Welkom op Zeg maar Yes!

Ik dacht eerst dit anoniem te plaatsen, maar toch maar zo. Als we dan toch open en eerlijk bezig zijn….

Een hulpkreet, concrete tips, lieve woorden van steun, ik weet niet wat ik wil bereiken met dit topic, wat ik wel weet is dat ik de thuissituatie geen minuut langer meer aan kan.

De kinderen zijn 6 en 4. Al sinds de geboorte van de jongste is het water en vuur. Na een heftige zwangerschap met ernstige HG werd de jongste geboren en was de eerste 4 maanden een huilbaby, waardoor (denken wij) de oudste haar vanaf dag 1 als indringer heeft gezien. Zij zette de hele fijne/veilige thuissituatie op z’n kop, zorgde ervoor dat wij opeens overbelast raakten.

Nu 4 jaar verder háten ze elkaar nog steeds intens. Ja, elke broer en zus hebben wel eens ruzie, maar ik durf met 200% zekerheid te zeggen dat het bij ons thuis next level is. Géén een activiteit of moment verloopt zonder strijd en ruzie. Ze gaan werkelijk met ALLES tegen elkaar in, constant. En dit is geen fase, dit is al 4 jaar lang, dag in, dag uit.
De oudste zegt ook meerdere keren per week ‘als I dood is dan heb ik geen zusje meer hè’ en soortgelijke uitspraken.
Ik time regelmatig hoe lang het wél goed gaat als ze samen spelen, dit is ongeveer 1,5 minuut max, om aan te geven hoe intens het is.

De oudste heeft nog meer gedragsstoornissen waarmee we al een jaar of 4 van kastje naar de muur worden gestuurd. Met het vermoeden van ARFID en iets in het autistisch spectrum hebben we al trajecten bij het CJG, logopedie, diëtiste, SI therapie en voedingsteam achter de rug, alles zonder resultaat of diagnose. de IB-er van school haalt hem af en toe uit de klas, we hebben af en toe gesprekken op school, maar eigenlijk verder niks. Hij doet het op school heel goed, is blij, wat natuurlijk heel fijn is…. Maar thuis…..

Vorig jaar heb ik 9 maanden thuis gezeten met een burn-out, nadat ik vlak na de bevalling van de jongste al bij de huisarts heb gezeten met vermoeden van een postnatale depressie, wat meteen werd weggewuifd door de huisarts met ‘alle jonge moeders zijn moe’. Mijn idee is dat deze depressie nooit serieus is genomen, waardoor ik me ben blijven doormodderen met alle gevolgen van dien. Mijn huwelijk lijdt er ernstig onder, we hebben hiervoor sinds kort relatietherapie. De 9 maanden thuis gaven in zekere zin rust, maar het probleem ligt niet zo zeer bij werk, vooral thuis…. En hoe neem je rust van thuis?

Overdag zitten ze op school, ik werk 3 dagen. We hebben alleen mijn ouders, die vangen ze op mijn werkdagen al op tussen de middag en naar school, ik kan en wil ze niet nog meer belasten. Mijn vader is ook nog eens herstellende van prostaatkanker en daardoor erg vermoeid. BSO’s in de buurt zitten allemaal vol met wachtlijsten van enkele jaren, zeker voor 2 kinderen tegelijk. Mijn man werkt 5 dagen en heeft in zijn functie geen mogelijkheid een dag minder te gaan werken, ook financieel is dit niet wenselijk.
Ik heb geen vriendinnen met kinderen in dezelfde leeftijdsfase, geen sociaal vangnet verder waar ze zouden kunnen spelen, behalve zo nu en dan incidenteel bij een vriendje.

Inmiddels besef ik nu dat ik mijn kinderen echt aan het beschadigen ben, doordat ik élke dag als een tiran tegen ze sta te schreeuwen. Zo hard dat ik er een zere keel van heb achteraf. Natuurlijk besef ik me donders goed hoe vreselijk dit is en wat het met een kind doet, ik ben hier ook intens verdrietig over, voel me falen als moeder en schrijf dit terwijl de tranen over mijn wangen rollen…… maar tegelijkertijd halen ze dit in me naar boven en kan ik echt niet meer.

