Welkom op Zeg maar Yes!

*weg

Onze oudste is nu 3,5 en is ook een mamaskindje. Wat jij zegt is hier nog elke dag orde van de dag.

Onze jongste is echter een papa's kindje en wil liever haar papa.

Eerlijk, ik heb liever dan een mamaskindje 😅 ja dat is vermoeiend en soms 'vervelend' voor mij. Maar bij de jongste kan ik mij echt zo afgewezen voelen. Gelukkig vindt ze mij ook leuk hoor, maar als ze kan kiezen: dan wil ze papa.

Ja onze zoon had dit heel erg op die leeftijd en nog steeds wel met mate. Niet zo gek in ons geval ook want ik was er 24/7 en m'n man veel minder. Nu is het sinds kort wat evenrediger verdeeld. M'n man is toen in de weekenden wat meer één op één dingen met hem gaan doen. Dat hielp wel. En nog steeds doen ze dat.

Dochter is veel meer een papa's kindje. Ook wel mama hoor, maar trekt duidelijk meer naar papa toe dan zoon doet.
Maar wat je zegt, zodra je er echt niet bent trekken ze echt wel naar hem toe, maar als ik er wel ben, ben ik wel echt de default.

Toen dochter 1 was, was ik zwanger en trok ze een tijd wel meer naar haar vader. Toen de baby er was, ging dat ook wel weer over. Verder hebben beide kinderen het hier niet echt. Dochter kan wel voorkeur hebben voor wie haar op bed moet brengen naar maar dat wisselt evenredig en als het kan veren we hier wel in mee. Bij zoon nog niet iets van een voorkeur gemerkt. Weet niet of het er altijd mee te maken heeft maar wij zijn beide veel thuis met de kinderen en delen de zorg dan ook.

Hier trokken ze op jonge leeftijd allebei heel sterk naar mij, ondanks dat vanaf geboorte m’n man net zoveel voor ze zorgt, evenveel bij ze is, met ze op stap gaat etc. Bij mijn dochter begon het te veranderen toen ze rond de 4 jaar was. Nu denk ik net iets meer papa dan mama als ze echt moet kiezen, maar verschil is niet zo enorm groot. Mn zoontje van bijna 4 is nog steeds erg mama-minded. We zien wel wanneer dat voorbij is, tot die tijd geniet ik er toch ook wel maar van, ook al is het soms onhandig.

Mijn dochter is nu 2,5 en met uitzondering van de eerste maanden heeft ze een enorme voorkeur voor haar vader. Zo erg dat ‘tijd met z’n drieën’ voor mij vaak als het derde wiel aan de wagen voelt. Met vlagen is het iets minder en toen ze laatst heel erg ziek was wilde ze opeens bij mij. Maar over het algemeen ben ik de figurant en papa de ster van de show.

Ik relativeer me suf. Maar soms word ik er wel echt verdrietig van.

Het lijkt me heel lastig als de voorkeur zo sterk is dat een van de ouders zich afgewezen voelt. Tegelijk merk ik dat in ons gezin (dus mijn broers en ouders) de voorkeuren er nog steeds wel zijn, al zijn we lang en breed volwassen. We kunnen er nu natuurlijk veel beter mee omgaan allemaal, maar ik grap nog steeds weleens dat een van mijn broers bij mijn moeder alles voor elkaar krijgt (en andersom is dat ook zo tussen mij en mijn vader). Ik denk dus dat naarmate kinderen ouder worden de uitingsvorm van eventuele voorkeur wel “normaler” wordt.

Nou, mijn jongste van 1 werd dus net huilend wakker en ze wilde niet door mij getroost worden. Ik heb haar 10 minuten staan wiegen en ze bleef huilen.. en toen papa kwam stak ze haar armen uit, wurmde ze nog harder uit mijn armen en was ze gelijk stil toen papa haar vast had. 😑 hoezo voorkeur?

Soms is dat lastig te relativeren.

Allebei wel mama’s kindjes. De jongste wel extremer dan de oudste. De oudste wil graag dat ik dingen doe en komt sneller naar mij als er wat is of getroost moet worden, maar accepteert het ook als het niet kan. De jongste kan echt compleet overstuur raken als ik bv vroeg weg ga om te werken of als papa komt s morgens als hij moet plassen, dat is soms wel echt lastig.

*weg

Ik heb ook 2 mama kindjes. En dat is soms erg vermoeiend. Dus ik snap je wel. Iedere keer als er gehuild wordt, moeten ze mij hebben en papa duwen ze letterlijk weg. Gelukkig wordt het nu minder maar ik heb wel eens met mijn bord boven gezeten zodat ik even rustig kon eten en niet continu dat gehuil hoefde te horen.
Maar als ik de verhalen lees, vind ik het dan ook weer fijn zodat ik niet afgewezen voel. Dat zou ik namelijk ook hebben.

