Welkom op Zeg maar Yes!

Ik merk dat ik echt heel snel overprikkeld ben, iets wat door de corona lockdowns etc alleen maar erger geworden is. Zo werk ik bijv nog steeds thuis (op kantoor kan ook niet meer) en dus is mijn tolerantie van prikkels ook heel erg beperkt geraakt.

Ik merk dat mij dit als moeder heel erg hindert. Het continue aan moeten staan, weinig rust en daarnaast ook dusdanig sensitief zijn dat ik precies weet wat zoon wil, hoe zijn pet staat, etc.

Komend weekend is mijn vriend weg met vrienden. Vorig jaar was dat echt de hel, want zoon was ieder uur wakker toen, die had het gewoon door. Dit jaar issie 19 maanden, dus ben benieuwd hoe dat gaat. Ik ben van vrijdag t/m zondag helemaal alleen met m.

Ik kan gewoon geen oplossing vinden voor het overprikkeld zijn. Het is dusdanig dat een 2e er wss niet eens gaat komen, want ik zou niet weten hoe.

Herkenbaar voor iemand? En wat doe jij eraan?

Wat naar Leaf, slaap je voor de rest wel goed? Ik ben ook sneller overprikkeld maar probeer dan meer tijd voor mijzelf te pakken, al is dat voor jou dit weekend geen optie. Zou het wat zijn om met je zoontje overdag naar een kinderboerderij oid te Gaan waardoor hij lekker moe wordt en beter slaapt?

En misschien voor jou om stapsgewijs toch weer meer prikkels op te zoeken zodat je er steeds wat beter tegen kunt?

Ik ben ook echt snel overprikkeld, ik probeer dan vooral lief voor mezelf te zijn. Ik heb een kind dat best veel prikkels zoekt en dus de hele dag door aan het tikken klikken en fluiten is. Ik heb voor mezelf nu de loop earplugs gekocht. Zowel de quit als de engage. Dat haalt met het scherpe randje er af. Verder is het vooral niet ertegen strijden dat geeft alleen maar extra prikkels. Een dagje extra naar oma kan soms ook fijn zijn. Zelf even wat meer uit kunnen staan omdat er een extra volwassene is.

Verder alles goed bij jullie? Leuk om je weer eens op het forum te zien!

Ja, sinds ik moeder ben weet ik ineens wat overprikkeld zijn is. Ik dacht niet dat ik dat ooit had, maar dat kwam omdat er als student / werkende zonder kinderen nooit zó veel aandacht werd gevraagd. Wat ik het lastigste vind is dat ík niet langer bepaal of ik rust heb of niet maar dat dat extern (door m'n kinderen) bepaald word. En dan niet persé 's nachts (hoewel ik vrijwel geen nacht doorslaap door ze) maar meer overdag. Ik kan heus wel eens op de bank zitten een tijdschrift lezen en ik kan wel een beetje m'n grenzen stellen, maar uiteindelijk bepalen zij hoe lang dat moment duurt, niet ikzelf. Daar kan ik echt als ik al aan het einde van m'n batterijtje zit, echt heel erg van uit m'n slof schieten. Of als ik al aan het einde van de dag m'n oren voel suizen (is teken van overprikkeling bij mij) en zoon dan zelf ook niet echt meer lekker in z'n vel zit, kan ik ook zo overtrokken reageren. Dan weet ik heus dat ik dat niet moet doen, maar dan doe ik dat toch. Zoals gisteren dat hij door alle spanning (waarschijnlijk) meerdere keren in z'n broek had gepoept, net schone kleren aan voor bed en binnen een kwartier zat er weer een veeg in. Dan zeg ik zulke onaardige dingen als waarom doe je dat nou, je bent vijf, je hoort niet meer in je broek te poepen.
Voel me al rot terwijl ik 't zeg maar m'n eigen bakje is dan ook vol. Daar moet ik echt aan werken. Dan ben ik veel te ongeduldig. En vervolgens zit ik met een huilend kind rustig ademhalingsoefeningen te doen.

