Welkom op Zeg maar Yes!

Hallo,

Ik ben een stille meelezer maar zou graag iets willen delen of ervaringen willen uitwisselen voor we de stap naar (nog meer) professionele hulp zetten.

Onze dochter van bijna 7 jaar is erg temperamentvol. Zo hevig dat haar broer van 11 en mijn man en ik soms op onze tenen lopen omdat we bang zijn voor de zoveelste woedeaanval die gaat komen.

In groep 2 hebben wij op advies van het CB onze dochter opgegeven voor de kiezel en druppel training (vergelijkbaar met de rots en watertraining) omdat ze op school (toen groep 2) vastliep.
Ook bij het CB zagen ze dat ze krampachtig alles goed wilde overtekenen van wat de vp deed en heel bang was om fouten te maken.
Op school durfde ze in de kring niets te zeggen als ze de beurt kreeg, durfde geen hulp te vragen aan de juf, was bang om met een werkje te beginnen waardoor deze tip werd gegeven.

De cursus is enkele maanden geleden afgerond en we kregen als feedback terug dat ze overkwam als een onzeker meisje, wilt het graag goed doen (perfectionisme)? Deed wel alle oefeningen mee maar was zeker niet op de voorgrond.
Haar huidige juf in groep 3 omschrijft haar als zeker niet haantje de voorste maar durft wel om hulp te vragen en bij een beurt in de klas doet ze altijd wel mee.

Thuis zien we een heel ander kind. Een kind dat heel snel boos wordt, heel snel gaat schreeuwen. Heel veel moet op haar manier of op de manier hoe ze het in gedachten had.
Het lijkt wel alsof ze niet weet hoe ze met haar emoties moet omgaan.
Ik ben mij gaan verdiepen in hoe ik haar het beste kan helpen en heb gezien dat haar vasthouden en haar gevoel erkennen haar heel erg helpt om snel rustig te worden.
Echter heb ik zelf moeite om dit constant te blijven doen omdat ik haar gedrag echt fout vindt en omdat het meerdere keren per dag gebeurt is het voor mij heel moeilijk om rustig te blijven.
Ook naar haar broer toe kan ik het niet goed ‘verantwoorden’ omdat het lijkt alsof ik haar troost terwijl ze net naar hem heeft geschreeuwd met waarom hij haar aankijkt?..

Ook mijn man is het niet eens met deze aanpak en brengt haar meestal naar haar kamer waar ze dan een aantal minuten rustig moet worden alvorens ze naar buiten mag.
Dit resulteert in vaak heel hard schreeuwen (om mij)..

Ze heeft veel vriendinnetjes en wilt graag veel afspreken maar speelafspraken bij ons thuis eindigen bijna altijd wel in ruzie omdat ze dominant en erg bepalend is.

Enorm lange tekst maar hopelijk geeft het een beeld van waar we tegenaan lopen. Vanuit school heeft er een sociaal werkster meegekeken en is bij ons thuis geweest maar dit was meer gericht op de ruzie tussen broer en zus waarbij zij haar advies gaf om een beloningssysteem te maken.
Dit hebben we een tijdje volgehouden maar is vanuit ons allemaal de klad in gekomen.

Alvast bedankt voor het lezen en mocht iemand herkenning lezen of tips hebben wie ons hiermee verder kan helpen (consultatiebureau of huisarts of..) dan hoor ik het graag.

Liefs!

Als eerste een dikke knuffel dit zijn lastige situaties. Zoals ik het lees past ze zich op school heel erg aan en komt alles thuis eruit. Voor jullie naar maar voor haar eigenlijk nog veel vervelender. Ik geloof er in dat kinderen dit niet expres doen en het een letterlijke schreeuw om hulp is omdat ze geen idee hebben wat ze moeten. Ik geloof dan ook meer in jouw aanpak dus voel je daar niet schuldig om.

