Welkom op Zeg maar Yes!

Een beetje een gekke titel maar ik hoop dat jullie me kunnen helpen, meeluisteren of misschien streng toespreken. Ook als je er niet zoveel vanaf weet, misschien helpt dat juist in dit geval want ik zit voor m'n gevoel in drijfzand.

Zoals jullie weten hebben we zorgen om onze zoon. Hij is getest hoogbegaafd maar met een sterk disharmonisch profiel, wat betekent dat hij in sommige dingen heel erg sterk is (bijv verbaal en ruimtelijk inzicht) maar ook een hele lage verwerkingsnelheid en slecht werkgeheugen heeft. Of dat echt zo is of dat dat door factoren beïnvloed is, weten we niet, maar dit even voor de achtergrond. Als concreet voorbeeld geef ik altijd dat ik hem tot z'n zesde moest helpen met aankleden maar hij intussen dan wel in het Engels over atomen aan het praten was.

We zijn hier al mee bezig sinds hij 3 is, hij is nu 7. Menig orthopedagoog, gemeente, instantie, extra begeleiding, gesprekken, zoektocht, iedereen die in een vergelijkbaar schuitje zit, zal de onrust hiervan herkennen. Wéér je verhaal doen, wéér hopen dat hier iets uit komt om hem te helpen. Dat heeft bij mij energie gevroten afgelopen jaren, maar ik was altijd z'n beste advocate, ik was er altijd voor hem, vanzelfsprekend (zou je zeggen als moeder).

Het gaat helaas niet goed op school. Zodanig slecht dat school heeft aangegeven dat ze handelingsverlegen raken en dan moet hij van school. In het ergste geval komt hij thuis te zitten. Afgelopen maanden voor de zomervakantie waren echt heel zwaar, we draaiden om de beurt een 'O-dienst' waarbij we standby stonden, op kantoor gebeld werden om hem op te halen als het niet ging. Hij was constant overprikkeld, zat onder z'n tafeltje te gillen, was een last voor de klas. De juf heeft huilend toegegeven dat de klas onder zijn gedrag heeft geleden.

Maar nu komt het dus waar ik me zo rot over voel. Ik heb er de kracht niet meer voor. Ik moet voor dat jochie vechten maar het lukt me niet. Ik heb een paar maanden lang m'n eigen problematiek even op één gezet en omdat daar al mijn energie even naar toe ging, heb ik hier niet genoeg voor gevochten.
Het zal vast subtieler liggen en ik weet rationeel dat er waarschijnlijk sowieso geen passende oplossing op de huidige school ligt, maar het voelt alsof ik hem heb gefaald door niet harder voor hem te strijden. Er is een nieuwe IB'er en in deze zelfde periode heeft zij voor het eerst geopperd, of eigenlijk in rap tempo in werking gezet, dat hij van school moet. Het voelt voor mij alsof ik me door haar heb laten leiden en het heft over m'n eigen kind uit handen heb gegeven. Mijn man denkt overigens net zo over haar maar heeft dit gevoel er niet bij, hij staat er gelukkig wel rationeler in hoewel deze zorgen hem ook tot het bot raken.

Afgelopen weken kon ik het een beetje voor me uit schuiven onder het mom van het is bijna zomervakantie, iedereen is helemaal op, laten we eerst tot rust komen op vakantie. Dat hebben we gedaan. Op vakantie ook weinig problemen ondervonden met zoon in z'n vertrouwde gezinssitatie (natuurlijk met de gewone gezins en sibling struggles die ik pittig vond op vakantie maar geen overprikkeling bij hem).
Maar nu... Kan ik niet meer schuilen achter de zomervakantie en moeten we doorgaan met de zoektocht naar passend onderwijs voor hem. Ik weet gewoon niet hoe. Ik schuif het voor me uit, ik steek m'n kop in het zand. School heeft dus wel wat geholpen maar voelden we ons niet goed bij. Waar ze altijd zij aan zij met ons stonden, staan we nu meer tegenover elkaar door deze IB'er en dat vind ik enorm lastig. Ik moet weer het heft in handen nemen als ouder, en niet school leidend laten zijn in deze casus, want de casus is m'n kind. Ik moet ergens de kracht vandaan vinden om dit als moeder voor m'n kind te doen en ik weet niet hoe, en daarin voel ik me zo falend.

Ik ben van plan een concreet overzicht te maken van de scholen in de omgeving met mogelijkheden, types onderwijs, wachttijden, eisen, alle randvoorwaarden en specificaties. Concretiseren en structureren. Misschien dat ik vanuit daar in elk geval overzicht krijg van de mogelijkheden.

Er is intussen vlak voor de vakantie wel HB begeleiding gestart, een onwijs fijne vrouw met wie O ook klikt, wat zo fijn is. Zij ziet hem echt voor wie hij is. En hij gaat na de vakantie starten met reflexintegratie op aanraden van deze begeleidster. Dus twee nieuwe (eentje was al kort geleden gestart dus) begeleiders. Deze HB begeleidster heeft ons wel wat tips gegeven voor scholen in de omgeving maar zij zit net in de andere provincie ten zuiden van ons en dat is eigenlijk net een andere regio dus echt heel veel hebben we daar niet aan, al bekijken we alle opties.