Ik zorg dat de rest van m'n dag redelijk prikkelvrij is waar het kan. Dus in de auto terug van werk geen muziek aan. Tijdens het opruimen na het eten een koptelefoon op als dat nodig is.
Proberen de kinderen te laten spelen in de woonkamer terwijl ik rustig kook (maar ook daar geldt zij bepalen of ze dat doen of niet, kan ze moeilijk opsluiten).

Wat ik je nog wil mee geven als gedachte wat ik zelf ervaar is dat het met de tweede bij ons niet erger is geworden. Ik weet niet of dat komt omdat ik alles met m'n zoon als wat zwaarder ervaar en dat dochter wat meer go with the flow is, of dat het komt omdat het allemaal met een tweede makkelijker is, maar ik ervaar het niet als meer overprikkeling. Sterker nog, ze vermaken elkaar steeds meer en dus word er minder beroep op mij gedaan. Ik kan juist steeds vaker 'eruit' stappen. Dat wilde ik je even mee geven als positieve ervaring.

Oh en succes met het weekend! Ik zou tijdens zijn slaapjes en 's avonds niet te veel voor jezelf plannen maar gewoon lekkere momenten thuis plannen. Even in bad, een kerstfilm kijken, zoiets. Niet te hoge verwachtingen. Ik ben veel alleen met de kinderen en het helpt als ik niet te hoge verwachtingen voor mezelf stel.

Ik herken het ook en net als Marin ervaar ik het niet zwaarder sinds de tweede er is. Ik ben af en toe dagen en soms ook dan de nachten alleen met de kinderen.
Wat ik er aan doe is:
Hulp vragen. Oudste een keertje extra spelen bij familie. Bij mn ouders eten. Vorige week hebben we een extra dagdeel opvang gevraagd zodat wij even bij konden komen van afgelopen tijd drukte en ziekte.
Ik ga veel naar buiten, ook met de kinderen, ook als ik moe ben.
Niks/ zo weinig mogelijk plannen als de kinderen op bed liggen. Ook als de jongste s middags slaapt zelf rust nemen; extra tv tijd voor de oudste. Sowieso zet ik de tv wel in als ik extra rust wil of rustig wil koken, maar dat gaat bij mijn jongste van bijna 2 niet echt op.
Mijn kinderen, vooral de jongste, wil graag overal bij helpen. Ik vind dat zeer irritant. Maar probeer er anders mee om te gaan. Toen ik van het voorjaar een week alleen met ze was, heb ik ze bij alle huishoudelijke taken betrokken. Ging wel heel langzaam, soms voelt het alsof het meer tijd kost. Maar zij vinden het heel leuk, het scheelt entertainen/ruzie en uiteindelijk is dan het meeste wel gedaan als ze op bed liggen.

Volgens mij heb ik eerder ook wel eens gelezen dat je kind niet heel goed slaapt. Dat heb ik ook langere tjjd ervaren en dan gaat al het bovenstaande voor mij niet echt op, dat vond ik echt overleven helaas.

Toen ik van het voorjaar een week alleen met ze was, heb ik ze bij alle huishoudelijke taken betrokken. Ging wel heel langzaam, soms voelt het alsof het meer tijd kost. Maar zij vinden het heel leuk, het scheelt entertainen/ruzie en uiteindelijk is dan het meeste wel gedaan als ze op bed liggen.

Dat is wel een goeie tip Joey!
Dat doe ik ook vaak. Het duurt inderdaad langer, maar ik accepteer dat dan wel en dan heb ik ook dus meer tijd voor mezelf als ik wel echt alleen ben (als ze slapen).

En ik zet de tv ook in, bij m'n dochter van 2 begint dat ook wel te lukken. Ik vind dat zelf niet erg, zeker op momenten dat ik alleen ben. Ik eet dan ook wel eens met ze bij de tv. Prima voor een keertje en juist daarom is het dan ook wel leuk.

Verder gaat alles hier hartstikke goed hoor! Vind gewoon die hele corona periode zo bizar. En als je daar dan nog bij optelt dat je ineens met 32 weken bevalt, maakt het allemaal zo bizar.

