Welkom op Zeg maar Yes!

De titel dekt de lading denk ik niet, maar ik ben benieuwd hoe jullie dit ervaren. Afgelopen twee weken hebben de meeste kinderen meivakantie gehad. Na de vakantie wordt op verschillende plekken aan kinderen gevraagd hoe de vakantie was. Op school ben ik daar niet bij, maar dat hoor ik wel terug van mijn kinderen. Tijdens de breakdanceles was ik er toevallig wel bij. Even een greep van wat de kinderen gedaan hebben:

- Curaçao
- Eurodisney (3x!)
- Kamperen (3x in het buitenland en 1x in Nederland)
- Canarische eilanden (2x)
- Een cruise

En dan daarnaast nog een heleboel uitjes als Efteling, Toverland en musea.

En er was 1 kind bij die niet wilde vertellen wat hij had gedaan, omdat later bleek dat hij niks had gedaan. Geen vakantie en ook geen uitjes. Gewoon thuis. Ik vroeg me toen af of er nog wel gevraagd moet worden naar wat je hebt gedaan, als de verschillen zo groot zijn. Wat vinden jullie?

Dit hoort wat mij betreft bij hoe het nou eenmaal gaat in de wereld. Het is niet eerlijk verdeeld. De een krijgt bijvoorbeeld grote cadeaus voor verjaardag/sint/kerst, de ander kleine en de volgende geen. Moet je kinderen overal voor beschermen? Ik denk het niet.

Hier ook zo, Eurodisney, Turkse/Griekse zon etc.
Ik vind het met name belangrijk voor mijn eigen kinderen om te leren dat vakantie niet persé betekent dat we op vakantie gaan. Voor henzelf maar ook voor anderen, niet dat dat nu al relevant is maar dat ze dat wel aanleren dat dat normaal is en later hopelijk dus niet daar over uitlachen of vervelend doen.

Ik vind het wel een normale vraag aan kinderen hoe de vakantie is geweest. Mijn zoon vertelde vanochtend aan een vader van een kindje uit z'n klas die naar de vakantie vroeg dat hij wel twee ijsjes heeft gegeten. Die twee ijsjes waren z'n hoogtepunt blijkbaar, niet het bezoek van z'n Duitse vriendje, niet de Space Expo en andere uitjes.
Het zal vast ook veranderen naarmate ze ouder worden dat er vanuit de kinderen zelf meer komt en dat het meer opvalt als er grote verschillen zijn.

Ik vroeg vroeger (toen ik nog met kinderen werkten) altijd of iedereen een leuke vakantie heeft gehad.
Met het mattenspel dus 2 matten in de ruimte neerleggen en de ene is ja en de andere nee.
Ik stelde dan vragen als:
Wie heeft er een leuke vakantie gehad? (Wist ik meteen welke kinderen ik individuel moest aanspreken)
Wie is een dagje zonder papa en mama ergens geweest (kan dus ook bij opa en oma zijn of de bso).
Wie heeft er buiten gespeeld?
Wie heeft er gespeeld met andere kinderen?

Ik vond het toen al vervelend dat er kinderen waren die iedere vakantie gingen vliegen en sommige nooit ergens anders sliepen.

Het onderwijs kan mijn inziens een rol spelen in het stimuleren van kansengelijkheid. Kinderen en ouders het gevoel geven dat waar je wieg staat steeds minder bepalend is voor een kansrijke toekomst. Door verschillen in de klas zichtbaar te maken of onder de aandacht te brengen, doe je afbreuk aan dat gevoel. Het gevoel van gelijkheid. Ik denk dat het onbewust doorwerkt in het zelfbeeld van het kind. Terwijl we juist het kind het gevoel willen geven dat er voor hem/haar ook een kansrijke toekomst wacht. Dat er buiten school grote verschillen bestaan dat weten we, maar kunnen we die verschillen binnen school beperken of minder belangrijk maken?

