Welkom op Zeg maar Yes!

Trigger warning: misschien kun je dit topic beter niet lezen als je nu zwanger bent.

Zijn er dames op dit forum die het fijn vinden om ervaringen uit te wisselen over het verwerken van een traumatische bevalling?

Wat heb je meegemaakt?

Wat vond je er het meest heftig aan?

Hoe heb je geprobeerd de ervaring te verwerken?

Op welke manier heb je er nu nog last van?

Ik (helaas)..

Ik heb PTSS opgelopen bij mijn bevalling.
(Mocht iemand me willen dm'en mag dat altijd als je het niet openbaar wilt hebben).

Ik ben inmiddels al bijna 10maanden onder behandeling van een psycholoog (gesprekken icm EMDR).

Huppakee 😘

Een vriendin van mij heeft ook een traumatische bevalling gehad. Ze heeft hier therapie voor gehad en dat heeft wel geholpen. Het moeilijkste voor haar (als ik het goed zeg) was dat ze zich niet gehoord en gezien voelde tijdens de bevalling.

Huppekee, wat naar... En wat heftig dat je al tien maanden ermee bezig bent. Wil je er meer over kwijt wat er precies gebeurd is en wat het met je heeft gedaan?

Mijn verhaal:

Bijna tien jaar geleden was ik 39 weken zwanger en werd mijn dochter geboren na een spoedkeizersnede vanwege een placentaloslating. Mijn dochter ademde niet en zag grauw. Vrij snel daarna zijn we ieder in een eigen ambulance naar een academisch ziekenhuis geracet. Na een enorm hectische week, ging het gelukkig goed met haar. In haar peutertijd werd duidelijk dat ze niks ernstigs aan het zuurstoftekort heeft overgehouden.

Wat ik het meest heftig vond: dat ik vlak na de geboorte dacht dat ze dood was. Dat ik haar niet vast kon houden. En heel stom, maar ik heb het er ook enorm moeilijk mee gehad dat 'het eerste broer-zus-moment' verpest is. T. was bijna 5 jaar oud toen zijn zusje werd geboren. Kleuters zijn helaas niet welkom op de neonatologie i.v.m. infectiegevaar (wat ik snap hoor, kleuters hebben altijd snotneuzen en zo). Daardoor kon ik mijn kinderen pas in één ruimte bij elkaar hebben vier dagen na de geboorte van I. Toen was ze van de neo af. Toen het eindelijk zo ver was en T. onze ziekenhuiskamer binnen kwam lopen, kwam toevallig nét ook de kinderarts binnen. Die begon zijn standaardpraatje tegen ons te houden met allemaal medische blabla over saturatie etc. En intussen stond T. er een beetje onhandig bij. Dat was hét moment verdorie. Ik ben er nog steeds boos over.
Maar het moeilijkste waren de eerste dagen na de bevalling. Ik voelde een enorme afstand tot dat meisje aan al die draadjes. Misschien omdat ik tijdens de geboorte mezelf had ingesteld op het ergste. Ik kon me die eerste dagen moeilijk aan haar hechten en voelde me daar heel schuldig over.

Ik heb vorig jaar pas erkend dat de geboorte van mijn dochter echt een trauma is en dat het (mede) een trigger is geweest voor de angststoornis die ik daarna heb ontwikkeld. Vorige zomer ongeveer vier EMDR-sessies gehad bij een psychotherapeut in combinatie met hulp van een haptonoom. Zij werkten samen, heel fijn was dat.

Nu er in mijn omgeving lieve mensen zwanger zijn of bevallen, merk ik dat ik bevallingen nog steeds een heftig iets vind. Ik ben enorm opgelucht als een vriendin of familielid nog leeft na een bevalling. Nogal overdreven, want de meeste vrouwen overleven hun bevallingen gewoon gelukkig. Maar ik vind het eng.

Wat heb je meegemaakt?
Bij de oudste van net 4 een spoedkeizersnede vanwege pre eclampsie met 36+6. Daarna zelf naar de IC (een paar uur). Eerste dag na mn bevalling ben ik kwijt en na 3 dagen lag ik bij mn dochter op de kamer. Maar nog doodziek.
Vervolgens slecht verzorgd door het personeel van de kraamafdeling (die niet berekend waren op zieke kraamvrouwen).

Wat vond je er het meest heftig aan?
Ik heb me zo ziek gevoeld dat mn kind me weinig kon schelen, ik maakte me meer zorgen over mezelf. Dat was ook helaas wel terecht. Tegelijkertijd het gevoel dat ik ergens een kind had waar ik nauwelijks bij mocht zijn en totaal geen invloed had over wanneer ik haar zag. En hee ik was net bevallen en had bij vriendinnen meegemaakt wat je die eerste dagen dan 'doet', het klopte niet dat ik dat niet deed. Ondanks mijn eerste zin voelde het heel onnatuurlijk en verschrikkelijk en machteloos. Kan dat nog zo boven halen.