Voor de vakantie heb ik nog een telefoongesprek gehad met een klinisch neuropsycholoog die m'n zus kent, die wellicht een nieuw iq onderzoek kan doen en een adres gaf voor een gedegen instituut wat ASS onderzoek kan doen voor een second opinion daarin. ASS is al eens onderzocht en werd niet bevonden waar voor bepaalde scholen hebben we daarin wél of níet een diagnose nodig. Belangrijk dus. Maar het lukt me niet contact op te nemen met deze instantie. Ik stel het uit, hik er tegenaan, verzet letterlijk de agenda afspraak in m'n agenda om contact op te nemen, waardoor ik me zo'n slechte moeder voel. En in mijn hoofd zit ook m'n tante en oom die het nooit wilden weten en accepteren van hun zoon en een volwassen zoon thuis hebben die volledig uit de maatschappij ligt. Ik kan ook geen contact opnemen met hem omdat het me te erg raakt.

Die klinisch neuropsycholoog en de instantie voor het ASS onderzoek zijn dus wéér twee nieuwe betrokken partijen en dus recentelijk een HB begeleiding en straks reflexintegratie.
Concreet kan m'n man wel contact opnemen met deze instanties hoor en de zorg van het heen en weer rijden en alle gesprekken doen we samen. Maar het voelt voor mij als enorm zwaar momenteel en zie als een berg op tegen komend schooljaar met alles wat komen gaat en waar we nu nog geen antwoord op hebben, en dat kan ik me niet permitteren, niet voor m'n kind.
Ik denk dat dit topic al beetje een stap is naar dingen concretiseren, vaak helpt mij dat al, maar herkenning of tips of gewoon een hart onder de riem helpt vaak gewoon al mij een zetje in de goede richting dus hopelijk doet dat het nu ook.

Lieve Marin, concreet kan ik je geen tips geven.
Alleen heel veel sterkte wensen en houd vol.

Voor mij is het zeer herkenbaar de uitputting van alle hulpverleners. Je verhaal steeds doen, het afwachten en de hoop die je hebt dat deze persoon of instantie de oplossing heeft.

Ik realiseerde mij dat ik in de ruim 10 jaar dat ik moeder ben nog nooit moeder ben geweest zonder hulpverlening. Al voor de geboorte van de oudste waren er al artsen betrokken.
Vanwege herkenbaarheid zeg ik even niet waarom.
Het put echt enorm uit!

Nogmaals heel veel sterkte en praat erover met je man. Het is fijn dat je dit samen met hem kan doen.

Vanuit mij een hart onder de riem voor jou, wat een moeilijke situatie. Ik kan me heel erg goed voorstellen dat je aanhikt tegen komend jaar, maar misschien gaat het ook hele mooie oplossingen opleveren, probeer daar aan vast te houden.

Is het een optie om een dag vrij te maken (zonder werk en kinderen) en er dan gewoon voor te gaan zitten? Je kunt er dan ook helemaal induiken, eventueel een schema maken en jezelf daarna verwennen met iets voor jezelf.

Vaak denk ik, doe ik op het werk wel tussendoor, dan komt het er niet van, wil ik het thuis doen, maar zijn er ook uitvluchten te verzinnen. Dus ik zou er echt een dag/ochtend/middag voor vrij maken en aan beginnen.

Oh Marin, ik snap je helemaal. Deze week is de school weer begonnen en alle stress ook! Hier starten we ook weer met de hulpverlening en mijn hele lijf trekt samen.
Het hebben van een kind met extra zorgen is zwaar, heel zwaar maar dat gedoe eromheen is nog 10x zwaarder!
Ik heb gewoon 6 weken alles stopgezet en dat voelde zo fijn, nu beginnen we weer met het gevecht voor een nieuwe gezinscoach, voor begeleiding, onderzoeken voor zoon. Dus ik snap heel goed hoe jij je voelt.

JIJ BENT GEEN SLECHTE MOEDER!!!
Jij bent een moeder die ook een grens heeft en blijkbaar is die op dit moment even bereikt.
Neem even pas op de plaats, ga met jouw man zitten en kijk wat MOET er nu echt en de rest even niet, dat is ook prima he. Niet alles moet nu en niet alles moet nu tegelijk. Zal voor O ook rustiger zijn.
En voor de rest, kijk ook even naar jullie huishouden. Kunnen jullie zorgen dat je iets meer thuis bent mocht dat nodig zijn, zodat je ook meer tijd hebt om te ontspannen en op te laden. Bestel boodschappen online en laat het bezorgen, hebben jullie nog een poetshulp?
Je moet al zoveel, probeer wat taken te delegeren zoals dus het poetsen en de boodschappen.
Mijn man kan bij veel gesprekken niet aanwezig zijn ivm zijn werk, ik vraag voor moeilijke gesprekken hulp van iemand. Bv het gevecht om de juiste begeleiding te krijgen, doe ik niet meer alleen. Daarbij heb ik hulp van school maar ook mijn zus is mijn medegesprekspartner.
Ze staat emotioneel net een stap verder en kan daardoor ook beter aangeven wat onze grenzen zijn. Is er iemand die je vertrouwt die jullie kan helpen?

En vooral, voel je niet schuldig en kijk wat je kan (en kan laten).
Je bent een goede moeder, alleen is je grens bereikt.

Ik kan me zo goed voorstellen dat je moe bent! Er is zoveel gebeurd en er "moet" nog zoveel. Maar een ding is me duidelijk, je doet het echt super goed. Ik vind wat Siesa zegt wel een goede, zijn er (andere) dingen die je kunt uitbesteden? En wat moet er echt nu en wat niet?

Ik ben wel benieuwd waarin jullie wensen zo anders zijn dan wat de IB-er in gang heeft gezet? Heb je dat al wel eens met haar besproken?

