Welkom op Zeg maar Yes!

.

Och wat een verdrietig bericht. En geen moedermaffia hier. De liefde voor je kind spat van bericht af. En de emotie. Dit was een heel rot moment, misschien wel een van de dieptepunten. Maar er zijn vast ook veel mooie en fijne momenten. Die zijn er ook. En dan voelt hij zich fijn en jij ook.

Ik kan je onmogelijk zeggen wat er is of wat de oorzaak is. Wat zegt je gevoel? Is het gewoon dwars gedrag of denk je dat er meer aan de hand is en dat hij vastloopt en zijn onmacht en frustratie thuis uit? Mijn oudste heeft autisme en add en een extreem disharmonisch iq profiel. Dat uit hij thuis ook, vooral na schooldagen. Op een totaal andere manier dan jouw zoon, maar het is ook erg moeilijk gedrag. En het vraagt veel van mij. Inzicht in het waarom hij doet wat hij doet, geeft mij wel handvatten en heel veel begrip voor de belevingswereld van mijn zoon. Dus als je ergens aanvoelt dat er meer aan de hand is, dan is het de moeite waard om het verder te onderzoeken.

En voor nu ik hoop dat je niet blijft malen over wat er vandaag gebeurd is, denk aan de fijne momenten en morgen is er weer een dag.

Ach arm manneke. Gedrag komt altijd ergens vandaag. Dit soort gedrag laten kinderen echt niet zomaar zien. J kan op school ook echt heel boos worden. Wij zijn ondertussen verder aan het zoeken. Op deze leeftijd geloof ik er niet in dat ze het bewust doen of beginnende pubertijd (zeker bij jongens niet). Wat ik uit dit stukje lees is het vooral zoeken naar controle.

Wil je wel een dikke knuffel geven want dit is lastig. Mijn hoofd denkt nu heel veel maar ik zit ook in een kokervisie door alles wat met J speelt dus dat schiet niet op.

.

Ach arm manneke. Gedrag komt altijd ergens vandaag. Dit soort gedrag laten kinderen echt niet zomaar zien. J kan op school ook echt heel boos worden. Wij zijn ondertussen verder aan het zoeken. Op deze leeftijd geloof ik er niet in dat ze het bewust doen of beginnende pubertijd (zeker bij jongens niet). Wat ik uit dit stukje lees is het vooral zoeken naar controle.

Wil je wel een dikke knuffel geven want dit is lastig. Mijn hoofd denkt nu heel veel maar ik zit ook in een kokervisie door alles wat met J speelt dus dat schiet niet op.

Dat snap ik, je laatste zin. Ik waardeer je reactie wel heel erg.

Ik reageer bijna nooit, maar ik wil je graag even een hart onder de riem steken.
Ik herken heel veel van wat je schrijft (incl je eigen reactie). Ik ben voor en met mijn zoon (8 jaar) hulp aan het zoeken, maar dat komt omdat hij zelf heeft aangegeven last te hebben van mijn gezondheidsproblemen. Ik hoor van zowel hulpverleners voor mijn zoon als van mijn eigen behandelaars dat dit een moeilijke leeftijd is. Jongens schijnen rond 8/9 jaar een fase te (kunnen) hebben waarin ze veel last hebben van boosheid. Dit komt doordat ze langzaam te maken krijgen met pubergevoelens, maar dit als kind nog niet goed kunnen verwerken/plaatsen. Het is een soort tussenfase.

Het is natuurlijk zinvol om na te gaan of er wellicht nog wat anders speelt, maar het kan er bij deze leeftijd dus ook een beetje bijhoren.
Ik weet hoe zwaar en ingewikkeld het kan zijn en ik hoop dat je niet te streng bent voor jezelf.

.