Vorig jaar hebben we hulp gekregen van het CJG over deze problematiek, maar dat stelde geen drol voor. Ze heeft geen keer geobserveerd, maar had alleen gesprekjes met ons over hoe onze relatie was en hoe wij het ervaarden. Het voelt gewoon uitputtend en alsof ik al jaren in een neerwaartse spiraal zit waar niet uit te komen is en waarbij de juiste hulp ver te zoeken lijkt.

Ik voel me al jaren depressief, kan me oprecht niet herinneren wanneer ik voor het laatst écht gelachen heb of écht ergens van heb genoten. Ik voel me de hele dag gestresst, zit hoog in mijn ademhaling en ben nooit relaxt. Ik ben vorig jaar bij de huisarts geweest met de vraag of anti-depressiva kan helpen, maar dit wilde zij niet voorschrijven.

Help…… wie weet er iets wat ik misschien nog niet heb geprobeerd? Of een manier waarop ik hieruit kan komen?
Ik zie als een berg op tegen de naderende schoolvakantie. De weekenden zijn al echt overleven, laat staan 6 weken….. ik ben oprecht bang voor hoe de dagen dan gaan verlopen.


A.u.b. niet quoten, misschien haal ik dit bericht laten nog weg.

Wat vreselijk voor jou. En voor jullie allemaal, want iedereen lijdt hieronder. Je gedrag is goed te verklaren, maar er zal structureel iets moeten veranderen binnen jullie gezin. Ik zou je eens verdiepen in systeemtherapie. Hier hoorde ik laatst via mijn werk over en wellicht kunnen jullie daar allemaal baat bij hebben.

Hou vol! 😘

Ach arme JD, wat heftig. Wat knap dat je zo eerlijk bent.

Ik kan me zo goed voorstellen dat je uit machteloosheid je stem verheft, om maar iets van verandering teweeg te brengen. Dat je je er bewust van bent en dat je hulp zoekt, is al zo goed. Je doet echt enorm je best, als ik het zo lees.

Rust nemen van thuis is inderdaad lastig. En zelfs al zou er plek zijn bij een BSO, is dat voor je oudste dan wel een geschikte optie, met de stoornissen die spelen? (Toen mijn oudste last van heftige driftbuien had, hebben we de BSO moeten opzeggen omdat het voor hem te vermoeiend was, zat ik toch weer thuis met hem...)

Ik herken heel erg het probleem dat als je kinderen niet zoet en kalm en rustig zijn, het lastiger is om hulp te krijgen. Mensen bieden minder snel hulp aan, als ze zien hoe je kinderen zich gedragen. En je vraagt zelf ook minder makkelijk om hulp. Geeft toch een bezwaard gevoel he? Dat maakt de situatie zo eenzaam.

Adviezen heb ik zo gauw even niet. Hier is alles met de jaren beter gegaan, eigenlijk gewoon doordat de oudste over zijn problemen heen is gegroeid. Maar wat heb ik me rot gevoeld in die moeilijke jaren.

Heel veel sterkte en wees maar trots op hoe hard je je best doet om een goede moeder te zijn ❤️

Wat heftig. Ik ga jou even een pb sturen.

Ik kan me voorstellen dat met zomervakantie in zicht deze situatie onhoudbaar voor je is. Ben je al bij de huisarts geweest? Ik zou daar dit verhaal vertellen of laten lezen. Een doorverwijzing voor psychodiagnostisch onderzoek voor je zoon en een doorverwijzing voor hulp voor jezelf. Je hebt dan nog te maken met wachtlijsten. Ik hoop dat er iemand, je man en nog iemand, een plan met je kan maken hoe je de zomervakantie doorkomt. Veel sterkte.

Ach wat verdrietig. Ik voel de onmacht in je bericht. Als eerste je bent geen slechte moeder, je hebt alleen kinderen met een gebruiksaanwijzing en die is net even wat anders dan de meeste anderen. Dat maakt het heel lastig. Ik wil je vooral even een dikke knuffel sturen!

Wat heftig voor jullie gezin. Ik zou adviseren om aan te kloppen bij de gemeente bij het jeugdteam om een casemanager in te schakelen voor het doen van een onderzoek in jullie gezin en het inzetten van hulp. Dit is op vrijwillige basis en je kunt je gezin hiervoor aanmelden. Mocht je hier meer over willen weten, stuur gerust een pb.

