Welkom op Zeg maar Yes!

Tegen wie moet jouw kind allemaal u zeggen? Tegen opa’s en oma’s? Ooms en tantes? Meesters en juffen? Of misschien wel tegen jullie als ouders?

En hoe is dat ten opzichte van vroeger bij jou?

Ik moest vroeger tegen al mijn ooms en tantes en opa’s en oma’s u zeggen. Het voelt nog steeds onnatuurlijk nu we allemaal volwassen zijn dat ik ‘je’ mag zeggen. Tegen mijn eigen ouders zei ik je.

Mijn dochter hoeft tegen haar opa’s en oma’s en oom en tante geen u te zeggen. Dat willen ze zelf niet en ik zou het eigenlijk ook best gek vinden.

Maar tegen wie dan nog wel? Mensen in de winkels? Echt oudere mensen? Meesters en juffen?

Lastige! Ik heb dat zelf nooit zo hoeven doen bij familie. En is het zo dat als je volwassen bent dat dan niet meer hoeft? Dan is het toch nog steeds beleefd om u te zeggen tegen je oma bijvoorbeeld?

Ik zeg meestal u tegen onbekende (oudere) mensen. Ik heb het mijn kinderen eigenlijk nog nooit bewust geleerd. Ik kom niet vaak in gesprekjes terecht waarin ik u moet gebruiken. Misschien “wat zegt u?”. Dat is het dan ook denk ik.

Oudere onbekende mensen tot ze aangeven dat je ok is.

Oudere onbekende mensen tot ze aangeven dat je ok is.

Dit.

Interessant onderwerp!

Ik heb vroeger nooit geleerd om u te zeggen, was (ben) ook best een onbeleefd kind geloof ik. Maar daardoor vind ik het nu nog steeds lastig wanneer het wel en niet moet.

Mijn kinderen heb ik het eigenlijk ook niet echt geleerd, zou sowieso niet willen dat ze u tegen mij zouden zeggen, maar zij doen het dus wel tegen opa's en oma's en ooms en tantes. Ik geloof dat ze het op school geleerd hebben, ze doen het uit zichzelf. Ik vind het wel netjes. 😁

En is het zo dat als je volwassen bent dat dan niet meer hoeft? Dan is het toch nog steeds beleefd om u te zeggen tegen je oma bijvoorbeeld?

Tegen mijn grootouders ben ik het inderdaad blijven doen. Maar met ooms en tantes kwam er op een gegeven moment een punt dat het eruit ging.

Lastige! Ik heb dat zelf nooit zo hoeven doen bij familie. En is het zo dat als je volwassen bent dat dan niet meer hoeft? Dan is het toch nog steeds beleefd om u te zeggen tegen je oma bijvoorbeeld?
ik.

Mijn oma maakt me af als ik u zeg. Dat vind ze nergens voor nodig. Mijn neefje heeft het een tijdje geprobeerd en kon ze echt niet waarderen. Ook J mag het echt niet zeggen, dan voelt ze zich zo oud (bijna 94). Het ligt dus ook aan de persoon wat die wil.

In Friesland is het heel gebruikelijk om de naam te gebruiken i.p.v. jij of u. Dus dan zeg je bijv.: 'hoe gaat het met beppe?' of 'wil Miep een bakje thee?'. Jij/u wordt hiermee dus veel omzeild. Als ik twijfel doe ik dat altijd in het Fries. Ik vind het zelf ook altijd lastig inschatten en gebruik veel jij en geen u. Ik vind u al vrij gauw heel afstandelijk en onnodig. In het Fries vind ik dat minder afstandelijk, dan gebruik je 'jo' voor 'u' en 'do' voor 'jij', dat lijkt erg op elkaar, maar 'jo' gebruik ik ook niet vaak. Als ik het al gebruik wordt er eigenlijk altijd gezegd dat ik gewoon jij mag zeggen, dus dat zorgt er vaak voor dat ik het nog minder gebruik.

Heel eerlijk weet ik eigenlijk niet goed wanneer mijn kinderen jij of u gebruiken. Ze gebruiken in het Fries in ieder geval veel de naam zoals hierboven beschreven. Tegen familie en vrienden sowieso jij. Tegen onbekende oudere mensen weet ik het eigenlijk niet, ik zal ze eens vragen.

Ik ben in Friesland Nederlandstalig opgevoed en mijn neefjes en nichtjes (die wel Friestalig zijn) zeiden het ook altijd zoals jij Indigo en dat vond ik toen al en nu helemaal zo vreselijk klinken

Binnen onze familie hoefden we tegen niemand u te zeggen. Ook niet tegen grootouders.
Ik hou dus (voor mezelf en mn kinderen) ook aan dat je tegen onbekende ouderen u zegt, tot ze zelf aangeven dat je mag tutoyeren.

Wat bij mijn kinderen wel anders gaat dan bij mij vroeger het aanspreken van ooms en tantes.
Wij zeiden altijd Tante Corry of Ome Jan. Maar mijn kinderen noemen hun ooms en tantes gewoon bij de voornaam.
Alleen de ooms en tantes van mijn man noemen ze Ome Jan en Tante Corry.

Tegen oudere mensen of mensen die we niet kennen. Ze hoeft geen U te zeggen tegen oma, dat moest ik vroeger wel tegen 1 opa en oma. De andere leefde niet meer maar geloof niet dat zij dat had verwacht. We hoefden ook nooit oom en tante te zeggen en noemde ooms en tantes gewoon bij hun voornaam en mijn dochter noemt haar én mijn ooms en tantes ook gewoon bij de voornaam. Het enige verschil met vroeger is dus dat zij geen U hoeft te zeggen tegen oma, mijn moeder en familie voelen gewoon nog niet zo oud denk ik haha.