Nou ja dat is het dus Marin, je moet altijd 'aan' staan. Het ligt aan hoe zijn pet staat hoe de dag verloopt. Slapen gaat voor mij tegenwoordig beter, maar nog steeds moeizaam en wel met oordoppen idd. Als ik thuis werk heb ik ook nooit radio aan oid, gewoon rust.

Helaas geen oma om in te schakelen dit weekend. Oma is druk 🤣 en mijn moeder is te weinig met mijn zoon (en hij moet niets van haar hebben).

Vaak ga ik maar vroeg naar bed, nog ff lezen, maar dat ik iig geen hele gesprekken meer hoef te voeren met mijn veel te sociale (en ontzettend lieve) vriend.

Komend weekend komt mijn zusje wel een beetje helpen, maar zij heeft ook een zoon, eentje van het kaliber 'overprikkeling voltooid in 10 sec'...god ik vind mezelf zo ook echt niet leuk eigenlijk.

Ik herken het ook en net als Marin ervaar ik het niet zwaarder sinds de tweede er is. Ik ben af en toe dagen en soms ook dan de nachten alleen met de kinderen.
Wat ik er aan doe is:
Hulp vragen. Oudste een keertje extra spelen bij familie. Bij mn ouders eten. Vorige week hebben we een extra dagdeel opvang gevraagd zodat wij even bij konden komen van afgelopen tijd drukte en ziekte.
Ik ga veel naar buiten, ook met de kinderen, ook als ik moe ben.
Niks/ zo weinig mogelijk plannen als de kinderen op bed liggen. Ook als de jongste s middags slaapt zelf rust nemen; extra tv tijd voor de oudste. Sowieso zet ik de tv wel in als ik extra rust wil of rustig wil koken, maar dat gaat bij mijn jongste van bijna 2 niet echt op.
Mijn kinderen, vooral de jongste, wil graag overal bij helpen. Ik vind dat zeer irritant. Maar probeer er anders mee om te gaan. Toen ik van het voorjaar een week alleen met ze was, heb ik ze bij alle huishoudelijke taken betrokken. Ging wel heel langzaam, soms voelt het alsof het meer tijd kost. Maar zij vinden het heel leuk, het scheelt entertainen/ruzie en uiteindelijk is dan het meeste wel gedaan als ze op bed liggen.

Volgens mij heb ik eerder ook wel eens gelezen dat je kind niet heel goed slaapt. Dat heb ik ook langere tjjd ervaren en dan gaat al het bovenstaande voor mij niet echt op, dat vond ik echt overleven helaas.

Haha ja helpen vind ie ook leuk idd. Duurt teringlang allemaal, maar vaak heb ik dat veeeel liever dan weer dat doelloze gehuil. Dus ik laat het hem zelf allemaal maar doen. Vaatwasser in en uit, wasmachine, papiertjes weggooien oid, met een doekje de kasten schoonmaken 🤣. Tv kan m niet zo boeien, hebben we ook niet vaak aan staan eigenlijk. Hij kan best goed even alleen spelen, maar hij is en blijft anderhalf, dus je moet er wel bij blijven.

Hier ook herkenbaar, ik heb gewoon geen innerlijke rust ofzo. Altijd aan staan, overal aan denken. Voor corona kon ik prikkels best goed handelen, maar nu kan ik er ook veel minder goed tegen. Vermoeidheid heeft er veel invloed op, onze jongste heeft de eerste bijna twee jaar van zijn leven heel slecht geslapen, dat was inderdaad overleven. Ik heb me soms ziek gemeld op mijn werk als we er 's nachts tig keer uit waren gemoeten, ik kon gewoon echt niet meer.

