Welkom op Zeg maar Yes!

Even een hypothetische vraag: vanaf welke leeftijd zou jij jezelf te oud vinden om voor een kindje te gaan? En waarom die leeftijd?

Ik heb voor mezelf altijd 35 gezegd en daar ben ik het nog steeds mee eens. Ik moet er niet aan denken om nu nog zwanger te zijn of een baby te krijgen. Voor anderen zou ik zeggen 42 dat vind ik gevoelsmatig echt een grens. Waarom 42 en niet 41 of 43 kan ik eigenlijk niets zinnigs op zeggen.
Ik heb zelf jonge ouders en vind dat heel fijn. Ik heb met ouders op het schoolplein gestaan die dichter bij mijn ouders zaten qua leeftijd dan bij mij. Zelf was ik 27 toen J geboren werd.

Voor mezelf had ik de grens op 35 gezet.
Gebaseerd voornamelijk op gevoel en deels op de risico’s die een zwangerschap op latere leeftijd met zich meebrengen.

Ook vind ik het een verschil of je op die leeftijd je eerste kind krijgt of dat je je laatste kind krijgt.

In m’n omgeving heb ik wel een handje vol ‘oudere’ moeders (die tussen 35 en 40 moeder zijn geworden dus ik zie ook wel dat dat allemaal helemaal prima en gezond kan, maar voor mezelf wilde ik dat niet.

Nu ben ik bijna 40 en denk ik ook echt; niet (meer) op deze leeftijd.

Ik zei altijd 40, maar ik heb in mijn omgeving gezien dat je ook met 40/41/42 een prima zwangerschap kunt hebben, dus ik heb er inmiddels wel een andere mening over.

Ik ben (net) 37 en mijn zwangerschap verloopt prima. Niet anders dan bij mijn collega's van rond de 30, die ook zwangerschapsklachten hadden (ik heb alleen maagklachten gelukkig).
Eerlijk gezegd vind ik sommige jongere moeders doodvermoeiend, bezig met hippe dingen, Instagram-waardige outfits/kamertjes en andere in mijn ogen onbelangrijke zaken.
Wij hebben alles gedaan wat we wilden doen voor we kinderen kregen, zijn al 13 jaar bij elkaar en hebben het financieel goed voor elkaar. Een stabiele basis dus.
Dus tja, ik vind het helemaal prima zo, dan maar een oude moeder 🙂

Voor mezelf was dat 40.
Ik was 36 bij de eerste en 38 bij de tweede. Ook een oude(re) moeder, maar ik vind het prima zo.

Als het kon, waren we doorgegaan tot ik 43 was (de grens tot wanneer behandelingen in NL vergoed worden). Een paar jaar geleden had ik dat echt te oud gevonden maar die gevoelsmatige grens is gaandeweg toch steeds meer opgeschoven. Ik denk dat we nu sowieso veel meer te beiden hadden gehad aan een kindje dan pak 'm beet 7 of 10 jaar geleden.

had voor mezelf 35 als grens. Toevallig ook op 35 moeder geworden. Maar was dan toch wel doorgegaan denk met 40 niet meer

Voor mezelf was dat 38 denk ik. Daarna had ik mezelf niet per se te oud gevonden om zwanger te raken maar wel om nog helemaal te beginnen aan het grootbrengen van een kind. Voor anderen/in het algemeen heb ik niet echt een mening. Ik denk dat ik vanaf een jaar of 46 wel een wenkbrauw zou optrekken.

Ik denk voor een eerste en een tweede tot 45 jaar en voor een derde tot 40. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik drie kinderen heb mogen krijgen en de jongste kreeg op 33.

Ik weet niet wat je onder jonge moeders verstaat? Onder de 30? Maar klinkt niet erg prettig hoe je ze wegzet.

Ik kan er niet direct een leeftijd op plakken, maar vind 38 ergens wel als een grens voelen. Als een kind dan 12 is, ben je al 50. Ik werd met 21 moeder, dus in theorie zou ik dan ook al oma kunnen zijn.