De reden dat ik dit zou adviseren is omdat er op meerdere vlakken wat speelt in jullie gezin en je aangeeft tegen de kinderen te schreeuwen. Ik heb hier geen mening over maar zou het jou en je gezin gunnen dat er iemand komt om met jullie mee te kijken hoe je de gezinsdynamiek kunt veranderen en iedereen weer lekker in zijn vel komt te zitten.

Lieve JD, ik heb niet echt tips voor je helaas, maar ik wilde niet wegklikken. Ik lees zoveel wanhoop in je bericht. En je hebt al stappen gezet, want je weet dat dit niet houdbaar is en dat er hulp moet komen. Wat naar dat er nog geen enkele therapie of iets geholpen heeft en dat jullie zo vastlopen in het systeem.

Ik vind dat de huisarts nogal achterblijft hierin, het leest alsof die jou niet serieus neemt. Ik zou daar alles nogmaals neerleggen, ook de uitspraken zoals je ze hier doet. Het gaat zo niet meer.
Maar niet alleen jij hebt hulp nodig, het hele gezin denk ik. Er zijn al goede opties genoemd hierboven, hopelijk kom je daar ergens binnen.
Zijn er in de weekenden mogelijkheden om één op één iets met de kinderen te doen? Ze uit elkaar halen? Of dat jij een dag(deel) voor jezelf neemt en je man de kinderen bezighoudt? En dan iets gaan doen waar jij tot rust kan komen, lekker naar de sauna in je eentje bijvoorbeeld. Die momenten heb je hard nodig.

Heel veel sterkte!

Een huisarts of casemanager proberen te betrekken bij de situatie lijkt me ook een goed idee, maar ik kan ook uit ervaring zeggen dat afspraken met hulpverleners in eerste instantie vooral een extra belasting zijn. Als je emmertje en je agenda al vol zitten, dan is zo'n afspraak op een maandag om 11u of een dinsdag om 15u (of zo) vaak ook weer allemaal geregel. En dan willen die hulpverleners vaak ook nog gesprekken met allebei de ouders erbij. En dat je lange vragenlijsten invult. Op termijn betaalt het zich allemaal terug, maar in het begin is het vooral extra gedoe.

Niet dat je het daarom niet moet doen hoor JD, zeker in verband met bovengenoemde wachtlijsten, maar ik herken de worsteling in elk geval. Dat professionele hulp inschakelen niet alles ineens oplost, dat mag ook best gezegd.

Nogmaals sterkte!

Goed en dapper van je dat je je verhaal deelt. Ik heb geen adviezen, wel wil ik je een hart onder de riem steken want ik voel het verdriet en de wanhoop door je bericht. Het is niet oké hoe je meermaals bent afgescheept door hulpverleners, ik hoop dat er snel de juiste hulp voor jullie komt. Heel veel sterkte toegewenst.🌹

Ik heb ook geen tips, maar ik vind het zo ontzettend naar en heftig voor je! Heel veel sterkte gewenst, ik leef met je mee. Hopelijk komen er bruikbare tips waar je mee verder kunt.

Wat een verdrietig bericht, ik lees en voel de onmacht. Ik heb geen kant en klare oplossing maar dat je hulp en ondersteuning kan gebruiken lees ik duidelijk terug. Ik hoop dat school en de huisarts je hierin verder kan ondersteunen en helpen.

Je hebt waarschijnlijk al van alles geprobeerd maar wellicht is in de buurt Humanitas actief en kan je ondersteuning krijgen via het Home start project? Er zijn meer van dit soort vrijwilligers projecten waarbij iemand uit de buurt tijdelijk voor een aantal uur in de week de zorg van 1 of meer kinderen van je over kunnen nemen. Geheel vrijwillig en laagdrempelig.
Bij veel organisaties kan je ook alleen vakantieopvang afnemen is dit een optie voor de zomervakantie? Zijn er zomerkampen in de buurt, zomerspeelweken?

Heb je wellicht in de buurt ook gekeken naar gastouders?

Heel veel sterkte.