Waar je verder kan kijken is de huisarts of het sociaal wijkteam. Jeugdhulp wordt namelijk vanuit de gemeentes vergoed en zij kunnen je dan ook verder helpen. Zelf vind ik het wel altijd zwaar klinken jeugdhulp, maar dat kunnen kleine dingen zijn. Zij kennen ook de paden en weten wat de mogelohkheden zijn.

Als eerste een dikke knuffel dit zijn lastige situaties. Zoals ik het lees past ze zich op school heel erg aan en komt alles thuis eruit. Voor jullie naar maar voor haar eigenlijk nog veel vervelender. Ik geloof er in dat kinderen dit niet expres doen en het een letterlijke schreeuw om hulp is omdat ze geen idee hebben wat ze moeten. Ik geloof dan ook meer in jouw aanpak dus voel je daar niet schuldig om.

Hier ben ik het heel erg mee eens. Het lijkt alsof ze de hele dag haar kameleonpakje aan heeft en thuis komt dat eruit. Door haar vast te houden en te erkennen geef je haar de veiligheid en geborgenheid die ze nodig heeft. Door haar op haar kamer te zetten sluit je haar buiten en mis je verbinding. Het gedrag is misschien niet goed, maar ze doet het niet expres. Ik denk ook dat je haar broer dit best kan uitleggen. Volgens mij is het belangrijk dat je samen met haar thuis zoekt naar een manier waarop ze haar prikkels kan verwerken. Uit school eerst een tijdje kleuren. Of op bed liggen. Of wat dan ook.

Wat moeilijk en verdrietig zeg.

Wat jij beschrijft hebben wij precies zo met de oudste. Zij kameleont (ik maak er even een werkwoord van) op school continu en staat dan op ontploffen bij thuiskomst.
Ook het enige wat echt helpt is troosten en haar vasthouden, maar soms is het gedrag zo extreem dat het niet altijd kan. Zoals dit weekend toen ze in de auto boos werd en de rijdende auto uit wilde en dus de deur plots opende.
Wij zijn een jaar geleden met haar naar een orthopedagoog gegaan die haar kennis combineert met nei therapie. Dat heeft ons erg geholpen. De ontploffingen zijn sindsdien minder, en we kunnen ook beter met haar in gesprek (nadien) om duidelijke afspraken te maken. Nu ze wat ouder wordt (bijna 10) merken we dat ze andere manieren vind om zichzelf rust te geven/te ontprikkelen. Ze kan steeds beter aangeven wat ze nodig heeft. Wat moeilijk blijft is het omgaan met haar emoties. Ze kan zichzelf eigenlijk niet kalmeren en heeft mij daarvoor nodig.
Ik heb niet perse tips voor je, maar ik wil je wel laten weten dat ik aan je denk en dat ik snap hoe moeilijk dit is. Ik denk echt dat je het goed doet door haar te troosten en veiligheid te bieden. Je kunt dit naar haar (en broer en man) ook uitleggen als dat dit is wat je haar wil geven omdat je ziet dat ze haar emoties niet verwerkt krijgt, maar dat je tegelijkertijd afkeurt wat ze laat zien in haar gedrag. Dit kan echt prima naast elkaar bestaan.
Heel veel sterkte ermee, ik hoop dat jullie de juiste hulp vinden!

Precies zoals mijn dochter. Op school doet ze goed mee, heeft daar een masker op.
Thuis gaat het masker af en wij hebben een boos en onhandelbaar kind. En alle goede bedoelingen over aanpassingen die we moesten doen, die werkte niet want ze wordt overprikkeld op school. In de vakantie hebben wij een heel ander kind.
Mijn dochter heeft autisme.
Ik zou bij de gemeente eens vragen voor een breed diagnostisch onderzoek. Ik zeg niet dat jouw dochter autisme heeft of iets anders maar het helpt jullie om in kaart te brengen wat ze nodig heeft. Een intelligentietest hoort daar bv bij, zo kwamen we erachter dat dochter iets lager dan gemiddeld scoort maar emotioneel bv 4 jaar achterloopt.
Ik zou verder kijken. En je mag altijd een pb sturen als je daar behoefte aan hebt.