Ooh Marin wat naar is het allemaal toch voor jullie! Ik lees jouw woorden altijd met een beeti3 buikpijn omdat het me zo verschrikkelijk zwaar lijkt. Zoveel zwaarder dan ik aan zou kunnen en jij struggeld hier al zoveel jaren mee.
Een slechte moeder ben je zeker niet want ze staat al die jaren al in de leeuwinnen modus en daarnaast had je dan afgelopen jaar ook nog je persoonlijke situatie die al jouw aandacht vroeg. Geen mens komt hier uitgerust en ontspannen uit!

Ik kan je inhoudelijk geen tips geven maar bij jouw opzien tegen alle hulpinstanties en scholen benaderen misschien wel.
Doe dit samen met iemand. Niet jouw man maar met iemand die jou met frisse moed bij kan staan en die samen met jou met helder hoofd de opties kan bekijken.
Iemand waarbij je na elk gesprek even op adem kunt komen om daarna weer door te kunnen.
Dat gun ik je!
Onthoud dat je het echt goed doet, met alles wat je hebt!

Je zit nu in een heel onzeker schemergebied wat het zwaar maakt. Het is steeds drijfzand. Je voelt aan alles dat hij uit gaat vallen maar wanneer is niet duidelijk.

De nieuwe ib’er voelt wellicht als niet zo meewerkend maar kijkt natuurlijk met een frisse blik. Ook docenten en ib’ers zijn goed in het verschuiven van grenzen en wellicht waren ze daar al ver over. De uitkomst is vermoed ik dat het hooguit wat weken eerder is gebeurt, maar dat het toch wel zou zijn gebeurt. Wij zijn in 6 weken van het gaat best goed naar thuis zitten gegaan. Hoe gek ook dat geeft rust. Instanties zien ineens de noodzaak om in beweging te komen. Leerplichtambtenaren ben ik zelf heel blij mee. Zij zijn adviserend en kunnen ook rust geven.

Wat mij rust geeft is dat ik niet de enige ben. J heeft een schooltrauma. Dat verder voorkomen vinden wij prio. Realiseer ook dat het voor O ontzettend heftig is. Hij voelt zich op school duidelijk niet fijn. Een thuiszitter hebben is alles behalve wenselijk en andere scholen zoeken is een speld in een hooiberg. Alleen thuis zitten kan wel rust geven. Je weet waar je staat en wat er verwacht wordt. Zou ik het aanraden nee, maar is het zo erg als het klinkt ook niet. De situatie is dan duidelijk en je voelt weer vaste grond.

O lieve Marin, een dikke knuffel voor jou. Ik kan me slechts een voorstelling maken van hoe zwaar dat moet zijn, jarenlang zoeken en praten en je zorgen maken en dat je je schuldig voelt naar je kind toe als jouw draagkracht minder wordt. Want hij kan het niet alleen, hij kan niet voor zichzelf opkomen en keuzes maken. Maar als je kind een fijne zomer heeft gehad betekent dat dat hij thuis op zijn plek is en zich fijn voelt. En dat komt ook mede door jou, zijn lieve en betrokken moeder die van hem houdt en het aller- allerbeste voor hem wil en hem gelukkig wil zien. Dat voelt en ziet hij echt wel. Het is voor jou ook een leerproces dus jij kan ook niet alles weten en kunnen. En los van het praktische ("er gewoon eens even goed voor gaan zitten") komt er natuurlijk ook heel veel gevoel bij kijken wat dat blokkeren voor mij heel logisch maakt. Je bent verdrietig en boos en bezorgd, misschien teleurgesteld en daarover dan weer teleurgesteld in jezelf. Een boel emoties die ook veel energie kosten.

Ik vind de tip om het samen met iemand te doen ook een goede. Zou je zus hier eventueel geschikt voor kunnen zijn of staat die te dichtbij? Misschien zou zij ook al een opzetje (met info over alle opties) kunnen maken op voorhand zodat de berg iets minder hoog lijkt.

Liefs

Ik herken je verhaal, wij hebben ook al 12 jaar non stop te maken met hulpverleners en artsen. Het is ook gewoon zwaar en vermoeiend. In je hoofd ben je er altijd mee bezig, dat je die nog moet bellen of daar nog een afspraak moet maken. En soms de wanhoop omdat dingen uit je handen lijken te glippen.

Dat van die afspraken verzetten in je agenda herken ik trouwens ook heel erg. Ik plan het dan bewust op een moment dat ik thuis ben en tijd heb. Maar op het moment dat ik melding krijg lukt het gewoon niet, alsof ik een soort van blokkeer en ik hoop dat het dan vanzelf verdwijnt als ik het uitstel.

Probeer jezelf geen slechte moeder te vinden. Je doet je best, maar ook moeder zijn wel eens moe en hebben grenzen.

Ik heb trouwens ‘‘s ochtends in mijn agenda 1,5 uur geblokt voor mail en energie vretende taken. Zo heef het ook. In die 1,5 uur doe ik echt heel veel. Dus ook dit soort dingen.

Ik heb ook de training plannen en organiseren met Outlook gedaan en dat heeft ook heel veel rust gegeven. Ik heb overzicht en kan afstrepen.

Ken je ook nva en mama vita? Dit zijn 2 organisaties mbt ass en zij verzorgen oudercontact momenten. Dat kan ook heel helpend zijn. Ik heb ook een supportgroep op whatsapp, wij kennen elkaar van een cursus over ass en ik merk dat dit heel fijn is. Filmpjes of vragen worden gedeeld en je krijgt antwoorden van mensen die jou snappen.