Hoe heb je geprobeerd de ervaring te verwerken?
Na een jaar, voor ik zwanger wilde worden van de tweede ben ik naar een medische psycholoog in het ziekenhuis geweest en zou ik een behandeling starten. Ging door corona niet door en ik was ook zo weer zwanger.
Mijn (nu anderen) verloskundigen begeleiden mij top waardoor de zwangerschap wel redelijk doorliep. Ik was bang bij de tweede kraamtijd als die wel fijn was, nog een klap te krijgen van hoe het bij de oudste was gegaan. Dat gebeurde niet (klen kraamtijd was prima). Therapie is er nooit meer van gekomen en ook niet echt nodig geweest. De 2 sessies die ik daarvoor nog wel geweest was als intake, hadden me wel al veel rust en erkenning gegeven.

De komst van de tweede heeft eea sowieso wel verbeterd. Zwangerschap en bevalling waren beide verre van vlekkeloos, maar we waren wel na een dag fijn als gezin thuis. En met deze normale kraamtijd had ik ook weinig. Natuurlijk was het heel veel fijner en kon ik me beter hechten. Maar ik bleek niet zo 'n moeder te zijn voor een roze wolk of diep verliefd op mn pasgeboren kind. Dat moest ook bij de tweede groeien. Dat vond ik eigenlijk wel een opluchting.

Op welke manier heb je er nu nog last van?
Als ik mensen over fijne zwangerschappen of bevallingen hoor, kan ik jaloers zijn.
Door mijn zwangerschappen en bevallingen komt er geen kinderen meer Dat is verstandig en mijn vriend wil het ook echt niet. Een groter gezin leek mij van te voren heel leuk en ik vind het soms erg jammer dat dit zo'n invloed heeft. Ken wel meerdere mensen met lastige zwangerschappen/bevallingen die nu wel zwanger zijn van de derde en dan kan ik ook wel jaloers zijn, omdat het natuurlijk wel kán.
Heb er ook nog last van rond de verjaardag van de oudste als ik dan hoor hoe anderen verhalen ophalen van 'nu braken mn vliezen, en speciaal enzo'. Bij mij was het een hel. Dat gaat gewoon nooit een leuk verhaal worden. Ik heb daar wel vrede mee maar het is wel gek om op terug te kijken als ik hoor hoe anderen dat soms voelen.
Fysiek ben ik ook nog niet in orde, kan niet superveel stress en prikkels hebben en ik weet niet in hoeverre dat nog door mijn zwangerschappen komt. Maar dat kan bij pre eclampsie wel redelijk blijvend zijn.
Al met al ben ik superblij met mijn huidige leven en gezin en kan ik bovenstaande prima relativeren. Maar toch best een fijn topic om dit even te delen Filoria!

Huppakee 😘

Een vriendin van mij heeft ook een traumatische bevalling gehad. Ze heeft hier therapie voor gehad en dat heeft wel geholpen. Het moeilijkste voor haar (als ik het goed zeg) was dat ze zich niet gehoord en gezien voelde tijdens de bevalling.

Uit mijn 2 sessies bij de psycholoog die ik heb gehad voor de therapie zou starten, bleek dit voor mij ook het moeilijkste, de dagen na de bevalling dan. Ik werd daar door de medische psycholoog die ook mijn dossier had, direct erg in erkend. Die erkenning heeft me toen zoveel geholpen ook, ondanks dat de therapie niet doorging.

Sterkte Huppakee. Dat lijkt me heel pittig.

Filoria, ook een heftig verhaal zeg. En dat laatste wel herkenbaar. Gelukkig gaan de meeste bevallingen goed en ik vertel een zwangere bijv ook nooit mijn ervaring. Maar ik denk wel altijd ook aan mn eigen ervaring dan.

In de loop van de afgelopen jaren ook meerdere romans gelezen/verhalen gehoord van vrouwen wie dit bijv 100j geleden overkwam. En die overleden dan en/of het kind(ook). Blijf ik ook een bizar idee vinden.

Joey, dank voor het delen van je verhaal. Wat lijkt het me vreselijk als je zo'n gat in je geheugen hebt. Kun je je dingen wel weer herinneren als je man vertelt hoe het ging? Of is het echt weg?