Als eerste een dikke knuffel dit zijn lastige situaties. Zoals ik het lees past ze zich op school heel erg aan en komt alles thuis eruit. Voor jullie naar maar voor haar eigenlijk nog veel vervelender. Ik geloof er in dat kinderen dit niet expres doen en het een letterlijke schreeuw om hulp is omdat ze geen idee hebben wat ze moeten. Ik geloof dan ook meer in jouw aanpak dus voel je daar niet schuldig om.

Hier ben ik het heel erg mee eens. Het lijkt alsof ze de hele dag haar kameleonpakje aan heeft en thuis komt dat eruit. Door haar vast te houden en te erkennen geef je haar de veiligheid en geborgenheid die ze nodig heeft. Door haar op haar kamer te zetten sluit je haar buiten en mis je verbinding. Het gedrag is misschien niet goed, maar ze doet het niet expres. Ik denk ook dat je haar broer dit best kan uitleggen. Volgens mij is het belangrijk dat je samen met haar thuis zoekt naar een manier waarop ze haar prikkels kan verwerken. Uit school eerst een tijdje kleuren. Of op bed liggen. Of wat dan ook.

Wat moeilijk en verdrietig zeg.

Ik raad aan eens te kijken naar nervous system regulation. Kinderen hebben daar sowieso nog moeite mee en de ene meer dan de ander, bij sommige mensen gaat het niet meer weg maar leren ze ermee omgaan. Een trampoline (ritmisch op en neer), een schommel in huis (liefst 1 van stof), dansen op muziek, in de natuur zijn; zo zijn er veel ontprikkelende dingen. Geen schermen totdat de ontprikkeling klaar is.

Marsy even een vraag aan jou (met jouw ervaring en opleidingen), je zegt geen schermen tot de ontprikkeling klaar is. Mijn dochter ontprikkelt (net als vele kinderen met ass) door scherm.
Ik ben er geen voorstander van maar de begeleiding zei dat dit goed was voor haar. Is dat nu echt zo want ik wil juist hun schermtijd minderen.

Marsy even een vraag aan jou (met jouw ervaring en opleidingen), je zegt geen schermen tot de ontprikkeling klaar is. Mijn dochter ontprikkelt (net als vele kinderen met ass) door scherm.
Ik ben er geen voorstander van maar de begeleiding zei dat dit goed was voor haar. Is dat nu echt zo want ik wil juist hun schermtijd minderen.

Bij ons zijn we er juist achter gekomen dat Lu van een scherm juist meer overprikkeld raakt. Hij vind het wel heerlijk, hij zégt dat het hem helpt. Maar wij merken dat hij daarna eigenlijk alleen maar slechter hanteerbaar is. Het is dus echt niet zo dat alle kinderen met ASS ontprikkelen van schermtijd, ik heb wel vaker gehoord dat het voor mensen met ASS goed werkt. In ons geval hebben we hulp gezocht bij een ergotherapeut en die heeft een prikkelprofiel opgesteld en samen met haar hebben we ontdekt dat schermtijd hem dus niet hielp. Wat wel helpt is lezen, een verzwaringskussen gebruiken, wandelen.

Siesa: het is een interessante vraag en ook heel complex. Ik heb me er wat in verdiept en er komt steeds meer onderzoek dat als kinderen jong aan schermen worden blootgesteld, ze een kwart meer kans hebben op sensory problemen in de toekomst. Maar dat is ook niet gek als je er holistisch naar kijkt: het brein van een heel jong kind is zo in ontwikkeling dat alleen buiten zijn al enorm prikkelend is, zeker als het ook op de opvang zit, het is daar best druk/ Op momenten dat een kind eigenlijk even zou moeten ontprikkelen, krijgen ze vaak nog even een schermpje thuis. Ik snáp dat, ik heb ook twee kinderen en ben ook doodop aan einde van de middag. Maar die flitsende kleuren en geluiden zijn bijna niet meer te verwerken in dat brein. Na het tweede levensjaar (tot 5) zeggen ze niet langer dan een uur, dit is allemaal gebaseerd op onderzoek. Het brein maakt namelijk dopamine aan en als je dat krijgt van 'screens', dan is het lastig dat los te laten; het voelt heel goed. Na 5 jaar wordt dit opgeschroeft naar 2 uur, maar veel kinderen krijgen rond die leeftijd ook veel schermen op school.