Marin, ik ben het eens met mijn voorgangers; je bent een goede moeder! En je faalt niet!

Ik lees wel in je verhaal dat je zegt; hij was een last voor de klas. De juf heeft huilend toegegeven dat de klas onder zijn gedrag heeft geleden.

Maar het is eigenlijk; de klas is een last voor hem. En O leidt onder het gedrag en situatie van de klas.

Ik denk dat het goed is om te omdenken. Want het heeft en zou mijn hart breken als ik weet dat mijn zoon in een situatie zit waar hij van overstuur raakt of gewoon niet bij hem past en dat dan ook nog zijn enige veilige basis (dat vriendinnetje toen) weg wordt gehaald.

Hoe graag jullie het ook hadden gezien; die school past niet bij O. Niet omdat hij een last is, maar omdat O last ervan heeft.

Zoek het dus please niet bij jezelf of O. En voel je niet schuldig dat zogezegd de klas er last van heeft. O heeft last en het is gewoon goed dat er nu gekeken wordt naar een oplossing dat wel bij hem past.

Dat is een mooie reactie Tabbie.
Probeer alvast te kijken hoe je opvang voor hem kan regelen als hij thuis komt te zitten, bereid je voor.
En wat ook kan helpen, probeer een familie gesprek te plannen. Stel een lijst op waar je hulp bij nodig hebt en vraag familie om te helpen. Bv op donderdag om op te passen of om een gesprek met een instantie te hebben.
En vergeet niet bv op zaterdagavond zodat jij en jouw man er even samen uit kunnen. Want dat is ook belangrijk om vol te houden.
Wij hebben dat niet gedaan het afgelopen jaar en ik merk dat dit af en toe nodig is.

Dat is ook belangrijk, goed voor jezelf zorgen is ook goed voor O kunnen zorgen. Ik plan ook bewust tijd voor mezelf in. Dat is een van de eerste dingen die ik in mijn agenda zet. Daar hoef je je ook niet schuldig over te voelen. En zeker met intensieve kinderen geldt it takes a village to raise a child.

Och lieve Marin, wat lees ik een hoop zorgen.
Allereerst ben je een super moeder, niks om je schuldig over te voelen!
Ik denk dat er al goede tips zijn gegeven door mensen die er veel meer verstand en ervaring mee hebben.
Ik wil je alleen meegeven dat je ook goed voor jezelf moet zorgen want ook dát hoort bij het opvoeden van kinderen.

Pfoe, ja, dan beginnen de scholen weer en dan begint dit ook allemaal weer he?

Als je het zo opsomt, is het echt veel.

Wat ik me kan herinneren van toen het hier slecht ging, is dat tips over instantie X of oplossing Y eigenlijk niet echt helpen, want dat voelde voor mij alleen maar als nóg iets op mijn bordje erbij. Leuk dat mensen bedenken dat je een bepaalde kindercoach moet inschakelen of dat het goed zou zijn om een dagje in je eentje naar de sauna te gaan, maar wannéér en hóé dan? Je agenda is al zo vol en je hoofd is al zo vol met alles wat je moet organiseren en alles waar je over na moet denken. Heb jij dat ook?

Mijn advies zou zijn om je niet blind te staren op superspecifieke ondersteuning, maar te onderzoeken in welke situaties of op welke plekken je zoon zich fijn voelt. Is dat in de natuur, ga dan samen het bos in op momenten dat het lukt. En qua school: voelt hij zich bijvoorbeeld fijner in een kleine groep, dan is het misschien zinniger om te zoeken naar een reguliere school met kleine klassen en lieve leerkrachten, dan naar een HB-school die in theorie fantastisch is, maar in de praktijk niet fijn voelt voor O.

Bij T. kwam de overprikkeling door drukte in de klas en in zijn hoofd, maar ook door de hoeveelheid keuzes die hij moest maken in de onderbouw. (Hij kan er nog steeds last van hebben hoor, nu op vakantie bijvoorbeeld als hij iets van een menukaart moet kiezen...) In de kleuterklas, maar ook in groep 3 nog, mochten de kinderen de hele dag van alles kiezen: welke activiteit je wil doen, welke puzzel je wil maken, welk boek je wil lezen. T. kon daar helemaal niet tegen. Hij kreeg dan een soort error. Heeft O. dat ook?

De bovenbouw van de basisschool en daarna de middelbare school zijn wat dat betreft echt veel fijner voor kinderen die van duidelijkheid en structuur houden. Je hebt veel meer een vastomlijnd programma. Iedereen doet tegelijk hetzelfde. Elke dag is voorspelbaar.

Wat is het bij O. precies, waar hij op school zo overprikkeld van raakt en thuis niet?

Dank jullie voor de lieve reacties. Herkenning is altijd fijn, hoewel in dergelijke situaties eigenlijk niet echt fijn natuurlijk. Sommigen van jullie al zo lang met zorgen om je kind zoals Coco en Lexi. Het doet echt wat met je.

Ik zal even wat dingen eruit halen waar ik op wil reageren, maar allemaal heel lief en bedankt.

Is het een optie om een dag vrij te maken (zonder werk en kinderen) en er dan gewoon voor te gaan zitten? Je kunt er dan ook helemaal induiken, eventueel een schema maken en jezelf daarna verwennen met iets voor jezelf.