Ondanks dat we heel verschillende ervaringen hebben gehad (ik was niet ziek, heb veel meer herinneringen aan die eerste dagen, en heb naast de traumatische bevalling ook een goede bevalling volgens het boekje gehad), herken ik van alles. Tegelijkertijd voor je baby willen zorgen en er nog geen warme band mee voelen, tegenstrijdige gevoelens. Eigenlijk gewoon machteloosheid. Zo naar. Wat heeft bij jou geholpen voor de hechting met je kinderen?

Dat laatste wat je zegt, over de goede zorg van nu, is één van de inzichten waar mijn psychotherapeut me bij geholpen heeft. Ik kan me boos voelen over alles wat het ziekenhuispersoneel fout of onhandig heeft gedaan, maar tegelijkertijd hebben die mensen wel onze levens gered. Het is misschien beter om daar bij stil te staan. Hoe zie jij dat?

In mijn geval heeft een klinisch verloskundige de inschattingsfout gemaakt om me op een vrijdagmiddag naar huis te sturen met een te hoge bloeddruk en een niet-pluis-gevoel. Vlak voor het weekend inleiden vond ze niet handig. Waarschijnlijk is in dat weekend mijn placenta steeds meer gaan loslaten. Levensgevaarlijk voor mij en mijn dochter. Maar alle mensen die ons op de dag van de bevalling uiteindelijk hebben verzorgd, waren niet verantwoordelijk voor die inschattingsfout. Zij hebben echt alles gedaan om de levens van mijn dochter en mij te redden. Dus daar probeer ik nu vooral dankbaar over te zijn. Ik wil me graag veilig blijven voelen in ziekenhuizen.

Wat heb je meegemaakt?
Mijn oudste zat klem tijdens de geboorte, daarom kreeg ik een spoedkeizersnede. Tijdens de spoedkeizersnede stopte zijn hartje en bleek ik niet voldoende verdoofd. Tijdens een wee (die door de ruggenprik niet verdoofd was) zijn ze begonnen met snijden. Ik heb de keizersnede zelf dus gevoeld.

Wat vond je er het meest heftig aan?
Van de wereld zijn door de morfine en tegelijkertijd zoveel pijn hebben. Je maakt het niet mee, en toch weer wel.


Hoe heb je geprobeerd de ervaring te verwerken?
In de eerste jaren niets, ik dacht dat het erbij hoorde. Na enkele jaren verschillende behandelingen gehad oa hiervoor.


Op welke manier heb je er nu nog last van?
Eerste zwangerschap eindige zo, tweede had ik hg, en daarom wil ik geen derde kind meer, ondanks de wens van mijn man.

Qua bevalling is het beide keren prima gegaan (eerste keer ingeleid met 38 weken door vruchtwaterverlies en tweede keer spontane bevalling maar 6 weken te vroeg), had ruggenprik en allemaal prima. Maar de dagen na de bevalling zoon heb ik wel als traumatisch ervaren en heb ik jaren last van gehad en ook therapie uiteindelijk. Maar het is langzaam weggeëbd en nu heb ik nergens meer last van.

Zoon poepte niet en dan mag je hier nog niet naar huis (die meconium plakpoep bedoel ik). Na 3 dagen ziekenhuis vond ik dat hij wel heel erg veel sliep en gaf dat aan, maar werd steeds weggewuifd. Uiteindelijk erop gestaan een kinderarts te zien, die was op de NICU en ik mocht daar wel even heen lopen met zoon voor controle. Ze pakte hem beet, hij was helemaal slap en toen leek het net een Grey’s Anatomy aflevering: van alle kanten kwamen er doktoren aanrennen, snoeren, prikken en ik stond daar maar.. met lege handen. Ook nog dag 3, dat je dus net vol zit met melk en de hormonen door je lichaam schieten. In elkaar gezakt en mijn man, die net even kleding thuis was gaan halen, vond me daar zittend, helemaal in shock. Hij snapte er geen bal van. Ze konden geen infuus in zoon krijgen en dus stroomde het bloed overal, het was echt vreselijk. Uiteindelijk ben ik wel opgevangen, maar toen was het kwaad al geschied. Toen de kinderarts eindelijk kwam uitleggen dachten ze aan bloedvergiftiging. Zoon zat aan antibiotica, aan poedermelk terwijl ik borstvoeding gaf en aan 100 apparaten. Na 12 uur poepte hij eindelijk (op Moederdag, beste cadeau ooit) en knapte hij op. Hij bleek volledig uitgedroogd en was bijna overleden. Geen bloedvergiftiging of iets anders. Maar wat ben ik blij dat ik naar moedergevoel heb geluisterd en naar de NICU ben gelopen. Ik mocht blijven gelukkig en kon dus wel borstvoeden. Hij werd een huilbaby een jaar lang. Na 18 maanden kreeg hij onverklaarbare epileptische aanvallen en weer werd er door zorgpersoneel niet geluisterd. En toen knapte ik: al het trauma van rond zijn geboorte kwam eruit. Een jaar EMDR en het was klaar. Maar wilde niet nog een baby.