Hier helpt het om ook heel bewust dingen voor mezelf te plannen. Avondje weg, weekendje met vriendinnen... en inderdaad ook geen verwachtingen stellen bij een dag alleen met de kinderen. Beetje met hen meebewegen en dus vooral zorgen dat je niks moet. En ik vind het erg fijn als er dan een andere volwassene is. Mijn moeder, zusje, een vriendin met kinderen... het is erg fijn om met een volwassenen te kunnen praten, ook al hebben ze dan zelf ook kinderen mee. Die vermaken zich vaak samen wel en je kan geen hele gesprekken voeren, maar je voelt je dan toch minder alleen en verantwoordelijk ofzo.

En ik moet eerlijk bekennen dat ik wel zwaarder vind met een tweede. Wat betreft prikkels dan Ik sta voor de volle 100% achter mijn keuze voor een tweede, maar de interactie tussen die twee, zorgt ook weer voor extra prikkels. Ze hebben vaak buien als 'ik eerst, nee ik eerst!' of dat ze allebei hetzelfde boek willen pakken of met hetzelfde stuk speelgoed willen spelen en ze slaan elkaar af en toe de hersens in. Ik kan een ruzie vaak snel sussen, maar het is heel erg vermoeiend. We proberen ook vaker één op één tijd te doen met één van de twee en dat doet ons allemaal goed. En natuurlijk kunnen ze ook heel leuk en lief samen spelen. Dus het zoveel mooier, maar ook zoveel zwaarder met een tweede is mijn ervaring

Ook hier is het herkenbaar. De combinatie corona (wat mij heel veel rust gaf, vond het echt heerlijk dus nu weer verschrikkelijk), een diagnose van mijn kind, tinnitus bij mijzelf en ik denk dat ik (bijna) overspannen ben (maar moet door voor de kinderen).

Mijn kinderen zijn gelukkig ouder dus ik zet een timer, zo lang moeten ze zich even zelf vermaken. De ene keer lukt dit beter dan de andere keer.

Om niet altijd aan te staan, heb ik soms oordopjes in. Vooral als ze druk zijn en ik aan het koken bijvoorbeeld.

Ze gaan ook af en toe (1x in de maand) een dag of middag naar mijn ouders zodat ik even niets moet. Dan lig ik bijvoorbeeld de hele dag film te kijken. Maar dat maakt niet uit, even iets doen wat ik zelf wil.
Heb je geen vriendin of gastouder waar jouw kind even naar toe kan?

En wat hier goed werkt is samen slapen. Mijn kind slaapt heel vaak bij mij in bed, slaapt rustiger dan in eigen bed. Man slaapt dan in bed van kind of op de bank. Het liefst zet ik een peuterbed op onze kamer zodat we met 3en kunnen slapen maar mijn man wil dat niet.

Over een tweede ja of nee kan ik geen uitspraak doen. Mijn eerste is echt rustig dus als je er zo 10 krijgt, merk je ze nog niet op. Maar mijn tweede is een ander verhaal. 1 is nog meer prikkels dan 10 van de eerste. Maar goed, daarvoor ook een diagnose.

Ben je al bij de dokter geweest? Misschien kunnen ze iets beteken voor jou?

Het is zo lasting om balans te houden, ook ik voel me regelmatig erg overprikkeld. Ik probeer steeds vaker echte rustmomenten aan te brengen in mijn dag. Bijvoorbeeld op de namiddag even met een kop thee op de bank en een stukje Netflix kijken. De kinderen zijn er dan gewoon maar ik ben even beperkt beschikbaar.

Na het avondeten vind ik ook altijd een pittig stukje. De kinderen zijn dan vaak heel erg druk, ik ben druk met opruimen en zo en kan al die prikkels dan zoo slecht hebben. Ik doe tegenwoordig vaak mijn AirPods in en ga muziek luisteren. Laat ze de tent dan maar afbreken, ik ben er even niet.

Ik merk vooral dat het alles met mijn eigen gemoedstoestand te maken heeft. Ik zit de laatste tijd weer wat minder goed in mijn vel en merk dat ik dan zoveel minder kan hebben. Sta met enige regelmaat weer te vloeken en te tieren tegen ze. Iets waar ik me best een beetje voor schaam, maar het gebeurt wel. Ik moet dus vooral mezelf ook goed ik de gaten houden en indien nodig hulp inschakelen, al is dat laatste best lastig. Maar dat het een wisselwerking is, dat leer ik wel steeds meer.