Interessant vraagstuk. Ik zie om me heen best veel mensen die elke schoolvakantie ook echt op vakantie gaan, ik vind dat best luxe. Wij kunnen dat niet betalen, ik vind het ook niet nodig en ik vind het ook lekker om wat dagen thuis te kunnen rommelen. Mijn dochter zit in groep 3 en zij vond dat ze een geweldige vakantie had gehad, want:
- ze is in het buitenland geweest (we zijn net over de grens in Duitsland gaan zwemmen toen we een nachtje bij mijn moeder logeerden)
- ze heeft een skateboard gekregen (van de koningsmarkt)
- ze heeft bij opa en oma gelogeerd
- ze heeft gekampeerd (vroeg ze al eeuwen om, samen met mijn vriend een nachtje op een camping hier op 10 minuten rijden) ze noemde het echt een vakantie van twee dagen en er bleek ook nog een vriendinnetje van haar daar te staan, dus helemaal feest.

Dus ik vraag me wel af of kinderen dan ook zo ervaren dat een ander iets supergaafs gedaan heeft en zij niet. Efteling of Disney zou misschien wel iets betekenen, maar curaçao, cruise waarschijnlijk niet zoveel.
En die verschillen die zijn er nu eenmaal en die blijven er ook. Ergens vind ik ook dat we kinderen niet tegen alles moeten beschermen, het is gewoon de wereld waar we in leven. Op de school waar ik werk, slaan we af en toe ook door. We mogen bijvoorbeeld tijdens toetsweek geen cijfers invoeren. Stel dat een leerling een slecht cijfer heeft, dan wordt die helemaal depri en gaat dan de andere toetsen ook slecht maken... sorry, maar dat gaat me iets te ver 😐

Daar moet inderdaad een balans in komen. Uitnodigingen voor kinderfeestjes mogen ook niet op school gegeven worden. Dat begrijp ik ook weer wel. Ik bedoel niet een vakantie naar Curaçao versus kamperen, of een leuk zwemuitje. Er zijn ook kinderen die echt helemaal niks doen, omdat dat ouders niet over de mogelijkheden beschikken om iets te kunnen doen. Er zijn ook kinderen die hele vakanties thuis doorbrengen en waar er weinig aandacht is voor het kind en geen ruimte is om iets te ondernemen.

Ik heb vorig jaar in de mei of zomervakantie (nu eerlijk gezegd daar niet aan gedacht) een speelafspraakje met een Syrisch jongetje uit O z'n klas gemaakt, omdat die moeder aangaf aan mij dat het in de vakantie zo fijn is als hij af en toe nog wat Nederlands spreekt en hij anders alleen maar thuis zat, omdat ze niet op vakantie gingen. Toen hebben we bij ons thuis pannenkoeken gebakken en gespeeld. Maar iets kleins, maar toch. Ik ga er komende zomer ook wel even aan proberen te denken.

Maar dat is op kleine individuele schaal natuurlijk, niet het grotere geheel.

Ergens begrijp ik wel dat het niet uitvergroot hoeft te worden wat er wel en niet gedaan wordt in de vakanties. Maar aan de andere kant vind ik het wel belangrijk dat de kinderen hun verhaal kunnen doen en vertellen hoe hun vakantie was en het ene kind ervaart die twee ijsjes als een hoogtepunt en het andere kind een luxe reis.

Het niet door de docent in de klas bespreken wil overigens niet zeggen dat kinderen het zelf niet bespreken, vergelijken ed. Mijn kinderen weten precies wie ( in hun ogen) mooie kleding heeft, wat er bij iedereen in de broodtrommel zit, wie er een nieuwe fiets heeft, wie een Nintendo of iets dergelijks heeft en ga zo maar door, vergelijken doen ze toch. En hoe waardevol is het dan als een docent het gesprek stuurt en ook en kleine dingen als waardevol benadrukt.

Dit houdt mij ook bezig af en toe. De weekendjes parijs, dagjes efteling, verre reizen en ga zo maar door zijn ook doodnormaal in onze wijk. We wonen in een wijk met veel artsen etc.

Onze kinderen zijn nog nooit in het buitenland op vakantie geweest. En ook nog nooit in een groot pretpark (behalve zoon 2x in toverland, dochter gaat dit najaar). We zijn wel vaker in eigen land op vakantie geweest en we hebben ook allemaal leuke uitjes gedaan. Maar er wordt hier ook veel gechilld tijdens de vakanties. Dit hebben ze heel hard nodig.