Net als Giorgia wilde ik de fase van het ‘9-jarige kind’ benoemen, een soort twilight zone noemen ze dat ook wel. Er is best veel over geschreven en er wordt steeds meer over bekend vanuit de pedagogiek voor kinderen. Misschien kan het je/jullie helpen <3

Ik denk dat de kinderen die niet goed gedijen in het onderwijssysteem het erg moeilijk hebben. Het vraagt dan erg veel aanpassingsvermogen toch in die mal te lopen en vaak lukt het dan alsnog niet helemaal waardoor ze ook nog eens minder succeservaringen hebben. En dat komt er thuis uit, want thuis is het veilig en daar wordt er onvoorwaardelijk van je gehouden hoe boos je ook doet.

Goed om te horen dat je samen een fijne avond hebt. Je kunt het altijd een keer met de huisarts bespreken. Zij kunnen eventueel doorverwijzen. Mijn dochter, tweelingzus van zoon, zit nu ook in een psychodiagnostisch traject, ik heb het al een keer doorlopen dus vind het nu minder intensief. Ik ben vooral benieuwd naar de inzichten die het brengt.

Dank je wel Ginny. Ik had uiteraard wel wat gegoogled maar ik ga even wat specifieker zoeken nav jouw reactie.

GSTQ, wat intens dat je nu ook met je dochter in een traject zit. Ik had je gegund dat het allemaal minder intensief zou zijn. Maar ik weet inmiddels vanuit hier wel dat jij, net als heel veel moeders hier, haar kinderen onvoorwaardelijk zal blijven steunen 😘.

De problematiek van mijn zoon is vele malen groter dan mijn dochter. Mijn dochter presteert erg onder. Maar het zijn wel weer zorgen ja.

Mijn zoon is even uit (we hebben in hetzelfde topic geschreven) en ik herken mijn zoon heel goed. Misschien dan toch de leeftijd? Maar ik maak mij ook zorgen. We hebben gesprek gehad op school maar de leerkracht is niet zo fijn. Dus weet nog niets over school. Ik denk inmiddels dat mijn zoon ook ass heeft net als dochter. Ik weet alleen nog niet wat ik ermee wil/moet.

Het feit dat je een topic opent geeft wel aan dat je je zorgen maakt. Op onderzoek gaan betekent niet direct dat hij in een hokje moet passen of een diagnose moet krijgen. Het kan soms net wat handvatten geven waardoor het een stuk makkelijker wordt.

Precies zoals jij het zegt Minx. Ik hang niet aan labels, maar als het maakt dat ik mijn kind daardoor beter kan begrijpen en kan helpen, dan heb ik er geen moeite mee. Heb op school al meerdere malen gevraagd of ze weleens denken aan ADHD, omdat hij ook best wel beweeglijk is en moeite heeft om zijn concentratie vast te houden, maar zij herkennen hem niet in dat profiel.

Hier geen zoons, dus daar geen herkenbaarheid in.

Ik herken wat je schrijft over jezelf nauwelijks kunnen beheersen en je verdrietig voelen erna.
Geen moedermaffia hier, maar wel een dikke knuffel voor jou! ❤️

Siesa, had jij eerst een ander naam? Wel ‘fijn dat je het herkent, ook al gun ik dat jou en jullie kind natuurlijk niet.

Dank je wel Burn ♥️

Wat klinkt dat heftig Lady. Zeker zo'n ommeslag, dan groei je er ook niet echt in mee maar valt t best wel rauw op je dak dat gedrag. Misschien dat het voor hem ook al zo voelt van binnen.

Ik hoop dat je wat kan vinden in de tips die Ginny en Giorgia gaven, dat het bij deze leeftijd kan horen en het een soort pre pubertijd is.