En wat betreft een jonge moeder zijn, wij hebben ook eigenlijk wel alles gedaan wat we wilde. En nog steeds doen we wat we graag willen, ik ben nog altijd heel dankbaar dat ik zo jong moeder ben geworden. (Geen hippe insta moeder hier btw 😅)

Ik zou er niet aan moeten denken om nu op mijn bijna 40e nog een keer moeder te worden, maar dat komt ook omdat ik al 3 kinderen heb. Als dat niet zo was, was het wel anders geweest denk ik. Ik denk dat ik mezelf vanaf mijn 40e wel echt te oud zou vinden om nog zwanger raken van een kind. Vooral ook om wat Namasté ook zegt. Ik was relatief jong toen ik zwanger was van de oudste en was op mijn 32e zwanger van de jongste. Ik vind het juist heerlijk dat we nu onze vrijheid weer wat terugkrijgen en het allemaal weer makkelijker wordt, omdat de kinderen zelfstandiger worden. Ik merk ook dat ik nu ik ouder wordt steeds minder makkelijker kan tegen slaaptekort. Op mijn 25e had ik daar veel minder last van.

Eerste of tweede zou ik over de 40 wel doen als dat zo zou lopen in mn leven. Tot welke leeftijd precies geen idee.
In onze huidige situatie (had met 34j 2 kinderen) was mijn grens met 37j zwanger van een derde. Ben nu 37 en zwanger van een derde gaat niet gebeuren.

35 voor mijzelf

Voor mezelf boven de 40 denk ik, maar ik denk niet dat er nog meer kinderen komen.

Ik was 30 bij de eerste en 34 bij de tweede.

Leuk om jullie antwoorden te lezen. Ik ben er ineens mee bezig. Wellicht omdat ik net tante ben geworden van een super schattig neefje. Tel daarbij op dat ik 39 ben en na mijn scheiding inmiddels super gelukkig met mijn geweldige nieuwe partner. Misschien een besef dat dit echt de laatste kans is om nog aan een derde te beginnen en ik dat ineens voel?

Mijn kinderen zouden het geweldig vinden (die begonnen er maanden geleden al om te vragen zelfs, heel bijzonder eigenlijk). Destijds was ik juist een hele jonge moeder (net geen 23 meer), maar ik zou me kunnen voorstellen dat ik er nu bewuster van zou genieten en alles willen meemaken dan destijds, juist omdat ik wat ouder ben. En aan de andere kant denk ik: je bent toch niet gek?! Weer helemaal terug in de luiers, terwijl ik nu tussen de pubers zit.

Ik denk voor een eerste tegen de 40 en voor een tweede of derde max 45.

Ik ben overigens heel blij dat ik redelijk jong (25) moeder ben geworden. Mijn collega's van mijn leeftijd zitten nog in de kleine kinderen en daardoor weinig slaap en flexibiliteit. Heel fijn dat wij die tijd gehad hebben, ik vind grotere kinderen ook veeeel leuker.

Hier is de derde geboren toen ik 39 was, ik denk dat we het bij 2 kinderen hadden gelaten als ik 40 was geweest.
Voor de oudste 2 ben ik een jonge moeder (ik was 26 en 28 toen ze geboren werden), voor de jongste een oude moeder (ze is 2).
Het is bij mij wel waar wat je zegt: ik geniet nu bewuster en maak ook bewuster alles mee.
Ik zat ook al tussen de pubers en nu weer met een kind in de luiers, maar het is zoo leuk. En de oudsten hebben ook een mooie band met de jongste.
Wat het meest tegenvalt is dat ik bijna nooit meer kan uitslapen haha en dat ik minder goed tegen slaaptekort kan dan 15 jaar geleden

Zei altijd dat ik heel jong moeder wilde woelrden, dat lukte niet, was uiteindelijk 32 toen ik moeder werd (op m'n 26e met de pil gestopt). Daarna dacht ik, ik doe het niet meer want dan moet ik weer het hele traject in. En nu ben ik 40, word m'n kind ineens zo mega groot en zou ik qua gevoel toch wel een 2e willen. Gaat niet gebeuren, want mijn man wil niet meer (die word haast 50 dus snap ik ook wel) en ik heb geen embryo's meer in de vriezer, dus zou dan weer helemaal opnieuw moeten beginnen. Daar zou ik ook geen zin meer in hebben. Maar had vroeger nooooooit gedacht dat ik dit gevoel op m'n 40e nog zou hebben.

Bij anderen denk ik tot een jaar of 42/43 ofzo.