Ja dit is een goed idee. Ik hik daar een beetje tegenaan maar weet ook dat als ik eenmaal bezig ben, dit soort dingen wel mee vallen en ik het zelfs wel leuk vind om dingen te concretiseren en structureren. In de eerste week van september ben ik de hele week vrij maar is m'n dochter grotendeels thuis, ze gaat twee ochtendjes wennen op school dus dat was mijn idee een beetje om er dan voor te zitten. Ik heb 's avonds eigenlijk gewoon niet meer energie voor dit soort dingen helaas. En instanties contacteren moet sowieso overdag natuurlijk.

Sowieso gaat dochter dus vanaf september naar school en ben ik op de vrijdagochtend vrij. Mijn idee is om inderdaad dat als een soort 'zorg-regelochtend' te gaan gebruiken komende tijd. Het zijn de enige drie uur die ik voor mezelf heb overdag per week, maar dit is gewoon het belangrijkste. Natuurlijk is zelfzorg ook heel belangrijk (om maar even op Minx terug te komen bijvoorbeeld) maar op dit moment is het zoeken van een passende plaats voor hem urgenter. Eigenlijk ook heel erg herkenbaar wat Filoria inderdaad zegt.
En wat Siesa oppert over oudercontactmomenten, ik denk dat dat heel waardevol kán zijn en er zijn genoeg online cursussen, podcasts, ouderpeergroepjes etc die ik weet te vinden, dat is het probleem niet, maar het is een beetje teveel nu om daar energie in te steken, ik merk dat ik daarin juist een beetje stagneer/blokkeer. Ik kan de kracht daar even niet voor opbrengen daarin te investeren. (deze ken ik trouwens niet dus dank je wel)

En mooie gedachte over dat het ook veel moois kan brengen komend jaar, Ster. Dank je.

Siesa, dat soort hulp hebben we gelukkig allemaal. Het huishouden doe ik behalve wassen niet zoveel aan. Boodschappen bestellen we online (behalve voor het weekend maar daar haal ik plezier uit). Ik wilde eigenlijk op vrijdagmiddag dochter niet op ballet doen vanwege de zorgafspraken van zoon, maar we hebben afgesproken dat zij daar niet onder mag lijden en als het nodig is, dat m'n man dan vrij neemt om één van de twee over te nemen. Sowieso doet hij veel van de zorgafspraken omdat zoon rustiger is bij hem. Mijn man kan gelukkig bij (vrijwel) elk gesprek aanwezig zijn, het is heel fijn dat samen te doen gelukkig.

Ik ben wel benieuwd waarin jullie wensen zo anders zijn dan wat de IB-er in gang heeft gezet? Heb je dat al wel eens met haar besproken?

Goede vragen Harrison. En het klopt ook eigenlijk wel wat Minx zegt. Deze nieuwe (interim IB'er, ze verdwijnt over ongeveer twee maanden weer als de nieuwe weer is ingewerkt, dit is al de vierde IB'er ofzo die we hebben gehad op school, kan school ook niet zoveel aan doen natuurlijk) IB'er is niet op haar mondje gevallen en zegt waar het op staat. Dus waarschijnlijk zegt zij wat iedereen al tijden dacht en was het inderdaad slechts een kwestie van uitstel.
Zij was de eerste die begon over een overstap naar een andere school. Toen heeft zij in datzelfde gesprek een bepaalde school opgehemeld, krabbelde de dag daarna terug omdat daar een intake stop is (wij gaan alsnog contact opnemen met deze school in het nieuwe schooljaar) en prees toen een andere school helemaal aan. Wij zijn daar toen gaan kijken samen met haar, zij was daarna heel lovend erover, wij hadden behoorlijk onze twijfels. Onze twijfels heeft ze geen gehoor aan gegeven en zij geeft ons het gevoel dat zij hem op deze school wil laten plaatsen zodat ze 'van hem af zijn'. Ze heeft toen tussen neus en lippen door (heel slecht vind ik) gezegd dat de directrice van onze school toch nog ruimte voelt om O een kans te geven. De afspraak daarop werd dat teniet gedaan en krabbelde ze terug dat ze bedoelde dat er ruimte was om hem tot de herfstvakantie op school te houden. Al met al vind ik haar dus erg hard en weinig empathisch en dat doet me heel erg veel pijn. Dat weet ze overigens niet, maar m'n man is wel al vrij fel tegen haar in gegaan. Dat werd vrij lelijk. We hebben altijd aan dezelfde kant gestaan met school, samen zoekend naar de beste oplossing, maar sinds zij er is, is het tegen elkaar in plaats van met elkaar en dat vind ik erg naar. Misschien moeten we dat inderdaad gaan zeggen tegen haar maar dat kan ik niet emotieloos dus daar zie ik enorm tegenop want dat vreet ook weer energie.

Ooh Marin wat naar is het allemaal toch voor jullie! Ik lees jouw woorden altijd met een beeti3 buikpijn omdat het me zo verschrikkelijk zwaar lijkt. Zoveel zwaarder dan ik aan zou kunnen en jij struggeld hier al zoveel jaren mee.
Een slechte moeder ben je zeker niet want ze staat al die jaren al in de leeuwinnen modus en daarnaast had je dan afgelopen jaar ook nog je persoonlijke situatie die al jouw aandacht vroeg. Geen mens komt hier uitgerust en ontspannen uit!
!

Ik heb de hele dag jouw woorden in m'n hoofd herhaald, dank je. Dat leeuwinnengevoel is dus even weg (geweest?) en ik neem mezelf dat zo kwalijk. Hoe kun je dat doen als je kind dat nodig heeft. Dat dus.