Maar naarmate de jaren verstreken ging het traumagevoel weg. Ik dacht dat het bij dochter wel terug zou komen, zeker toen ik weer op de NICU belandde, een ander ziekenhuis dit keer. Ze waren op de hoogte van mijn trauma in ander ziekenhuis en alles was zo liefde- en respectvol. Na deze ervaring is al het trauma weg.

Ik herken wel het rouwen om een fijne kraamtijd hebben of koffie drinken met je baby bijv. Dat had ik allemaal niet, dat kon niet. Maar dochter heeft dat helemaal goed gemaakt. En nu gebruik ik mijn ervaringen door Sociaal Werkers op te leiden: empathie in ziekenhuizen, power posities etc. En ben ik enorme fan van EMDR. Ik zie het nu iets wat een toevoeging heeft gegeven aan mijn leven ipv dat me iets is weggenomen.

Wat een heftige ervaringen. Filoria, wat heftig dat je daar na zoveel jaren nog last van hebt. Fijn dat je alsnog de juiste hulp hebt gehad.
Hupsakee, wat naar dat je er al zo lang mee bezig bent, sterkte 😘
Marsy, wat vreselijk hoe dat gegaan is in het ziekenhuis. Kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn op dag 3 na de bevalling.

Bij mij was de bevalling van de jongste vreselijk. Achteraf denk ik dat dat was omdat het bijna net zo ging als de bevalling van de oudste. Alleen toen heb ik mezelf steeds voorgehouden dat een volgende bevalling compleet anders zou zijn. Bij de oudste ben ik ingeleid vanwege overtijd lopen en alles bij elkaar heet het bijna 3 dagen geduurd. Mijn lijf werkte 0,0 mee, iedere stap moest met alle kunstmatige toeters en bellen en het voelde dus alsof er iets geforceerd werd waar mijn lijf niet klaar voor was. Daarbij had ik weeën in mijn benen, wat echt heel naar was, want er was geen enkele houding meer te doen.
Bij de jongste werd pas op het laatste moment duidelijk dat het inleiden zou worden. Hij had zich met 39 weken nog in stuit gedraaid, dus ik ging voor een draaipoging. De gynaecoloog had gezegd dat als ze hem niet gedraaid kregen, er een keizersnee gedaan zou worden (stuit bevalling was geen optie met mijn medische indicatie) en als ze hem wel gedraaid kregen, de voorkeur was om dan meteen in te gaan leiden. Ik zei dat niet te willen vanwege de eerste bevalling. Maar goed, bij de draaipoging bleek zoon weer goed te liggen en toen veranderde de voorkeur voor inleiden in een heel dringend advies, want als zoon nog zoveel ruimte had, kon hij zich ook weer omdraaien en met deze termijn wilde ze dat risico niet lopen. Dus daar gingen we weer... deze keer duurde het iets korter, maar nog steeds ruim twee dagen en deze keer was het te druk op de anesthesie voor een ruggenprik. Eerst een ballon, die viel er de volgende ochtend uit en toen kreeg ik pillen. Die deden niet genoeg, dus in de middag kreeg ik nogmaals pillen. Ik voelde me echt belazerd ofzo, het ging weer hetzelfde als de vorige keer, mijn lijf had er geen zin in. Ik besprak alles, maar elke keer werd het weggewuifd met 'het is je tweede, gaat vast veel vlotter!'. Begin van de avond kwam een arts assistent kijken of de tweede dosis pillen had gewerkt. Dat was zo en we konden beginnen. Ik zag dat helemaal niet zitten, ik was kapot van al het gedoe en wilde slapen. Ok dan mochten we gaan slapen en gingen we de volgende ochtend verder met de bevalling. Later kwam er een verloskundige binnen die toch begon aan te dringen op doorgaan met de bevalling. 'Waarschijnlijk ben je over een paar uur al thuis met je baby!' Ik werd boos en zei dat we met die arts iets anders hadden afgesproken. Mijn lijf deed nog niks, ik hoopte ook dat het 's nachts vanzelf op gang zou komen. Maar dat gebeurde niet. Al rond 6.00 werd ik wakker gemaakt, hup hup we moeten door. Voor 7.00 waren mijn vliezen al gebroken en zat ik aan de weeën opwekkers. Weer weeën in mijn benen, het was vreselijk. Ook dat had ik al aangegeven, maar ik moest wel even echt weeën voelen voor er een ruggenprik gezet kon worden. Nadat ik er meerdere keren om gevraagd had, was het te druk bij de anesthesie en kreeg ik een morfine pomp. Deed weinig voor de pijn. Volgens mij heb ik alleen maar liggen huilen. Toen er eindelijk plek was voor die ruggenprik, voelde ik onderweg daarheen al persdrang. De verpleegkundige zag het aan me en vroeg of ik persdrang had. Ik riep wanhopig van niet, ik wilde die ruggenprik, maar dat was uiteraard geen optie meer. Dus toen moest het zonder verdoving. Ik was echt op. Ik voelde ook niks met zoon toen hij er was en vooral dat gevoel knaagde aan me. Hij bleek ook nog eens een hele slechte slaper en ik merkte dat ik hem soort van de schuld gaf van de nare bevalling en alle ellende daarna. En daar voelde ik mezelf dan weer schuldig over.
Eerst ben ik bij een coach geweest, maar na een paar sessies gaf ze aan dat ik toch beter naar een psycholoog kon gaan. Dat heb ik gedaan en ik heb daar uiteindelijk ook EMDR gehad om de bevalling en het schuldgevoel te verwerken. Dat heeft gelukkig geholpen en nu heeft het allemaal wel een plekje denk ik. Ik heb nooit een wens gehad voor een bepaald aantal kinderen, ik wilde moeder worden en de wens voor de tweede kwam daarna vanzelf. De wens voor een derde is er niet. Komt ook niet meer. Maar ik weer niet of die er wel geweest was zonder deze ervaringen.