Hoe ik een vakantie zie is dat je vooral gezellig samen bent, waar je ook bent en wat je ook doet. Een dagje weg als papa ook vrij heeft, in de tuin tussendoortje eten (al dan niet op de picknickdeken), een filmavondje met hapjes of snacks op de bank, een spellenmiddag, samen knutselen, naar de speeltuintjes in de buurt, naar de bios (ook nog niet heel vaak gebeurd), stukje wandelen/fietsen, nachtje bij opa en oma logeren, basketballen of voetballen. Zo zien de vakanties er hier uit vooral. Ik geniet met volle teugen hiervan en ik heb alleen maar door het beeld van buitenaf soms het idee dat ze iets "tekortkomen". Ons idee is vooral: Ze hebben nog heel veel jaren voor de boeg waar mooie grotere uitjes en vakanties in voor zullen komen. Ze zijn nu nog kleiner en ze genieten echt zo van alles, dus ook van de "kleine" dingen. Een motto: Enjoy the little things in life, for one day you will look back and realize they were the big things.

Je kunt overal met je kind heen gaan, maar de aandacht die je van papa/mama krijgt is denk ik uiteindelijk het meest waardevol.

Ik hoorde laatst bijv dat iemand met z'n kind naar een musical ging (als verrassing), en dat dat kind toen helemaal ondankbaar reageerde en boos werd dat ze dat helemaal niet wilde want ze wilde naar de efteling. Daar zou ik als ouder dan echt verdrietig van kunnen worden.
Of een ander kind dat niet mee wilde gaan ergens mee naar toe, want hij wilde liever achter zijn tablet. Dus echt schermtijd verkiezen boven een uitje.

Hier hebben ze overigens de 1e week van de meivakantie meegedaan aan de wandel4daagse van ons dorp. Daarna hadden ze nog "maar" 1 week vrij natuurlijk en die hebben we in balans doorgebracht. Ze hadden deze vakantie ook 5x zwemles. En er zijn naar mijn mening nog genoeg leuke dingen gedaan naast dit alles.

Binnenkort hebben ze allebei hun eigen papa dagje. Zoon wil glowgolfen en dochter naar assepoester de musical. Ik vind dit soort dingen toch altijd wel heel waardevol. Ik heb dan thuis met de ander ook 1 op 1 tijd en dat is toch wel prettig af en toe.

Ik vind dit ook echt een lastige. J zijn vader heeft een buitenlandse vriendin en ook nog eens een huis in het buitenland. Waarbij Nederland tussen het huis en het land van afkomst van zijn vriendin ligt. Dus de afgelopen vakanties was het steeds of naar het huis of familiebezoek. J vroeg eergister waar hij dan heen zou gaan met Hemelvaart want dat is toch ook een vakantie. Dit geeft natuurlijk wel een vertekend beeld want het is niet standaard om als kind zo vaak in het buitenland te zijn op vakantie. Daarnaar zijn wij ook nog weggeweest deze meivakantie dus 2x op vakantie in de meivakantie.

Zelf houd dit mij wel bezig omdat het best veel is. Aan de andere kant zijn het bij zijn vader dus vaak uitjes die weinig kosten alleen wordt dat door anderen niet gezien. Die horen van J alleen land x. Zelf geven wij ook niet mega veel geld uit naar als het geld er niet is dan kan het ook niet. Er spelen zoveel factoren mee. Vroeger was ik ook jaloers op een vriendinnetje dat naar Disney ging in de kerstvakantie want is wilde daar ook graag naar toe.

Ik vind het al super luxe dat wij in de meivakantie (midweek) en in de zomervakantie (week) weg zijn. Ook al is het glamping in Nederland (wat overigens ook gewoon duur is).

Ik zou het juist naar vinden als er niet meer door school gevraagd wordt hoe de vakantie was. Vind ik ook geen goed voorbeeld, belangstelling tonen hoort erbij. En dat kinderen dan vertellen wat ze gedaan hebben ook.
Hier moesten man en ik gewoon werken in de meivakantie. Dus ook niets ondernomen. Toch had dochter een top vakantie. Als ze maar kan spelen met vriendinnen is ze al blij.

