Welkom op Zeg maar Yes!

Mijn kinderen maken altijd ruzie met elkaar. Altijd, echt altijd. Iedere activiteit, wat we ook doen, welk moment ook, het resulteert in ruzie. Ze kunnen ook wel lief samen spelen, maar het gaat altijd mis. Ik kan niet meer. Ik loop alleen maar politie agent te spelen en hoeveel we er ook over praten met de kinderen, het resulteert niet in verandering.

De oudste is een meisje en ontzettend wijs en bijdehand voor haar leeftijd. Dat maakt het leeftijdsverschil dus nog een stukje groter dan de 2,5 jaar die tussen hen in zit. De jongste is echt een rouwdouwer, druk, lomp en denkt niet na over wat hij doet. Ik moedig ze aan om te praten en te overleggen, maar de oudste is verbaal erg sterkt en lult de jongste gewoon vast. En als die zich niet meer kan weren, wordt hij fysiek of begint te schelden. En de oudste is dan nog niet zo wijs dat ze dat naast zich kan neerleggen en weg kan lopen, die mept gewoon terug. Ik word er zo moe van. Ik kijk echt als een berg op tegen de vakantie, vorig jaar was het tegen het einde van de vakantie ook een drama en ik kon niet wachten tot school weer begon.

Help, heeft iemand hierin tips?

Ik heb ze een tijdje gewoon laten ruziën. Kinderen moeten ook leren ruziën en het samen oplossen.
Heb je dat al eens geprobeerd? Dat gaat echt in tegen je gevoel maar ze steeds iets langer negeren. Uiteindelijk is het hier best snel opgelost, behalve als mijn dochter een verschrikkelijke bui heeft.

Wat vervelend en vermoeiend! Ik herinner je post van een jaar geleden ook nog, vervelend dat het nog niet echt verbetert is. Ik wilde vragen of het aan één partij ligt maar zo te lezen is dat het niet. Willen ze wel graag samen spelen? Misschien helpt het nog om in één op één gesprekjes te bespreken wat er elke keer gebeurd. Siësa’s tip vind ik ook wel een goede, als het dan niet echt op een gevecht uitdraait tenminste. En anders misschien ze ook een beetje uit elkaar houden, sommige karakters matchen ook niet zo? Mijn kinderen maken ook weleens ruzie en hoe vervelend ik dat ook vind denk ik wel dat het er ook een beetje bijhoort. Ze leren er ook van. Maar zoals bij jou is het misschien een beetje teveel van het goede (al schrijf je ook wel dat ze lief samen kunnen spelen).

Helpt het nog om goede afspraken te maken over dingen? Ook met het oog op de vakantie? Voorspelbaarheid, een kalender? Als ze bijv. Ruziën over een stoel of plek in de tent. Als ze ruziën over of de boom is geel of rood is wordt het lastiger 😅. En is het niks om hier (laagdrempelige) hulp bij te zoeken?

Hier geen kinderen die ruzie maken (daarvoor is het leeftijdsverschil te groot), maar ze hebben ook niks aan elkaar.

Onze oplossing is om te organiseren dat ze elk een speelkameraadje van hun eigen leeftijd hebben. Bijvoorbeeld door een vriendje mee te nemen op vakantie, wat vaker speelafspraakjes en logeerpartijtjes etc. te regelen. En ze gaan elke zomer op een eigen zomerkamp (dus niet met elkaar), een hele week, inclusief overnachtingen. Al sinds ze 6 zijn. Het enige jammere is dat het ons nog maar één keer is gelukt om de twee kampen in dezelfde week te plannen 😅

Hebben jouw kinderen vriendjes waarmee je dit soort dingen kunt regelen? En zou zo'n kamp een optie zijn?

Sterkte deze zomer! Het lijkt me een rotsituatie.

Vermoeiend Niekske! Helaas is het hier ook (bijna) elke dag raak tussen de jongens. Nu de oudste wat meer zelf op pad gaat, wordt het beter. Ze zien elkaar gewoon minder 😅

Ken je het boek ‘Maakt me niet uit wie er begon!’? Die heb ik geluisterd, dat vind ik een aanrader! Niet dat het nu altijd leuk en gezellig is, maar het helpt mij wel in de aanpak.

Dankjewel voor jullie reacties (en herkenning).

Ik laat ze eigenlijk altijd wel ruziën in de hoop dat ze het zelf gaan oplossen, maar er staat er altijd eentje vrij snel huilend of tierend bij me om te vertellen wat de ander fout gedaan heeft. Ik stuur ze dan regelmatig weg om het zelf op te lossen, maar dat resulteert meestal in vechten en dat vind ik echt niet ok. We praten er later dan met beide kinderen over, als ze weer rustig zijn en dan kunnen ze perfect benoemen hoe ze het wel hadden moeten oplossen, maar blijkbaar hebben ze allebei een kort lontje...

Ze hebben inderdaad behoefte aan leeftijdsgenootjes, gelijkgestemden. Ze hebben erg verschillende interesses. Ik probeer in de vakantie altijd wel speeldates te regelen, maar het is lastig met ieders vakantieschema. Ze gaan wel twee dagen in de week naar de bso (zitten op verschillende bso's) waar ze dan in elk geval met eigen vriendjes kunnen spelen. En verder doen we ook veel één op één dingen met ze. Zo'n kamp zou ik nog wat veel vinden, ze zijn nog nooit langer dan 2 nachtjes uit logeren geweest 😅 maar ik ga er eens naar zoeken, wellicht voor de toekomst!