Joey, dank voor het delen van je verhaal. Wat lijkt het me vreselijk als je zo'n gat in je geheugen hebt. Kun je je dingen wel weer herinneren als je man vertelt hoe het ging? Of is het echt weg? ik weet nog flarden maar alleen maar hoe ellendig ik me voelde. Onze ouders zijn die dag ook met mn vriend bij onze dochter geweest, en niet bij mij omdat ik geen bezoek mocht. Dat vond ik achteraf ook zo naar. Zij hebben eerder herinneringen aan mn dochter dan ik. Bij de tweede hebben we ook afgesproken dat er niemand eerder het kind zou zien voordat ik daar ook bij kon zijn. Gelukkig ging het toen anders.

Ondanks dat we heel verschillende ervaringen hebben gehad (ik was niet ziek, heb veel meer herinneringen aan die eerste dagen, en heb naast de traumatische bevalling ook een goede bevalling volgens het boekje gehad), herken ik van alles. Tegelijkertijd voor je baby willen zorgen en er nog geen warme band mee voelen, tegenstrijdige gevoelens. Eigenlijk gewoon machteloosheid. Zo naar. Wat heeft bij jou geholpen voor de hechting met je kinderen?
We hebben haar de eerste jaren superveel gedragen omdat ze een huilbaby was die nauwelijks sliep de eerste anderhalf jaar. Ze is nu 4 en vindt de draagzak nog fantastisch. Ik denk dat dat dragen erg geholpen heeft.
Met zoon die een supermakkelijke baby was, merkte ik dat het gevoel ook moest groeien. Ik ben ook gewoon niet gek op baby's en wat ik zei heeft dat inzicht me bij de tweede, geholpen om de rottijd bij de eerste in perspectief te plaatsen.
Dat laatste wat je zegt, over de goede zorg van nu, is één van de inzichten waar mijn psychotherapeut me bij geholpen heeft. Ik kan me boos voelen over alles wat het ziekenhuispersoneel fout of onhandig heeft gedaan, maar tegelijkertijd hebben die mensen wel onze levens gered. Het is misschien beter om daar bij stil te staan. Hoe zie jij dat?
ja hier was ik me wel snel van bewust. Bij mij zijn geen grote fouten gemaakt. Ze hadden medisch niet eerder moeten ingrijpen, en toen het erom ging hebben ze top gehandeld.
Zowel van te voren als na die tijd hadden ze me serieuzer kunnen en moeten nemen, maar voor het uiteindelijke ziekteverloop of de bevalling had dat geen invloed gehad. Voor dat gedeelte ben ik ze juist ook erg dankbaar. Ik kan me ook altijd ergeren aan mensen die rondom bevallingen vinden dat alles zo natuurlijk mogelijk moet en medische zorg willen vermijden. Natuurlijk super als dat kan, had ik het liefste ook gehad. Maar door die medische ontwikkelingen is moeder -en kindersterfte een zeldzaamheid geworden en daar mogen we toch allemaal blij mee zijn .