Belangstelling tonen kan ook één op één, dit hoeft niet klassikaal.
Mijn zoon vindt het ook vervelend als na een studiedag klasgenootjes vertellen wat ze allemaal voor leuks gedaan hebben terwijl hij dan thuis geweest is omdat wij gewoon moeten werken. Maar dat vind ik wel gewoon pech gehad en een andere keer is het misschien andersom.
Volgens mij ging het hier eerder om kinderen die nooit weg kunnen omdat daar de middelen niet voor zijn, dan is het wel sneu om dan na de vakantie de verhalen van de anderen te horen. Kinderen overal voor beschermen hoeft niet, maar ik denk dat juist deze kinderen vaak al minder beschermd worden dan de kinderen die wel de luxe vliegvakanties hebben.

Kinderen overal voor beschermen hoeft niet, maar ik denk dat juist deze kinderen vaak al minder beschermd worden dan de kinderen die wel de luxe vliegvakanties hebben.

Dit inderdaad, kinderen worden tegenwoordig zo beschermd. Ik hoorde laatst de term, rubberen stoepsteen generatie. Kinderen die niks gewend zijn qua tegenslagen oid. Kinderen die niet te maken krijgen met teleurstellingen etc. Natuurlijk is het niet leuk om te horen dat klasgenoten ver weg zijn gegaan. Aan de andere kant, zijn het niet de ouders die er zwaarder aan tillen? Het voorbeeld van Marin dat het hoogtepunt voor O deze vakantie was, is dat hij 2 ijsjes heeft gegeten.
Wij hadden het thuis financieel echt niet slecht, maar we gingen maar 1x per jaar op vakantie. Ik heb er nooit iets aan gemist dat we niet vaker weg gingen. In mijn studententijd had ik niet eens geld om op vakantie te gaan en ik ben bijna 10 jaar niet in de zomer weg geweest. Ik had wel vriendinnen die de halve wereld hebben gezien. Ik baalde dan wel dat ik het niet kon, maar ik heb het nooit als een gemis ervaren. Ik deed andere dingen waar ik happy mee was.
Ik denk juist dat de ouders er een te zwaar 'gewicht' aan hangen, waardoor de kinderen denken dat ze iets missen.

Ongelijkheid is er altijd al geweest in de wereld, het ene moment meer als het andere moment. Nu leven we in een tijd waarbij vooral uiterlijke schijn belangrijk is. Iedereen laten zien hoe goed je het wel niet hebt en hoe goed je het wel niet doet, maar wat zit er onder die laag?

Kinderen overal voor beschermen hoeft niet, maar ik denk dat juist deze kinderen vaak al minder beschermd worden dan de kinderen die wel de luxe vliegvakanties hebben.

Dit inderdaad, kinderen worden tegenwoordig zo beschermd. Ik hoorde laatst de term, rubberen stoepsteen generatie. Kinderen die niks gewend zijn qua tegenslagen oid. Kinderen die niet te maken krijgen met teleurstellingen etc. Natuurlijk is het niet leuk om te horen dat klasgenoten ver weg zijn gegaan. Aan de andere kant, zijn het niet de ouders die er zwaarder aan tillen? Het voorbeeld van Marin dat het hoogtepunt voor O deze vakantie was, is dat hij 2 ijsjes heeft gegeten.
Wij hadden het thuis financieel echt niet slecht, maar we gingen maar 1x per jaar op vakantie. Ik heb er nooit iets aan gemist dat we niet vaker weg gingen. In mijn studententijd had ik niet eens geld om op vakantie te gaan en ik ben bijna 10 jaar niet in de zomer weg geweest. Ik had wel vriendinnen die de halve wereld hebben gezien. Ik baalde dan wel dat ik het niet kon, maar ik heb het nooit als een gemis ervaren. Ik deed andere dingen waar ik happy mee was.
Ik denk juist dat de ouders er een te zwaar 'gewicht' aan hangen, waardoor de kinderen denken dat ze iets missen.