Ik vind de tip om het samen met iemand te doen ook een goede. Zou je zus hier eventueel geschikt voor kunnen zijn of staat die te dichtbij? Misschien zou zij ook al een opzetje (met info over alle opties) kunnen maken op voorhand zodat de berg iets minder hoog lijkt.

Ja dat is zeker een goede en doet ze ook zeker! Alleen merk ik wel dat zij gekleurd erin staat en in haar hoofd een bepaalde diagnose van hem heeft wat ze eigenlijk niet zou moeten doen door bepaalde beroepsdeformatie in combinatie met soort rare zussen jaloezie ofzo (kan het niet goed uitleggen), en dat hindert haar in het echt goed helpen. Maar ik kan altijd m'n hart luchten bij haar. En ze zit totaal niet in de regio dus concreet kan ze niet enorm veel. M'n schoonzus is orthopedagoge en spreek ik ook wel erover.
M'n schoonouders helpen ons ook veel en staan klaar voor praktische dingen maar ook voor hart luchten en het gaat hen ook enorm aan het het hart.

Ik herken je verhaal, wij hebben ook al 12 jaar non stop te maken met hulpverleners en artsen. Het is ook gewoon zwaar en vermoeiend. In je hoofd ben je er altijd mee bezig, dat je die nog moet bellen of daar nog een afspraak moet maken. En soms de wanhoop omdat dingen uit je handen lijken te glippen.

Dat van die afspraken verzetten in je agenda herken ik trouwens ook heel erg. Ik plan het dan bewust op een moment dat ik thuis ben en tijd heb. Maar op het moment dat ik melding krijg lukt het gewoon niet, alsof ik een soort van blokkeer en ik hoop dat het dan vanzelf verdwijnt als ik het uitstel.

JA echt dit he, zo zwaar!

Ik heb trouwens ‘‘s ochtends in mijn agenda 1,5 uur geblokt voor mail en energie vretende taken. Zo heef het ook. In die 1,5 uur doe ik echt heel veel. Dus ook dit soort dingen.

Ik heb ook de training plannen en organiseren met Outlook gedaan en dat heeft ook heel veel rust gegeven. Ik heb overzicht en kan afstrepen.

Ja jij bent super gestructureerd! Heel knap, hoe je dit doet met een thuiszittend kind. Mijn kinderen zijn te jong om dit soort zorgtaken te kunnen doen met hen erbij. Ik kan nog niet eens de huisarts bellen zonder een gillend kind op de achtergrond, dus ik doe dit soort dingen tijdens werktijd, wat eigenlijk niet constant kan. Collega's hebben wel veel begrip hoor, maar ik kan die schakel gewoon ook niet steeds maken. Ik werk op sommige dagen dan thuis, maar ik heb ook wel echt dagen gehad dat ik na zo'n heftig gesprek echt geen werk meer kon verzetten, dus dat kan niet te veel voorkomen.

Marin, ik ben het eens met mijn voorgangers; je bent een goede moeder! En je faalt niet!

Ik lees wel in je verhaal dat je zegt; hij was een last voor de klas. De juf heeft huilend toegegeven dat de klas onder zijn gedrag heeft geleden.

Maar het is eigenlijk; de klas is een last voor hem. En O leidt onder het gedrag en situatie van de klas.

Ik denk dat het goed is om te omdenken. Want het heeft en zou mijn hart breken als ik weet dat mijn zoon in een situatie zit waar hij van overstuur raakt of gewoon niet bij hem past en dat dan ook nog zijn enige veilige basis (dat vriendinnetje toen) weg wordt gehaald.

Hoe graag jullie het ook hadden gezien; die school past niet bij O. Niet omdat hij een last is, maar omdat O last ervan heeft.

Zoek het dus please niet bij jezelf of O. En voel je niet schuldig dat zogezegd de klas er last van heeft. O heeft last en het is gewoon goed dat er nu gekeken wordt naar een oplossing dat wel bij hem past.

Ik vind dit heel erg lief dat je dit zo zegt lieve Tabbie, en dit is in zekere zin ook zeker waar. Maar helaas is het andersom ook waar. Ik kan en mag dat niet ontkennen. De klas heeft, helaas, wel echt geleden onder hem. Het breekt m'n hart, maar het is wel zo. En de juf heeft dat met pijn in haar hart moeten toegeven, dat vind ik voor een juf ook echt ontzettend zwaar om toe te moeten geven en tegen ouders te moeten zeggen, dat hun kind er voor heeft gezorgd dat andere kinderen minder aandacht hebben gekregen. Dat is super zwaar en pijnlijk maar wel waar. En ze heeft ook gezegd dat ze straks een lading nieuwe groep drie'ertjes erbij krijgt in het nieuwe jaar en dat die echt de aandacht nodig hebben. En dat verdienen ze ook. Als O de boel weer bij elkaar gilt, zal hij echt uit de klas moeten verwijderd worden of zullen wij hem thuis moeten zetten, het kan niet zo zijn dat de klas eronder lijdt. Evenmin dat hij onder de drukte van de klas lijdt. Dus ik houd echt m'n hart vast voor komende weken, ik hoop zo met heel m'n hart dat hij een goede start maakt, maar ik ben echt bang voor het veel telefoontjes.

Probeer alvast te kijken hoe je opvang voor hem kan regelen als hij thuis komt te zitten, bereid je voor.
En wat ook kan helpen, probeer een familie gesprek te plannen. Stel een lijst op waar je hulp bij nodig hebt en vraag familie om te helpen. Bv op donderdag om op te passen of om een gesprek met een instantie te hebben.