In mijn geval heeft een klinisch verloskundige de inschattingsfout gemaakt om me op een vrijdagmiddag naar huis te sturen met een te hoge bloeddruk en een niet-pluis-gevoel. Vlak voor het weekend inleiden vond ze niet handig. Waarschijnlijk is in dat weekend mijn placenta steeds meer gaan loslaten. Levensgevaarlijk voor mij en mijn dochter. Maar alle mensen die ons op de dag van de bevalling uiteindelijk hebben verzorgd, waren niet verantwoordelijk voor die inschattingsfout. Zij hebben echt alles gedaan om de levens van mijn dochter en mij te redden. Dus daar probeer ik nu vooral dankbaar over te zijn. Ik wil me graag veilig blijven voelen in ziekenhuizen.
Dat lijkt me wel moeilijk, als het reëel is dat het voorkomen had kunnen worden. Wat rot voor jullie. Fijn dat je daar nu na al die jaren de juiste hulp voor gevonden hebt!
Wij waren bij de tweede verhuisd en dat was fijn, want ik was nu zowel bij andere verloskundigen als bij een ander ziekenhuis. Ondanks het goede ingrijpen bij mij, had ik niet zoveel vertrouwen meer in de mensen eromheen die het allemaal moesten begeleiden.

En nu gebruik ik mijn ervaringen door Sociaal Werkers op te leiden: empathie in ziekenhuizen, power posities etc. En ben ik enorme fan van EMDR. Ik zie het nu iets wat een toevoeging heeft gegeven aan mijn leven ipv dat me iets is weggenomen.

Wat goed dat je dit doet. Ik heb me er destijds zo over verbaasd hoe ze met mij als kraamvrouw omgingen. Ik denk hun enige werk is met pasgeboren en (nieuwe) moeders omgaan, hoe bestaat het dan dat dat soms zo onemphatisch is. Het heeft zo'n grote invloed op ouders en zorgt dus letterlijk voor trauma 's.

Huppekee, wat naar... En wat heftig dat je al tien maanden ermee bezig bent. Wil je er meer over kwijt wat er precies gebeurd is en wat het met je heeft gedaan?

Ik ben helaas bevallen met de zomerhulp van de verloskundigenpraktijk. Een onbekende verloskundige.
Mijn vliezen braken 's nachts om 3 uur en snel daarna begonnen de weeën. Rond 6 uur de verloskundige gebeld, vreemde vrouw aan de telefoon, werd opgehangen en teruggebeld. Rond 7 uur was ze bij me thuis en constateerde 1cm ontsluiting en ze twijfelde ineens aan een stuitligging. Omdat ik rhesus negatief ben, moest ik anti-d na de bevalling (dus dat ging mevrouw maar even halen). En weg was ze.

Ik ben in mijn bevalbad gaan zitten en heb na 5 min geroepen dat ze terug moest komen omdat ik pijnstilling wilde. Dus de verloskundige weer terug, gecontroleerd, 2cm en ze dacht tot echt stuitligging (maar ze wist het niet zeker, want ze had het nog nooit gevoeld). Ik was inmiddels in een weeënstorm terecht gekomen, wist niet waar ik het moest zoeken en ze deed niks. Ze ging ze ver mogelijk bij me vandaan zitten om alles te regelen en riep alleen maar 'laat je schouders maar zakken'.

Uiteindelijk om 9 uur in het ziekenhuis aangekomen, aan de ctg, wachten op de echo ivm de ligging. Uitleg ruggenprik.
Half 10 is gelukkig de bevalfotograaf binnengekomen (dus was maar vast gekomen).
Kwart voor 10 controle klinisch verloskundige: 10cm ontsluiting, ik kon wel persen, maar het zou nog wel een uur of 2 duren.

Nadat iedereen weg was vertelde mijn eigen verloskundige dat ik wel mocht proefpersen: ik zou persen en zij zou dan van binnen wel even meevoelen of het goed ging.
Eindstand: nadat ik draaide was er een hoofdligging en 2 persweeën later (10:07) een baby.
Na 30seconde kreeg ik een spuit oxytocine jn m'n been en 10min later was de placenta er. Verloskundige vond het nodig de navelstreng door te knippen (want dan zou ze nog even op de foto staan) en ze vroeg aan de fotograaf of ze de fotos niet even kon doorsturen naar haar.


Ik heb me nog nooit zó in paniek gevoel en nog nooit zó in de steek gelaten door mensen die me zouden moeten helpen.