En dit zijn kinderen die niet neurotypisch zijn. Voor kinderen met bijvoorbeeld autisme zijn bepaalde programma's juist ontprikkelend, maar ook hier wordt aangeraden om zo laat mogelijk te beginnen. Sociale interacties zijn vaak aangeleerd gedrag en als je dopamine krijgt van een scherm, dan is dit lastig om weer los te laten voor een gemiddeld kind, laat staan als je dus al moeite hebt met de vele gevoelens. Maar er is inderdaad ook onderzoek die laat zien dat rustige programma's (dus niet paw patrol en als die drukke shows waar iedereen zo snel praat, maar bijvoorbeeld sesamstraat, bluey, zandkasteel) wel weer een positief effect kan hebben.

Ik zou gewoon eens kijken naar een hele dag: hoeveel prikkels zijn er geweest, hoeveel prikkels krijgt het kind nog te verwerken? Is het een drukke dag met gym op school, dan zou ik thuis kiezen voor een rustige show als je kind écht graag schermen wil. Of een rustig spel. Is het een weekend en is er veel rust geweest, dan is er ruimte voor wat meer prikkelverwerking. En zeker ook kijken naar de leeftijd van het kind.

Ik raad trouwens ook enorm een ergotherapeut aan; die zijn getraind hierin (over- en ontprikkeling). Zeker als je zegt dat haar stevig vasthouden helpt (hoort ook weer bij ontprikkelingsbehoefte).

Marsy even een vraag aan jou (met jouw ervaring en opleidingen), je zegt geen schermen tot de ontprikkeling klaar is. Mijn dochter ontprikkelt (net als vele kinderen met ass) door scherm.
Ik ben er geen voorstander van maar de begeleiding zei dat dit goed was voor haar. Is dat nu echt zo want ik wil juist hun schermtijd minderen.

Ik heb ooit eens dit gehoord: het lijkt alsof kinderen rustig worden van een scherm, want ze zitten er helemaal in en kunnen er niet van wegkijken. Maar, daarin schuilt meteen het gevaar; datgene wat ze kijken gaat hun begrip op dat moment te boven. Ze hebben alle hersencapaciteit nodig om te begrijpen wat ze zien en kunnen daarom echt niets anders doen. Bij een filmpje waarin ze ondertussen andere dingen doen zou je zeggen, het boeit ze niet, maar ondertussen is het stiekem wel een stuk beter.

Bedankt voor al jullie antwoorden en tips.
Even een update sinds mijn laatste post:
In de meivakantie zijn we een week op vakantie geweest en haar gedrag werd in die week allemaal maar extremer tot fysiek naar ons aan toe.
Ook een hele brutale mond en niet luisteren als we haar iets vroegen.
Tijdens de vakantie heb ik huilend naar de huisarts gemaild voor een verwijzing naar een grote (kinder)psychologen praktijk met veel verschillende disciplines en specialisaties.

Ik heb tijdens de vakantie op een moment waar ze heel rustig en lief was eens gesproken over haar boosheid en hoe het komt dat ze dit op school niet heeft. Ze zei dat ze op school ook vaak boos is maar zich dan goed kan inhouden maar dit bij ons niet kan.
Toen ik haar vertelde dat ik graag samen met papa, mama en haar wilde gaan kijken of iemand ons daarbij kan helpen raakte ze echt in paniek en zei ze wel 100x dat ze dit niet wilde.