Ja heel erg herkenbaar. Ook zonder kinderen ben ik onwijs snel overprikkeld en dat is als leerkracht soms lastig. Als vanaf begin 20, toen ik met klachten bij een psycholoog liep, las ik elke dag een pauze in. Als ik aan het werk ben is dat lastiger maar dan zoek ik een stille plek. Maar thuis ga ik elke dag op bed liggen met oordoppen in rond het middaguur, soms val ik in slaap, vaak lig ik stil op mijn spiky mat. Anders ben ik rond 5 uur volledig overprikkeld. Het werkt voor mij, al minstens 15-20 jaar. Ik heb het trouwens niet zwaarder met een tweede. Zoon gaat naar school overdag en ik plan mijn rust moment tijdens haar tweede slaapje (en straks middagslaapje en daarna krijgt ze rusttijd tot zij ook naar school gaat). In het weekend krijgt zoon een kleurplaat of mag een uur iPad kijken midden op de dag. Ik snij mezelf echt in de vingers als ik mijn rustmoment niet pak.

Leaf, vorig jaar was je zoon nog maar een baby. Hij is nu al een stuk ouder en wat ik ervaar is dat het met elke jaar beter gaat ;)

Verder is het goed om eens te kijken waar het overprikkelen vandaan komt en wat je mentaal zou kunnen helpen om minder 'aan' te staan en prikkels op te pakken. Wellicht is mindfullnes iets om naar te kijken?

Verder herken ik het wel hoor! Al ben ik vaak weekenden alleen met de kinderen. Dus wellicht ben ik daar al meer aan gewend. Onze oudste is enorm druk, aandachtvragend etc. Maar tegenwoordig vind hij een spelletje op de ipad ook fijn. Dus nu hij ouder is, heb ik wat meer rustmomenten daardoor.

Over een 2de erbij; wij boffen met onze tweede. Zij geeft echt ongeveer nul prikkels heel de dag. En ze spelen samen meestal ook super schattig (en soms niet en dan is het even ingrijpen).

Kortom, je weet gewoon niet hoe een 2de erbij zal zijn.

Wat naar dat jullie je allemaal zo overprikkeld voelen. De enige tip die ik kan geven is proberen zoveel mogelijk rustmomenten en tijd voor jezelf te pakken. Toen mijn kinderen nog middagdutjes deden, besteedde ik die tijd eigenlijk altijd aan mezelf. Deed ik zelf ook een dutje, Netflixen, boek lezen etc. Huishouden deed ik altijd waar ze bij waren. Ik zette ze vrij gemakkelijk een uurtje voor de tv/ipad en ging dan ook gerust in hun bijzijn iets voor mezelf doen. Ik ondernam wel dingen met ze, maar liet ze thuis zelf altijd spelen. Ik speelde eigenlijk nooit met ze mee, ook weer tijd voor mezelf, alleen als we bijv. een spelletje samen gingen spelen of een puzzel maken.

Ik vind het zo fijn om te lezen dat er meerdere moeders zijn die een dutje doen 's middags. Ik knap daar ook enorm van op maar voel me altijd zo mega suf als ik dat doe. Alsof ik echt een sukkel ben die de dag niet door kan komen. En ik voel me soms ook schuldig, want dochter ligt dan wel in bed, maar zoon zit dan soms wel even op de iPad. Nou ja, hij heeft dat ook echt nodig om zelf te ontprikkelen, maar toch.
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben! Dat helpt!

Ik doe dat ook hoor, ben net weer wakker 😅.

Echt heel erg herkenbaar! Ik merk dat ik zelf veel te vaak mijn telefoon pak. Alsof ik daarmee even mijn eigen ding kan doen, maar dat zijn natuurlijk alleen maar nog meer prikkels.