Ongelijkheid is er altijd al geweest in de wereld, het ene moment meer als het andere moment. Nu leven we in een tijd waarbij vooral uiterlijke schijn belangrijk is. Iedereen laten zien hoe goed je het wel niet hebt en hoe goed je het wel niet doet, maar wat zit er onder die laag?

Ik denk dat rubberen stoepsteen generatie juist niet gaat over de kinderen die nooit op vakantie gaan. Ik denk ook dat we het over andere dingen hebben. Ik heb het over kinderen die een hele vakantie binnen zitten, waar heel weinig mee gedaan wordt. Er zijn kinderen die nooit op vakantie gaan. Er zijn kinderen die echt opgroeien in armoede. En die kinderen zijn absoluut niet de kinderen die steeds in bescherming worden genomen. Zij worden al aan heel veel blootgesteld.

Maar hebben degenen die een vliegvakantie hadden ook een leukere vakantie gehad dan een kind wat een week lang thuis heeft aangerommeld? Ik weet dat ik mijn kinderen in elk geval geen plezier zou doen met een wachtrij voor het vliegen, het vliegen zelf (tenzij het korter dan een halfuur is), terrasjes en steden bezoeken.
Zien kinderen ook wel het verschil tussen een vliegvakantie of kamperen 10 minuten van huis? Kan een kind wat naar Curaçao ging niet net zo jaloers zijn op het kind wat twee ijsjes kreeg?

Het lijkt me inderdaad wel heel lastig voor de kinderen die altijd thuis blijven met ouders die geen tijd, geld of mentale ruimte hebben om iets te ondernemen met kinderen. Dat is wel een ander probleem. Denk dat ouders met weinig geld zeker wel een leuke vakantie in elkaar kunnen draaien. Denk dat het meer bij ouders ligt die het niet rondgebreid krijgen (zonder oordeel van mijn kant hierover).

Ik moest deze meivakantie ineens veel werken. De kinderen zijn wezen logeren bij opa en oma in die tijd. Die hebben we af moeten remmen, opa en oma willen het liefst vanalles met ze doen. Oudste zei alleen maar "yes, naar oma, die heeft altijd zoveel knutselspullen", dus ze hebben hele dagen geknutseld.
We hebben 3 nachten gekampeerd op een kleine camping op 20 minuten van huis. Dat is de allerfavorietste activiteit van de kinderen. We hebben ze amper gezien, zo nu en dan trok er een groep kinderen langs en 's avonds visten we smerige kinderen van de trampoline. Verder picknickten we, waren we getuige van het verplaatsen van een bijenzwerm en ging de oudste nog een dagje naar de BSO.

Als ik naar mijn kinderen kijk hebben ze een topvakantie gehad. Ze hebben veel met andere kinderen gespeeld, de oudste is ook weer enorm gegroeid, sociaal en schrijfvaardig. Wellicht "moeten" we meer gaan doen als ze ouder zijn, maar meerdere vliegvakanties per jaar kunnen ze sowieso op hun buik schrijven. Nergens voor nodig.

Ik begrijp wel wat je zegt gstq. Toen ik op de basisschool zat gingen wij nooit op vakantie en in de weekenden zaten we ook altijd thuis. Soms in de vakantie gingen we een dagje weg. Ik heb verder een prima jeugd gehad en vermaakte mij ook prima thuis, maar op school kreeg altijd iedereen verplicht de beurt om te vertellen wat je in het weekend had gedaan. Iedereen vertelde altijd wel iets leuks en ik schaamde mij altijd om te vertellen dat ik 'maar' met de lego had gespeeld of ik zei dat ik niet wilde vertellen.

Ik ben zelf leerkracht en toevallig viel het mij gister ook op dat een flink aantal kinderen weer een verre vliegreis hadden gemaakt. Ze vinden het de normaalste zaak van de wereld dat ze dat iedere vakantie doen. Ik weet ook van een aantal kinderen dat ze het niet breed thuis hebben en dus weinig of niet weggaan. Ik worstel er ook mee hoe ik dat verstandig aanpak. Nu laat ik iedereen die dat wil klassikaal vertellen wat ze hebben gedaan, maar ik denk erover na hoe ik het anders kan aanpakken.

Bij mijn dochter in de klas is er maandagochtend bewust niet verteld in de klas. Ik merk dat ik dat wel een goed iets vind.