Oftewel, het is ook nooit goed 🤣😅

Haha dat doe ik ook regelmatig Siesa! Mijn eigen eetmoment is voor mij ook echt heilig, dan wil ik gewoon kunnen eten 😄 dus regelmatig eet ik op een andere tijd of in een andere ruimte. Even rust.

Over het algemeen is altijd mama, maar beide kinderen hebben soms een korte fase dat het papa is. Duurt helaas niet lang. Maar meestal accepteren ze het ook wel als het alsnog de ander is. Gelukkig. Nu is de oudste ook wel op een leeftijd dat ze het prima snapt allemaal, de jongste kan wat dwarser zijn. We brengen, mede daarom, de kinderen om en om naar bed en dat werkt prima.

Mijn man en ik zeggen altijd dat we een eigen kind hebben.
Dochter heeft een hele grote voorkeur voor mij, zoon voor mijn man. Als we met zijn vieren zijn komt dat heel duidelijk naar voren.
Ik heb me dan echt wel eens afgewezen gevoeld door zoon.

Gelukkig vinden de kinderen het ook prima als een van ons er niet is. Dan is de ouder die er is voldoende.

Over het algemeen is altijd mama, maar beide kinderen hebben soms een korte fase dat het papa is. Duurt helaas niet lang. Maar meestal accepteren ze het ook wel als het alsnog de ander is. Gelukkig. Nu is de oudste ook wel op een leeftijd dat ze het prima snapt allemaal, de jongste kan wat dwarser zijn. We brengen, mede daarom, de kinderen om en om naar bed en dat werkt prima.

Dat laatste doen wij ook maar gaat hier helaas nog niet prima

Haha dat doe ik ook regelmatig Siesa! Mijn eigen eetmoment is voor mij ook echt heilig, dan wil ik gewoon kunnen eten 😄 dus regelmatig eet ik op een andere tijd of in een andere ruimte. Even rust.

Blij dat ik niet de enige ben!

De oudste maakt het niks uit, als hij valt zal hij ook niet mama roepen bijvoorbeeld ( of papa) maar de eerste die hij ziet. Vanaf het eerste moment heeft mijn man heel veel met hem gedaan en net na de geboorte lag hij elke avond bij mijn man op de borst op de bank.

De jongste die had vanaf het eerste moment zo’n sterke voorkeur voor mij. De eerste maanden heeft mijn man hem maar weinig vast gehouden omdat hij gewoon niet stopte met krijsen bij mijn man ( of de oppas, of oma of, of, of).
Daarna kregen we een fase dat hij elke keer riep met naar bed brengen “ mama gaat bij mij, ik wil mama”. Daar hebben we gewoon niet aan toe gegeven, die keus hadden ze gewoon niet, we deden het om en om.
En mijn man deed altijd de ochtenden als ik werkte alleen met de jongens en dan was er helemaal niks aan de hand. Waar mijn zoon als baby niet dronk bij de gastouder of oma ed, deed hij dat bij mijn man wel gewoon.
Inmiddels is hij 5.5 en heeft hij zeker nog voorkeur voor mij, maar het is niet meer zo dat hij mijn man zo buitensluit.

*weg

Zo herkenbaar. Beide jongens hangen enorm aan mij wanneer ik thuis ben. Als ik weg ben is het prima maar zodra ik er weer ben willen ze alleen mij door mij geholpen worden. Inmiddels hebben ze wel de leeftijd dat we hier niet altijd meer in mee gaan zonder dat het gelijk groot drama oplevert. Maar er zijn toch wel patronen ingesleten in de afgelopen jaren die we dus ook zelf in stand houden. Ik breng bijvoorbeeld meestal de jongens naar bed, breng ze naar school, ga mee naar zwemles, etc.

Zo herkenbaar. Beide jongens hangen enorm aan mij wanneer ik thuis ben. Als ik weg ben is het prima maar zodra ik er weer ben willen ze alleen mij door mij geholpen worden. Inmiddels hebben ze wel de leeftijd dat we hier niet altijd meer in mee gaan zonder dat het gelijk groot drama oplevert. Maar er zijn toch wel patronen ingesleten in de afgelopen jaren die we dus ook zelf in stand houden. Ik breng bijvoorbeeld meestal de jongens naar bed, breng ze naar school, ga mee naar zwemles, etc.

*weg