeds, lukte het bij mij juist niet echt. Ik was blij toen we na ruim 24 uur naar huis mochten. Heel bijzonder om thuis te komen met zijn drietjes. Het hele huis was versierd en er stond een heerlijke taart klaar gemaakt door mijn zusje: zij had onze sleutels om voor onze poezen te zorgen. We hadden een fijne kraamverzorgster, heel jong nog, maar ze hielp waar nodig en liet ons zelf doen wat we zelf wilden doen. Ze kwam maar halve dagen, dat hadden we aangevraagd omdat het ons wat ongemakkelijk leek de hele tijd een vreemde in huis. Dat vond ik toen ook heel fijn. Ze deed veel in huis 's morgens en 's middags hadden we lekker het huis voor onszelf.
Bij de tweede ging ik met een buikgriep de bevalling in (anders was ik waarschijnlijk al 1 of 2 dagen eerder ingeleid), maar tijdens de bevalling voelde ik me ineens weer prima. Het was mijn fijnste bevalling (de enige die ik zo nog eens zou overdoen). We kwamen op oudjaarsdag thuis en hebben de kinderen ook beide wakker gemaakt om middernacht, heel bijzonder zo samen op ons bed door het raam naar het vuurwerk kijken. Maar tijdens de kraamweek merkte ik wel dat ik nog niet hersteld was van de buikgriep, ik had totaal geen eetlust en heb me nog best lang vrij slap gevoeld. Wel hadden we twee fijne kraamverzorgsters die heerlijke fruitcreaties maakten. Maar halverwege de week konden ze niet meer komen vanwege extreme ijzel. De eerste dag vond ik het heerlijk, die rust in huis, lekker met ons viertjes, maar daarna wilde ik mijn familie ook zo graag weer zien, maar ook voor hen was het niet verantwoord om te komen. Maar mijn vader vond het zo sneu voor ons dat hij met heel veel moeite zijn auto schoongekrabd heeft en heel voorzichtig naar ons toe gereden is

Achteraf heel onverstandig natuurlijk, maar ik vond het heel fijn (zit nu ook echt met tranen in mijn ogen

). Ik voelde me op een gegeven moment wel een beetje opgesloten in huis, wilde zo graag wandelen en pronken met mijn baby. Maar pas na 1,5 week was het buiten niet alleen nog maar ijsbaan en kon ik me voorzichtig naar buiten wagen.
Bij de derde hoopte ik eindelijk op die natuurlijke bevalling thuis in bad. Het ging de hele zwangerschap goed met mijn bloeddruk, tot ik met 38 weken een virusje opliep tijdens een familieweekend (25 van de 40 mensen waren ziek geworden). Dat wist ik toen alleen nog niet en omdat ik niks binnenhield en mijn bloeddruk (daardoor) te hoog was, werd ik ingeleid. Ik vond het prima op dat moment, het kwam heel goed uit dat de baby eerder kwam, omdat mijn vader ernstig ziek was. Het was een vreselijke bevalling (al was mijn bloeddruk wel weer prima), het was echt te vroeg voor J. en voor mijn lichaam. Achteraf hadden we toch moeten wachten, maar ik was wel blij dat hij er was en mijn vader hem nog vrij bewust kon ontmoeten. Ik kon twee dagen niet op mijn benen staan en moest ook twee nachten in het ziekenhuis blijven daarom. Die tweede nacht was heel bijzonder. Mijn man was naar huis met de andere kinderen en ik lag samen met J. in de cosleeper, zo fijn, alleen wij tweetjes
We kregen een ervaren, vrij drukke kraamverzorgster, maar dat kon ik nu vrij goed hebben. Ze werkte hard, liet ons veel met rust en was heel leuk met onze oudste twee. Ik voelde me al heel snel weer fit en na 1,5 week (het weekend van mijn uitgerekende datum) fietste ik al over Schiermonnikoog: het laatste uitje met mijn vader. Zo fijn dat wij er ook bij konden zijn. Mijn vader maakte het op dat moment al niet zo bewust meer mee, maar die herinneringen en foto's zijn me wel heel dierbaar. De terugweg op de boot keken we wat foto's op de telefoon. Mijn vader zei toen nog: we zien er allemaal blij uit op de foto, ik zie mezelf ook nog genieten, maar ik weet er niks meer van.