De weken daarop:
Angst (zwangeren, de praktijk, verloskundige, alles wat met bevallen te maken heeft)
Paniekaanvallen (zwangerschapsaankodigingen, bevallingen, herhalende geluiden)
Vermijding (door de stad lopen, bij de praktijk in de buurt komen, ik kon niet meer in mijn badkamer komen in het donker). Als ik me echt slecht voel slaap ik op zolder ipv in mijn eigen bed vanwege de flashbacks
Flashbacks, herbelevingen
Wantrouwen naar zorgpersoneel, mensen die me zouden moeten helpen.
Paniekaanvallen als ik in de buurt van het ziekenhuis kom
Paniekaanval tijdens een concert (want dat spoelde ook over me heen net als de weeënstorm en ik kon voor mijn gevoel niet weg). Zelfde als een huilende baby, dat gaat-maar-door.
Ik kan geen aanraking meer verdragen van onbekenden (en zelfs mijn vriend soms ook niet). Ik zeg dus ook de kapper af omdat ik daar niet kan zitten en niet weg kan en ze aan me moeten zitten.
Ik durfe niet meer zwanger te worden, terwijl we wel een wens voor een 2e hebben.

En daarbovenop heb ik een Postnatale depressie gekregen.

Ik ben nog in gesprek geweest met de praktijk, maar deze verloskundige deed geen nacontrole. Ook hadden ze geen klachten over haar gekregen, maar er was wel een reden dat ze er maar 3 weken gewerkt heeft.

Ik heb hier ook een podcast over ingesproken:
https://open.spotify.com/episode/400glq ... Y5Y_SVaznA


Inmiddels ben ik al een heel eind gekomen door gesprekken met de psycholoog en emdr.
Zo ver dat we nu 'werken' aan een 2e zwangerschap.
Maar ik kan dus niks meer uit handen geven. Ik MOET controle hebben en houden..

https://stichtingbevallingstrauma.nl/ob ... eweld-2-0/

Mijn bevalling maar ook het hele voor-én natraject heb ik als extreem naar ervaren. Gevolg is dat ik niet echt veel vertrouwen meer heb ik de medische zorg, ze nemen je toch niet serieus.

Wat een vreselijk verhaal Huppakee. Ik word er echt helemaal boos en verdrietig van.

Mijn bevalling was niet zo vreselijk als veel verhalen hierboven maar ik heb het wel als heel traumatisch ervaren. Ik vind ook dat daar veel meer aandacht voor zou moeten zijn na de bevalling. Dat iedere vrouw standaard een paar sessies bij de psycholoog aangeboden krijgt. Ik merkte pas een jaar later hoe veel ik er nog mee bezig was en hoe verdrietig ik er nog van kan worden. Het blijft echt een onverwerkt stukje dat je ergens wegstopt. Vooral omdat er zo weinig aandacht voor is. Ik vind het een taboe. Je kind is gezond en daar moet je blij mee zijn. Die bevalling moet je maar gewoon achter je laten. Het is goedgekomen dus niet teveel over zeuren. Dat gevoel heb ik in ieder geval heel sterk gehad.

Dat is dus ook deel van mijn verhaal Carra. Ik heb dus op 'papier' een prima, snelle bevalling gehad van 6 uurtjes.

Ik was alleen compleet in paniek en overvallen door de weeënstorm + een waardeloze verloskundige.

Ik vond het ook heel lastig om te klagen. Want er was toch niks mis gegaan? 🤷‍♀️

Er wordt naar mijn gevoel inderdaad maar verwacht dat je niet zo moet zeuren. Daarnaast heb ik niks om mijn verhaal te onderbouwen qua bevalling en wat daarna allemaal gebeurde. Als je de papieren terugleest in het allemaal 1 groot succes verhaal en was zelfs de borstvoeding zeer geslaagd. Lijkt wel of ze een dossier van iemand anders mee hebben gegeven toentertijd. Als vrouw lig je daar echt als een ding. Ze doen wel alsof je zelf dingen in de hand hebt door steeds van alles te vragen maar puntje bij paaltje boeit niemand dat nog en doen je grenzen er ook niet meer toe. En als die baby er eenmaal uit is dan kun je maar beter zo snel mogelijk opzouten uit het ziekenhuis al is dat lichamelijk eigenlijk nog niet heel verstandig (voor zowel moeder als kind). Je krijgt een grote bek als je dat niet in 5 minuten spontaan kunt regelen (omdat je uitging van een plekje in het kraamhotel, waar het volgens personeel nooit vol zou zitten). Als je dan vervolgens buiten de standaard bezoektijden opgehaald wordt, kun je weer een grote bek krijgen. Ik kwam huilend en kromlopend van de pijn uit het ziekenhuis en ben blij dat het ook geen ziekenhuis meer is want ik wil daar nog niet dood gevonden worden. Om nog maar te zwijgen over de domme dozenfabriek van de verloskundigenpraktijk trouwens. De kraamzorg krijgt van mij alle lof. Hoe die de rust weer terug heeft kunnen brengen en mij geholpen hebben was fantastisch. Ze gaven zelfs mijn huisarts op z'n flikker die de situatie ook niet serieus leek te nemen. Die kwam vervolgens toch ineens elke dag langs...