Ik ben ook echt kapot als ze in bed ligt. Dan ruim ik beneden op, doe nog een wasje ofzo en dan ga ik meestal al douchen en in bed lezen. Mijn vriend kijkt graag actiefilms, maar dat schieten en vechten trek ik dan echt niet meer. Als hij weg is, kijk ik zelf nog een uurtje tv en meestal ben ik om half 10 wel naar boven.

Ik merk ook dat ik totaal niet ontprikkel. Ik heb continu een gespannen/gejaagd gevoel. Als ik naar kantoor ga, voel ik me even gewoon iemand anders dan alleen maar altijd mama. Die constante druk van dingen moeten (en vooral het plannen, van tevoren goed plannen wanneer er tijd is om boodschappen te doen; wat er dan gehaald moet worden, wat ik kan koken wat snel klaar is, enz).

Ik zou heel graag af en toe momenten echt alleen willen zijn. Hebben jullie die? En wat doen jullie dan? Het lijkt me zo heerlijk om eens in mijn eentje in het bos te gaan lopen. Maar zodra ik daar tijd voor heb is het donker.

Rustmomenten pak ik ook zoveel mogelijk. Vriend even naar de speeltuin, dan ga ik echt niks nuttigs doen, maar iets waar ik blik van word. Grootouders passen niet structureel op, dus die komen eens per maand een halve dag langs en kan ik wat hobbyen.

Daarnaast ben ik vrije dagen bij gaan kopen en opnemen. Elke maand heb ik om en om een hele of halve dag vrij en die is helemaal voor mij. Dat opgeladen gevoel houdt vaak niet heel lang aan, maar zo'n dag in het vooruitzicht helpt ook veel.

Qua intens is onze jongste minder intensief qua zorgen. Wel heeft ze energie voor tien en loopt de hele dag dingen te vragen. Als je een moeder over de busbaan ziet fietsen terwijl er een peuter vooruit rent, dat ben ik! Hele goede manier om er wat turbo uit te krijgen. Ze vraagt er trouwens zelf om, ikke renne, mama fietsen?

Ze hebben trouwens wel veel aan elkaar. Spelen veel samen. Dan kan ik ook meer voor mezelf doen. Vandaag ook wel een relaxte middag. Heb geruild van kind met een vriendin, haar kinderen zijn even oud als de mijne. Ik heb de peuters en die hebben het retedruk met elkaar.

Ik heb er ook wel last van, vooral bepaalde momenten op de dag. Meestal met etenstijd (nu dus ). Ik heb alleen niet echt de oplossing voor je want ik leun dan erg op mijn man, die er minder last van heeft. Ik zit as we speak even op de bank terwijl hij de kinderen vermaakt in de keuken en kookt (heeeel fijn na een dag met beide kinderen). Toen mijn oudste niet meer ging slapen tussen de middag moest ik ook wel even schakelen haha, maar nu wel aan gewend.

In jouw geval, Leaf, zou ik proberen iemand te regelen die bij me komt eten. Wat Niekske zegt vind ik ook heeel fijn, als er iemand is, maakt niet uit met of zonder kinderen. Gewoon even iemand waartegen je kunt praten op volwassen niveau.

Mijn kind is 8, ik doe nog steeds dutjes al ben ik niet perse overprikkeld maar lichamelijk gewoon zwakker sinds ik haar heb. Ik zou proberen een goede routine aan te houden met naar bed brengen. Eentje waar hij goed moe van wordt. Rustig de dag afronden, een warme douche enzo. Wellicht in de middag nog een goede wandeling in de buitenlucht? En probeer niet van het ergste uit te gaan. Hij is geen baby meer, het kan ook gewoon toeval geweest zijn. Bedenk wat leuke dingen om te doen dat weekend met hem. Zie het als bonding time voor jullie tweetjes. Ik zou niet weten hoe het is om het samen te doen. Ik zou juist zwaar overprikkeld raken als ik het samen zou moeten doen .

Zo herkenbaar allemaal!