Ik noem mijn opa & oma nog steeds (meestal) U en onbekende (oudere) mensen ook. Zoon noemt mensen nu meestal nog bij de naam, maar andere wel U, maar bv m’n ouders of schoonouders willen dat niet, die willen je.

Ik heb tegen familie nooit 'u' gezegd vroeger. Nu zeg ik het inderdaad meestal tegen oudere mensen wel, maar het zit er niet echt in gesleten ofzo.

Met m'n dochter heb ik het hier dan ook nog nooit over gehad! Toch eens doen misschien.

Ik zou ook zeggen tegen oudere onbekende mensen totdat zij zeggen dat het ok is om 'je' te gebruiken.

Toen ik jong was, spraken wij thuis Limburgs dialect. 'U' is in dat dialect 'geej' en dat voelt wat minder afstandelijk. Dat zei ik tegen mijn grootouders. Verder zei ik u tegen mijn docenten op de middelbare school, maar dat was het wel denk ik.

Eigenlijk tegen niemand zolang ze maar met respect tegen iemand praten

Ik leer de kinderen ook dat ze ouderen mensen met U moeten aanspreken totdat die persoon aangeeft dat het niet nodig is. Oudere mensen zijn niet echt leeftijdsgenoten van ons, maar eerder qua leeftijd van opa en oma en ouder.

Opa en oma willen overigens niet zo aangesproken worden, maar mijn oudste sprak zijn overgrootoma keurig met U aan uit zichzelf en dat liet zij ook zo ( doe ik overigens ook en mijn man niet, het is zijn oma).

Ooms en tantes worden hier gewoon met de voornaam aangesproken, dat was bij zowel mijn man als bij mij al zo toen we jong waren en een wens van de ooms en tantes zelf.

Verder leer ik de kinderen wel met twee woorden spreken, dus opa en oma heten oma en dan voor naam, de buren spreken we aan met buurman .. voornaam, de juf met juf.. voornaam ed. En ik wil ook graag dat ze “ ja, papa” of “ dankjewel oma” ed zeggen.

Ik heb dat eigenlijk nog nooit uitgelegd aan m'n kinderen. Ik zeg ik ook niet zoveel u eigenlijk, alleen tegen oudere mensen die ik niet ken. Tegen m'n opa en oma zei ik ook je.

Ze moeten het in de horeca zeggen, dus dat doen ze wel. Verder spreken ze/we niet vaak mensen die met u aangesproken willen worden.

Op mijn werk is de 'regel' dat je tegen niemand u zegt, dat vinden veel jongeren toch wel lastig. Ook tegen mij 😭

Ik moest vroeger tegen mijn opa en oma, ouders van vriendinnen en leerkrachten U zeggen.

Mijn kinderen zeggen geen u tegen mijn ouders en ik heb ze eigenlijk ook niet bewust geleerd om u te zeggen. Ze zijn sowieso vrij verlegen, dus veel zeggen ze niet tegen volwassenen.

Ik zeg zelf denk ik alleen nog maar tegen echt bejaarde mensen. Als mijn kinderen spelen bij opa’s en oma’s van vriendjes dan zeg ik ook je tegen de opa’s en oma’s. Tegen artsen zeg ik ook je.

Ik moest vroeger tegen vreemden die volwassen waren u zeggen. Dus de caissière in de supermarkt, ouders van vriendjes etc.
Het kwam erop neer dat iedereen altijd gelijk zei “zeg maar je”.
Ik vind het nog steeds ongemakkelijk om u te zeggen. Ik doe dat alleen bij bejaarden die ik niet ken.

Ik weet nog niet hoe ik dat met zoon ga doen. Vind t ook behoorlijk ouderwets eigenlijk.

Ook niet op de middelbare of hoger tegen de leraren Max?

Die vielen vaak aan het begin van het schooljaar onder "vreemden die volwassen zijn", dus daar zei ik u tegen, maar die zeiden eigenlijk allemaal in de eerste week van het schooljaar zeg maar je.

M'n zoon zegt u tegen veel mensen heb ik gemerkt, vind het heel netjes maar heb het hem niet perse zo geleerd. Ik zelf zeg u tegen echt oudere mensen en mensen die ik niet ken en die niet dezelfde leeftijd hebben als mij dus ook at ouder zijn.

Eigenlijk tegen niemand zolang ze maar met respect tegen iemand praten

Dit.
Voor mijn zit beleefdheid en respect niet in het woordje u.

Ik vind het zelf verschrikkelijk als iemand me met u aanspreekt. Niet vanwege leeftijd ofzo. Maar gewoon, ik heb er niets mee. Zeker bij de dochters van mijn nicht, het schept zo'n afstand, ofzo.

Overigens gebruik ik zelf vaak 'je en u' door elkaar heen.

Ik vind het wel een soort afstand scheppen die ik niet vervelend vind. In mijn baan, als leerkracht, vind ik het van respect getuigen. In Oz werd ik met Dr. achternaam aangesproken door de leerlingen en hoewel ik dat in het begin wat overdreven vond, vond ik de afstand die het gaf wel prettig. Ik zie er jong uit maar we staan niet op dezelfde hoogte; we zijn geen vrienden, ik ben je leerkracht op academisch niveau. Als er in het Engels u was geweest was dat ook prima, maar dat is er niet. Op de middelbare hier in Nederland was ik ook mevrouw S. Dus ik leer mijn kinderen ook u te gebruiken in de winkels en bij ouderen, ik vind het netjes.