Dankjewel voor de tip van het boek Taeda, ik ga em eens opzoeken! De titel spreekt al boekdelen 😁

Heel verhaal getypt... en weg 😅

Kort samengevat: dat boek ga ik ook eens opzoeken Taeda.

En verder was mijn enige tip om eens te kijken naar een voorleesboek over samen spelen, delen, boos worden, ruzie maken, of iets. En dat dan samen vaak lezen.

Voor het bijgedrag van onze jongste hebben we bv. "Anna niet bijten" en dat heeft echt geholpen. Ja, het komt nog weleens voor. Maar nu sporadisch ipv 4 keer per dag 🙃

Zeeer herkenbaar. Ik ben bijna blij te lezen dat we niet de enige zijn.

Hier zijn ze inmiddels 11 en 8 en echt elke dag is er gedoe. Ze beginnen al in de ochtend. Onze zoon kan zijn zusje maar niet loslaten. Alles wat zij zegt of doet wordt becommentarieerd door hem. Intens vermoeiend. Hij zuigt echt qua opmerkingen en liedjes die hij zingt over haar.

We zijn nu op het punt dat zodra er maar iets gebeurd ze allebei naar hun kamer gaan. Daarbij maakt het niet uit wie begon.

Soms probeert mijn man het op een unieke manier op te lossen. Bijvoorbeeld 10 lieve dingen opschrijven en zeggen tegen elkaar.
Elkaar knuffelen en zeggen dat je de ander eigenlijk lief vindt, eten en drinken pakken voor elkaar.
Alles om een positieve situatie te maken in plaats van herrie.

Ik kijk ook enorm op tegen de vakantie. Gelukkig gaat onze dochter nog wel naar de BSO, maar 2 weken kamperen ben ik nu al bang voor.

Ik zie dat onze dochter eigenlijk enorm op kijkt naar haar broer. Hij is alleen zo gefocust op wat zij eventueel verkeerd doet of zegt en duikt daar bovenop. Het zijn beide strebers en zeer competitief ingesteld.

Het boek wat als tip is gegeven ga ik ook eens luisteren.

Echte tips heb ik dus niet echt. Wij houden ze vaak uit elkaar. Ik neem vaak 1 kind mee met boodschappen doen of hond uit laten. Dan hangen ze niet thuis bij elkaar.

En soms hebben ze elkaar ineens wel gevonden en hebben ze de grootste lol. Die momenten zijn alleen schaars.

Ik herken het ook heel erg van onze oudste 2. De oudste kan heel slecht alleen spelen. Hij verveelt zich snel en gaat dan lopen klieren.
Gelukkig heeft hij op vakantie altijd binnen een paar tellen vriendjes gemaakt

Hier ook heel herkenbaar. Mijn kinderen zijn inmiddels 11 en 9, maar het is nog niet beter. Ze zien elkaar hooguit minder doordat ze beide eigen dingen doen, dat maakt het makkelijker. Ze zoeken elkaar steeds op, proberen vaak samen te spelen, maar het gaat altijd mis. Ik ervaar al stress zodra ze samen iets bedenken. Ze kunnen niet samen in de badkamer (tandenpoetsen bijvoorbeeld) of in de keuken (brood smeren). Dat gaat sowieso mis. Het is ook echt een wisselwerking op elkaar. Niet van een kant. De jongste kijkt wel op tegen haar zus, dus heeft daarin meer tolerantie.

Geen tips verder, wel super vermoeiend.

Inmiddels zijn we op vakantie en het gaat nog steeds niet fantastisch. Ze zoeken elkaar ook steeds op, de jongste vindt vanalles spannend en wil dat de oudste mee komt. Die heeft daar dan geen zin in. Maar als de jongste hier met wat andere kindjes aan het spelen is, komt de oudste zich er weer mee bemoeien en verpest hun spel. Ze komt ook wel kindjes van haar leeftijd tegen, maar die zitten niet in de buurt hier op de camping en ze durft niet alleen de camping over en hangt dan alsnog bij ons of bij haar broertje.

Ik heb gewoon de energie niet om allerlei creatieve oplossingen te bedenken, maar ik schaam me ook kapot voor mijn schreeuwende en scheldende kinderen, dus gewoon maar laten gebeuren kan ook niet. De kinderen vinden de vakantie tot nu toe dan wel weer geweldig, ik snap zelf niet helemaal waarom 😅

Vervelend voor jou Nienske, naar zolang je kinderen een geweldige vakantie hebben: lekker laten schreeuwen soms. Ik heb makkelijk praten hoor, want ik voel amper nog schaamte. Oudste had ook gat in zijn hoofd laatst dankzij de jongste. Ik zeg dat gewoon als mensen vragen hoe het komt 😊 en mijn zus en ik hebben vroeger ook veel ruzie gemaakt en onze band is ook mega sterk. Kortom, misschien is elkaar opzoeken en ruzieen beter dan elkaar haten en negeren..

Dankjewel voor je reactie Tabbie! Fijn even die herkenning en relativering 😘