Ik ben ook snel overprikkeld. Mijn kinderen zitten nu eind basisschool en begin VO dus het is allemaal beter geworden. En ik kan nu ook aangeven dat ik overprikkeld ben en dat ik me af moet sluiten en ze houden daar rekening mee, 2 van de 4 hebben het zelf ook. Soms denk ik wel eens, als ik wist wat ik nu wist over mezelf, dan had ik wellicht maar 1 kind gekregen. En ik zou ze niet willen missen, maar een leven met minder prikkels had me achteraf gezien beter gepast 🙃.

Ik gebruik trouwens veel een noice canceling Koptelefoon voor de geluiden. Maar het altijd aan moeten staan als mama breekt mij ook wel regelmatig op, iedereen doet een beroep op je ondanks dat ze rekening met je houden. Het is nooit een dag echt vrij dus zonder verwachtingen van anderen en ik denk dat ik dat wel het heftigste vind aan ouderschap.

Succes Leaf met het weekend ❤️

En dutjes! Ja! Heel lang gedaan en nu soms nog steeds. Noodzakelijk om je hersens te resetten ❤️

In jouw geval, Leaf, zou ik proberen iemand te regelen die bij me komt eten. Wat Niekske zegt vind ik ook heeel fijn, als er iemand is, maakt niet uit met of zonder kinderen. Gewoon even iemand waartegen je kunt praten op volwassen niveau.

Grappig dat heb ik dan weer echt totaal niet. Ja op sommige momenten wel maar niet op een overprikkeld moment. Dan wil ik helemaal niet iemand om me heen, al helemaal niet als dat enigzins buiten m'n comfort zone valt (is dus iedereen buiten m'n man en directe familie om). Dan kost het me alleen nog maar meer energie.

Inderdaad, even helemaal niemand om je heen dan...

Ik ben hier ook in aan het leren.

Ik heb al wat dingen veranderd en het levert echt op (ook juist voor de kinderen). Ik vond de uitspraak “goed voor jezelf zorgen is een leukere mama zijn voor je kids” altijd een beetje als een excuus klinken maar dat is wel echt zo merk ik nu.

Ik heb geleerd dat pauzes nemen heel belangrijk is. Dat kan een soort mediteren zijn (app van 12 minuten). Een dutje doen, even alleen op de wc zitten, een paar keer diep adem halen maar ook gewoon even op de bank zitten/liggen en even voelen hoe het met je gaat i.p.v. op de automatische piloot door gaan.
Juist daardoor merk je beter waar je behoefte aan hebt en kan je bijsturen. Dan besluit ik bijvoorbeeld om lekker op de bank te gaan liggen met een dekentje met de kids, heel makkelijk te eten, even een dutje te doen of juist naar buiten te gaan en een vriendin te bellen. Als ik rustig ben zijn de kids ook makkelijker en zie ik ook beter wat zij nodig hebben. Daarnaast stel ik mezelf vaak 2 doelen (of helemaal geen) en beperk ik het het liefst tot een (sociale) activiteit per dag. Een doel kan zijn allebei in bad geweest en naar de bieb gaan. Dan ben ik einde van de dag heel trots op mezelf haha.

Mijn oudste zit nu op school en als jongste dan een dutje doet ga ik op vrije dag ook even liggen. Dat helpt echt. Ik ben ook gewoon moe na werkdagen. Ik heb dit ook moeten bijstellen voelde me ook lui en schuldig maar het is juist heel gezond en verstandig. En daarna ben ik vaak veel helderder, vrolijker en productiever.

Ook hier zet ik nu schermtijd in (was ik op tegen maar gun het mezelf nu) voor de oudste als de jongste slaapt. Dat is voor iedereen even een rustmoment.

In de pauze van mijn werk ga ik ook niet zitten kletsen met collega’s maar even buiten wandelen of alleen even liggen in stilte.

Als ik langere tijd alleen ben met de kinderen ga ik of bij mijn vader eten (niet koken en geen afwas scheelt al zoveel!) of ik eet iets makkelijks en wat ze graag lusten. Ik houd vooral het vaste (slaap)schema aan en begin op tijd met in bed leggen. Succes. Je kunt het hoor! Ook super gezellig met zijn tweetjes 💖.