Ja dit is een goede. Ik weet niet hoe we ons voor kunnen bereiden, maar ik weet dat m'n schoonmoeder weigert naar het buitenland te gaan in een dergelijke situatie en paraat staat voor ons. Dat is heel fijn.

Mijn advies zou zijn om je niet blind te staren op superspecifieke ondersteuning, maar te onderzoeken in welke situaties of op welke plekken je zoon zich fijn voelt. Is dat in de natuur, ga dan samen het bos in op momenten dat het lukt. En qua school: voelt hij zich bijvoorbeeld fijner in een kleine groep, dan is het misschien zinniger om te zoeken naar een reguliere school met kleine klassen en lieve leerkrachten, dan naar een HB-school die in theorie fantastisch is, maar in de praktijk niet fijn voelt voor O.

Bij T. kwam de overprikkeling door drukte in de klas en in zijn hoofd, maar ook door de hoeveelheid keuzes die hij moest maken in de onderbouw.

Wat is het bij O. precies, waar hij op school zo overprikkeld van raakt en thuis niet?

Ja hele goeie Filoria! Hij komt echt tot rust in de natuur, dus op zaterdag gaat hij na zwemles met m'n man altijd uren struinen door de duinen. Dan gaan ze wandelen, picknicken, kletsen, scharrelen, slakken en kikkers zoeken, van alles wat. Zo ontprikkelt hij echt. De HB begeleidster zei ook dat veel HB kinderen tot rust komen in de natuur. Ze raadde ook meer natuurgericht onderwijs aan. We hebben eventueel een vrije school in gedachten, maar ik wil ook kijken naar wat er verder is. Inderdaad die keuze stress is niet goed voor hem, daar had hij bij de kleuters erge moeite mee en heeft hij echt moeten leren daar zelf keuzes in te maken. Montessori zou denk ik niets voor hem zijn bijvoorbeeld.
Het gaat bij hem met name echt om geluidsoverprikkeling, maar eigenlijk kan ik me in alle overexcitabilities bij hem wel vinden. Maar hij geeft zelf heel erg geluidsoverprikkeling aan. Hij heeft al een koptelefoon maar vaak is dit niet genoeg.

Ik denk dat je heel veel doet Marin. En dat het even veel is....logisch. en dat er een pauze was in je acties ook.

Bij ons is er aan de school een samenwerkingsverband gekoppeld. Daar zit per school een begeleider passend onderwijs. Die kan school en ouders ondersteunen bij een overstap en zijn ook degene die hier een toelaatbaarheidsverklaring voor af moeten geven. Dit is ook in allerlei omliggende regio's zo. Hoe is dat bij jullie?

En zou je ook nog een onderwijsconsulente in kunnen schakelen? Die helpen ook wel mee met dit soort vraagstukken.

Ik denk dat je heel veel doet Marin. En dat het even veel is....logisch. en dat er een pauze was in je acties ook.

Bij ons is er aan de school een samenwerkingsverband gekoppeld. Daar zit per school een begeleider passend onderwijs. Die kan school en ouders ondersteunen bij een overstap en zijn ook degene die hier een toelaatbaarheidsverklaring voor af moeten geven. Dit is ook in allerlei omliggende regio's zo. Hoe is dat bij jullie?

En zou je ook nog een onderwijsconsulente in kunnen schakelen? Die helpen ook wel mee met dit soort vraagstukken.

Elke school is aangesloten bij een samenwerkingsverband dat is in heel Nederland zo. Onderwijsconsulent kun je pas na heel veel stappen ingeschakelen. Stap 1 is school, stap 2 is samenwerkingsverband en pas als je er met die 2 niet uitkomt komt de onderwijsconsulent om de hoek. Die gaat eerst met de ouders in gesprek, schakelt vervolgens met stap 1 en 2. En als ze vinden dat de eerste of tweede lijn nog niet voldoende gedaan heeft dan geven ze de opdracht weer terug. Die zijn dan eerst aan zet. Het is wel een lekkere stok achter de deur maar ook echt een langdurig traject. Wij hebben in maart al geschakeld met de onderwijsconsulent, in juni een gesprek gehad. Opdracht is terug gelegd. Wij, HB specialist en leerplicht hebben er geen vertrouwen in dus bij het volgende gesprek sluiten ze pas aan. Dat zal in oktober waarschijnlijk ergens zijn. Dus dan ben je ruim een half jaar verder.

@marin ben het niet met je eens dat zorg voor O boven zorg voor jezelf gaat. Jij moet overeind blijven staan. Als jij omvalt ben je nog veel verder van huis. Je kinderen hebben je zo hard nodig en je kan er alleen maar voor ze zijn als je goed voor jezelf zorgt. Dat betekend ook tijd voor jezelf maken. Onze HB specialist blijft hier bij mij op hameren. Die blijft herhalen Minx denk aan jezelf. Je werk is maar werk. Hij weet het ook uit ervaring en ik zie het ook bij Mensa. De zorg voor je kind vreet aan je, dat kun je niet los laten. Ik heb vandaag ook een halve dag besteed aan dingen voor volgend schooljaar. Morgen werk ik dan wel weer wat harder. Door overzicht en structuur gaat het hier heel goed. De boekjes over hoe je een kind opvoed en wat er nodig is zijn hier al lang het raam uit. Van nature ga ik al uit van ‘low demand parenting’. Dat betekend niet dat er geen grenzen zijn maar dat we de stress vermijden.