Ik denk dus ook dat het niet per se uitmaakt welke complicaties je hebt of idd hoe het op papier staat. Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk want sommige ervaringen lijken mij op voorhand al traumatisch (reanimeren bijvoorbeeld). Maar dat het vooral is hoe JIJ het ervaart op dat moment en hoe je daarin begeleidt wordt.

Heel logisch toch? Een ziekenhuisbed kost nu eenmaal veel geld als dat bezet is, dus ja ik snap wel waarom ze als je in het ziekenhuis bevalt ze het liefst hebben dat je zo snel mogelijk terug naar huis gaat na de bevalling als er geen ernstige complicaties zijn. Een zorgverzekering zal er vast ook niet blij zijn als iemand onnodig lang na de bevalling in het ziekenhuis verblijft.

Hier lichamelijk een traumatische bevalling. Ik ervaar de bevalling op zich gewoon goed. Alleen de uitdrijving en dat ik er blijvend letsel aan heb overgehouden vind ik nog steeds (letterlijk en figuurlijk) pijn.

Ze hebben mijn benen letterlijk te ver open getrokken, waardoor ik nu - zoals de dokter het noemt - traumaletsel heb opgelopen. Het is de laatste maand pas bevestigd dat de pijn dus echt niet in mijn hoofd zit en ik moet dat nog echt gaan verwerken dat ik naar alle waarschijnlijkheid dus nooit meer pijnvrij door het leven zal gaan.

Verder was vooral de tijd erna voor mij vreselijk. Dus meer het moment van bevallen en alle gevoelens erna moet ik gaan verwerken en daardoor zit ik nu in therapie.

Ik wil er wel even aan toevoegen dat het in het belang van onze baby toen wel noodzakelijk dat hij er op dat moment uitkwam. Maar jemig, als ze anders hadden gehandeld had het anders kunnen aflopen.

Op dat moment werd er overigens goed gecommuniceerd met mij. Er werd alleen weinig geluisterd naar mijn geschreeuw.

Heel logisch toch? Een ziekenhuisbed kost nu eenmaal veel geld als dat bezet is, dus ja ik snap wel waarom ze als je in het ziekenhuis bevalt ze het liefst hebben dat je zo snel mogelijk terug naar huis gaat na de bevalling als er geen ernstige complicaties zijn. Een zorgverzekering zal er vast ook niet blij zijn als iemand onnodig lang na de bevalling in het ziekenhuis verblijft.

Kom je nu serieus hier ook nog eens mansplainen? Ik snap heus ook wel dat je niet zomaar in het ziekenhuis kunt blijven. Mijn dochter bleek bij ontslag veel te licht om naar huis te gaan. De kraamzorg gaf ook aan dat ik zelf nog niet ontslagen had mogen worden en dat het ziekenhuis heel wat steken had laten vallen. Zwangerschapsvergiftiging zou namelijk afnemen na bevalling maar bij mij namen de symptomen juist toe. De huisarts wuifde het ook allemaal weg tot de kraamzorg hem op z'n plek zette. Gevolg was dat hij elke dag langs kwam en in nauw contact stond met het ziekenhuis. Jammer dat dat er alleen allemaal voor nodig was. Jij denkt serieus dat ik voor mijn lol op die horrorplek had willen blijven met al die ***wijven van een personeel? Nee hoor, dank je de koekoek. Maar voor onze gezondheid was het wellicht wel heel verstandig geweest. Maar ga vooral door met je mansplaining over dit zeer gevoelige onderwerp. Je bijdrage zal vast ook door anderen hier zeer gewaardeerd worden.

Wat een heftige dingen hebben sommigen hier meegemaakt!

*

Heel logisch toch? Een ziekenhuisbed kost nu eenmaal veel geld als dat bezet is, dus ja ik snap wel waarom ze als je in het ziekenhuis bevalt ze het liefst hebben dat je zo snel mogelijk terug naar huis gaat na de bevalling als er geen ernstige complicaties zijn. Een zorgverzekering zal er vast ook niet blij zijn als iemand onnodig lang na de bevalling in het ziekenhuis verblijft.

Lees je wel wat anderen hier schrijven? Als het onmogelijk is je in anderen in te leven kun je er ook gewoon voor kiezen niet te reageren hè?