Ik heb de reacties alleen een beetje scannend gelezen en weet dus niet helemaal welke tips er gegeven zijn, ik ga er vanuit dat de meeste gericht zijn op hulp, observatie en interventie. Dat zou ik zéker doen, maar daarnaast weet ik niet of ze bij jullie binnen de gemeente met steunouders werken en of dat je iets zegt? Dit zijn gezinnen/mensen die gezinnen helpen die wel een steuntje in de rug kunnen gebruiken, door 1 of 2 dagen in de week kinderen op te vangen. Edit: eigenlijk een beetje wat Isa beschrijft. Ik meen me te herinneren dat je in een ZH gemeente bij de kust woont, en daar gaat dat volgens mij onder de naam Steunouders.

Misschien nog een tip om bij het cjg na te vragen of zij iets met wijkpedagogen doen. Hier in de gemeenten zijn wijkpedagogen die laagdrempelig bij mensen langs komen om opvoedvragen te bespreken. Vaak zit hier wel een stukje observatie aan vast. Dit is echt laagdrempelig en vooral gericht op simpele opvoedvragen. Ik heb het idee dat het voor jou helaas heel wat heftiger voelt dan een simpele opvoedvraag, maar misschien voel je je na zo'n observatie wel meer gezien en begrepen en kunnen er ineens wel deuren open.

Dankjewel voor jullie lieve reacties, dat doet al zo goed😘
Er zitten hele bruikbare tips tussen.
Hoewel het inderdaad als belastend voelt om wéér bij de zoveelste instantie aan te kloppen en het hele verhaal te moeten doen, weet ik tegelijkertijd ook dat het echt nodig is, dus ik ga er zeker mee aan de slag.

Ach jeetje, wat heftig en verdrietig zo voor iedereen. Toevallig dacht ik van de week aan je toen een andere forumster een topic opende over haar (ruziënde) kinderen en vroeg ik me af hoe het nu bij jou ging. Ik heb ook geen concrete tips maar als je dit verhaal zo bij huisarts of GGD vertelt dan moeten ze toch wel helpen! Is er misschien een gastouder in de buurt die kan helpen? Het zou fijn zijn als je je ouders nog achter de hand hebt voor een extra dagdeel.

geen tips. Maar wat heftig zeg voor jou. Wens je veel sterkte

Wat een lastige situatie, ik kan me goed voorstellen dat je dit niemand goed doet. Hier hebben we ook wel een pittige periode soms gehad, maar tegenwoordig kunnen onze kinderen goed met elkaar nu ze met elkaar kunnen praten. Op die leeftijd zijn ze al wel, pittig hoor!

Lastig dat je nog geen concrete hulp hebt kunnen vinden. Mijn gevoel zegt dat je niet de juist huisarts tot nu toe hebt getroffen, kun je bij een andere huisarts terecht?

Bij ons in de gemeente heb je buurtgezinnen, net zoals als hierboven wordt genoemd. Dat zijn vrijwilligers die de kinderen een dagdeel opvangen zodat er weer rust in het eigen gezin kan komen

Edit: dit is dezelfde opzet als home-start. Ik denk dat deze bij jou in de regio zit: https://www.home-start.nl/locaties

Dikke knuffel voor jou! Wat heftig.

Ik zou ook systeemtherapie aanraden in deze situatie. Mogelijk is IAG ook een optie (intensieve ambulante gezinshulp), maar ik denk dat systeemtherapie een mooie 1e stap zou zijn voordat IAG kans van slagen heeft.

Buurtgezinnen maken wij in ons werk met gezinnen ook veel gebruik van, je zou bij de gemeente / consulent jeugd kunnen informeren voor bovenstaande dingen

Dikke knuffel. Ik kan een beetje begrijpen hoe je je voelt.

Ik heb destijds Humanitas ingeschakeld. Toen kwam er een vrijwilliger eens in de maand op zondag. Maar die kan ook vaker komen en ook op de doordeweekse dagen. Die kan dan met één van de kinderen wat gaan doen.

Je hebt in sommige provincies ook buurtgezinnen. Buurtgezinnen.nl

POH jeugd is misschien ook nog een optie om aan te kloppen.

Heel veel sterkte!

Als eerste wil ik tegen je zeggen dat ik je enorm dapper en stoer vind omdat je dit durft te erkennen en hier eerlijk over kunt zijn. Wat zit je in een enorm pittige situatie. Ik heb geen tips of tricks. Maar wilde je wel heel veel sterkte toewensen. Ik lees hierboven wel mooie mogelijkheden voor het zoeken van hulp waar je hopelijk iets aan hebt.