En inderdaad wat hierboven al staat O heeft ook last van de klas en de prikkels. En eerlijk denk ik dat dat op elke reguliere basisschool een probleem gaat zijn omdat die klassen heel groot zijn. Dan kan het inderdaad lastig zijn om een plek te vinden.

Dit is gewoon een enorme zoektocht en zeker als de school er voor je gevoel zo hard in staat. Uit ervaring weet ik ook dat als het zo snel om lijkt te slaan school echt heel veel uit de kast getrokken heeft om het te laten slagen.

Ik ben niet bang dat ik om zal vallen. Ik heb totaal geen tekenen van een burn out of iets dergelijks. M'n werk geeft me energie en ondanks dat het druk is en ik vaak extra werk, weet ik ook prima dat werk maar werk is. M'n collega's zijn op de hoogte en heel begripvol.
Wat ik wel zwaar vind is schakelen op werk, dus bijvoorbeeld een telefoongesprek voeren over O en daarna weer aan het werk. Maar ik heb ook een fijn gesprek met de hoogste leidinggevende gehad en ook hij is heel begripvol.
Maar m'n contract loopt ook af per maart en dan moet ik een vast contract krijgen. Ik probeer dus wel echt balans te bewaren en voldoende inzet te tonen. Dat vind ik wel erg belangrijk. Tot nu toe krijg ik alleen maar lovende woorden daarover hoe ik dat balanceer.

Ik ben wél enorm moe om de zorgen. Maar daar kun je geen stop op zetten inderdaad. Dus in die zin ben ik het met je eens dat zelf zorg heel belangrijk is maar ik haal dat denk ik uit andere dingen dan jij (logisch). Ik heb zo m'n dingen waar ik plezier uit haal en m'n gedachten mee verzet en energie van krijg en dat lukt me gelukkig.

Maar het lukt me de laatste maanden niet er écht voor m'n zoon te zijn en dat vind ik heel erg. Ik denk wel dat toen ik nog niet werkte ik er zó bovenop zat, dat kan nu sowieso niet meer en is misschien ook prima. Maar komende tijd moeten wij als ouders wel weer nu echt de regie in eigen handen nemen hebben we besloten. We hebben samen gezegd dat we zien dat er een passende oplossing moet komen voor hem maar dat we willen dat dat de beste oplossing voor hém is, en geen convenience keuze omdat er toevallig ergens plek is en dat niet persé de beste optie is. Ik hoop dat ons dat gegund is en daar gaan we voor vechten voor hem.

Over het samenwerkingsverband, ja dat is erbij betrokken maar vind ik niet erg behulpzaam. Over het algemeen ben ik beter geïnformeerd over de mogelijkheden in de omgeving dan de betrokkenen.

Ik wil dit relaas later weer verwijderen.

Ik heb het gelezen hoor GSTQ, dus je mag het verwijderen als je wilt.
Wat een strijd elk jaar weer opnieuw. Klinkt heel zwaar. Heel vervelend dat je daar elke keer zo opnieuw achteraan moet. Ik begrijp goed dat een leerkracht een kind moet leren kennen maar als er duidelijke instructies zijn die wel makkelijk toe te passen zijn, lijkt me dat prima over te dragen. En gaandeweg het jaar leer je het kind dan kennen lijkt me.

Ik kan me prima in je relaas vinden, maar wel met het verschil dat onze school heeft aangegeven handelingsverlegen te raken. Dus ik wil hem wel op regulier onderwijs houden maar dat is waarschijnlijk niet mogelijk. In elk geval niet hier. Dus ik vind het goed en knap van je dat je in ziet dat dit het best haalbare voor je zoon is, en dat zou ik in een later stadium misschien ook kunnen gaan voelen maar op dit moment zit ik nog in een andere zoektocht. Maar het helpt inderdaad om ervaringen te delen en het gevoel te krijgen dat je niet alleen bent. Fijn dat jij het vertrouwen hebt dat hij z'n weg gaat vinden op wat voor wijze ook. Dat vertrouwen voelt hij vast ook.

Speciaal onderwijs is ook meerdere keren genoemd. Maar dat kan helemaal niet zomaar (zie bericht van Minx over samenwerkingsverband). Ik zou in jouw geval tegen de ib’er zeggen dat ze formele route moet doorlopen en tot die tijd moet voldoen aan de zorgplicht. Ik zou er zakelijk in gaan staan. En als je echt aan ASS denk toch stappen gaan zetten naar diagnostiek. Als hij een diagnose heeft dan komt er voor school ook een handelingskader.

Ik begrijp dat speciaal onderwijs niet zomaar kan, zal ook waarschijnlijk niet nodig zijn. Waarschijnlijk wordt het speciaal basisonderwijs. Voor bepaalde (prikkelarme) klassen is wel een diagnose nodig, voor een andere school niet, heb ik gisteren gehoord. Daarom wil ik een duidelijk overzicht gaan maken want nu zit 't allemaal maar in m'n hoofd.

Ik ben heel bang dat hij gaat uitvallen voordat er een diagnose is gezien de wachttijden. Ik moet eigenlijk hem op de wachtlijst gaan zetten bij weer een instantie en het lukt me niet dus daarin faal ik. Het samenwerkingsverband en de gemeente kunnen hierin niet meer helpen omdat we in onze gemeente uitgespeeld zijn, we hebben vorig schooljaar een heel jaar verspild met bureaucratische rompslomp (dat heb ik wel eens uitgelegd volgens mij). Nu moeten we het dus privé gaan regelen maar wachttijden van 20 weken.