En ik veroordeel je ook niet. Verre van zelfs, ik kan het gevoel wat jij (waarschijnlijk) voelde heel goed. Zo rot als je dat hebt en je ontploft en daarna voel je je ook nog eens intens rot naar je kind toe. Sinds ik mijn zoon beter begrijp, heb ik dit wel echt veel minder. Ik ben minder boos op hem, die diepe frustratie is wat afgezwakt, omdat ik beter begrijp waar het gedrag vandaan komt. (niet altijd hoor, ik ben ook een mens). Maar mijn reactie op zijn gedrag was vroeger heftiger. Wat ik hiermee wil zeggen is dat weten wat er speelt niet alleen kan helpen om handvatten te geven maar ook om meer de beweegreden achter het gedrag te begrijpen en daarmee mee begrip (en misschien zelfs dus een beetje geduld... 😂).

Waar te beginnen weet ik niet zo goed, misschien inderdaad de huisarts of via school, maar dat is altijd zo lastig als ze thuis ander gedrag laten zien dan op school.

Dikke knuffel voor jou en voor hem natuurlijk ook. Zo lastig zoveel in zo'n lijfje. En zo naar voor jou om die dingen te moeten horen die hij zegt. Je weet dat hij het niet meent maar natuurlijk doet dat pijn.

Je mag mij ook altijd appen als je even je hart wilt luchten of zorgen wilt delen. 😘

Is het mogelijk om er naderhand met hem.over te praten? Is er misschien iets gebeurd op school, met klasgenootjes of met vriendjes wat hij niet fijn vindt, of waardoor hij het gevoel heeft op zijn tenen te moeten lopen? Ik heb de rest van je reacties even snel gelezen maar ik doel dan meer op de interactie tussen klasgenoten onderling, niet zozeer zijn schoolprestaties.

Dit klinkt heel herkenbaar voor mij Lady, alleen heeft onze oudste het altijd al. Wij zijn via school maar de huisarts gegaan voor een verwijzing voor onderzoek.

Wij hebben dit soort dingen ook regelmatig gehad hoor. Soms huilen we daarna samen. Voorbeeld van vakantie, ze kan dingen echt verzieken. Hulpverlening zei toen tegen ons, jullie willen op vakantie en een kind uit haar ritme halen, ze moet dat leuk vinden want kost geld en is leuk voor jullie maar uit haar ritme en vertrouwde omgeving.

Knuffel, zorgen om je kind zijn zo heftig.

Geen advies maar wel een hart onder de riem. Hier ook een makkelijke 8-jarige met af en toe een bui. Wat ik herken in jou is omdat je dit gedrag niet herkent van je kind, je snel je geduld verliest en je te boos wordt en je daarna dus jezelf superslecht en onwijs schuldig voelt. Je houdt van je kind en je wil gewoon het allerbeste voor hem. Wees niet te hard voor jezelf, het is al lastig genoeg joh. Sterkte 🍀

Maple, dat hebben we al heel vaak gevraagd de afgelopen tijd. Maar hij blijft zeggen dat alles goed is. Hij ligt ook wel goed in de groep, dat krijgen we ook steeds terug van de juffen. Hij heeft alleen niet zoveel echte vrienden maar dat lijkt hij zelf geen probleem te vinden.

Marin, dank je wel. Lief! Hij kwetst me niet persé met zijn uitspraken hoor want ik weet dat hij het helemaal niet meent. Hij kan echt niet zonder zijn moeder ☺️. Voorlopig hebben we met school afgesproken dat we even korte lijntjes houden, om te kijken hoe de boel zich ontwikkelt en hoe zijn leercurve zal zijn de komende tijd.

Uffe, dank je wel. Heftig voor jullie ook hoor. Ik moet eerlijk bekennen dat hij vaak ook wel te laat naar bed gaat, zeker in de vakantie. Maar hij is gewoon echt een avondmens. Valt ook altijd heel laat pas in slaap. Deze buien zijn echt van de laatste maanden dus niet alleen maar in de vakantieperiode waarin zijn ritme helemaal anders is.

Ik moet zeggen dat mijn zorgen hier delen én jullie herkenning en fijne reacties me al zoveel lucht hebben gegeven. We vertellen hem regelmatig dat hij altijd met alles bij ons terecht kan, zelfs als iemand anders zou zeggen dat absoluut verboden is. Dat lijkt hij wel goed door te hebben. En dat we hoe dan ook zoveel van hem houden, boos of niet boos. Dat we dat boze gedrag niet leuk vinden maar dat we hem altijd leuk vinden.