Knap dat je het uitspreekt. Ik
Denk dat je toch wel weer moet aankloppen bij de Huisarts en het cjg. Duidelijk vertellen wat je hier vertelt en dat jij het als moeder niet meer trekt. Er moet hulp komen.

Kan je de bso bellen? Mischien zijn er op dagen in de vakanties wel plekjes en dat je die betaalt? Mischien de kinderen om
En om zodat er eentje bij jou is en me time met jou heeft? Is er plek op jou vrije dag dan ook doen voor je eigen rust.

Buurt gezinnen/steun ouders is al eerder genoemd maar zou ik ook naar informeren.

Kunnen ze om en om bij opa en oma logeren?
Zijn er wat hechtere vriendjes waar je nu al
Speel Afspraken mee kan plannen voor de vakantie?

Kan er iemand Mischien op kamp? Mijn kinderen gaan bijv op ponykamp. Maar Mischien kun je iets vinden wat bij hun interesses aansluit? Er zijn kampen met logeren maar ook zonder.

Maak anders per week of dag een schema voor iedereen.
Dus kind 1 doet maandag van 9-10 dat op die plek kind 2 doet van 9-10 iets anders op
Een andere plek. En dit duidelijk zichtbaar maken voor iedereen. Ook hierin gezamelijk activiteit opschrijven bijv een ijsje halen.

Sterkte!!

Er zijn denk ik al heel wat waardevolle tips gegeven. Daarnaast schoot mij nog te binnen; zou het op korte termijn niet te regelen zijn om een ‘oppas meisje’ te regelen die in de zomer af en toe een dagdeel met 1 van beide kinderen iets kan ondernemen? Dan doorbreek je in ieder geval af en toe de negatieve spiraal tussen die twee.

Dikke knuffel voor jou! Wat heftig.

Ik zou ook systeemtherapie aanraden in deze situatie. Mogelijk is IAG ook een optie (intensieve ambulante gezinshulp), maar ik denk dat systeemtherapie een mooie 1e stap zou zijn voordat IAG kans van slagen heeft.

Buurtgezinnen maken wij in ons werk met gezinnen ook veel gebruik van, je zou bij de gemeente / consulent jeugd kunnen informeren voor bovenstaande dingen

Ik zou juist aanraden dat er eerst onderzoek gedaan wordt door een jeugdconsulent/casemanager naar wat nou precies de hulpvraag is met bijbehorende doelen en dan vanuit daar kijken welke vorm van ondersteuning hierop aansluit. Ik zie in mijn dagelijkse werk dat er maar van alles op gezinnen en kinderen losgelaten wordt zonder dat er eerst goed gekeken wordt naar wat er nou daadwerkelijk nodig is.

Weekend logeer opvang zou je ook naar kunnen kijken. Dat is vaak echt ter ontlasting van de kinderen en ouders. Kind heeft een leuk weekend met allerlei activiteiten en de ouders kunnen bijtanken.

Een jeugdconsulent kan toch geen psychodiagnostisch onderzoek doen? Als je denkt dat er sprake is van een stoornis dan is de kans groot dat je dat als moeder goed aanvoelt. Ik zou me dan echt via de huisarts door laten verwijzen naar tweedelijns hulp. Dus een instelling waar geregistreerde kinderpsychologen en of orthopedagogen werken en een psychodiagnostisch onderzoek kunnen opstarten. En als je een diagnose hebt, kan er psycho-educatie of andere hulp worden ingezet. Ook voor jezelf zou ik een doorverwijzing naar tweedelijns hulp vragen. Je zit hier al veel te lang in. Je krijgt de hulp niet die je nodig hebt en bent de wanhoop nabij. Dan is specialistische hulp wel op zijn plaats. Ik weet dat je al bij de huisarts bent geweest. Maar heb je dit al verteld? Ik begrijp dat je geen antidepressiva krijgt als je erom vraagt, maar als je deze wanhoop laat zien dan moet er toch echt wel iets in gang worden gezet. Dan heb je nog te maken met de wachtlijsten, dus om ontlast te worden zou zo’n logeeradres of vrijwillige oppas misschien wel heel fijn zijn.

De jeugdconsulent mag ook verwijzen vanuit jeugdzorg. Als je geen goede band hebt met de huisarts is dat ook een prima weg. Zij geven ook de beschikking af vanuit de gemeente.