Waar ikzelf vooral mee in mijn maag zit (misschien off-topic) is dat wij maar 5 weken vakantie hebben tegenover 13 weken vakantie van mijn dochter. Ik vraag me vooral af hoe anderen dat geregeld krijgen met hun werk. Ik zou zo graag meer tijd met haar doorbrengen in de vakanties maar dat is helaas niet haalbaar hier.

Ik heb hier een heel Gooisch verhaal over...

Een vriendje van mijn dochter - ouders werken allebei als manager, ze wonen in een villa, gaan elk jaar op skivakantie etc. - is rond de meivakantie 3 weken naar Thailand geweest. De meivakantie duurt 2 weken, maar de basisschool (groep 6) vond het goed, die extra week. De reden die de ouders bij de school hadden opgegeven:

De afgelopen jaren had de vader zo hard gewerkt en daardoor konden ze nooit langer dan één of twee weekjes op vakantie. Nu heeft hij een sabbatical (of hij is in between jobs of zo) dus nu kon het een keer.

Bizar, toch?

Sogood, wat jij aanhaalt vind ik niet offtopic. Dit is ook iets dat kansenongelijkheid versterkt. Rijke mensen kunnen in schoolvakanties een nanny of extra BSO-dagen betalen. Of een week zomerkamp. Dat doen wij zelf elk jaar, scheelt toch weer een week opvang regelen. Het kost ongeveer 300 euro per kind. Heel blij dat we dat geld hebben. Ik realiseer me dat het niet voor iedereen is weggelegd.
Bestaat er eigenlijk nog steeds zoiets als kindervakantiewerk? Dat gemeenten leuke activiteiten organiseren voor kinderen uit armere gezinnen?

Waar ikzelf vooral mee in mijn maag zit (misschien off-topic) is dat wij maar 5 weken vakantie hebben tegenover 13 weken vakantie van mijn dochter. Ik vraag me vooral af hoe anderen dat geregeld krijgen met hun werk. Ik zou zo graag meer tijd met haar doorbrengen in de vakanties maar dat is helaas niet haalbaar hier.

Ik werk 24 uur, dus zonder vrij te nemen heb ik sowieso al 2 doordeweekse dagen met ze. Vaak logeren ze dan aan het begin van de week (zo-ma-di). Als ik dan de donderdag vrij neem hebben we al een hele week rond. Ik heb wel 6 weken en koop soms bij, maar die bijgekochte dagen gaan dan weer vaker op aan me-time, een dag of 5 per jaar.
Merk wel dat die gatenkaas-vakanties voor mij wel minder ideaal zijn, ik moet er nog een goede tussenweg in vinden.

Mijn kind is het kind die elke schoolvakantie weggaat... in de zomer zelfs twee verschillende vakanties. Ik ben met hem naar Boa Vista geweest in de krokusvakantie en hij is met zijn vader naar Amerika gegaan in de meivakantie (ik ben niet gevaccineerd dus ik kon niet mee) ze hebben een reis gemaakt van NY, Orlando en toen doorgevlogen naar Miami. Daar heeft hij ook vanalles en nog wat gedaan (Disney, Sience museum, waterparken, Nasa etc etc). Maar ik was het kind die nergens heenging. Dus ik besef mij heel goed dat het heel sneu kan zijn als een ander kindje gewoon thuis is gebleven en sjakie ernaast op wereldtour is gegaan. Maar wat doe je er aan? Er is ongelijkheid in het leven. Hoe sneu dat ook is..

Wat doe je eraan? Dat is een goede vraag. School heeft wel een rol in het bevorderen van kansengelijkheid. Dat betekent niet dat ze dit kunnen oplossen, maar wel de manier waarop vakanties besproken worden.

Het voorbeeld van Filoria vind ik wel tekenend. Vader heeft hard gewerkt en dat leidt tot een vakantie naar Thailand en extra verlof. Er zijn ook ouders die heel hard werken in ploegendiensten, nauwelijks rond kunnen komen en niet op vakantie kunnen. Hard werken leidt dus niet per se tot geld en vakantie.

