Welkom op Zeg maar Yes!

Een paar weken geleden begon hier de verjaardagsstress. In 2 weken hadden we maar liefst 9 verjaardagen (kinderfeestjes en "gewone" verjaardagen die we niet over konden slaan (directe familie)). Onze dochter had daar echt veel last van, elke nacht weer nachtangst bijvoorbeeld.
Toen begon ze ineens te huilen voor zwemles (wat ze normaal leuk vindt, ze is 3 mdn bezig). Als ze er eenmaal is en de zwemmeester haar even troost is het over en zie ik haar met een big smile in het water liggen. Maar inmiddels zijn er weer 4 zwemlessen voorbij en het huilen begint nu thuis al. Ze zegt dan dat ze niet weet waarom ze huilt.

Op het kinderdagverblijf heeft onze dochter 4 jaar lang elke dag bij het wegbrengen gehuild. Op de basisschool 7 weken lang. Toen was het vakantie en daarna was het over. Ik heb daardoor het idee dat ze een gewoonte heeft gemaakt om te gaan huilen op dit moment. Woensdag na school, eten, even rustig tv kijken, omkleden om te gaan zwemmen en dan begint het. Vandaag heb ik geprobeerd die structuur te doorbreken, door buiten te gaan spelen, om te zien of dat hielp. Maar weer moest ze huilen.

Zou het kunnen dat ze dit uit gewoonte doet en dat het weer over gaat als ze even uit die structuur wordt gehaald? Vannacht plaste ze ook weer in bed sinds maanden. Alle verjaardagen zijn voorbij (volgende week nog 1 kinderfeestje), dus de rust is wel enigszins teruggekeerd. Ik vind dit heel sneu en ook vervelend, omdat we elke week op zo'n negatieve manier thuis weggaan en daar starten.

Ik denk zeker dat een kind huilen kan gebruiken om iets gedaan te krijgen. En ik denk ook dat jouw dochter sowieso een gevoelig meisje is. En ik denk dat huilen wel ook echt haar uiting van emotie is. Ik heb dat zelf als volwassene ook en als kind had ik dat ook. De één wordt boos, de ander gaat huilen.

Het klinkt als een enorm drukke tijd en goed om de rust weer even weder te laten keren. Ik zou denk ik niet te veel aandacht geven aan het huilen, dingen heel factueel en voorbereidend brengen wat je gaat doen (naar school, naar zwemles) en hopen dat het weer beetje beter gaat.

Hier moet ik ook vaak m'n zoon letterlijk onder de bank vandaan trekken om naar zwemles te gaan en als hij er eenmaal is gaat het goed en vindt hij het leuk.

Mijn kind deed dit ook maar er kan autisme uit, ik zeg niet dat jouw kind dit dan ook heeft. Ik zeg dit om aan te geven dat er bij mijn kind andere dingen mee spelen dus misschien niet helemaal hetzelfde.

Mijn kind huilde ook met wegbrengen en na de vakantie niet meer. Die rustperiode was nodig om alles op een rijtje te zetten. De tijd ging te snel om dat eerder te doen, die week rust zorgt daarvoor.

Huilen bij zwemles.
Een zwemles is chaotisch, hysterisch en het vraagt veel van je. Als je niet de juiste woorden kan vinden om aan te geven wat er is, kan je alleen nog maar huilen. In de hoop dat iemand er achter komt wat er is.

Iedere verjaardag kan je overslaan (klinkt misschien lullig maar zo bedoel ik het niet). Ik ga lang niet altijd met mijn kind naar een verjaardag of ik ga op een rustig moment. Iedereen vindt een verjaardag leuk, mijn kind niet. Eigen verjaardag wordt dus ook niet gevierd.
En in onze familie is het heel normaal dat je een keer niet komt. Leuk als je er bent maar prima als je er niet bent. Dat wordt echt wel gesnapt als je het uitlegt (uitzondering daargelaten).
Werk, ziek kind, onrustig kind, teveel prikkels, geen tijd of even geen behoeften aan. Het kan allemaal bij ons.

Ik zou dit zien als een emmer die overloopt en daar iets in veranderen. En de emotie er laten zijn. Hoe reageer jij meestal als ze huilt?

Als je het echt wil doorbreken zou ik goed doorvragen wat spanning oplevert/waar ze verdrietig door wordt. En daar dan oplossingen voor bedenken. Bijvoorbeeld hartje op hand tekenen als ze jouw mist, even mee naar binnen lopen of wat dan ook wat haar vertrouwen geeft.

En anders accepteren en zeggen je mag ook verdrietig zijn/het spannend vinden. Misschien helpt dat huilen haar ook even om de spanning kwijt te raken en kan ze zich daarna weer herpakken.

Dat hartje heb ik ooit voorgesteld, wilde ze absoluut niet.

Ze is ook niet verdrietig zegt ze. Het is echt dat momentje voor het zwemmen en ze weet geen reden te noemen. Inmiddels heeft ze alweer een week of 3 bijna elke avond nachtangst en is ze weer gaan bedplassen.

Ze is nu naar het laatste kinderfeestje in de rij en Pasen is voorbij (daar leeft ze ook heel erg naartoe, ze is dol op feesten). Het is een beetje dat ze alles leuk vindt en overal heel erg intens in gaat, waardoor ze denk ik heel moe is, nu het zo veel was de afgelopen maand. Ze kan dat alleen niet aangeven. Heeft bij mij ook heel lang geduurd tot ik besefte wanneer het moment was dat ik echt overprikkeld was en kon plaatsen waarom ik op die momenten verdrietig ben.

Ja, dus dan is doorbreken ook lastig denk ik. Hoort dan bij haar.

Of minder lang van te voren aankondigen misschien? En waar rust te pakken is meer rust bieden in drukke weken? Ontprikkelactiviteiten plannen?