Welkom op Zeg maar Yes!

Onze dochter heeft haar hele leven al slecht geslapen (ze wordt in maart 5), en de laatste tijd is het weer heel slecht. Ze gaat gewoon om 19 uur naar bed (is dan meestal ook wel moe, soms is het 19.30 als ze nog echt niet moe is) en slaapt ook snel in (binnen 10 min slaapt ze wel).

Maar de afgelopen dagen/weken begint ze dan rond 22 uur heel zielig te huilen en kan niet aangeven wat er aan de hand is. Dat stopt dan steeds een paar minuten en dan begint het weer. We nemen haar dan maar weer bij ons in bed rond middernacht en dan slaapt ze redelijk door. Begint dan weer een paar keer te jammeren, maar dat stopt snel als ze merkt dat wij er zijn.

Kan dit nachtangst zijn? Het is niet zo heftig als wat ik lees over nachtangst. Het is vooral jammeren, zielig huilen en als ik er niet heen ga, wordt het hard huilen. Ik vind het vooral erg vermoeiend dat het urenlang duurt. Ik ben zelf ook al weken grieperig, simpelweg door het slaapgebrek.

Ik ken nachtangst niet als term maar kan me er wel wat bij voorstellen. Klinkt zielig. Wat zegt ze zelf als je het haar op een ander moment zou vragen dus als ze rustig is? Misschien helpt dat met erachter komen wat er is.

Waarschijnlijk te simpel gedacht hoor maar heeft ze een nachtlampje wat het minder spannend maakt? Een knuffel waar ze troost aan heeft? Kan je om 22.00 als ze gaat huilen niet nog even naar boven voor een kus en evt een boekje lezen om haar weer rustig te krijgen? Misschien dat dat zou werken?

Het klinkt niet als nachtangst, maar maakt dat iets uit? Zij heeft slaapproblemen en jullie krijgen het niet opgelost. Als dit al bijna 5 jaar speelt, zou ik een slaapcoach overwegen. Wij hebben daar ook veel baat bij gehad bij de jongste.

Mijn dochter heeft dat, wat dan helpt is haar niet wakker maken (al lijkt het alsof ze wakker is) maar gewoon er zijn. Haar vasthouden of aaien over haar rugje en zachtjes en kalm praten. Vervelend hè 😔

Hier was de nachtangst (night terrors) bij Lo. veel heftiger. Het niet ‘wakker’ maken is een goede tip, al moet ik zeggen dat wakker maken niet echt een optie was, ze reageerde gewoon niet en krijste alles bij elkaar en was niet te kalmeren, ze hield haar hele lijf dan stijf of schopte en sloeg. Wat we wel merkten was dat ze het vaak had als ze zich die dag heel druk had gemaakt of een driftbui had gehad. Meestal was het na een uur wel helemaal over. De volgende dag wist ze er niets meer van.

Ik weet niet of het bij haar nachtangst is, ik zou dat wel proberen uit te zoeken, want nachtangst is redelijk onschuldig (maar wel heel naar) maar als het dat niet is is er misschien wel iets anders waardoor ze steeds gaat huilen.

Hier hadden beide meiden dit ook, naast de echte nachtangst zeg maar. Bij Kempenhaeghe (slaapcentrum) zeiden ze ons destijds dat dit ook een soort vorm van nachtangst is. Meestal huilen ze dan steeds op, lijkt het of ze wakker zijn maar zijn ze dit niet. Duurt soms hele avond (meestal in de eerste 4 uur van de nacht) Ook hier hielp er zijn, maar niks zeggen. Dat maakte alles alleen maar erger en langer duren. Bij de oudste was het op gegeven moment zo erg dat we gingen kijken om te zien of het wel echt nachtangst was, en als dat zo was lieten we haar alleen. Ontzettend vervelend en tegenstrijdig om te doen, maar wij hadden oprecht geen leven meer savonds toen het op zn ergst was. Volgens het slaapcentrum merken ze hier niks van.
Sterkte!

Klinkt herkenbaar Pure. Meestal begint het hier rond half 10 en stopt het rond 1 of 2 uur. Maar gelukkig niet elke dag. Het is nu weer rustig (vannacht maar 1x wakker om half 3). Ik vermoed zelf dat ze spanning had voor haar eerste zwemles. Toen die was geweest, ging het opeens weer beter.