Ik had gehoopt dat de vakantie goed zou doen maar besef me nu des te meer dat we het zonder hulp niet verder redden.
Ondanks dat ik weet dat het niet hoeft en tegen een ander ook zou zeggen dat hulp vragen goed is en laat zien dat we haar willen helpen, voelt het toch als falen waarbij ik bang ben dat ik haar het gevoel geef dat er iets mis met haar is en er een stempel geplakt gaat worden.
We zullen zien wat het haar en ons gaat brengen. De wachttijd is ruim 8 weken dus we proberen nog even vol te houden..

Wat jij beschrijft hebben wij precies zo met de oudste. Zij kameleont (ik maak er even een werkwoord van) op school continu en staat dan op ontploffen bij thuiskomst.
Ook het enige wat echt helpt is troosten en haar vasthouden, maar soms is het gedrag zo extreem dat het niet altijd kan. Zoals dit weekend toen ze in de auto boos werd en de rijdende auto uit wilde en dus de deur plots opende.
Wij zijn een jaar geleden met haar naar een orthopedagoog gegaan die haar kennis combineert met nei therapie. Dat heeft ons erg geholpen. De ontploffingen zijn sindsdien minder, en we kunnen ook beter met haar in gesprek (nadien) om duidelijke afspraken te maken. Nu ze wat ouder wordt (bijna 10) merken we dat ze andere manieren vind om zichzelf rust te geven/te ontprikkelen. Ze kan steeds beter aangeven wat ze nodig heeft. Wat moeilijk blijft is het omgaan met haar emoties. Ze kan zichzelf eigenlijk niet kalmeren en heeft mij daarvoor nodig.
Ik heb niet perse tips voor je, maar ik wil je wel laten weten dat ik aan je denk en dat ik snap hoe moeilijk dit is. Ik denk echt dat je het goed doet door haar te troosten en veiligheid te bieden. Je kunt dit naar haar (en broer en man) ook uitleggen als dat dit is wat je haar wil geven omdat je ziet dat ze haar emoties niet verwerkt krijgt, maar dat je tegelijkertijd afkeurt wat ze laat zien in haar gedrag. Dit kan echt prima naast elkaar bestaan.
Heel veel sterkte ermee, ik hoop dat jullie de juiste hulp vinden!

Bedankt voor je fijne reactie. Ondanks dat het heel rot voor jullie dochter en jullie is om te lezen dat ze zo worstelt (worstelde) is de herkenning ook wel fijn.
Zijn jullie via de huisarts verwezen naar de orthopedagoog?

Ik herken veel van wat je schrijft in de situatie met onze zoon. Hij wordt in de zomer 7, is op school de perfecte leerling en thuis ontploft hij. Ook heel heftig, met schreeuwen, dingen gooien, ons soms pijn doen of gemene dingen zeggen. Er zijn tijden dat we allemaal op onze tenen lopen en zijn zussen vinden het ook moeilijk. We zijn met zijn leerkracht en de IB’er in gesprek gegaan en daarbij haakte iemand van het CJG aan. We zijn via hen doorverwezen naar een orthopedagoog en daar zitten we nu in een traject met testen en adviezen. We zijn heel blij met deze hulp. Dit zou voor jullie denk ik ook een weg kunnen zijn, want het is wel aan de school om mee te kijken waarom ze daar zo kameleont en overprikkeld raakt. Misschien heeft ze iets anders nodig om goed tot leren te komen of om te gaan met haar perfectionisme.

Heel veel succes. Ik weet hoe pittig het kan zijn, echt niet leuk. Voor haar niet en voor jullie allemaal niet.

Edit: hier werkt nabijheid ook. Bij hem blijven en als de boosheid overgaat in verdriet, laat hij zich knuffelen.

Je hebt idd een verwijzing nodig, via cjg if huisarts. Wij hebben die alleen niet nodig gehad uiteindelijk omdat deze vrouw haar werkzaamheden combineerde met nei en daardoor niet vergoed werd.