Ik lees hier ook heel erg een soort van geromaniseerd beeld terug over twee ijsjes krijgen of thuis leuke dingen doen is net zo leuk als Curaçao. Dat is ongetwijfeld zo. Maar ik heb het over kinderen in armoede die nooit op vakantie gaan. 1 op de 13 kinderen groeit op in armoede en dat aantal stijgt. Dat gaat dan niet alleen over geen vakanties maar ook langdurige stress. De kans dat deze kinderen in de weken zonder school het niet fijn hebben is zeer aanwezig. Dit zijn ook niet de kinderen die overal voor beschermd worden en niet met tegenslagen en ongelijkheid leren omgaan.

Hier in de buurt zijn tijdens de schoolvakanties (gratis) activiteiten, georganiseerd door de gemeente. Iedereen kan daaraan mee doen. Verschillende leeftijdsgroepen doen verschillende dingen. Denk aan een break dance workshop, lasergamen, klimmen in de klimhal etc.
Ook zijn er 2 speelpleinen (waarvan ik weet) met toezicht en heel veel speelgoed waar je gratis mag komen spelen. Er is een grote speeltuin in het park waar je hutten mag bouwen en met vlotten over de sloten mag varen etc. Die organiseren in de vakanties ook altijd (gratis) extra activiteiten. Elke woensdagmiddag en in de vakanties vaker.

Misschien komt dit omdat ik in een gemengde buurt woon met veel sociale huur, maar is dit in andere gemeentes en buurten niet? Dan heb je als kind namelijk alsnog het gevoel dat je leuke uitjes hebt gedaan/echt wat anders dan een schoolweek. Je hebt genoeg te vertellen in elk geval.

Ik denk dat het belangrijker is om mogelijkheden te creeëren ipv het er niet over te hebben op school. De kinderen zullen het er uit zichzelf toch wel over gaan hebben op het schoolplein.

Ik vind het een ingewikkelde vraag merk ik.
Als er op school niet meer gepraat zou mogen worden over wat je in vakanties hebt gedaan zou ik dat geen goede zaak vinden. Het gaat dan ook om belangstelling en interesse in elkaar.
Maar ik kan ook begrijpen dat niet alle kinderen perse iets doen in de vakantie, als in een dagje weg of echt op vakantie dus tja wat vertel je dan als kind.
Maar die situaties heb je ook met Sinterklaas/kerst en verjaardagen of ook al met rapport cadeaus.

Ik denk dat je als kind wel leert op deze manier dat er verschillen zijn. De een kan en wil het wel betalen de andere kan het misschien niet betalen of heeft het geld er niet voor over.

Ik vind het belangrijk dat ik mijn kinderen leer dat het niet iets normaals is, dat het ook oke is als je niet op vakantie gaat of grote dagjes uit. En dat iemand daar niet minder om is. En ik vind dat iets wat ouders moeten doen in de opvoeding. Ik weet niet zo goed wat de rol van school daar in zou moeten zijn.

So good, je vakantiedagen vraag snap ik ook. Mijn vriend neemt vaak vrij in de vakanties en mijn ouders wonen ook dichtbij waar ze dan vaak wel een dagje heen gaan. Ik maakte in mijn vorige werk veel over uren dat ik dan opspaarde en in de vakanties dan opmaakte. En op die manier kom ik redelijk rond met de vakantiedagen/studiedagen.

GSTQ, ik denk dat school daar maar een beperkte rol in kan spelen. Wat hier al eerder genoemd is, op ieder verhaal even enthousiast reageren en ieder kind zijn/haar verhaal laten doen.
En wellicht stimuleren dat kinderen gaan deelnemen aan dergelijke gratis activiteiten die Max noemt.

Toch kan me voorstellen dat de kinderen van die twee managers ongelukkig zijn. Papa en mama werken alleen maar, hebben nooit tijd en nu moeten ze mee naar Thailand, terwijl ze wellicht liever met vriendjes en vriendinnetjes hadden gespeeld op de bso, omdat ze dat ongeveer elke dag doen. Beetje overdreven geschetst zo, maar de kinderen met luxe vakantie vinden het misschien helemaal niet zo leuk als de kinderen die die vakanties niet krijgen.