Ik heb daar geen maximale leeftijd voor. Het gaat er voor mij om hoe ik er mentaal zelf in zit. We hebben er lang over gedaan om een kindje te krijgen en ik had het niet nog veel langer volgehouden. Dus dan was 39 m’n grens geweest. Niet vanwege de leeftijd maar puur omdat ik niet meer in die achtbaan wilde leven.

Voor anderen heb ik al helemaal geen maximale leeftijd. Ik vind het raar dat mensen daar een oordeel over hebben.

Ik snap dat wel. Het lijkt me heerlijk nog een baby. Ik heb zo intens genoten van de baby-, dreumes-, peuter- en kleutertijd. Een grote roze wolk. De zorgen kwamen pas met het naar school gaan. Ik zou het allemaal nog wel opnieuw willen doen, tenminste zo voelt het. Lijkt me heerlijk en zo fijn om het nog een keer mee te mogen maken. Maar ik zou het toch niet doen. Ik wil geen kinderen van verschillende vaders. Ik kan wel heel goed voorstellen dat je die gevoelens hebt en het wel zou doen. Als zo’n baby’tje er eenmaal is dan kan het niet anders dan alleen maar fijn zijn. Het is zo’n groot geluk. Enige wat waarschijnlijk zwaar valt is slaaptekort. Ik merk nu ik ouder ben dat ik daar steeds slechter tegen kan. Mijn energieniveau is zo ontzettend laag. Dat is geen fijne uitgangspositie.

Voor mij zit de grens nu voor mijn gevoel bij 40. Maar dat is wel gekleurd door hoe mijn leven gelopen is. Ik ben nu ook een ‘oude moeder’. Dat had ik liever anders gehad, maar je kunt niet álles plannen. En ik kan me inmiddels ook best voorstellen dat die grens van 40 ook opschuift als het zo loopt.

Ik denk dat je daar nooit helemaal antwoord op kan geven tot je er zelf in zit. Je kan wel denken tot Max …. Jaar, maar als je graag een kindje wil en dat wil niet lukken of het is niet het juiste moment etc dan verlegt die grens toch meestal.

Ik zou voorheen de grens lager gezet hebben, echter raakte ik op m’n 35e zwanger (36e moeder) omdat m’n leven anders liep dan gepland. Had graag een 2e gewild echter lukte dat niet en omdat ik niet elke maand de teleurstelling wilde heb ik besloten dat de grens bij 39 lag… en toch, heel soms, kriebelt het toch nog

Kreeg zoon op m’n 35, na klote baby jaren toch opeens de kriebel en toen lukte het niet meer door Asherman syndroom. Operatie stond gepland en ik wilde na m’n 40ste niet meer proberen, uit zelfbescherming goed een datum voor mezelf te stellen. Ik was uiteindelijk 39 toen ze geboren werd, paar maandjes voor m’n 40ste. 40 was een mooi rond getal en meer leeftijdsverschil hoefde van mij ook niet tussen de kinderen, maar ik had kinderen oneindig kunnen uitstellen als de tijd niet ging tikken.

Ik hoorde van een nicht die 40+ was dat ze nu juist veel meer kan genieten van de baby en ook veel relaxter is.

Ik zei vroeger altijd 35 en werd op mijn 35ste op de valreep nog moeder maar dat was niet zo gepland als ik graag had gezien. Inmiddels denk ik er wel heel anders over. Naar mijn idee ben je te oud als je er lichamelijk niet meer in staat toe bent, als je er geen energie meer voor hebt. Ik heb familie die jaren bezig geweest is met een kindje krijgen en het is eindelijk gelukt op haar 43ste. Het geluk straalt er vanaf en het gaat haar allemaal zo goed af lichamelijk. De bevalling viel mee, het is een makkelijk kind, ze heeft bergen energie, een stabiele relatie etc. En ja, nu gaat ze voor een tweede en ze heeft groot gelijk. Zelf had ik een monsterlijke bevalling, stond er helemaal alleen voor en val sindsdien compleet uit elkaar. Ook de energie zou ik niet meer hebben voor nog een baby. Wellicht zou een stabiele relatie me nog over de streep kunnen trekken maar ik acht de kans vrij nihil. Persoonlijk voel ik me nu dus wel te oud en zit in dezelfde leeftijdscategorie. Maar ik heb niet echt een mening meer over vrouwen die op latere leeftijd nog graag moeder willen worden. Als dat in je leven past en gaat met je lichaam, lekker voor gaan.