Och wat een verdrietig bericht ik herken ook de laatste maanden een verandering bij mijn oudste, uit hetzelfde topic idd (Siesa, wie was jij dan?!). Veel sneller geprikkeld, chagrijnig, kan weinig hebben, of juist weer stoer/lollig doen en daarin een beetje kwetsend overkomen (gister nog: jij wordt eigenlijk altijd boos mama, daarom vind ik papa liever 😢😢 dat is zo niet waar en zo klote om te horen. Ik merk dat ik dan geneigd ben ook een beetje de psychologische oorlogsvoering te starten die mijn vader vroeger gebruikte, niet boos maar teleurgesteld en zo. Echt heel erg).

Maar, jullie struggle lijkt me echt zwaar. Fijn dat het helpt om hier van je af te typen en dat je hier tips kunt krijgen waar je misschien wat aan hebt. We zijn allemaal ook maar mensen en je doet soms ook maar wat hè… heeft je zoon dezelfde buien bij je man? Of in het spelen met z’n broertjes thuis?

Toen ik het las dacht ik ook meteen aan pre puberteit. Vooral omdat het zo ineens opkomt en ook weer zo ineens over is (en hij dan weer zichzelf is). Alsof het hem ook overkomt. Misschien kan je met hem afspraken maken hoe te handelen als hij zo boos is. Misschien wil hij even naar buiten voetballen, in een kussen slaan of juist dat er niet tegen hem gepraat wordt.

Ik weet niet in welke situaties hij nog meer zo boos wordt maar in deze situatie werd hij niet geaccepteerd in zijn onesie om mee te gaan. Dat klinkt ook wel als afzetten, eigen individu vormen, eigen wil hebben etc. (oftewel puberteit). Misschien kan een compromis dan nog helpen, dat hij zelf mag kiezen wat dan wel aan te doen als het maar geen onesie is. Zo voelt hij zich misschien nog enigszins begrepen? Ik roep maar wat hoor.

En jouw reactie: sommige reacties van kinderen triggeren heel erg, dat heb ik ook hoor. Het is wel fijn om op een rustig moment na te denken wat het precies is wat jou dan zo triggert. Misschien helpt het jou dan ook om op dat moment even tot 10 te tellen (als je de trigger weer herkent) of zelfs even weg te lopen om te kalmeren.

De dingen die je typt over dat hij altijd leuk en lief is vind ik heel lief 🥰. En soms mag er ook gewoon even onenigheid zijn, maar leuk is het niet.

Mijn dochter is sinds die leeftijd ook een stuk explosiever geworden. Hier helpt het simpelweg om haar naar haar kamer te sturen (maar idd, gezellig is anders). Ze koelt dan af en probeert het dan uiteindelijk wel weer goed te maken (met praten of een briefje). Op dat moment is haar boosheid wel omgeslagen naar verdriet. De ene keer gaat dat wat sneller dan de andere keer en soms neem ik het initiatief als het te lang duurt (aangezien haar boosheid omslaat in verdriet). Ik was zelf ook geen makkelijke toen ik jong was dus als mijn dochter eens ontploft waar mijn moeder bij is dan moet ze natuurlijk wel stiekem lachen. Ik weet waar het vandaan komt haha. Wat het BP betreft, heb je nog eens gekeken naar dat steentje? Verder zou ik vooral met hem in gesprek blijven over hoe zijn boosheid dan ontstaat. En dan vooral op de momenten dat hij niet meer boos is. Als hij inderdaad zo'n moeite heeft met die omschakeling dan is er wellicht iets te leren voor hem, hoe hij dit op een betere manier kan aangeven. Of wat hij kan doen als hij zo'n boosheid op voelt komen.